คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอน6
ตอน 6
“หยุดเดี๋ยวนี้น่ะอะอะ...ไอ้บ้า>[]<”แป้งวิ่งจนเหนื่อยแต่ไม่มีทีท่าว่าชายหนุ่มผู้นั้นจะหยุดวิ่งแต่เขาก็เหลียวมาแลบลิ้นให้
“จ้างให้ชั้นก็ไม่หยุดหรอกหน่า :-P ” จังหวะที่เขาเหลียวมาช่างประจวบเหมาะกับรองเท้าเบอร์26เข้าหน้าเรียวๆพอดี
“โอ๊ย!!!ยัยบ้าเธอทำอะไรของเธอหน่ะ”
“ขอชั้นดูหน้าชัดๆหน่อยน่ะ”เธอเขามาใกล้ๆเอียงหัวก้มลงหน้าห่างจากหน้าแค่วาเดียว
“....”
“..บุญทำ..”ทั้งคู่ได้มองตากันและกันแต่เขากลับหลบสายตาเธอไปก่อน
“เชอะๆชั้นไม่พิศวาสนายหรอกน่ะ”
“แล้วเธอมาวิ่งตามชั้นมาทำไม”
“หนอยๆๆทำเป็นไม่รู้เมื่อกี้นายทำอะไรไว้น่าจะรู้อยู่แก่ใจ”
“เอ่อ...ชะชะชั้น..จุ๊บ”ทำยื่นหน้าชิงจูบปากแป้งแล้ววิ่งหนีไปทำให้แป้งนิ่งไปสักพักจนได้ยินเสียงออดหมดเวลาพักทำให้ได้สติขึ้นมา ไอ้ผู้ชายบ้า O///O
~เลิกเรียนแล้วจ้า~
หน้าตึก1
“ไงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยน่ะนุ่น คอยนานไหม”
“ไม่นี่ว่าแต่เขาวันนี้ก็ดูแปลกน่ะเห็นเหมอๆไม่สิยิ้มๆตั้งแต่ลงบันไดแล้วน่ะ”นุ่นแซวเลยบ้างแป้งก็ยิ้มๆอยู่แล้วก็ทำหน้าดุใส่นุ่น
“เรื่องของชั้น”
“ อ่าว-.-; ”แต่ทั้งคู่ก็เดินไปหน้าโรงเรียนด้วยกันแล้วก็เจอคู่พี่น้องอยู่ข้างหน้า
“คุณ ทำ รอด้วยเดี๋ยวเดินไปด้วย”นุ่นเรียกทั้งคู่เสมือนรู้จักดี
“นายทั้งสองรู้จักกันด้วยหรอ”นุ่นถามและมองหน้าคุณเหมือนจะให้คุณตอบ
“เขาเป็นพี่น้องกันน่ะแก แกไม่รู้หรอกเหรอ อ๋อๆใช่ซิเพราะหน้าเขาก็ต่างกันออกเหมือนๆนิสัยล่ะมั้ง”แป้งพูดแทรกขึ้นโดยไม่มองหน้าใครแต่อยากให้มีคนรับรู้
“ไม่ต้องถือสาชันหรอกชั้นก็พูดไปงั้นเอง”แป้งแหงมองหน้าทำคิดว่าทำจะทำหน้าเกรี้ยวกราดใส่แต่ทำกลับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ตาบ้า!!!
“เอ่อนี้เจ้าทำหน้าแกไปโดนอะไรมาแดงเชียว”เป็นเพราะหนาทำขาวอ่อนๆดูบางๆทำให้รอยแดงช้ำยังอยู่บนหน้าอย่างเห็นได้ชัด
“ผมโดนแมวเขี่ยรองเท้าใส่หน้า”ทำมองไปทางแป้ง
“แมว? แล้วแกทำอะไรแมวหรือเปล่าว่ะ”
“ผมก็ลูบหัวมันแล้วก็จูมพิษไปครับพี่”
“~ยี้ ~ >.<”
“แกเป็นอะไรของแกน่ะแป้ง”ไม่ทันที่แป้งจะตอบอะไรเธอแป้งก็ดึงแขนนุ่นขึ้นรถเมล์ไป
ที่บ้าน
“แกหนีแป้งรอดใช่ไหมทำ”ในห้องโทนขาวดำแห่งนี้มีเพียงพี่น้องเท่านั้นจึงสามารถคุยเรื่องลับๆกันได้
“รอดกะผีนั้นซิพี่รองเท้าเธอลอยเข้าหนาอย่างจัง ผู้หญิงอะไรไม่รู้ไม่เหมือนผู้หญิงสักกะนิดพี่ยังจะให้มาเป็นพี่สะใภ้อีกหรอ”
ทำเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณฟังเน้นอยู่หนึ่งเรื่องที่ทำให้เขายิ้มขึ้นมา
“แน่ใจน่ะว่าแค่นี้”คุณถามเพื่อให้แน่ใจในตัวน้องชาย
“แน่ใจสิพี่”
“แล้วแกยิ้มทำไมเจ้าทำ”คุณเขยิบเข้ามาใกล้น้องแล้วจับแขนทั้ง2ไว้
“ไม่มีอะไรหรอกพี่...แล้วแผนต่อไปล่ะ”
ความคิดเห็น