คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน1
หรือพรหมลิขิต....ขีดรัก?
“ฉันอยากจะบอกเธอว่า...”
ใต้ต้นหางนกยุงที่เปรียบดังนกยูงที่รำแพนหางที่ทั้งใหญ่และสง่าร่มเย็นใต้พระอาทิตย์ลงสู่ยอดดอยถึงแม้จะเข้าใกล้ฤดูร้อนพระอาทิตย์ก็ยังตกเร็วเหมือนเช่นเคยๆ บนแผ่นพื้นสนามบาสมีเงาของนักเรียน2คนที่ต่างสะพายเป้ประจำโรงเรียนอันหนาและหนักแต่มันไม่ทำให้หนักบ่าเลยแต่หนักใจซะมากกว่า
“วิ้วว....”สายลมที่พัดเหล่าดอกหางนกยูงมากองรวมข้างๆเท้าไม่ต่างกับพายุพายอดผาลงสู่เหวลึกในท้องน้อยของชายที่จะกำลังบอกความในใจ
“เอ่อ...ฉันรักเธอน่ะ”เขาพูดในขณะที่ยังไม่ละสายตาจากดอกหางนกยูงกองเดิม
“เอ่อ...นาย..มาทงมาเธอกับชั้นทำไม แล้วอีกอย่างนายจะมาพูดอะไรบ้าบ้าอย่างนั้นไดอย่างไงเราเป็นเพื่อนกันมาเป็นปีแล้วน่ะ เราจะ..”เธอพยายามหลีกเลี่ยงพูดคำว่า ‘รัก’
“แป้ง.แต่ชั้นรักเธอมานานแล้วน่ะ.... เธอรู้ไหมทำไมเราถึงได้เป็นเพื่อนกัน”เขาพูดเหมือนไม่ต้องการคำตอบ ที่เขารู้อยู่แก่ใจ
“....”เขาได้มองหน้าเธออย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนแมลงปอที่จ้องเด็กน้อยที่พยายามจะจับมัน
“มันไม่ใช่พรหมลิขิตอย่างที่เธอคิดหรอกน่ะ .......ฉันคงรอมันไม่ไหวหรอก”เขาหยุดเพื่อดูปฏิกิริยาของเธอ แต่เหมือนว่ามันไม่มีอะไรตอบสนอง
“พรหมลิขิตไม่มีจริงหรอก...”
“รู้คุณ.หยุดเดียวนี้น่ะนายพูดอะไรรู้ตัวไหม..ถ้านายพูดอีกชั้นจะไม่คบนายเป็นเพื่อนอีก” ดูเหมือนปฏิกิริยาจะตอบสนองช้าแต่รุนแรง
“ชั้นจำเป็นที่จะพูดต่อ”เขาเริ่มเดินมาใกล้เธอ
“มันเป็นสิ่งที่ชั้นต้องทำชั้นอัดอั้นมานานมากแล้ว” เขาพูดตามใจคิด
“...”
1 ปีที่แล้ว
“พี่รู้คุณคนนั้นใช่ป่ะที่พี่แอบชอบตอนปฐมนิเทศหน่ะอยู่ห้องเดียวกับพี่ด้วยนี้”
ท่ามกลางกลุ่มนักเรียนมากมายที่เดินเรื่อยเฉื่อยนิ่ง บ้างนั่งเล่นตามม้านั่งแต่มีคู่พี่น้องหัวปีท้ายปีที่ดูไม่ออกเลยว่าเป็นพี่น้องกันเดินมาพลางหลีสาวแล้วชี้คนนั้นทีคนนี้ทีอาจเป็นเพราะทั้งคู่พึ่งมาโรงเรียนเป็นวันแรก
“ใช่ๆเธอชื่อแป้งน่ารักมากเลยอ่ะชั้นอยากจะอยู่ใกล้เธอจัง”คุณมองเธอถึงเอกสารวิ่งตามครูพลางคิดอะไรออก
“บุญทำแกช่วยอะไรพี่หน่อยดิ”ทั้งคู่ซุบซิบกันเหมือนจะเป็นความลับที่รู้กันแค่สองคน
“ขอบคุณอีกครั้งน่ะที่นายช่วยชั้นน่ะ”แป้งเดินออกมาจากห้องพักครูมาพร้อมกับคุณ
“ไม่เป็นไรหรอกชั้นแค่อยากจะขอโทษแทนนายทำน้องของชั้นหน่ะ”คุณหันมามองแป้งพร้อมแววตาที่มากว่าเพื่อนทั้งที่ยังไม่ไดเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ
“ไอ่บ้านั่นมาชนกันแล้วไม่ขอโทษสักคำไว้เจออีกละก็น่าดู”แต่แป้งมองมากะจะเอาชีวิตด้วยซ้ำแล้วเปลี่ยนน้ำเสียงมาคุยกับคุณใหม่เพราะเห็นใบหน้าของคุณเริ่มแย่ลง
“เอ่อ..นายชื่อไรอ่ะอยู่ห้องไรเป็นเด็กใหม่หรอหน้าไม่คุ้นเลยนี่”แป้งถามพร้อมที่จะเดินจากไป
“เอ่อ..เราชื่อรู้คุณอยู่ห้อง2อ่ะเรียกเราว่าคุณก็ได้”ดูเหมือนคุณจะพูดได้ลื่นกว่าที่คิดไว้
“อ่าว!งั้นเราก็อยู่ห้องเดียวกันน่ะสิ เราชื่อแป้ง งั้นเราเดินไปห้องด้วยกันป่ะ”ดอกไม้ข้างทางเหมือนจะบานอย่างเต็มใจเพราะมันช่างสวยสดเหลือเกินตามสายตาของคุณ
“อืม”
“แล้วน้องเธออยู่ห้องไรอ่ะ”
“อยู่ห้อง4อ่ะ”
“งั้นหรอ อืมแล้วเธอรู้จักใครไหมห้อง2เนี่ยถ้าไม่รู้จักใครอ่ะน้า เป็นเพื่อนกับเราก็ได้”ช่างเป็นคำพูดที่คุณอยากได้ยินมาตั้งแต่แรกเห็นแล้วและแล้วสวรรค์ก็เป็นใจ
สายลมยังคงพัด ท้องฟ้ายังคงเหมือนเดิมเหมือนเวลาไม่ผ่านเลย
“รู้หรือยังที่เราเจอกันไม่ใช่เพราะโชคชะตาแต่เป็นชั้นเองที่สร้างมันขึ้นมาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆเธอไงแป้ง...”
“เพรี๊ย”เธอตบมันด้วยข้างที่เธอถนัดทำให้เขาต้องได้ถอยหลังไปแต่เขาก็ยืนยันที่จะพูดต่อแต่เมื่อเห็นน้ำตาที่วาบวับเป็นแสงสีส้มเมื่อสะท้อนแสงอาทิตย์จากตากลมๆของเธอทำให้เขาไม่กล้าที่จะพูดต่อ
“ทุกๆ..อย่าง..ที่ผ่านมา..ที่นาย..ยอมชั้นทุกอย่าง..มันเป็นเพราะ...อย่างนี้เอง..หรอ”เธอสะอึกไห้กลืนน้ำลายแล้วกล่าวต่อ
“ทำไมนายทำอย่างนี้”เหมือนน้ำใสนี้จะหลั่งออกมาอย่างไม่ยอมหยุดยิ่งเมื่อเขามองเธอราวกับว่าไปพังเขื่อนให้แตกยิ่งไปอีก
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันรักเธอ”เธอเบือนหน้าออกจากพระอาทิตย์เพื่อหลบแสงและหน้าใครบางคนที่เคยคิดว่าเป็นเพื่อนมาก่อน
“....”กาลเวลาเมื่อจะผูกติดกับเครื่องคอมฯที่ไร้ประสิทธิภาพในการโหลดและยังคงโหลดต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด
ความคิดเห็น