คิดไม่ออกแต่ Yaoi แน่นอน {6927}

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 16

" คุณอาบน้ำเสร็จรึยังครับ " มุคุโร่ตะโกนเรียนสึนะที่ตอนนี่อาบน้ำอยู่เพราะมุคุโร่นั่นทำอาหารเสร็จไปตั้งนานแล้วแต่สึนะยังไม่ออกมาสักที

" หรือว่าคุณเดินไม่ไหว " มุคุโร่ตะโกนถามอีกครั้ง มันอาจจะเป็นไปได้ที่ร่างบางจะเดินออกมาไม่ไหวแต่ตอนวิ่งเข้าห้องน้ำนี่ดูไม่เหมือนคนเจ็บเลยนี่นา =A=

" ดะ..ดะ..เดินไหวนา! " สึนะตะโกนตอบกลับมา

" งั้นก็มาเร็วๆสิครับ อาหารเย็นหมดแล้ว "

" รู้แล้วนา....โอ๊ย! " 

" คุณเกิดอะไรขึ้น เดี๊ยวผมไปหานะ " แล้วมุคุโร่ก็วิ่งไปหาสึนะ

" โอ๊ย~ เจ็บๆ " สึนะกำลังลูบก้นตนเอง

" คุณเป็นยังไงบ้าง " มุคุโร่ถาม

" ไม่เป็นไรนา " 

" ไม่เป็นได้ยังไงล่ะ....แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น " มุคุโร่มองดูรอบๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่มันก็ไม่มีอะไรเสียหายทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิมของมัน

" คือ...แบบว่า......ฉันเจอแมลงสาบอยู่ในห้องน้ำแล้วมันก็เหมือนจะวิ่งมาทางที่ฉันอยู่ก็เลยตกใจเลยกะว่าจะวิ่งออกไปแต่มันดันปวดเอวขึ้นมา.....ก็เลยลื่นล้มอย่างที่เห็นนี่แหละส่วนแมลงสาบนะหรอมันวิ่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ " สึนะอธิบายยาวเหยียด

" งั้นหรอครับ แล้วคุณลุกไหวไหม " มุคุโร่ถามด้วยความหวังดี

" ไม่รู้ " สึนะตอบอย่างหงุดหงิด

" ครับๆ " แล้วมุคุโร่ก็เดินเข้าไปใกล้ๆสึนะ

" ดะ...เดี๊ยว ทำอะไรนะ " แต่ไม่ทันที่สึนะจะถามมุคุโร่ก็ได้อุ้มสึนะขึ้นมาในท่าอุ้มเจ้าหญิง

" ตัวเบาจังนะครับ กินให้มันเยอะๆหน่อย " มุคุโร่รู้สึกว่าร่างที่ตนอุ้มอยู่นี่เบาจริงๆ

" รู้แล้วนา -////- " เมื่อสึนะได้ยินก็ค้อนมุคุโร่กลับและสึนะก็หน้าแดงมากเพราะตนพึ่งเคยโดนผู้ชายอุ้มทั้งที่ไม่ใช่พ่อของตน

" ถึงแล้วครับ " มุคุโร่ที่อุ้มสึนะเดินมาถึงห้องครัวแล้วมุคุโร่ก็นำสึนะไปนั่งบนเก้าอี้

" หือ นี่มัน...มาม่านิ " สึนะเห็นอาหารที่อยู่บนโต๊ะก็ต้องสงสัยจึงหันไปถามมุคุโร่

" ก็ใช่นะสิครับ มันมีอยู่แค่นี่ " ทำยังไงได้ล่ะก็ลองหาดูแล้ว ก็เจออยู่แค่มาม่าที่หมดอายุรึยังก็ไม่รู้
แล้วก็ผักที่ใกล้จะเน่ากับไข่ที่แตกครึ่งไม่แตกครึ่ง มีเท่านี่ก็ยอดแล้วครับกับบ้านโทรมๆแบบนี่

" ...... "

" กินได้ครับ " มุคุโร่สังเกตุเห็นหน้าของร่างที่อยู่ตรงหน้าที่แสดงออกมาเต็มๆว่า มันจะกินได้หรอ
มุคุโร่จึงตอบข้อสงสัยให้สึนะอีกข้อทั้งที่เจ้าตัวยังไม่ได้พูดอะไรด้วยซ้ำ

" อะ...อืม " แล้วทั้งคู่ก็เริ่มกินอาหาร

โรงเรียนนามิโมริ.....พักเที่ยง

" นี่ ยัยสึกิรุ่นที่ 10 อยู่ไหนล่ะ " โกคุเดระถามสึกิเพราะตนยังไม่เห็นรุ่นที่ 10 ตั้งแต่เช้าแล้ว

" เดี๊ยวก็มา " สึกิตอบแต่ในใจก็ยังหวั่นๆอยู่ว่าจะมากันรึป่าว.....หรือว่าจะทำกันหนักเกินไปงั้นหรอ แล้วทำไมเราถึงจำไม่ได้เนี่ยทั้งที่เป็นตัวเองแท้ๆ เฮ้ออออออ

ปึง! 

มีเสียงปริศนาดังขึ้นมันจึงทำให้ทั้งห้องต้องหันไปดูที่มาของเสียงนั่น

" อะ...เอ่อ โทษที " และเสียงปริศนานั่นก็คือเสียงเปิดประตูที่คนเปิด ออกจะใช้แรงมากไปหน่อยและคนที่เปิดก็คือสึนะ

" คุณเข้าไปได้แล้ว " มุคุโร่เห็นว่าร่างตรงหน้ายังไม่เดินเข้าไปในห้องสักที

" อืม " แล้วสึนะก็เดินเข้าไปนั่งที่ส่วนมุคุโร่ก็เดินตามไปติดๆ และเพื่อนในห้องก็ไม่ได้สนใจแล้วจึงกลับไปทำกิจกรรมของตนต่อ

" รุ่นที่ 10 สวัสดีครับ " โกคุเดระ

" สวัสดีสึนะ " ยามาโมโตะ

" อืม สวัสดี " สึนะ

" สึกิ... " สึนะหันไปเรียกสึกิ 

" อะ..อะไรหรอ " สึกิชะงักเล่นน้อยเพราะเสียงที่เรียกเขาปะกี้มันรู้สึกจะโหดขึ้นมารึป่าว

" เมื่อวานไปไหนมา "

" คะ..คือ แบบว่า " คิดสิ คิดๆๆ 

" ว่าไงล่ะ " สึนะถามขึ้นอีกครั้ง 

" ฉัน...ไปเยี่ยมแม่มานะ ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้รอ ขอโทษจริงๆ " สึกิรีบขอโทษ ถึงคำพูดจะบอกขอโทษแต่ในใจนี่สิ ขอให้เชื่อ ขอให้เชื่อ ขอให้โง่ ขอให้โง่

" แน่นะ " สึนะย้ำอีกครั้ง

" นะ...แน่สิ " 

ระหว่างที่สึนะกำลังถามสึกิอยู่มุคุโร่ก็มองทั้งสองคนคุยกันและภายในใจมุคุโร่ตอนนี่กำลังคิดว่า อย่าคิดว่าพวกผมไม่รู้ คุณนี่กล้ามาก ที่บังอาจโกหกและเปลี่ยนแผนการที่เตรียมไว้หมดและปัญหาอีกมากมายที่คุณก่อเอาไว้ เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะเพราะพวกผมอุตสาห์ให้โอกาสคุณแก้ตัวแล้วแต่คุณไม่ยอมรับ คุณไม่รอดแน่ คุฟุฟุ

" ฉันถามอีกครั้งนะ แน่ไม่แน่ " สึนะจ้องตาสึกิ

" แน่สิ เชื่อฉันนะ ฉันไปหาแม่จริงๆ " น่ากลัวจัง ทำไมเราในยุคนี่น่ากลัวยังงี้เนี่ย 

" งั้นหรอ " แล้วสึนะก็เดินกลับไปนั่งที่ของตน สึกิจัง น่าสงสารจริงๆแต่มันช่วยไม่ได้นะ

ขอย้อนไป 3 ชั่วโมงที่แล้ว

" สึนะ..... " ห๊ะ ใครเรียกชื่อเราเนี่ยหรือว่าจะเป็นผีแต่ไม่น่าใช่ผีมันคงไม่โผล่มาเช้าๆยังงี้หรอกหรือว่าจะเป็น....

" มุคุโร่ ปะกี้นายเรียกชื่อฉันหรือป่าว " สึนะถาม 

" ครับ " เมื่อมุคุโร่ตอบกลับมา มันจึงทำให้สึนะหน้าแดงงงงงงงงงงง

" -////- ทำไมนายถึงเรียกชื่อฉันล่ะ " สึนะถามเพราะอยากรู้เหตุผลว่าจะเรียกชื่อเขาไปทำไมทั้งที่ปกติไม่เคยเห็นเรียกสักครั้ง

" ก็ผมอยากเรียกแต่ถ้าคุณไม่ชอบผมไม่เรียกก็ได้" 

" ไม่ใช่ๆ เรียกก็ได้...แล้วก็ฉันดีใจนะที่นายเรียกชื่อฉัน ^////^ " สึนะยิ้มให้กับมุคุโร่

" คะ..ครับ " มุคุโร่รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงมากและดูเหมือนว่ามุคุโร่จะไม่รู้ตัวด้วยว่าตนหน้าแดง

" มุคุโร่ นายหน้าแดงแล้วนะ " 

" เอ๊ะ! ไม่จริงนา " มุคุโร่ลองจับแก้มตัวเองแล้วก็รู้สึกว่ามันร้อนๆ

" 555++ " สึนะหัวเราะเพราะได้เห็นมุคุโร่หน้าแดงเป็นครั้งแรกและมันก็ดูน่ารักมากด้วย

" คุณไม่ต้องมาหัวเราะเลย " เมื่อมุคุโร่ได้ยินเสียงหัวเราะมาจากสึนะมุคุโร่จึงแกล้งหยิกแก้มสึนะทั้งสองข้าง

" โอ๊ย เจ็บนะมุคุโร่....นี่แนะ " สึนะจึงแกล้งกลับบ้างโดยการขยี้ผมของมุคุโร่ให้กระเซิง

" 555+ นายเหมือนผีเลยนะมุคุโร่ " ตอนนี่ผมของมุคุโร่กระเซิงมากกก

" คุฟุฟุ คุณกล้าทำทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวผมงั้นหรอ....คุณโดนแน่ " เมื่อมุคุโร่พูดเสร็จ มุคุโร่ก็วิ่งไล่สึนะ

" ไม่กลัวหรอก " สึนะเห็นดังนั้นจึงต้องลุกขึ้นวิ่งหนีมุคุโร่เช่นกัน

" มาให้จับสะดีๆ " 

" ไม่ยอมหรอก ตามมาจับให้ได้สิ 555+ " แต่ขณะที่สึนะกำลังวิ่งหนีมุคุโร่ ทางเดินที่สึนะจะวิ่งมาก็ได้มีเปลือกกล้วยวางอยู่ (มุขนี่อีกแล้ว:คนอ่าน/ก็มันคิดไม่ออกนี่นา:ไรเตอร์)

" ว๊ากกกกก " และในที่สุดสึนะก็วิ่งไปเหยียบเปลือกกล้วยจึงทำให้สึนะลื่นล้มไปโดนแผลเก่าที่มันหายแล้ว ทำให้สึนะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง

" คุณเป็นอะไรรึป่าว " เสียงสึนะร้องดังมากจึงทำให้มุคุโร่ที่กำลังวิ่งตามสึนะมารู้สึกเป็นห่วง แต่ทว่า...

" ว๊ากกกกกกก " มุคุโร่ก็ได้เหยียบเปลือกกล้วยชิ้นที่ 2 มันจึงทำให้มุคุโร่ลื่นไถลไปข้างหน้าและกำลังจะชนกับสึนะที่ลงไปกองกับพื้นก่อนหน้านั่น (นี่มุขใหม่แล้วเห็นป่ะ ก๊ากๆ:ไรเตอร์/แกตาย!!!:คนอ่าน) 

" เฮ้ยยย อย่ามาทางนี่นะมุคุโร่..เบรกๆๆ " สึนะพยายามพูดให้มุคุโร่หยุด...แต่มันคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วล่ะเพราะมุคุโร่มาถึงสึนะแล้วนะสิ

โครม!!!

" โอ๊ยย เจ็บ " สึนะร้องขึ้นมาพลางคิดว่า ทำไมวันนี่มันโดนหลายรอบจังฟ่ะ (อย่าคิดลึกนะ) 

" อ๊ะ! " แต่ทว่าตอนนี่มุคุโร่กำลังทับสึนะอยู่และหน้าทั้งสองคนก็อยู่ใกล้กันมากกห่างแค่ 2 เซนติเมตรเท่านั้น

" อะ...เอ่อ มุคุโร่ ลุกขึ้นก่อนนะ -////- " สึนะพยายามดันตัวของมุคุโร่ให้ลุกขึ้น

" ...ครับ " แล้วมุคุโร่ก็ลุกออกจากตัวของสึนะ

" นี่ ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม " สึนะลุกขึ้นมานั่งแล้วหันไปถามมุคุโร่ที่ยืนอยู่

" ได้ครับ " แล้วมุคุโร่ก็นั่งลงข้างๆ

" นายรู้สึกกับฉันยังไงหรอ -////- " ก็อยากรู้นี่นาว่ามุคุโร่จะรู้สึกยังไงบ้าง ทั้งที่ผ่านเหตุการณ์แบบนั่นมาแล้ว

" แล้วคุณล่ะ " มุคุโร่ย้อนถาม

" ก็ตอนแรกที่รู้เรื่องมันก็โกรธนั่นแหละ แต่หลังจากนั่นมันก็มีความรู้สึกดีๆกับมุคุโร่มากขึ้นก็ดูอย่างตอนกินข้าวสิ ตอนที่นายเรียกชื่อฉัน ฉันดีใจจริงๆนะ แล้วก็ยังได้เห็นด้านดีๆของมุคุโร่ที่ไม่เคยเห็นด้วย แต่ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่า......ฉันอาจจะหลงรักนายแล้วก็ได้ พูดไปก็เขินเหมือนกันนะ -////- งั้นตานายพูดบ้างนะ " สึนะหันไปบอกมุคุโร่แต่เมื่อหันไปสึนะก็พบว่ามุคุโร่นั่นหน้าแดงไปทั้งหน้าแล้ว

" นะ..นาย " 

" ที่พูดมาคุณพูดจริงใช่ไหม " มุคุโร่ถาม

" ก็จริงนะสิ " สึนะตอบอย่างหนักแน่นและจะไปขอเปลี่ยนคำตอบด้วยและเมื่อสึนะตอบเสร็จมุคุโร่ก็ดึงสึนะเข้าไปกอด 

" ตอนนี่ถึงผมยังไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงแต่ผมรู้สึกดีใจมากที่เห็นคุณยิ้มและความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณมันอธิบายยากมากและผมก็อยากให้คุณอยู่กับผมตลอดไปด้วย " ผมรู้สึกสับสนตัวเองจัง ทำไมผมถึงกล้าพูดแบบนั่นออกไปได้แต่ผมรู้สึกโล่งมากที่ผมพูดมันออกไป ทั้งที่ก่อนหน้านั่นผมคิดจะครอบครองคุณเพื่อใช้เป็นเครื่องมือแต่ตอนนี่ผมรู้สึกไม่อยากให้เขาเป็นเพราะกลัวเขาจะเสียใจ โกรธและเกลียดผม หรือว่า....ผมจะรักเขาเข้าสะแล้ว

" งั้นหรอ แต่ถ้านายรู้แล้วว่านายรู้สึกยังไง นายอย่าลืมบอกฉันนะ " 

" ครับ...แล้วแผลคุณเป็นยังไงบ้างครับ " 

" ก็ยังปวดนิดหน่อยนะ " สึนะลองจับแถวๆก้นตัวเองดู

" งั้นผมว่าผมพาคุณไปหาที่นั่งที่ดีกว่านี่ดีกว่า " มุคุโร่พึ่งสังเกตุรอบๆว่ามันสกปรกมาก มุคุโร่จึงลุกขึ้นแล้วอุ้มสึนะขึ้นมา

" อ๊ะ! " สึนะตกใจเพราะอยู่ดีๆมุคุโร่ก็อุ้มตนขึ้นมา

" เดี๊ยวผมพาคุณไปที่ห้องนะ " มุคุโร่บอกสึนะ 

" ถึงแล้ว คุณนั่งดีๆละ เดี๊ยวผมไปหายามาให้ " มุคุโร่พูดเสร็จก็เดินไปหายาตอนนี่ในห้องมีสึนะอยู่แค่คนเดียว

ผ่านไปสักพัก

" ผมมาแล้ว กว่าจะหายาเจอ " มุคุโร่เดินเข้ามา

" อืม " แล้วมุคุโร่ก็ให้สึนะทานยาแก้ปวด

" มุคุโร่ " เมื่อสึนะทานยาเสร็จก็อยากจะถามมุคุโร่สักอย่างหนึ่ง

" ฉันสงสัยอย่างหนึ่งว่าต้องมีใครสักคนที่ทำให้เราเป็นแบบนี่ " 

" -*- ก็มีนะสิครับและคุณก็รู้จักเขาด้วย "

" ใครอ่ะ " 

" ก็ใครละครับที่เป็นคนพาคุณมาที่นี่ " 

" สึกิจัง นะหรอ " จะเป็นไปได้ยังไง ทำไมสึกิจังต้องทำแบบนี่ด้วยล่ะ

" ครับ " มุคุโร่พยักหน้า

" แล้วนายรู้จักกับสึกิจังด้วยหรอ "

" ก็นิดหน่อยครับ "

" ..... " สึนะเงียบเพราะกำลังคิดอยู่ว่าสึกิไปรู้จักกับมุคุโร่ได้ยังไง

" ผมคิดว่า....เราควรแก้แค้นเขานะครับ " 

" ห๊ะ! นายคิดไปได้ยังไงอ่ะ " จะให้แก้แค้นงั้นหรอ พูดไม่ค่อยสวยเท่าไรนะ 

" ก็เขาทำกับเราแบบนี่เลยนี่นา คุณไม่แค้นบ้างหรอ " มุคุโร่ถามกลับ

" ....ก็แค้น แต่ว่าสึกิจังเขาก็เป็นคนที่ทำให้เรามาอยู่ตรงนี่ได้นะ " สึนะทำหน้างอนๆ

" งั้นผมขอเปลี่ยนคำพูดใหม่ละกันไม่เอาแก้แค้นล่ะงั้นเปลี่ยนมาเป็นแกล้งเขาคืนดีไหมครับ " เมื่อมุคุโร่เห็นท่าทางงอนๆของสึนะก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมาแต่ก็ยังไม่ลดละที่จะต้องแก้แค้นไม่สิแกล้งสึกิอยู่ดี

" มันจะดีหรอ " สึนะไม่ค่อยอยากจะทำเท่าไรเพราะรังแกผู้หญิงมันไม่ดี

" ไม่เป็นไรครับ ผมมั่นใจครับเพราะถึงเราแกล้งเขา เขาก็ทนได้อยู่แล้วครับ " 

" งั้นหรอ....อืม ฉันตกลง " สึนะตอบตกลงที่จะเริ่มแผนการที่จะแกล้งสึกิ

" แต่มีข้อแม้นะถ้าสึกิจังไม่ได้ทำ เรื่องแกล้งก็คือหยุด เข้าใจไหมมุคุโร่ " 

" ครับ.....แล้ววันนี่คุณจะไปเรียนไหม " มุคุโร่ถามเพราะเห็นว่านี่มันก็เกือบจะเที่ยงอยุ่แล้ว

" ไปสิ " เมื่อสึนะตอบตกลงแล้วทั้งคู่ก็เดินออกไปจากบ้านหลังนั่น ส่วนประตูที่เปิดไม่ออกมุคุโร่ถีบครั้งเดียวมันก็หลุดแล้ว

จบการย้อนอดีต

จบตอนที่ 16 ด้วยเช่นกัน

รู้สึกว่าตอนนี่จะเขียนยาวที่สุดของเรื่องนี่ =..=