คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ✔PAINFUL7
PAINFUL CHAPTER7
JONGINxKYUNGSOO
RATE :PG-15
ไม่พอใจได้โปรดอย่ากดแบนหัวมุมขวามีสีแดงๆอยู่เห็นมั้ยคะ กดเลยคะ :)
----------------------------------------------------------------------------------------
KAI PART
“ผมมาแล้วครับบอส” ไม่นาน เซฮุนก็มาที่ห้องผม ช้านะ……
“นายช่วยไปเผาบ้านนี้ให้หน่อยสิ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ และเร็วที่สุด รีบไป แล้วก็รีบกลับมาด้วย” ผมส่งใบที่อยู่ไปให้เขา
เซฮุน ดูตกใจเล็กน้อย
คงเป็นเพราะผมไม่เคยให้ไปทำอะไรแบบนี้ตอนกลางวันละมั้ง แต่ไม่ได้ !!! ความแค้นของผมรอไม่ได้
2ปีที่เขาหนีผมไปได้ นั่นก็นานพอแล้ว
“เอ่อ….. คะ ครับ”
“รีบไปรีบกลับล่ะ” ผมกำชับเขาอีกครั้ง
“แล้วที่ฉันเรียกนาย ก็เพราะฉันไว้ใจนายนะ”
“ครับ”
“ชื่อของผมคือ เทา หวง จื่อเทา”
“และที่ผมมาช่วยคุณ เพราะผมเคยสัญญากับคนๆนึงไว้”
…………………………………..
ผมเงียบ เพราะทุกคำตอบที่เขาตอบมา มันไม่น่าฟังเลย
“เมื่อ2ปีก่อน มีคนๆนึง บอกให้ผมปกป้องคนที่ชื่อ โด คยองซู….” จื่อเทาเงียบไปสักพัก
“ผมไม่เคยเห็นหน้า หรือรู้ว่าคยองซูที่เขาหมายถึงคือใคร” เขาพูดต่อ ทั้งๆที่เหยียบคันเร่งซะมิด
“ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่รู้ว่าคนที่บอสพามาเมื่อว่า คือคุณ คุณคยองซู” เขาหันหน้ามามองผม แววตาสำนึกผิด
“และผมต้องขอโทษอีกครั้ง เพราะผม เป็นคนอุ้มคุณไปที่ห้องบอสเอง”
ผมหันไปมองหน้าเขา น้ำตานองหน้า ตบหัวแล้วลูบหลังหรอ? ถึงเขาจะทำไปทั้งๆที่ไม่รู้ก็เถอะ
“ฮึก… คุณทำไป เพราะความ..ไม่รู้ ฮึก ฮึก ผมไม่โกรธคุณ คำขอโทษองคุณ ผมจะรับมันไว้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วย ให้อะไรที่ผมเสียไปกลับมา แต่คุณก็ช่วยผม ฮึก” เสียงสะอื้นตอบกลับไป
จื่อเทาควรทำอย่างไร?
ในสายตาบอส เขาเป็นมือขวา ที่ซื่อสัตย์ ไม่เคยทำงานพลาด ใจเด็ดเดี่ยว
แต่ใครจะรู้ล่ะว่า จริงๆแล้ว เขาเป็นคนใจอ่อน โง่ๆ ซื่อๆ คนนึงเท่านั้น
และเรื่องเมื่อ2ปีก่อน ที่แทมินหนีไปได้
นั่นก็เขาทำหมือนกัน
“ผมขอโทษจริงๆครับ ขอโทษจากใจ” น้ำเสียงเขาดูเศร้าไม่ต่างจากผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วนี่เรากำลังไปไหนครับ?” ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นแล้วถามออกไป
ตอนนี้ ทั้งสองข้างทางเป็นป่ารก มันช่างคุ้น เหมือนเมื่อ2ปีก่อน
ป่ารกๆแต่มาทางเชื่อมออกไปถึงตัวโซล
ผมเคยมาทางนี้!! ตอนมาช่วยแทมิน!!
“ตอนนี้เรากำลังหนีครับ คุณจะได้กลับบ้าน แต่ว่า ผมคงไปส่งคุณถึงที่ไม่ได้ เพราะนี่ผมก็ออกจากคฤหาสน์มาสักพักแล้ว”
“และถ้าผมไปส่งคุณถึงที่ บอสก็อาจจะจับเราทั้งคู่ได้”
“เพื่อนผมจะมารับคุณไปส่งที่บ้าน” ผมพยักหน้ารับเบาๆ
คนที่ขอให้จื่อเทาปกป้องผม คือใครนะ ทำไมจื่อเทาถึงได้ดูจริงจังและใส่ใจกับผมนัก
ทั้งๆท่เราเป็นคนแปลกหน้าต่อกันแท้ๆ
“เมื่อไหร่จะมานะอาลู่” จื่อเทาพึมพำกับตัวเอง ถึงแม้จะเป็นเสียงเบาๆ
แต่ก็มีคำ ที่คล้ายจะเป็นชื่อคน ‘อาลู่ ’ งั้นหรอ!!!
“ขอโทษนะ แต่ว่า คุณกับเพื่อน เป็นคนจีนหรอ?” ผมถามเพื่อความแน่ใจ ว่าคนที่จื่อเทาพูดเมื่อครู่
จะใช่คนๆเดียวกันกับที่ผมหรือเปล่า เพราะเมื่อ2ปีก่อน ณที่นี่ ตรงนี้ ผมก็ได้รู้จักกับพี่ชายคนนึง
พี่เขาชื่อ….
….
..
“ลู่ห่านกับผมเป็นคนจีนครับ”
ใช่ พี่เขาชื่อลู่ห่าน
“ผมคงต้องไปแล้ว เดี๋ยวบอสจะจับได้ คุณรอนี่นะ อีกไม่กี่นาที เพื่อนผมก็จะถึงแล้ว”
“นี่โทรศัพท์ของผม เบอร์เดียวในเครื่องนี้ เบอร์เพื่อนผม ถ้ามันยังไม่มา ก็โทรเลยนะครับ”
ผมรับโทรศัพท์มา ผมอยากถาม แต่ดูเหมือน
‘บรื่นนน’
“โชคดีนะครับ”
จะไม่ทันซะแล้ว…………………
หลังจากที่จื่อเทาขับรถออกไปไม่นาน
“ขอโทษนะครับ มันค่อนข้างฉุกระหุก แต่ผมก็รีบมาที่สุดแล้ว”
เสียงฝีเท้าตรงเข้ามาหาผม
ยังไม่ทันจะเห็นหน้า ผมก็มั่นใจเลย ว่านี่คือพี่ลู่ห่านคนนั้น
“พี่ลู่ห่าน/ดีโอ!!!”
แค่เห็นพี่ลู่ห่าน ก็เหมือนเห็นแสงสว่างอยู่ร่ำไร ผมแทบจะทรุดตัวเลยกับพื้น น้ำตานองหน้า ผมสะอื้นจนพูดแทบไม่รู้เรื่อง
“โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง” ร่างเล็กพอกันของลู่ห่านรีบตรงมาพยุงคยองซูไว้
ลู่ห่านทั้งตกใจ และแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“หูยตัวร้อนมาก ดีโอ นายต้องไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ” ลู่ห่านหรี่แอร์ในรถ แล้วออกรถไปอย่างเร็ว
‘ดีโอ คราวที่แล้วเป็นเพื่อนนาย แล้วคราวนี้เป็นนายงั้นหรอ? นี่พวกนายไปพัวพันกับเพื่อนฉันได้ยังไง?’
ลู่หานได้แต่คิด ยังไม่กล้าถามออกไป เพราะดูจะสภาพน้องชายคนนี้แล้ว
ไม่น่าจะผ่านเรื่องน่าพิสัยมาเท่าไรนัก
“พี่พาผมกลับบ้านก่อนได้มั้ย ผมอยากกลับบ้าน” เสียงอ่อนแรงค้านกลับมา
“อ่า โอเคๆ กลับบ้านก่อนก็ได้” ลู่ห่านเหยียบคันเร่งจนมิด ตามคำสั่งก็เพื่อน ที่ว่าให้พาคยองซูไปส่งที่หมายให้เร็วที่สุด
ถ้าเปรียบช่วงชีวิตคยองซูในตอนนี้
ก็เหมือนแผ่นเสียงที่สะดุด
เพราะไม่ว่าจะเร่งรีบ เหยียบคันเร่งจนสุดขนาดไหน
ก็ไม่ทันอยู่ดี
“บ้านนี้หรอวะ?” โอ เซฮุน จอดรถไว้ห่างจากตัวบ้านพอสมควร เพื่อไม่มห้คนในระแวกบ้านสงสัย
ก่อนจะเดินลงมาจากรถพร้อมถังน้ำมัน 2 ถังใหญ่ๆ ก่อนจะเดินไปกระชากโซ่ที่คล้องรั้วหน้าบ้าน
‘กึก กึก’
“แข็งไป ใช้ปืนยิงตัดก็ไม่ได้ เดี๋ยวคนจะสงสัย เอาวะ! ปีนก็ปีน” ว่าแล้วก็เหวี่ยงถังน้ำมันเข้าไปในตัวบ้าน ก็จะพาร่างตัวเองข้ามรั้วไป
ดีที่รั่วบ้านไม่ได้สูงมาก เพราะสร้างไว้พอให้ดูสวยงาม พอเขาปีน มันเลยไม่ดูผิดสังเกตมากนัก
ตอนนี้เซฮุนราดน้ำมันไปจนถึงชั้น2 ของตัวบ้านก่อนจะเริ่มราดน้ำมันไปรอบๆตัวบ้าน เซฮุนเทน้ำมันจนเจิ่งหลังบ้าน
เขาจุดไฟแช็กแล้วโยนมันออกไป เปลวไฟสุกสว่างลุกโชน และลามล้อมตัวบ้านอย่างรวดเร็ว เซฮุนโยนถังน้ำมันทั้ง2เขาไปในกองไฟเพื่อทำลายหลักฐาน
เซฮุนเดินเลี่ยงเปลวเพลิงเพื่อที่จากปีนออกทางหน้าบ้าน
แต่!
“ชานยอล!! เอาสมุดเลคเชอร์มาใช่มะ?” เสียงใครวะ เช้ามืดแบบนี้!
“เอามาๆ นายโทรหาคยองซูรึยัง” คยองซู!!! เพื่อนคยองซูหรอ? ชิบหาย!!!
“โทรไม่ติดเลย น่าจะอยู่บ้านแหละ ไม่ไป ม. ไม่ไปโรงพยาบาล ก็ต้องอยู่บ้านสิ ”
เซฮุนวกตัวกลับไป แล้วปีนออกหลังบ้านทันที
แต่เขาก็วางใจได้อย่าง เพราะตอนนี้ไฟลามไปครึ่งหลังแล้ว
“แบคฮยอน นายได้กลิ่นอะไรไหม้ๆมั้ย” ชานยอลถามเพื่อนตัวเล็ก
“เออใช่ เหมือนมีอะไรไหม้ๆเลย”
สองเท้าเล็กทำจมูกฟุดฟิด แล้ววิ่งตามกลิ่นไหม้ที่ว่า ก่อนที่ร่างเล็กของแบคฮยอนจะหยุดลงที่
หน้าบ้านเพื่อนของเขา
“ชะ… ชานยอล ไฟไหม้บ้านดีโอ!!!!!” แบคฮยอนร้องดังด้วยความตกใจ ชานยอลเองก็ตกใจไม่แพ้กันเพราะพอวิ่งมา ไฟก็ล่ามไปทั้งหลัวแล้ว
“นายโทรเรียกรถดับเพลิงให้หน่อย!!!”แบคฮยอนตะโกน เหมือนจะสติแตก
“ครับ ขอแจ้งเหตุเพลิงไหม้ครับ บ้านเพื่อนผมครับ มาด่วนๆเลยนะครับตอนนี้ไฟลามไปทั้งหลัง พวกผมไม่รู้ว่าเพื่อนอยู่ในบ้านรึเปล่า”
พอตัดสายจากหน่วยกู้ภัย แบคฮยอนเพื่อนของเขา ก็เป็นลมไปเสียแล้ว
ชานยอลตรงไปอุ้มแบคฮยอน พร้อมๆกับมีรถยนต์สีดำ จอดตรงบ้านหน้าพอดี
คยองซูลงมาจากรถด้วยอย่างร้อนรน เขาหวังมาตลอดทางว่าควันดำที่เห็นอยู่ลิบๆ จะไม่ใช่บ้านของเขา
แต่พระเจ้ากลับไม่เข้าข้าง
เพราะตรงหน้าเขาตอนนี้ มีเพียงโครงบ้านที่คลุมไปด้วยเปลวเพลิงเท่านั้น
“ไม่นะ!!!! ”
คยองซูขาอ่อนแทบจะยืนไม่ไหว ลู่ห่านจึงรีบวิ่งมาประคอง
“บอกผมที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” เสียงอ่อนแรง พูดราวกับกำลังเพ้อ
“รีบพา 2 คนนี้ไปโรงพยาบาลเถอะครับ” ลู่ห่านพยักหน้ารับคำ แล้วทั้ง 4 ก็ตรงมาที่
.............
.........
.....
...
.
โรงพยาบาล ชเวกรุ๊ป ทันที!
ความคิดเห็น