คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คนแรกของหัวใจ
ตอนนนี้ผมมีอายุ 18 ปีเท่ากับคนคน…หนึ่ง…คนที่ผมเคยรู้จักและเป็นคนที่”รั ก”มาก…มากที่สุด และตอนนี้ผมกับเพื่อนของผมเรา 2 คนยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้เปลี่ยนใจจากเธอเลยซักนิด
ย้อนกลับไปเมื่อ ปีที่แล้ว
วันที่ 25 ตุลาคม…
ย้อนกลับไปเมื่อ ปีที่แล้ว
วันที่ 25 ตุลาคม…
ตอนที่ 1…คนแรกของหัวใจ
ตอนนั้นผมยังมีอายุเพียง 17 ปี ผมมีนิมิคอนเสริสต์กับเพื่อนอีก 3 คน วงของเรามีชื่อว่า ya-ya-yah ประกอบด้วย ยาบุ โคตะ นักร้องนำของวงเรา <18> ยาโอโตะเมะ ฮิคารุ <18> ยามาชิตะ โฉะอง <20> และผม อายูคาว่า ไทโย ด้านหน้าเวทีนั้นผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกว่าเธอจะตื่นเต้นมาก เธอพยายามโวกเวกไปมาอย่างไม่เกรงกลัวกฏหมายของญี่ปุ่น และนี่…
คือจุดเริ่มต้นของคำว่า”รั ก”
“ไทโย ไทโยจ๋า ไทโยหล่อจังเลยอ่ะ โอ้จอร์ดนายหล่อเกินคำบรรยายเหลือเกิน ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้นะ ฉันอยากเป็นว่าที่ลูกสะใภ้พ่อกับแม่นายจังเลย แล้วนายล่ะว่าไง ไทโย…”
ผมว่าเธอก้อน่ารักดีนะ เพียงแค่เสียงและรสนิยมเธอดูแปลกๆ เพราะเธอเล่นแต่งตัวออกแนวพังค์แบบผู้ชายเลย แล้วไม่กี่อึกใจนั้นก้อมีตำรวจ 2 นายมาจับตัวเธอไป
“ไทโยไทโยจ๋า เฮ้ยอะไรว่ะเนี้ย ฉันชื่อสายลมนะ เป็นไงชื่อของฉัน โธ่โว๊ย ไทโยจ๋าถึงนายจะไม่รู้จักฉัน แต่อีกไม่นานเราก้อจะได้รู้จักกันนะ”
เธอชื่อ สายลม… วันที่ 26 ตุลาคม… ที่เรือนไร่และโรงรถ ที่นี่คือบ้านของผมเอง วันนี้ ya-ya-yah จะมารวมตัวกันคุยยามว่างที่ไม่มีงาน เราจะสลับบ้านกันไปแต่วันนี้เป็นที่บ้านของผม “เป็นอะไรไปนะไทโย ฉันเห็นนายหาวตั้งหลายครั้งแล้วนะ นี่ก้อปาไปตั้ง 3 หาวแล้วนะ” โคตะนี่สายตาคมมากที่จับผิดผมได้ ก้อผมน่ะง่วงนอนจะตาย “ก้อเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้นอนเลยล่ะสิ” “อ้าวแล้วทำไนนายถึงไม่ยอมนอนล่ะ หรือว่า อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ นั่นแน่ฉันรู้นะว่านายกำลังคิดอะไรอยู่” “อะ อะไร อะไรผมคิดอะไรอยู่” “แหมทำไก๋ไปได้น่าไทโย ก้อจิกุสะไง เพื่อนร่วมห้องของนายนะ” ฮิคารุเสริม พวกนั้นจะชอบแหย่ผมเพราะจิกุสะ เคยซื้อช็อกโกแล็ตให้ผมในวันวาเลนไทน์จนพวกนั้นคิดว่าผมกับจิกุสะคบกันอยู่ “อะไรกันนี่พวกนายกำลังคิดอะไรกันอยู่ ผมเปล่าซะหน่อยพวกนายก้อรู้นี่ว่าผมนะเป็นโรคเกลียดผู้หญิงเอามากๆเลย” “เออจริงสินายก้อเป็นโรคเดียวกับฉันนี่แหละ” โคตะ พูดเค้าเองก้อเกลียดผู้หญิงไม่แพ้กับผมนักหรอก “แล้วเมื่อคืนทำไมนายถึงไม่ยอมนอนล่ะ” โฉะองหนุ่มหล่อหน้าใสเพื่อนที่สนิทกับผมมากที่สุด แต่อายุเราห่างกันตั้ง 3 ปีแนะ โฉะะองเป็นคนที่เทห์ที่สุดในวงเราเลยแต่จริงๆเขามีนิสัยที่กวนๆสนุกสนานนะเพียงแค่บางครั้งโฉะองเองก้อทำตัวขรึมขึ้นมาบ้าง เขาเดินมาพร้อมกระป็องโค้ก 4 กระป๋อง เขายืนโค้งมาให้ผมด้วย “ของใจมากโฉะอง ก้อเมื่อคืนนี้ผมกำลังฝึกซ้อมท่าเต้นอยู่นะสิ ก้อผมนะเต้นไม่เก่งเอาซะเลยไม่เหมือนกับโฉะองที่เป็นบอยแบร์นขวัญใจสาวๆ” “นายพูดเกินไปหรือเปล่าฉันเองหน้าตาก้อยังสู้นายไม่ได้เลย เออเดี๋ยวฉันจะช่วยสอนนายให้เองละกัน” “ขอบคุณครับ โฉะอง” ผมจะบอกกับทุกคนยังไงดี ผมว่าเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้ซ้อมเต้นนะ ผมรู้สึกสับไปหมด???”
เธอชื่อ สายลม…
วันที่ 26 ตุลาคม…
ที่เรือนไร่และโรงรถ ที่นี่คือบ้านของผมเอง วันนี้ ya-ya-yah จะมารวมตัวกันคุยยามว่างที่ไม่มีงาน เราจะสลับบ้านกันไปแต่วันนี้เป็นที่บ้านของผม
“เป็นอะไรไปนะไทโย ฉันเห็นนายหาวตั้งหลายครั้งแล้วนะ นี่ก้อปาไปตั้ง 3 หาวแล้วนะ”
โคตะนี่สายตาคมมากที่จับผิดผมได้ ก้อผมน่ะง่วงนอนจะตาย
“ก้อเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้นอนเลยล่ะสิ”
“อ้าวแล้วทำไนนายถึงไม่ยอมนอนล่ะ หรือว่า อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ นั่นแน่ฉันรู้นะว่านายกำลังคิดอะไรอยู่”
“อะ อะไร อะไรผมคิดอะไรอยู่”
“แหมทำไก๋ไปได้น่าไทโย ก้อจิกุสะไง เพื่อนร่วมห้องของนายนะ”
ฮิคารุเสริม พวกนั้นจะชอบแหย่ผมเพราะจิกุสะ เคยซื้อช็อกโกแล็ตให้ผมในวันวาเลนไทน์จนพวกนั้นคิดว่าผมกับจิกุสะคบกันอยู่
“อะไรกันนี่พวกนายกำลังคิดอะไรกันอยู่ ผมเปล่าซะหน่อยพวกนายก้อรู้นี่ว่าผมนะเป็นโรคเกลียดผู้หญิงเอามากๆเลย”
“เออจริงสินายก้อเป็นโรคเดียวกับฉันนี่แหละ”
โคตะ พูดเค้าเองก้อเกลียดผู้หญิงไม่แพ้กับผมนักหรอก
“แล้วเมื่อคืนทำไมนายถึงไม่ยอมนอนล่ะ”
โฉะองหนุ่มหล่อหน้าใสเพื่อนที่สนิทกับผมมากที่สุด แต่อายุเราห่างกันตั้ง 3 ปีแนะ โฉะะองเป็นคนที่เทห์ที่สุดในวงเราเลยแต่จริงๆเขามีนิสัยที่กวนๆสนุกสนานนะเพียงแค่บางครั้งโฉะองเองก้อทำตัวขรึมขึ้นมาบ้าง เขาเดินมาพร้อมกระป็องโค้ก 4 กระป๋อง เขายืนโค้งมาให้ผมด้วย
“ของใจมากโฉะอง ก้อเมื่อคืนนี้ผมกำลังฝึกซ้อมท่าเต้นอยู่นะสิ ก้อผมนะเต้นไม่เก่งเอาซะเลยไม่เหมือนกับโฉะองที่เป็นบอยแบร์นขวัญใจสาวๆ”
“นายพูดเกินไปหรือเปล่าฉันเองหน้าตาก้อยังสู้นายไม่ได้เลย เออเดี๋ยวฉันจะช่วยสอนนายให้เองละกัน”
“ขอบคุณครับ โฉะอง”
ผมจะบอกกับทุกคนยังไงดี ผมว่าเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้ซ้อมเต้นนะ ผมรู้สึกสับไปหมด???”
”วันที่ 27 ตุลาคม…
เป็นวันที่ผมได้เจอกับเธอเป็นครั้ง ที่ 2
ที่โรงเรียนชิบุย่า ตอนเช้า
ผมเดินสะพายกระเป๋าเข้ามาในโรงเรียนเหมือนอย่างเคย ผมเดินมาได้ประมาณ 2 ก้าวเท่านั้นมีแหวนวงหนึ่งกลิ้งเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างรองเท้า ผมแปลกใจนะว่าของใครแต่ผมก้อเลือกที่จะก้มลงเก็บแหวนวงนั้นโดยไม่ได้มองไปที่ข้างหน้า แล้วมีมือของใครอีกคนมาจับที่แหวนนี้มือถูกกัน ผมเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมๆกับอีกคน… และ…หัวใจของผมมันก้อเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันทีผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย หัวใจมันเต้นแรงมากแรงจนแข็งขาอ่อนไปหมดแล้ว
เพราะผมกำลังเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีหน้าตาที่น่ารัก ดวงตาอันบริสุทธิ์อยู่ในชุดนักศึกษา เธอคือ สายลม…
“ไทโย กรี๊ดดดด ในที่สุดเราก้อได้เจอกันครั้งหนึ่ง ดีใจจังเลย…”
เธอกระโดดกอดผม ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจที่บริสุทธิ์ของเธอ ที่ทำให้หัวใจของผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่อย่างนั้น
“เออ คือนี่ครับแหวนของคุณ”
ผมพูดพร้อมยื่นแหวนตอนที่เธอเลิกกอดผมแล้ว
“อืมฉันไม่เอาหรอก แหวนนี้ฉันตั้งใจซื้อให้นายตากหากของฉันก้อมีอีกวงหนึ่ง อืม…ถึงแม้ว่าแหวนนี้มันอาจจะเป็นเพียงแค่แหวนเงินธรรมดาๆแต่ฉันก้ออยากจะให้นายรับเอาไว้ได้มั้ยไทโย”
“เออครับ คุณเป็นใครครับท่าทางไม่ค่อนเหมือนคนญี่ปุ่นเลย”
“แม่นแล้วก้อฉันน่ะเป็นเด็กไทยนี่แหละ ฉันชื่อสายลม อืมไทโยดูสิว่าฉันใส่ชุดนี้แล้วเป็นไงง่ะ”
เธอหมุนตัวไปรอบๆ
“ก้อดีครับ”
“อืมแล้วนายว่าฉันเป็นไง น่ารักใช่มั้ยล่า ฉันไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองหรอกนะแต่ฉันก้อพยายามนะที่จะทำให้นายรักฉันให้ได้”
เธอพูดด้วยรอยยิ้ม ดูเป็นคนสนุกสนานเป็นกันเองมาก
“เฮ้ย ไทโยฉันต้องไปเรียนแล้วง่ะ อืม งั้นฉันขอเบอร์โทรนายหน่อยได้ป่ะ”
ตอนกลางคืนในห้องนอนของผม โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงก้อดังขึ้นมา
ผมที่กำลังดูทีวีอยู่ ก้อเข้าไปรับ
“ ฮัลโหล ผมไทโยพูดครับ”
“ไทโยเหรอ นี่สายลมนะ นายจำฉันได้หรือเปล่า”
“เออ จำได้สิ สายลม”
“รบกวนเวลาของนายหรือเปล่าเนี้ย”
“ไม่นี่ครับ”
“งั้นฉันขอถามนายอย่างหนึ่งได้ป่ะ”
“ก้อได้ครับ”
“งั้นฉัน…ฉะฉันขอจีบนายได้ป่ะ”
“ฮ่ะ! อะไรนะ”
“เอ่อ นายจะว่าผู้หญิงไทยร้อนแรงก้อได้ แต่ว่าฉันรักนายจริงๆนะ รักนายมากที่สุดเลย”
ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้มันกี่ทุ่มหรือจะตีอะไรก้อช่าง เพราะเวลาที่ผมได้พูดคุยกับเธอมันทำให้ผมมีความสุขมาก ผมทั้งยิ้มทั้งหัวเราะเมื่อเธอได้เล่าเรื่องตลกให้ฟังจนลืมความเครียดต่างๆที่ผมเคยเจอมา
“ฉันจะไปรับนายเองนะ”
“O.K. ครับได้ครับ”
“ไทโยทำอะไรอยู่นะลูก นี่มันตี1แล้วนะ”
อยู่ๆเสียงของแม่ก้อดังขึ้นมา
“เออ สายลมแค่นี้ก่อนนะ”
ผมกระซิบเบาๆบอกเธอเป็นครั้งสุดท้ายในการคุยโทรศัพท์ เมื่อประตูห้องเปิดผมรีบปิดฝาโทรศัพท์ดัง ป๊าบ!! ผมยิ้มให้กับแม่อย่างแหยๆ
โ ป ร ด ติ ด ต า ม อ่ า น ต อ น ต่ อ ไ ป
ติ ด ต า ม อ่ า น ต อ น ต่ อ ไ ป
ความคิดเห็น