คิดไม่ออกแต่ Yaoi แน่นอน {6927}

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 11

และในที่สุดสึกชิงแหวนของอัสนีก็ได้จบลงโดยที่เลวี่ผู้พิทักษ์ของวาเรียชนะไปและยังแหวนนภาของสึนะก็โดนยึดไปด้วยเพราะทำผิดกติกาที่ไปขัดขวางการต่อสู้และแรมโบ้ก็บาดเจ็บหนักด้วย

บ้านสึนะ

" เฮ้อออออออ " เครียดจริงๆ

" น่าๆ ไม่เป็นไรหรอกสู้สู้เข้าไว้ " สึกิเห็นสึนะเครียดๆจึงพยายามพูดปลอบใจสึนะ

" อืม ขอบใจนะ "

" ไม่เป็นไร ป่ะๆ นอนได้แล้วพรุ่งนี่จะได้มีแรง " พอสึกิพูดจบสึกิก็เดินเข้าห้องนอนตนเองที่นานะเตรียมไว้ให้ ส่วนแผนนะไว้เริ่มพรุ่งนี่ดีกว่าตอนนี่ง่วงล่ะไปนอนดีกว่า 

" อืม " เมื่อเห็นสึกิเข้าห้องไปแล้วตนจึงเดินไปห้องนอนตนเช่นกันส่วนรีบอร์นนะหรอหลับไปแล้ว

เช้าวันต่อมา

" สึนะ สึกิ ลงมากินข้าวได้แล้วน๊าาาาา " นานะตะโกนเรียกทั้งสองคนให้ลงมากินข้าว

" คร๊าบ/ค๊า " ทั้งสองขานรับและรีบวิ่งลงบันได้มา

" อรุณสวัสคร๊าบ/ค๊า " ทั้งสองพูดพร้อมกัน

" จ๊ะ มากินข้าวได้แล้ว " เหมือนกันจริงๆน๊า

ผ่านไปสักพักตอนนี่ทั้งสองคนกำลังเดินทางไปโรงเรียนตอนนี่เวลา 7.00 น. ถือว่ายังเช้าอยู่ทั้งสองคนจึงคุยกันเรื่อยๆไปตามทางเดิน

" นี่สึนะ "

" อะไรหรอสึกิจัง "

" ฉันอยากถามอะไรหน่อยนะ ได้ไหม "

" อืม ได้สิ "

" นายคิดยังไงกับมุคุโร่อ่ะ " -....- ตรงเกินไปแล้ว

" ห๊ะ!? มุคุโร่หรอ แล้วสึกิจังรู้จักกับมุคุโร่ได้ไงอ่ะ " ถามอะไรมาเนี่ยสึกิจัง

" เป็น-ความ-ลับ บอกมาซะดีๆเลยนะว่าคิดยังไงกับมุคุโร่ " เฮ้อออ เราก็จำไม่ได้สะด้วยว่าตอนนี่เราคิดอะไรกับมุคุโร่อยู่ มันก็ผ่านมาตั้ง 10 ปีแล้วเนี่ย มันก็ต้องมีลืมกันบ้าง

" ก็เป็นคนน่ากลัว สยดสยอง โหดๆอ่ะ " ก็จริงตั้งแต่ตอนที่ไปบุกโกคุโยแลนด์แล้วไปเจอกับมุคุโร่มันน่ากลัวยังไงไม่รู้ แต่รู้สึกมุคุโร่จะเหงาๆยังไงไม่รู้น๊าาาา

" อืมๆๆ ฉันเข้าใจ " ตอนแรกๆฉันก็คิดเหมือนกันแต่นานไปนิสัยนี่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย คิดแล้วก็กลุ้ม

" หือ? สึกิจังเคยเจอกับมุคุโร่หรอ "

" ก็บอกว่า เป็น-ความ-ลับ-ไง!! " สึกิเริ่มโมโห 

" อะ...อะ..อืม ไม่ถามแล้ว " สึนะตอบเสียงสั่น

" แล้ว...นายชอบมุคุโร่ไหมอ่ะ " สึกิเห็นและคิดว่าคงกลัวตนเป็นแน่จึงพยายามทำใจให้เย็นลงแล้วก็ถามสึนะต่อ

" อะ...เอ่ออ ข้อนี่ไม่ตอบได้ไหมอ่ะ " สึนะขอเลี่ยงที่จะตอบคำถามข้อนี่เพราะตัวเองยังไม่รู้เลยว่ารู้สึกยังไงกับมุคุโร่กันแน่ กลัวก็กลัว ชอบหรือป่าวก็ไม่รู้

" ไม่ได้.......งั้นขอถามใหม่นะถ้าสมมุติว่ามุคุโร่มาทำดีกับนาย นายจะทำยังไงสึนะ "

" อืมมม ก็ต้องแปลกใจนะสิถามได้เพราะเห็นๆกันอยู่ว่ามุคุโร่จะทำดีให้ใครเป็นสะที่ไหนล่ะ ถ้ามุคุโร่เป็นยังงั้นจริงก็คงจะชอบแล้วก็ใจเต้น ตึดตักๆเลยมั้งเพราะหน้าต่างมุคุโร่ก็ไม่ได้น่าเกลียดเท่าไรแต่ก็ติดอยู่แค่นิสัยและทรงผมนั้นแหละที่เห็นทีไรก็นึกถึงสับปะรดทุกที " สึนะพูดยาวเหยียด

" อืมมมมมม ถ้ามุคุโร่ปรับนิสัยได้มันก็อาจจะทำให้นายใจเต้น ตึกตักๆ ได้เลยหรอ " หืมมมม ตัวเราในยุคนี่คิดแบบนี่หรอเนี่ยแต่มันก็ถูกอย่างที่พูด

" OK เข้าใจแล้วสินะ ป่ะๆ เข้าเรียนเหอะ " สึนะพูดแล้วก็จับสึกิให้รีบวิ่งเข้าโรงเรียนเพราะตนกับสึกิคุยกันนานเกินไป เวลาจึงเกือบจะเข้าเรียนแล้ว

เลิกเรียน

" สึนะกลับไปก่อนเลยนะ วันนี่มีธุระนะ " สึกิพูดเสร็จก็รีบออกไปจากห้องทันที

" เอ๊ สึกิจังนี่มีธุระทุกวันเลยนะ " สึนะสงสัยว่าเดี๊ยวนี่มีธุระบ่อยจริงๆ

" รุ่นที่ 10 คร๊าบกลับกันเถอะครับ " " กลับกันสึนะ "

" อืม " แล้วทั้งสามคนก็เดินออกจากโรงเรียน

ทางฝั่งสึกิ

สึกิกำลังตรงไปโกคุโยแลนด์เพื่อเริ่มแผนการขั้นที่ 4 ผ่านไปสักพักสึกิก็เข้ามาอยู่ในตัวตึกของโกคุโยแลนด์และกำลังตรงไปหามุคุโร่ที่อยู่ในร่างโคลม และแล้วสึกิก็เดินมาถึงหน้าประตูห้อง สึกิจึง...

ปึง! 

เสียงถีบประตูจากสึกิดังขึ้นมันทำให้คนที่อยู่ในห้องตกใจเป็นอย่างมากแต่สึกิไม่สนใจแล้วสึกิก็เดินเข้ามาหาโคลมแล้วก็ให้โคลมกินยาที่เคยให้กินครั้งแรกเข้าไปอีกเพราะต้องการจะคุยกับมุคุโร่เพื่อเริ่มแผนการขั้นต่อไป เมื่อโคลมได้สติหลังจากที่กินยาเข้าไปโคลมก็รู้สึกง่วงขึ้นมาอีกและในที่สุด มันก็ทำให้โคลมสลบลงไปได้อีกครั้งเช่นกัน แล้วสึกิก็จัดการพยุงโคลมขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนเคนกับจิคุสะนะหรอแข็งเป็นหินไปแล้ว =O=" อนาถจริงๆช่วยอะไรไม่ได้เลย (แฮกๆ เหนื่อย)

ที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง (อีกครั้ง)

นานจังเลยยย เมื่อไรจะตื่นสักทีเนี่ยตอนนี่สึกิกำลังนั่งรอมุคุโร่อยู่

" อืมมมมม... " มุคุโร่เริ่มรู้สึกตัวแล้ว สึกิจึงรีบลุกขึ้นแล้วไปนั่งใกล้ๆ (ตอนแรกนั่งอยู่ห่างๆ)

" เป็นไงบ้างมุคุโร่ " สึกิถามเพราะมุคุโร่เริ่มจะรู้สึกตัวแล้ว

" คุณ...." มุคุโร่เริ่มเห็นสึกิแล้วจึงทำให้แปลกใจมากเพราะคิดว่ามันคงไม่มีเรื่องแบบนี่อีกแล้วนิ 

" ไง เจอกันอีกแล้ว วันนี่ฉันมีแผนจะบอกให้ฟัง จำได้ป่าวเนี่ยเห็นทำหน้างงๆ " อ๊อ! ผมจำได้ล่ะเรื่องแผนนี้นี่เอง 

" ครับ จำได้ " แต่ก็เกือบลืมไปเหมือนกัน

" งั้นฉันอธิบายแผนการเลยนะ OK ไหมมุคุโร่ " สึกิเห็นว่ามุคุโร่เริ่มที่จะรู้สึกตัวแล้วจึงถามเพื่อให้แน่ใจว่าพร้อมที่จะฟังแผนหรือยังแต่แล้วสึกิก็ต้องโมโหเพราะมุคุโร่ไม่ฟังที่เขาพูดเลยนะสิแต่กลับไปมองอะไรก็ไม่รู้

" ไอ้สับปะรด ฟังอยู่หรือป่าว " สึกิเรื่มขึ้นเสียงกับมุคุโร่มันจึงทำให้มุคุโร่เริ่มรู้สึกตัวและหันไปมองทางสึกิ

" ขอโทษครับผมรู้สึกว่าที่นี่มันแปลกๆนะ " เมื่อครั้งก่อนมาผมไม่ได้สังเกตุแต่ครั้งนี่ผมว่ามันแปลกนะบรรยากาศวังเวงยังไงไม่รู้

" งั้นหรอ มันก็จริงนะ " เหอๆๆ มัวแต่คิดเรื่องแผนเลยลืมเรื่องนี่ไปเลยแหะ บรรยากาศที่นี่มันน่ากลัวจริงๆ 

" ผมว่าเราเปลี่ยนที่คุยดีกว่าครับ " ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วละสิ

" นายก็รู้สึกได้เหมือนกันหรอ ฉันว่าที่นี่มันหนาวๆแล้วก็วังเวงขึ้นมา ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ "

" ผมว่าเราเปลี่ยนที่เถอะครับ " ว่าแล้วมุคุโร่ก็ลุกขึ้นแล้วก็ชวนสึกิให้เปลี่ยนที่คุย

" อืม เห็นด้วย " สึกิเห็นด้วยกับมุคุโร่สึกิจึงได้ลุกขึ้นแล้วก็ตามมุคุโร่ไปแต่ยังไม่ทันที่จะออกจากที่นี่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างอยู่ใกล้ๆ

จา ไป กัน แล้ววว หรอ ไม่อยุ่ต่อ อีกกก นิดล่ะ ฮี่ฮี่

" มุคุโร่ได้ยินเสียงอะไรไหม " สึกิถามเพราะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างอยู้ใกล้ๆและรู้สึกว่ามันกำลังพูดกับพวกเราด้วย 

" ได้ยินครับ " ชัดเต็มสองรูหูเลยครับ

" งั้นเรารีบไปกันเถอะนะ...... ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก " ขณะที่สึกิกำลังจะพูดสึกิก็ได้เห็นเงาหญิงสาวผมยาวมีเลือดเต็มตัวถือมีดอยู่ข้างหลังมุคุโร่มันทำให้สึกิขวัญกระเจิงเป็นอย่างมากดังนั้นสึกิจึงขอโกยก่อนละเด้อออออออ บ๊ายบี 

" อ้าวคุณเป็นอะไรครับจะวิ่งไปไหนไม่รอกันบ้าง " มุคุโร่สงสัยว่าเป็นอะไร....หรือว่าเมื่อมุคุโร่นึกขึ้นได้จึงลองหันไปด้านหลังและแล้วก็พบว่า......

" ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รอผมด้วยคร๊าบบบ " เมื่อสิ่งที่มุคุโร่เห็นมันก็ทำให้มุคุโร่คิดได้ในขณะนั้นว่า " หนีตอนนี่ยังทันอยู่ไหม? " แต่ทันไม่ทันผมโกยแหลกคร๊าบบ ขออย่าให้มาเจอกันอีกเลย 

อา ไร กาน อดสนุกเลย ฮี่ฮี่ ไปดีกว่าาาาาา

จบตอนที่ 11

สนุกกันหรือป่าวเอ่ย? แต่ถึงไม่สนุกก็ต้องสนุก ถ้าไม่สนุกจะไม่เขียนเรื่องนี่แล้ว T^T