คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : ไดสึเกะ สิ่งมีชีวิตที่มีแต่วิทยาศาสตร์
Application
“ผมสามารถคาดเดาผลของการทดลองได้ ...แต่ไม่สามารถคาดเดาความบ้าคลั่งของมนุษย์ได้”
บท: นักวิทยาศาสตร์
ชื่อ - นามสกุล: นากาจิมะ ไดสึเกะ [ Nagajima Daitsuke ]
ชื่อเล่น: ไดสึเกะ
อายุ: 26 ปี
ลักษณะ : มีผมเรือนผมสีเทาตัดสั้นยุ่งเล็กน้อย มีผิวขาวสีเปลือกไข่ ดวงตาสีเขียวเช่นเดียวกับใบไม้ มักซ่อนอยู่ใต้แว่นทรงกลมบาง มีใบหน้าสวยหวานนิดๆ รูปร่างสูงโปร่งไม่ผอมบางเกินไป
ส่วนสูง: 172
นิสัย: - ค่อนข้างเงียบและเก็บตัว
-มักชอบพูดตอบเพียงน้อยคำ แต่ถ้าเป็นคำถามเกี่ยวกับงานหรือสิ่งที่เป็นสาระวิทยาศาสตร์การคำนวณ สามารถพูดออกมาได้เกิน1หน้ากระดาษเอสี่เลยทีเดียว
-เป็นคนที่มีความรอบรู้เยอะและช่างสังเกตุ
-มีความจำดี แม้ว่าจะเป็นเรื่องไร้สาระหรือเกี่ยวกับงานก็จะจำได้ดีเสมอ
-สายตาค่อนข้างแย่ เลยมักจะซุ่มซ่ามกว่าใคร แว่นที่ตัดมาก็ใช่ว่าจะพอดีกับสายตาเลยทำให้ชนนู่นนี่หยิบนั่นผิด หยิบนี่พลาด
-เป็นพวกที่ถ้าจิตใจจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วจะไม่รู้ถึงโลกภายนอกเลย จะรู้ตัวต่อเมื่อเลิกจดจ่อกับสิ่งนั้น
-ชอบเรื่องการทดลองและการค้นคว้าสิ่งใหม่ๆ
-ไม่ค่อยแสดงอะไรออกมาต่อหน้า มักจะคิดอยู่ในใจเป็นส่วนใหญ่
-เหม่อลอยง่าย มีอะไรคิดอยู่ในหัวตลอดเวลา
-เป็นคนฉลาดและเรียนรู้อะไรได้เร็ว
-เกลียดกากรเจอกับความผิดหวัง (แต่สุดท้ายก็เจอบ่อยๆ)
-เข้าถึงความรู้สึกคนอื่นยาก และไม่เคยเข้าใจเลยว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกแบบไหน
-เป็นคนที่ค่อนข้างเห็นแก่ตัวเองก่อนเสมอ
-ชอบอากาศเย็นมากกว่าอากาศร้อน
ลักษณะการพูด: มีน้ำเสียงที่นุ่มแต่คำพูดกลับกระด้าง พูดคำตอบคำ แทนตัวเองว่า "ฉัน/ผม" และแทนคนอื่นว่า "เธอ/นาย/หมอนั้น/ยัยนั้น/(ชื่อ)"
" ไง...."
" มีธุระอะไรเหรอ? "
" ตอบยากเหมือนกันนะ เพราะการผสมสิ่งเหล่านี่มันจะต้องผสมโดยที่ห้ามให้มันระเบิดออกมา และก็ห้ามผิดพลาดเลย.....แต่มันก็ไม่ได้แย่มากหรอกนะที่จะทดลองให้เกิดผลร้ายนิดๆหน่อยๆ"
"ใครอนุญาตให้เธอเข้ามา?"
"จากที่ผมสำรวญดูแล้ว เหมือนจะยังไม่มีปฎิกิริยาใดๆเกิดขึ้นนะ"
"ยุ่งยากจัง..."
" รู้ไหมผลการทดลองแบบนี้มันเกิดมาจากการ#%*%*-฿&%#@×~÷%฿&&*-(รู้อะไรก็พูดบ่นๆ)"
"อะไรนะ!? นี่มันไม่ใช่โซเดียมเหรอ!!"
"พลาดอีกแล้ว ให้ตายเถอะ!"
ประวัติ: เขาเกิดมาในตะกูลธรรมดาที่ค่อนข้างอบอุ่นมาก่อน เขาเป็นคนที่ค่อนข้างเข้าสังคมไม่ค่อยได้ จึงไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนสักเท่าไหร่ เขาชื่อชอบการค้นคว้า การทดลองทำนู้นนี่เสมอ และมักมีสมุดบันทึกเล็กๆหนึ่งเล่มติดตัวเขาตลอดเวลา เขาไม่ค่อยอยู่กับที่เวลาเจออะไรน่าสนใจ มักเก็บตัวเงียบเสมอเวลาเข้าไปอยู่กับสังคม แต่เพราะอ่านหนังสือในที่มืดตลอดเวลาทำให้สายตาของไดสึเกะเริ่มแย่ลงทำให้ตัวเขาเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ที่บ้านของเขาจากที่อยู่กันพร้อมหน้าและครึกครื้นก็เงียบลงเนื่องจากพ่อกับแม่ของไดสึเกะต้องไปทำงานที่อื่นและไม่เคยกลับมาอีกเลย คุณย่าก็เริ่มสุขภาพไม่ค่อยดีจึงมักจะอยู่แต่ในห้อง จนผ่านไปหลายปีท่านเสียไปทำให้เขาต้องจัดการทุกอย่างคนเดียวตั้งแต่อายุ 13 ปี ไดสึเกะโตขึ้นและได้ทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ดั่งที่หวังไว้
แต่การทำงานทุกอย่างไม่ได้ราบรื้นเสมอไป เขาอาสาเริ่มทำการทดลองมนุษย์ตามที่ได้รับคำสั่ง....แต่เขาเหมือนจะได้ทำอะไรผิดพลาดเข้าให้แล้วจนได้....
ชอบ: สิ่งแปลกใหม่ การทดลอง การเก็บข้อมูล กาแฟ นวนิยาย อ่านหนังสือ การคาดเดา รางวัล สุนัข
ไม่ชอบ: ของหวานเลี่ยน แครอท ความผิดหวัง
เกลียด: หัวหอม สายตาที่กดดัน บรรยากาศอึดอัด การถูกหลอก
อาวุธ: ปืนพกเล็กๆ1กระบอกที่มักจะแอบเก็บเอาไว้ป้องกันตัว
พลัง: ??
เพิ่มเติม:-เป็นคนที่จะขาดแว่นตาไม่ได้เลย
-ติดนิสัยชอบจ้องหน้าคนอื่นเวลาพูดด้วย
-ค่อนข้างโกธรยากและมักจะทำหน้าเบื่อโลกเสียส่วนใหญ่
-ไม่ค่อยระแวดระวังตัวเวลาสนใจอยู่กับสิ่งๆนึง
- เวลาเห็นแครอทหรือหัวหอมในชามอาหารมักจะเขี่ยออก
- ซุ่มซ่ามเลยมักมีแผลเล็กๆน้อยๆมาเสมอ
(ตัวละครท่าน)
คุณตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนั้น อยู่ห้องสีขาวสีเหลี่ยมที่มีแค่ โซฟา และตัวคุณ… จนกระทั่ง
ร่างใหญ่เดินเข้ามาภายในห้อง มีเพียงคุณและเขาที่อยู่กันสองคน เขาเดินเข้ามาพร้อมนั้ง บนโซฟาที่ขาวสะอาดนั้นที่ตรงข้ามกับคุณ เขา จ้องมาที่คุณ อย่างจะชักถาม
“สวัสดี…. ฉัน ไรเกอร์ นิโค… ชื่ออะไรล่ะ”
:"....? " ชายหนุ่มจ้องหน้าและยังคงไม่ยอมตอบกลับง่ายๆ เพียงแต่มองเข้าไปในแววตาของอีกฝ่ายแล้วค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆ " นากาจิมะ ไดสึเกะ นั้นคือชื่อของฉัน"
“อืม…นาย เนี่ย. ดูน่าสนใจดีนะ พอดีฉันก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงต้องมานั้งคุยแบบนี้ เธอพอจะรู้บ้างไหมล่ะ” เขาทำหน้าครุ่นคิด อย่างสงสัย เขาหันกลับมามองคุณอีกครั้ง เพื่อจะได้รู้คำตอบจากคุณบ้าง
:" ไม่เลย..." เขามองไปรอบๆห้องด้วยความรู้สึกสงสัยก่อนจะหันมาจ้องคนแปลกหน้าเช่นเดิม
“งั้นหรอ..ให้ตายสิ” ชายหนุ่ม ลูบหัวตัวเองไปมา เหมือนกับว่าเขาหมดปัญญาที่จะคิดเสียแล้วล่ะ เพราะเขาไม่ชอบที่จะคิดอะไรเยอะ
“...ถามจริง… นาย นะไม่เบื่อกับการใช้ชีวิตแบบนี้บ้างหรอ”
: "....นั้นสินะ ฉันว่าอยู่แบบนี้มันก็โอเคดี ไม่ได้น่าเบื่อหรือน่าสนุก" เขาไว้ไหล่
“เป็นคำตอบที่ดี ดีนิ… ฉันชอบคนอย่าง นายซะแล้วสิ..” ร่างใหญ่ยิ้มออกมา ด้วยรอยยิ้ม ที่แสนเจ้า เล่ห์ คุณมองเขาด้วยความสังสัย ก่อนที่นิโคจะลุกขึ้น
:" นายจะไปไหน? "
“อืม.. จะกลับแล้วล่ะ อยู่นี้มีนน่าเบื่อ”
ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูออก คุณที่นั้งดู อยู่ ก็อดสังสัยไม่ได้ ว่าคุณนั้นอยู่ที่ไหน และต้องการอะไรจากเขา
:" แล้วที่นี่มันที่ไหน นายจะพาออกไปหรือเปล่า?" เขามองไปรอบๆแล้วหันกลับมาที่ไรเกอร์
“ที่นี้… ก็แค่ห้องโง่ๆ นายไม่ต้องรู้หรอก… เดี๋ยวก็ชินเชื่อฉันสิ” เขายิ้มออกมา ก่อนที่กำลังจะเดินออกไป แต่คุณก็รีบวิ่งมาเพื่อไม่ให้เจ้าตัว ปิดห้องนี้เสีย แต่ห้องมันก็ถูกปิดไปเสียก่อน ก่อนจะมีเสียงลอดเจ้ามาในห้อง
“ I think it's just a dream. Sleep now”
ความคิดเห็น