สมุดบันทึก!

ลำดับตอนที่ #88 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

การสนทนายังคงดำเนินต่อไปโดยที่ฝ่ายถามนั้นคือสองชายหนุ่มที่คอยสลับกันถามในสิ่งที่ไม่เข้าใจเกี่ยวกับ คีปเปอร์ ให้แน่ชัด ถึงแม้ว่าเด็กสาวร่างเล็กเริ่มทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มทนแล้วก็ยังคอยอธิบายต่อเสียจนยาวยืดแทบจะขอให้เขียนให้พวกเขาอ่านมันยังจะง่ายเสียกว่า เพราะคำพูดเธอนั้นมันยาวยิ่งกว่าบทความเรื่องสั้นเสียอีก แถมอธิบายมาเสียละเอียดจนฝ่ายถามทั้งสองถึงกับนั่งนิ่งอย่างอึ้งๆไปชั่วขณะ 

  คีปเปอร์ หรือ คิล คือกลุ่มบุคคลหนึ่งที่สามารถสร้างจิตวิญญาณของตัวเองให้มาอยู่ในรูปลักษณะเป็นอาวุธ คนที่จะได้เป็นคีปเปอร์นั้นไม่ใช่ง่ายๆ เรียกได้ว่าเกือบทั้งโลกนั้นมีเพียงแค่ประมาณ 20-30 คนได้กระมัง 

มันสามารถเป็นสิ่งที่สืบทอดต่อกันได้หากมีคีปเปอร์คนใดคนหนึ่งตาย! และการพัตนาของอาวุธนั้นมันจะไม่พัตนาแค่กำลังกายเพียงน้อยนิด การโจมตีที่มีจำกัดเพียงเท่านั้น หากแต่จะทำให้พลังคีปเปอร์นั้นมีความสมบรูณ์มากขึ้ยก็ต้องฝึกใช้หรือต้องใช้เครื่องรางและ...สื่งที่สำคัญที่สุดคือ สายสัมพันธ์ของคู่หู เท่านั้นที่อาจจะสามารถทำให้พลังของคีปเปอร์นั้นสมบรูณ์มากกว่าการฝึกใช้แน่ๆ เพราะแค่การทำพันธสัญญาก็เปรียบเหมือนใช้พลังคู่กันแล้ว และยิ่งหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีพลังที่สูงละก็ไม่ต้องถามถึงความล้มเลวเลย 

 พลังของคีปเปอร์นั้นราวกับเป็นสิ่งเหนือธรรมชาติ หากมีพลังที่สมบรูณ์ความสามารถทางด้านการเคลื่อนที่จะว่องไว มีความกระฉับกระเฉง ดวงตาที่เฉียบคมและแม่นยำต่อการมอง จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกคีปเปอร์ถึงได้มีดวงตาคมดูดุดันทุกๆครั้งที่สบตา(ไม่ว่าตอนปกติจะมีดวงตาบ๋องแบ้วสวยหวานขนาดไหนก็ตาม) ประสิทธิภาพการใช้พลังกาย ปีนกำแพง วิ่งบนน้ำ วิชาตัวเบา การเหาะเหิ่นเดินอากาศก็เช่นกัน  การรักษาบาดแผล อารมณ์ความรู้สึกของสภาพอากาศก็ไม่มีผล 

และมันจะสร้างเสื้อผ้าไว้เป็นชุดเอกลักษณ์ของตนเองได้ คือเอาชุดตั้งแต่ตอนได้รับพลังของคีปเปอร์เต็มตัว  โดยไม่สามารถเปลี่ยนได้ด้วยหากพลังมันสมบรูณ์แล้ว (หากยังไม่สมบรธณ์เราใส่ชุดแบบไหนมันก็จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆนั้นแหละ)

“ มีคำถามอีกไหม? ” เธอเริ่มหยุดการสาธยายก่อนจะล้มตัวนั่งลงกับเก้าอี้เล็กๆทางด้านข้างอย่างเหนื่อยอ่อน ส่วนชินโดหลังจากที่นั่งฟังสักครู่ก็เอยถามต่อทันที  

“ แล้ว...การสร้างพันธสัญญาระหว่างคู่หูเนี่ยมันทำยังไงเหรอ? ”

“ แล้วนายมีเครืองรางไว้ไหมล่ะ? ”

“ มี...เป็นแหวนน่ะ... ”

 เขาพูดบอกก่อนจะยกมือข้างขวาขึ้นมาให้ดู ซึ่งมันมีแหวนวงใหญ่สีเงินมีเพชรใสแวววาวเล็กๆตรงกลางวง เด็กสาวยื่นมือบางๆขึ้นจับต้องนิดๆ แล้วอยู่ๆก็หันไปทางคิริโนะทันทีแล้วทำท่าทีเหมือนให้ยื่นบางสิ่งออกมา 

“ คราวนี้ถือสร้อยคอ...ของนายมา ”

“ อะ--อื้ม! ”

คิริโนะทำท่าทีลังเลนิดๆก่อนจะยื่นสร้อยมาทางหล่อน เธอใช้ทั้งสองมือของเธอจับเข้าที่แขนทั้งสองคนที่ถือเครืองรางของตนอยู่ เธอค่อยๆขยับมันเข้าหากันอย่างใจเย็น อยู่ๆเครื่องรางทั้งสองก็เกิดแสงสีขาวออกมานอบห้อง มันเป็นแสงที่เจิดจ้าจนรู้สึกแสบตา แต่กลับรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นนิดๆ  จากแสงโดยรอบเหล่านี้ ก่อนมันจะจางลงจนกลับสู่ภาวะปกติ ดวงตาของทั้งคู่ที่เบิกกว้างค้างก่อนจะกระพริบนาปริบๆอย่างงัวงง