คิดไม่ออกแต่ Yaoi แน่นอน {6927}

ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 21

" พ่อ " สึนะได้เดินออกไปเผชิญหน้ากับพ่อและคนอื่นๆ

" ห๊ะ!!! " อิเอมิสึเมื่อได้เห็นหน้าคนที่เรียกตนว่าพ่อก็ต้องตกใจมากและคนอื่นๆก็ตกใจไม่แพ้กัน

" ลูกทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ มันหมายความว่าไงโลกิ " อิเอมิสึถามสึนะแล้วก็หันไปถามโลกิต่อ

" คะ..คะ...คือ " โลกิพูดเสียงสั่นและตัวก็สั่นไปด้วย

" โลกิ " อิเอมิสึเรียกชื่อโลกิอีกครั้งและดังกว่าเดิม

" ผม....ผมไม่รู้คร๊าบบบบบบบบบ " โลกิตอบเสียงดังลั่น

" จะไม่รู้ได้ยังห๊ะ!!! " อิเอมิสึขึ้นเสียงกับโลกิ

" อึก! " โลกิทำท่าจะร้องไห้ตามทานะไปอีกคน

" พ่อ พอได้แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่ บอกมาให้หมดเลย " สึนะเห็นดังนั่นจึงขัดขึ้นมาและต้องการให้พ่อบอกความจริง

" ....... " อิเอมิสึไม่ตอบ

" พ่อ " 

" เดี๊ยวฉันบอกความจริงให้ก็แล้วกัน " รุ่นที่ 9 พูดขึ้นมาเมื่อเห็นสองพ่อลูกที่ทำท่าจะตีกันแน่ถ้าอิเอมิสึยังไม่ตอบ

" ครับ รุ่นที่ 9 " 

" เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ตอนนั่นฉันอยู่ที่อิตาลี่และกำลังจะเดินกลับห้องแต่พอดีก็ได้ยินเสียงคุยกันฉันเลยลองเดินเข้าไปใกล้และก็ได้เห็นอิเอมิสึ บาจิล รัล ปรึกษาอะไรกันอยู่ฉันก็เลยเข้าไปร่วมวงด้วย พอฉันฟังเกี่ยวกับแผนการที่พวกอิเอมิสึคุยกันมันเกี่ยวกับเจ้ายังไงล่ะ สึนะโยชิคุงแล้วก็มุคุโร่ด้วย.....ออกมาเถอะจะได้ฟังไปด้วยกันเลย มาแอบฟังแบบนี่ไม่ดีนะ " รุ่นที่ 9 เรียกมุคุโร่ที่แอบอยู่แต่คนอื่นไม่รู้จึงได้แต่สงสัยว่ารุ่นที่ 9 พูดถึงใคร 

" ครับๆ " แล้วคนที่รุ่นที่ 9 พูดถึงก็ออกมามันก็ทำให้ใครหลายๆคนถึงบางอ้อกันเลยที่เดียว

" มุคุโร่ นายปลอดภัยงั้นหรอ " เมื่อสึนะเห็นมุคุโร่ก็ดีใจแล้วสึนะก็วิ่งเข้าไปกอดมุคุโร่

" ครับ ผมปลอดภัยดี " มุคุโร่กอดสึนะกลับ

ปึด!!

" ปล่อยมือออกจากลูกฉันเดี๊ยวนี่ " อิเอมิสึตะโกนลั่นเพราะทนไม่ได้ที่เห็นลูกของตนมากอดกับสับปะรดแบบนี่

" พ่อไม่ต้องมายุ่งเลย " สึนะหันมาแขวะใส่พ่อของตน

" อ๊ากกกกกก ลูกออกมาจากสับปะรดเดี๊ยวนี่พ่อไม่ยอม ไม่ยอมมมม " อิเอมิสึโวยวายลั่น

" พ่ออย่าทำตัวเป็นเด็กๆสิ ดูไม่ได้เลยนะ " เมื่อสึนะเห็นพ่อของตนทำท่าทางสะดีดสะดิ้งยังงั้นก็รู้สึกอายแทนจริงๆ คนอยู่กันเยอะแยะ

" แล้วจะให้ฉันเล่าต่อได้หรือยัง " รุ่นที่ 9 พูดขัดขึ้นมาเมื่อเห็นการทะเลาะกันระหว่างพ่อกับลูกที่ไม่มีท่าว่าจะหยุด เฮ้ออออ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้

" เล่าต่อเลยครับ " มุคุโร่พูดขึ้นเพราะพ่อลูกมัวแต่จ้องตากันอยู่นั่นแหละ ผมก็หึงเป็นเหมือนกันนะ 

" คุณมาฟังต่อได้แล้ว " มุคุโร่จับหน้าสึนะให้หันไปทางรุ่นที่ 9 

" อืม " สึนะจึงต้องจำยอมมุคุโร่ ส่วนอิเอมิสึกำลังส่งสายตาไปทางมุคุโร่และลูกของตน

" รู้ไหมทำไมแผนการนี่ถึงเกี่ยวกับพวกเจ้า "

" ไม่รู้ครับ " มุคุโร่และสึนะส่ายหน้า

" เป็นเพราะพวกเจ้าเป็นคนรักกันยังไงล่ะ "

" ห๊ะ!!! แค่นี่เองหรอ " สึนะพูดขึ้นเมื่อรุ่นที่ 9 พูดจบแล้วก็หันไปหาพ่อของตน

" เฮ้อออ สึนะโยชิคุงก็อิเอมิสึเขาเป็นห่วงกลัวว่ามุคุโร่มันจะไม่รักเจ้าหรืออาจจะหลอกเจ้าก็ได้ อิเอมิสึจึงคิดแผนนี่ขึ้นมา " รุ่นที่ 9 พยายามพูดให้สองพ่อลูกเข้าใจกันแต่มุคุโร่งี้หน้าบึ้งทันที

" มุคุโร่ไม่มีทางคิดแบบนั่นหรอ เนอะมุคุโร่ " สึนะปกป้องมุคุโร่

" ครับ ผมรักคุณอยู่แล้ว " มุคุโร่ดึงสึนะเข้าไปจูบ

" บ้า คนอยู่ตั้งเยอะ " สึนะบอกกับมุคุโร่ด้วยท่าทางเขินๆหลังจากที่ถอนจูบออกมา

" จะอายอะไรล่ะครับ " มุคุโร่จะจูบสึนะอีกรอบ แต่ก็ถูกรัลขัดขึ้นมา

" หยุดเลย อย่ามาหวานกันแถวนี่ได้ไหม มดขึ้นหมดแล้ว "
 
" อัลโกบาเลโน่คุณคงอิจฉาสินะที่ไม่ได้หวานแหววกับคนที่คุณรักนะ " มุคุโร่รู้สึกอารมณ์เสียที่ถูกขัดจึงพูดแทงใจดำใส่รัล

" อึก!! " รัลสะอึกเลยทีเดียว

" จริงสิ แล้วโลกิมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะพ่อ " สึนะพึ่งนึกได้ว่าโลกิเป็นบอสของศัตรูแล้วทำไมถึงมาร่วมมือกันได้ล่ะ
" ....... " เงียบอีกพ่อนะพ่อ

" อะแฮ่ม เดี๊ยวฉันเล่าเอง " รุ่นที่ 9 พูดขัดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นพ่อลูกจะทะเลาะกันอีกรอบ

" บอสของแฝมมิลี่ที่โลกิอยู่ก่อนหน้านั่นเป็นศัตรูกับเราแต่พอต่อมาบอสของแฟมมิลี่นั่นตายแล้วโลกิจึงได้เป็นบอสของแฟมมิลี่นั่น แล้วโลกิก็เป็นเพื่อนกับบาจิลพอดีมันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะชวนให้แฟมมิลี่ของโลกิมาเป็นพวก หลังจากนั่นเราก็เป็นมิตรกันตลอดจนถึงตอนนี่ยังไงล่ะ ส่วนแผนก็ทำให้มันสมจริงนิดหน่อย " 

" อืม ยังงี้นี่เอง...คุณห่วงลูกคุณมากเกินไปหรือป่าว ลูกคุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ " มุคุโร่หันไปพูดกับอิเอมิสึ

" ไม่ต้องมายุ่งเลยไอ้สับปะรด " อิเอมิสึด่ามุคุโร่ได้เจ็บแสบมาก

" เป็นอะไรกับทรงผมของผมเนี่ย " มุคุโร่ทนไม่ไหวจึงเถียงกับไป ทรงผมนี่ออกจะแนว

" พอได้แล้วนามุคุโร่ ไม่ต้องไปเถียงกับพ่อหรอก " สึนะห้ามมุคุโร่เพราะไม่อยากให้ไปทะเลาะกับเด็กเอาแต่ใจ

" พ่อ ฟังด้วยนะ ผมกับมุคุโร่เรารักกัน พ่อนะไม่ต้องมายุ่งเลย!!! ไปกันมุคุโร่และก็ทานะจังมากับพี่นะ " สึนะดึงมุคุโร่และทานะออกไป  ส่วนอิเอมิสึก็รู้สึกสลดใจมากที่ลูกพูดยังงั้นกับตน
 
" อิเอมิสึปล่อยพวกเขาไปเถอะก็เห็นๆกันอยู่ว่าพวกเขารักกันขนาดไหน " รุ่นที่ 9 พูดปลอบ

" ครับ.... " อิเอมิสึตอบกลับ

ทางฝั่งสึนะ มุคุโร่และทานะ

" อะ...เอ่อ ขอบคุณนะค่ะ " ตอนนี่ทั้งสามคนออกมาข้างนอกแล้ว ทานะจึงรู้สึกดีใจมากที่ออกมาจากที่อึดอัดแห่งนั่นได้จึงขอบคุณสึนะและมุคุโร่

" ไม่เป็นไรๆ " สึนะพูดแล้วลูบหัวทานะเบาๆ

" คุณรู้จักกับเด็กคนนี่ด้วยหรอ " มุคุโร่ถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของคนรักเหมือนจะสนิทกับเด็กคนนี่อยู่เหมือนกัน

" อืม รู้จักมนอดีตนะ.....ทานะมานี่กับพี่เปปนึงนะ " สึนะจึงจับแขนสึกิแล้วดึงให้เดินไปด้วยกัน

" อดีตงั้นหรอ " มุคุโร่ยังสงสัยคำพูดของคนรักว่ามันหมายความไง แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยเอาไว้เพราะคิดไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี สู้ไปถามเอาเลยดีกว่าแต่เมื่อเห็นสึนะกับทานะกำลังจะเดินไป มุคุโร่เลยกะจะเดินตามไป แต่ก็ถูกคนรักบอกให้รออยู่ที่นี่

" รอไปก่อนนะมุคุโร่ " เมื่อคนรักพูดแบบนั่น มีหรอมุคุโร่จะไม่รอก็นั่งรออยู่ตรงนั่นแหละ

ทางฝั่งสึนะและทานะที่ดูเหมือนจะหาที่คุยกันได้แล้ว

" จำพี่ได้ไหม " สึนะถามพลางชี้หน้าตัวเองให้ดู

" คือ หนูเคยพบพี่ครั้งแรกนะค่ะ " ทานะตอบ มันเป็นเรื่องจริงนี่นาเขาไม่เคยพบพี่ชายคนนี่มาก่อนถึงหน้าตาจะคล้ายๆกับพี่สาวคนนั่นก็เถอะ

" พี่ไง พี่สึกินะ " 

" พี่สึกิหรอค่ะ แต่พี่เขาเป็นผู้หญิง " ทานะรู้สึกแปลกใจเพราะพี่ชายคนนี่รู้จักพี่สึกิด้วยแต่พี่เขาจะเป็นพี่สึกิไปได้ยังไงล่ะ

" งั้น....พี่ถามหน่อย  ทานะจังได้ให้ยาอะไรกับโลกิมา " สึนะถาม

" ยาที่ทำให้กลายเป็นผู้หญิงแล้วก็ย้อนอดีตได้ค่ะ แต่มันก็เป็นข้อผิดพลาดที่จริงเขาตั้งใจจะขอยาชาชนิดพิเศษแต่หนูหยิบให้ผิดนะค่ะ เรื่องมันเลยกลายเป็นแบบนี่ " ทานะทำหน้าเศร้าเมื่อพูดจบ

" ไม่เป็นไรๆ " เมื่อสึนะเห็นก็ดึงทานะเข้ามากอดแล้วเอามือลูบหลัง

" งั้นพี่พูดต่อนะ พี่เป็นคนที่ได้กินยานั่นเข้าไป " สึนะพูดต่อ

" เอ๊ะ!! งั้นพี่ก็ต้องย้อนอดีตไปสิค่ะ แล้วทำไมยังอยู่ที่นี่อยู่ล่ะ " ทานะสงสัยจึงถามต่อ

" ก็พี่กลับมาแล้วยังไงล่ะ " 

" พี่กลับมาได้ยังไงค่ะ " ทานะตะโกนลั่น

" ตอนอยู่โลกอดีตพี่เป็นผู้หญิงชื่อ มากิระ สึกิ พอจำได้ยังเอ่ย " สึนะลองถามขึ้นอีกครั้ง

" งั้น.....พี่ก็คือพี่สึกิจริงๆหรอค่ะ " ไม่อยากจะเชื่อเลย พี่สึกิจริงๆหรอ

" แน่นอน แล้วตอนนั่นก็เคยสัญญาไว้กับทานะจังด้วยนะ สัญญาว่าอะไรน๊าาา " สึนะพูดกวนๆ แกล้งทำเป็นลืมวสัญญาที่ให้ไว้กับทานะ

" พี่สึกิจำไม่ได้หรอ " ทานะทำหน้าเศร้า

" อ๊ะ จำได้สิและก็อย่าทำหน้ายังงั้น โธ่ พี่แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง " สึนะลูบหัวทานะ

" งั้นพี่ต้องบอกมาว่าให้สัญญาอะไรไว้ " ทานะพูดพลางดันตัวออกจากสึนะแล้วเอามือกอดอก

" สัญญาไว้ว่าจะไปอยู่กับทานะจังนี่นะ " 

" เย้ ใช่พี่สึกิจริงๆด้วย แล้วพี่จะมาอยู่กับทานะไหม " สึนะกระโดดกอดเอวสึนะไว้และขอทวงสัญญา

" คงไม่ได้ " 

" ทำไมล่ะค่ะ " เมื่อได้ยินดังนั่นทานะก็ทำท่าจะร้องไห้

" เพราะทานะจังต้องมาอยู่ที่นี่แทน " 

" เอ๊ะ หมายความว่าไงค่ะ "

" พี่ไปไม่ได้หรอก พี่ต้องทำงานอยู่ที่นี่และคนรักของพี่ก็อยู่ที่นี่ด้วย " 

" คนรักของพี่คือคนที่มีทรงผมเป็นสับปะรดคนนั่นหรอค่ะ "

" อืม แล้วสึกิจะมาอยู่ได้ไหมล่ะ "

" ได้สิคร๊าาาาาาาาา " ทานะตอบอย่างไม่ลังเลเพราะว่าบ้านของตน......มันถูกไอ้บ้านั่นพังเละไปแล้วนะสิ คิดแล้วแค้น

" งั้นก็ไปเตรียมของที่จะไปเลยละกัน ป่ะๆ " แล้วสึนะก็เดินไปพร้อมกับทานะที่ยังกอดเอวสึนะอยู่

ทางกลุ่มผู้วางแผน(แต่แผนก็พังไม่เป็นท่า)

" เฮ้อออ ฉันกลับดีกว่า ไปล่ะ " รัลพูดขึ้นเมื่อตนอยู่ที่นี่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเพราะแผนมันล้มไปแล้วนี่นา 

" ฉันไปด้วยดีกว่า " รุ่นที่ 9 ก็เห็นด้วยเลยออกไปพร้อมกับรัล

" เอาไงดีบาจิล " โลกิหันไปกระซิบกับบาจิล

" โลกิ ผมอายุมากกว่านะ เรียกพี่ขึ้นต้นด้วยสิขอรับ " บาจิลกระซิบตอบแต่ไม่ตรงคำถาม

" ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกันๆ " 

" ...... " เฮ้อออ ไม่มีความเคารพเอาสะเลย

" ผมว่าผมกลับเลยดีกว่า " โลกิพูดเสร็จก็เดินออกไป

" ผมกลับด้วย " แล้วบาจิลก็เดินออกไปอีกคน ตอนนี่คนที่อยู่ในห้องเหลือเพียงแค่อิเอมิสึคนเดียวเท่านั่น

ติ๊ด ติ๊ด

" หือ เสียงโทรศัพท์ " อิเอมิสึจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากระเป๋าเสื้อแล้วกดรับสาย

" ฮัลโหล " 

" คุณเมื่อไรจะกลับค่ะ " 

" นานะ หรอ ฮึก...ลูกของเราถึงวัยต่อต้านแล้ว ฮือๆๆ " 

" คุณนี่ สึนะเขาโตแล้วนะ คุณนี่ไม่ได้เรื่องเลย "

" ก็ฉันเป็นห่วงลูกของเรานี่นา "

" แต่สึนะก็มีมุคุโร่คอยดุแลอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก "

" ไอ้สับปะรดนั่นมันเชื่อไม่ด้ายยยยยยย "

" เฮ้ออออ คุณนี่ดื้อจริงๆ มุคุโร่คุงเขาแต่งงานกับสึนะแล้วนะ "

" ห๊ะ!! แต่งงานหมายความว่าไง "

" ก็พวกเขาแต่งงานกันตั้งนานแล้ว คุณไม่รู้เลยหรอ "

" อ๊ากกกกกกก ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลยล่ะ "

" คุณมันไม่สนใจลูกนิ ทำแต่งานๆๆ แล้วจะไปรู้อะไร "

" โธ่ ที่รักผมห่วงทั้งลูกและก็งาน "

" แล้วฉันล่ะ คุณไม่ห่วงฉันหรอ "

" ผมเป็นห่วงคุณเหมือนกัน "

" ......คุณรักฉันไหม "

" รักสิ "

" งั้นถ้าคุณรักฉันคุณต้องเลิกยุ่งกับพวกลูกๆ ถ้าไม่ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก "

ติ๊ด (เสียงวางสาย) (โหดมากค่ะคุณแม่ )

.......คงต้องตัดใจแล้วสินะ เศร้า กลับไปหาที่รักดีกว่า แล้วอิเอมิสึก็ลุกออกไปและกำลังตรงไปหาภรรยาของตน

จบตอนที่ 21