คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #94 : มิลลี่ สาวน้อยขี้เล่นแต่ลึกๆนั้นโครตดาร์ก!
Application
“ ถ้าเป็นแบบนี้จะตายเอานะ ...จะยอมรับแล้วเหรอ?”
บท: รองหัวหน้า
รองหัวหน้า กลุ่ม: กลุ่มสเวน หรือ ซีโร่
กลุ่ม : สเวน หรือ ซีโร่
ชื่อ - นามสกุล: มิลลี่ วอล์กเกอร์ [ Millie Walker ]
ชื่อเล่น: มิลลี่
อายุ: 19 ปี
ลักษณะ : เด็กสาวเรือนผมสีขาวยาวเรียบประบ่าประดับด้วยดอกลิลลี่สีฟ้า มีผิวสีขาวซีดราวหิมะแรก ดวงตาสีอเมทิสกลมโต โครงหน้าสวยหวานน่ารักราวกับเด็ก มักจะถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าคลุมที่คลุมหัวไว้ครึ่งใบหน้า มีรูปร่างผอมเรียวได้สัดสวน
ส่วนสูง: 162
นิสัย: -เป็นกันเองกับทุกคนโดยเฉพาะกับเพื่อนและอายุน้อยกว่า
-ติดคำพูดสุภาพบ่อยๆ
-มักจะปรากฎใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา
-ออกนิสัยกวนๆนิดหน่อยเรื่องคำพูดคำจา
-ฉลาดแกมโกงนิดๆ หัวไวและช่างสังเกตุรอบตัวดี
-ชื่นชอบการสำรวญ และการเดิน การเจอสิ่งแปลกใหม่
-เป็นนักวางแผนที่ดี ชื่นชอบอะไรเสี่ยงๆแต่ปลอดภัย บางทีก็มักมีแผนซ้อนแผน
-ไม่ค่อยไว้ใจใครมาก แม้จะทำท่าทีวางใจแล้วปล่อย แต่มักจะแอบสังเกตุอยู่เงียบๆว่าทำตัวน่าสงสัยไหม
-ร่าเริ่งตลอดเวลา แต่ไม่ใช่กับสถานการณ์ที่กดดันหรือกำลังเครียด
-ชื่นชอบดอกไม้ที่สุด
-ชอบวางท่าทำเป็นคนเรียบร้อย
-ชอบการหยอกล้อให้เกิดอารมณ์ขัน แต่บางทีก็อาจจะเป็นคำพูดเยาะเย้ยบ้าง
-ติดนิสัยสวมฮู้ตหรือผ้าคลุมหัว
-ระมัดระวังอยู่ตลอดเวลาและไม่เคยเปิดช่องว่างให้ใครมาสัมผัสตนง่ายๆ
-ค่อนข้างสุขุมและวางท่า วิเคราะสถานการณ์ได้เยี่ยม แต่ถ้าจะสติแตกต่อเมื่อโกธรจัด
-ควบคุมอารมณ์เก่ง มีความยับยั้งชั่งใจ แต่ก็อย่างที่บอกว่าถ้าโกธรจัดจนทนไม่ได้หรือสติแตก ถ้าไม่ร้องโวยวายจนของรอบตัวปาลงพื้นพัง ก็จะเป็นร้องไห้ออกมาแล้วทำร้ายตนเอง และจะสงบสติได้ต่อเมื่อปล่อยไว้คนเดียวสักพักให้ทำใจได้
-เป็นคนที่ภายนอกเหมือนร่าเริ่งและกวนประสาทแต่จริงๆแล้วก็มีเรื่องเศร้า ไม่สบายใจเช่นกัน
ลักษณะการพูด: เป็นคนที่พูดสุภาพและเป็นกันเอง แทนตัวเองว่า "ฉัน" แทนคนอื่นว่า "เธอ/เขา/พวกนั้น/คุณ(ชื่อ)" มักมีหางเสียงต่อท้าย บางครั้งก็ไม่มี มักจะพูดด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มและจะมีคำกวนประสาทบ้าง อทงใจบ้าง ให้กำลังใจบ้าง
" ฉัน มิลลี่ ...มิลลี่ วอล์กเกอร์ ยินดีที่ได้พบค่ะ "
" ไม่เป็นไรนะ เขาเป็นคนแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่ความผิดของเธอ"
" หาเรื่อง? จะเอาของคืนก็ทำให้ฉันใจอ่อนสิคะ "
" ...โง่เง่า ต้องยกขาให้สูงกว่านี้นะคะเวลาเตะน่ะ "
" แผนสอง? อะไรเหรอ? ไม่มีนี่ ทำแผนหนึ่งให้พลาดก่อนเถอะน่า "
"กำลังจะเสี่ยงกับแผนของฉันเหรอ? ไม่เลว...ถ้าเกิดไม่รอดขึ้นมาจะตายเอานะรู้ใช่ไหม"
" อย่ามาทำอวดดีหน่อยเลย! เธอคิดว่าแบบนี้จะไปรอดหรือไง!! "
" ...โกหกโกหก โกหก!!! โกหก!!!!!! อย่าทำเป็นเหมือนรู้ดีนะ! ฉันละเกลียดคนแบบเธอที่สุด!! อย่าเข้ามาใกล้นะ! ออกไป๊!!!!!!!!! "
" ค่อยยังชั่วนะคะ..."
ประวัติ: เป็นเด็กสาวที่เกิดในพื้นที่ที่คนในหมู่บ้านมีความเชื่อเรื่องคำสาป เธอที่เกิดมามีสีผิวที่ซีดกว่าคนปกติ ก็ถูกหาว่าเป็นแม่มด ในสถานที่แห่งนั้น ครอบครัวของเธอสัญญาว่าจะปกป้องเธอจากคนในหมู่บ้านจนกว่าเธอจะโตและสามารถหลบหนีออกไปได้
แต่แล้วเธอก็ได้ใช้ชีวิตที่เป็นปกติมาจนวันหนึ่งที่หมู่บ้านเริ่มมีโรคระบาดเข้ามา พวกเขาอ้างว่าเป็นเพราะคำสาปของแม่มดเริ่มออกฤทธิ์เลยทำให้คนในหมู่บ้านค่อยๆล้มป่วยไป ครอบครัวเธอถูกตามล่า เพราะบริเวณรอบช่างห่างไกลกลับตัวเมืองอยู่ทำให้หนีไปไหนไม่ได้มากนอกจากหมู่บ้านข้างๆ เธอถูกพาหนีมาที่บ้านของเพื่อนพ่อที่บอกว่าไม่เคยเชื่อเรื่องแม่มด แต่พอได้อาศัยไปสักพักอยู่พ่อกับแม่ของเธอกลับถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาระหว่างที่เธอกลับมาจากเดินเที่ยวในป่า ด้วยฝีมือของเจ้าของบ้านนั้นแหละ เขาโทษว่าเป็นเพราะครอบครัวเธอที่ทำให้ภรรยาเขาต้องตายและติดโรค ตอนนั้นเธอมองศพของคุณพ่อและคุณแม่ด้วยสีหน้าหวาดกลัวก่อนที่จะวิ่งหนีออกมาโดยที่ยังคงโดนไล่ตามอยู่
เธอวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตต่อให้ร่างกายนั้นจะโดนกิ่งไม้หรือหนามแหลมทิ่มแทงร่างกายมากเท่าไหร่ก็ตาม แต่เพราะเธอชินกับป่าแห่งนี้เพราะมาสำรวญบ่อยๆทำให้รู้ว่า ทางที่จะไปในเมืองนั้นไปยังไง และท้ายที่สุดเธอก็สลัดคนไล่ตามจนพ้นจนออกมายังสถานที่ใหม่ เธอพาตัวเองที่สะบักสะบอมเดินทอดไปตามถนนอย่างไร้ทิศทาง จิตใจของเธอค่อนข้างบอกช่ำเกินจะเยียวยา แต่เธอก็คิดที่จะลืมมันไปและตั้งตัวใหม่ เธอคิดแบบนั้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ก่อนที่เธอจะล้มลงไปกลางถนน
พอรู้ตัวอีกทีเธอก็พบว่าตัวเองนั้นได้ถูกพามาทำการทดลองอะไรบางอย่างซะแล้ว
ชอบ: ดอกไม้ อัญมณี ชา สัตว์ขนฟูตัวเล็กๆ การซุ่มและพลางตัว การเจออะไรใหม่ๆ การวางแผน
ไม่ชอบ: งู ของขม คนแปลกใหม่ รอยยิ้มแสยะที่ส่งมาให้ตน
เกลียด: คนโกหก การดูถูกเยียดยาม การโดนเปรียบเทียบ กลิ่นฉุน
อาวุธ: ปืน ฟรินท์ล็อก (flintlock)
พลัง: การเปลี่ยนน้ำให้กลายเป็นน้ำแข็ง และสร้างภูเขาน้ำแข็งขนาดเล็กที่เท่ากับเสาขนาดใหญ่มีปลายยอดแหลม ขึ้นมาจากพื้นได้
เพิ่มเติม: -เชี่ยวชาญเรื่องด้านการต่อสู้แบบศิลปะป้องกันตัวเพราะเคยถูกสอนบ่อยๆ
- ถนัดอาวุธหลากหลายแต่เธอเลือกที่จะใช่สิ่งถนัดที่สุดนั้นคือปืน
- จะไม่ใช่พวกยอมบอกอายุง่ายๆและเฉไฉอยู่เสมอเมื่อมีคนถาม
- ถนัดเรื่องแผนการ
- มักสวมผ้าคลุมตลอดเวลา
-ออกหลงตัวเองนิดๆ
- ไม่เคยวางใจใครเลยแม้แต่คนในทีม แต่กลับจะเชื่อใจบ้างในบางครั้งที่จำเป็น
- สามารถอ่านใจคนได้ด้วยการมองกิริยาท่าทางและสายตา (เป็นเซ้นติดตัวของเธอแต่ไม่สามารถอ่านได้100%)
(ตัวละครท่าน)
คุณตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนั้น อยู่ห้องสีขาวสีเหลี่ยมที่มีแค่ โซฟา และตัวคุณ… จนกระทั่ง
ร่างใหญ่เดินเข้ามาภายในห้อง มีเพียงคุณและเขาที่อยู่กันสองคน เขาเดินเข้ามาพร้อมนั้ง บนโซฟาที่ขาวสะอาดนั้นที่ตรงข้ามกับคุณ เขา จ้องมาที่คุณ อย่างจะชักถาม
“สวัสดี…. ฉัน ไรเกอร์ นิโค… ชื่ออะไรล่ะ”
: " มิลลี่...มิลลี่ วอล์กเกอร์ นั้นคือชื่อของฉัน" เธอว่าพร้อมกับค่อยๆเปิดผ้าคลุมหน้าเพียงครึ่งกน้าออกให้เห็นดวงตาสีอเมทิสของเธอ
“อืม…เธอเนี่ย. ดูน่าสนใจดีนะ พอดีฉันก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงต้องมานั้งคุยแบบนี้ เธอพอจะรู้บ้างไหมล่ะ” เขาทำหน้าครุ่นคิด อย่างสงสัย เขาหันกลับมามองคุณอีกครั้ง เพื่อจะได้รู้คำตอบจากคุณบ้าง
: " นั้นควรเป็นคำถามของฉัน ขนาดตัวของคุณยังไม่รู้ ฉันคงถามคุณต่อไม่ได้แล้วสินะคะ...คุณไรเกอร์" เธอทำหน้าเบื่อหน่ายออกมาเล็กน้อยเมื่อสิ่งที่เธอควรจะถามกลับโดยอีกฝ่ายแย่งพูดซะได้
“งั้นหรอ..ให้ตายสิ” ชายหนุ่ม ลูบหัวตัวเองไปมา เหมือนกับว่าเขาหมดปัญญาที่จะคิดเสียแล้วล่ะ เพราะเขาไม่ชอบที่จะคิดอะไรเยอะ
“...ถามจริง… เธอ นะไม่เบื่อกับการใช้ชีวิตแบบนี้บ้างหรอ”
: " เบื่อสิ ห้องแคบๆนี่มันไม่มีอะไรน่าสนใจอีกแล้ว ฉันอยากออกไปข้างนอกให้รับรู้โลกสักหน่อยก็ยังดี" เธอเค้นหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหลุบตาลงด้วยสีหน้าเศร้า
“เป็นคำตอบที่ดี ดีนิ… ฉันชอบคนอย่าง เธอซะแล้วสิ..” ร่างใหญ่ยิ้มออกมา ด้วยรอยยิ้ม ที่แสนเจ้า เล่ห์ คุณมองเขาด้วยความสังสัย ก่อนที่นิโคจะลุกขึ้น
: " ตายจริงสารภาพรักมาแบบนี้ เสร็จก็จะกลับแล้วเหรอคะ? "
เธอถามด้วยสีหน้าทะเล้นนิดๆก่อนจะยิ้มออกมา
“อืม.. จะกลับแล้วล่ะ อยู่นี้มีนน่าเบื่อ”
ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูออก คุณที่นั้งดู อยู่ ก็อดสังสัยไม่ได้ ว่าคุณนั้นอยู่ที่ไหน และต้องการอะไรจากเขา
: " ก่อนไป...ที่นี่น่ะมันคือที่ไหน นายรู้ใช่ไหม? บอกฉันมาทีสิ"
มิลลี่เอยถามด้วยสีหน้าที่จริงจังขึ้นมาแล้วเท้าคางลงกับพนักพิงของโซฟา
“ที่นี่… ก็แค่ห้องโง่ๆ เธอไม่ต้องรู้หรอก… เดี๋ยวก็ชินเชื่อฉันสิ” เขายิ้มออกมา ก่อนที่กำลังจะเดินออกไป แต่คุณก็รีบวิ่งมาเพื่อไม่ให้เจ้าตัว ปิดห้องนี้เสีย แต่ห้องมันก็ถูกปิดไปเสียก่อน ก่อนจะมีเสียงลอดเจ้ามาในห้อง
“ I think it's just a dream. Sleep now”
ความคิดเห็น