คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน2
ตอน 2
“....”กาลเวลาเมื่อจะผูกติดกับเครื่องคอมฯที่ไร้ประสิทธิภาพในการโหลดและยังคงโหลดต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด
“แป้ง!” เป็นเสียงใสๆที่ดังมาจากทางด้านหลังของคุณซึ่งห่างราวๆ3-4เมตรได้ เธอคนนี้แหละที่เปรียบดังเมาส์ที่คลิกยกเลิกการโหลดในครั้งนี้ และแป้งก็ทำท่าจะวิ่งไปหาเธอผู้นั้น
“เดี๋ยวก่อน”คุณได้มองหน้าแป้งอีกครั้ง
“มันจบแล้ว”แป้งพูดโดยใช้สีหน้าดั่งคนที่ไม่คุ้นเคยอีกต่อไปแล้วเธอก็วิ่งจากไปโดยไม่หันหลังกลับ
การที่คนๆหนึ่งอยู่คนเดียวกับหัวใจที่โทรมๆจะมาครุ่นคิดอะไรให้ฟุ้งซ่างในสมองก็คงจะบ้าตายคุณจึงคิดที่จะพูดกับต้นไม้ข้างๆตัว
“~ไม่หน่า!!!เรื่องแค่นี้เองแค่เพื่อนคนหนึ่งคนเดียวเท่านั้น ให้เค้าเข้าใจอย่างนั้นแหละดีแล้วไหนๆก็รวบรวมความกล้าบอกในสิ่งที่เราอยากจะบอกตั้งแต่วันแรกที่เราอยากจะบอกแล้วนี่.....อีกอย่างตอนนี้เค้าอยากจะเกลียดเราก็เกลียดไปเราไม่ได้รักเค้าแล้วนี่.....”คุณพร่ำสบถอย่างไม่ลืมตาหรือว่าเขาอาจกำลังจะร้องไห้แบบน้ำตาตกในก็เป็นได้
“......เราจะคิดว่าหนึ่งปีที่ผ่านมาไม่เกิดอะไรเลยก็ได้ ถ้าเธอต้องการอย่างนั้นน่ะแป้ง ไม่.ม.ม.บางทีเธออยากจะให้ชั้นออกจากโรงเรียนนี้ไปเลยก็ได้ เอ๋ะ! หรือเธออยากจะไปจากชั้นไม่อยากเห็นหน้าชั้นก็ได้ แต่ใจจริงชั้นอยากจะขอโทษว่าชั้นพึ่งรู้ว่าไม่ได้รักเธอแล้วมันเป็นอย่างนี้เมื่อไรก็ไม่รู้...”
ระหว่างที่คุณกำลังสำนึกผิดอยู่พูดจนไม่มีอะไรจะพูดก็ได้ยินเสียง
“ฉาบ..” เสียงเหมือนมีคนเหยียบกองใบไม้แห้ง
“ใครอ่ะ!!!”
“พี่ครับผมเอง ผมขอโทษที่แอบฟังผมอยากจะให้พี่สบายใจขึ้นหน่ะ”ทำพูดเหมือนรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“แกมาตั้งแต่เมื่อไรแกได้ยินทั้งหมดแล้วใช่ไหมเจ้าทำ”คุณมองตาขวางอาจจะเป็นเพราะความโกรธในตอนนี้หรือความรู้สึกผิดในตอนนั้น
“มันค่ำมากแล้วพี่ แม่จึงให้ผมมาเรียกพี่กลับบ้าน”ทำพยายามที่จะเฉไฉ
“(--*)(*--)(O.o)!!!”คุณมองดูรอบๆว่าแสงสีส้มที่เห็นมันไม่ใช่มาจากดวงอาทิตย์อีกต่อไปแต่เป็นแสงจากspotlight คุณจึงยอมกลับแต่โดยดี
ระหว่างกลับคุณไม่ยอมปริปากบอกอะไรทำเลยบอกแต่ว่าไม่พร้อมที่จะระบายกับใครทำก็เลยไม่ซักไซ้อะไรอีก
ที่บ้าน
“พี่คุณทำขอเข้าไปในห้องได้ป่ะ ก๊อกๆๆ”คนในห้องยังคงเงียบยังกะในห้องนั้นมีแต่ความว่างเปล่า
“ถ้าพี่ยังเงียบอยู่ทำจะเข้าไปน่ะ”ทำยังคงรอหายใจประมาณ3เฮือกได้ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป
ในห้องนั้นยังมีร่างของคุณนอนอยู่ แต่ทำไม่เชื่อว่าพี่ชายตัวเองจะนอนหลับลงกับเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น
“ทำไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะหลับ ลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะพี่คุณ!!!”ทำพยายามดึงคุณให้ลุกขึ้นและคุณก็ปล่อยตัวตามแรงดึงของน้อง แล้วก็ทำให้ทำได้เห็นดวงตาที่แดงกร่ำและคราบน้ำตาตรงแก้มจากผู้เป็นพี่ที่เข้มแข็ง
“พี่ร้องไห้นี่!!!”
“แกไม่ต้องมายุ่งกับชั้น เจ้าทำมันไม่ใช่เรื่องของแก”คุณสะบัดมือออกจากมือของผู้เป็นน้องสุดรักที่ทุกครั้งจะต้องปรึกษาซึ่งกันและกัน แต่ครั้งนี้เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาสะบัดความสัมพันธ์ไปด้วย
ในห้องโทนสีขาวดำนี้ ต้องปกคลุมไปด้วยสีดำสนิทเพราะทำรับรู้ความรู้สึกที่พี่มีให้ในตอนนี้และดวงตาที่เคยประกายใสที่เป็นเสน่ห์ของทำต้องมีน้ำตาซึม
“ทำไมจะไม่เกี่ยวกับทำล่ะพี่”ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงนาฬิกาหมูสีดำที่เดินวนไปเป็นจังหวะ
“เกี่ยวกับแกยังไง”คุณต้องมองน้องอย่างน่าสงสารโดยที่ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับเจ้าทำของเขาอย่างไร
“ก็.ก็.ก...แป้งเพื่อนสนิทของพี่คนนั้นหน่ะ ทำก็ชอบเธอเหมือนกัน คือ..อออ..ถ้ามีคนมาทำร้ายความรู้สึกของคนที่พี่ชอบพี่จะรู้สึกยังไงล่ะ” TT^TT
“นี่แก.ก..สิ่งที่แกช่วยพี่เรื่องแผนการสร้าง ‘พรหมลิขิต..ขีดรัก’ ขึ้นมาแกจำใจงั้นเหรอ”
“มันไม่ใช่วันแรกหรอกที่ผมเริ่มชอบ แต่ผมไม่รู้ว่าผมเริ่มชอบแป้งตั้งแต่เมื่อไหร่”ทำเงยหน้าขึ้นเมื่อคุณเดินออกจากเตียงและเข้ามาใกล้ๆแล้วมาเขย่าตัว
“แล้วแกทำไมไม่บอกชั้น แก.กก.นี่...”คุณพูดไม่ทันจบทำก็พูดแทรกขึ้นมา
“พี่จำตอนที่พี่บอกกับแป้งเรื่องพรหมลิขิตไม่มีจริงได้ไหมผมอยู่ที่นั่นและก็ได้ยินทุกๆอย่างที่พี่พูด”
“แกแอบฟังอยู่นานแล้วเหรอเนี๊ย”คุณเขย่าจนทำล้มลงกับพื้น แต่ทำก็ยังพูดต่อขณะที่ลุกขึ้น
“ผมอยากจะลุกขึ้นแย้งว่าความจริงแล้วพรหมลิขิตมันมีจริงๆ....คือฟ้าลิขิตให้เราทำอย่างนั้นเพื่อให้ ผมได้เจอกับเธอ เธอคนนั้นคนที่พี่สร้างพรหมลิขิตบ้าๆหลอกเธอและทำให้ทำได้ใกล้ชิดและเห็นหน้าเธอบ่อยๆๆ”
“....”คุณยังจ้องทำอยู่
“ฮื่อ..ผมคงรักแป้งเพราะพรหมลิขิต”
“ติ๊ก..ติ๊ก..ติ๊ก” เวลายังคงเดินต่อไปเพราะไม่มีใครทำให้มันอยู่ได้เว้นเสียแต่ ‘พรหมลิขิต’
ความคิดเห็น