สมุดบันทึก!

ลำดับตอนที่ #85 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

SAKURA ???? ROSE 

[ SHINDOU TAKUTO x KAYO MISHIRO]

By @MISHIRO 

  คุณเคยเชื่อเรื่องโชคชะตาบ้างไหม? ด้ายแดงสายสัมพันธ์ที่ไม่อาจขาดหาย คำพูดยั่วยวนแสนหวานเกลี้ยกล่อมให้ลุ่มหลงและคล้อยตามไปของเขา ไม่อาจลบเลือนได้ ถึงแม้เพียงตอนนี้จะจดจำโครงหน้าเรียวหวานแก้มนุ่มนวลสีอ่อนระเรื่อชวนให้หน้าหยิกเล่น มุมปากค่อยๆคลี่ยิ้มกว้างพร้อมพูดอย่างอารมณ์ดี 

' ขอให้พวกเราเจอกันอีกนะ มิชิโระ '

... ขอแค่นั้นเราคงอาจได้เจอกันอีกก็ได้....

   การเดินทางระแกวงถนนคนเดินที่สองข้างทางจะถูกประดับประดาด้วยดอกไม้หลากหลายพันธุ์ กลิ่นหอมจากยอดดอกใบอ่อนสีชมพูที่กำลังเบ่งบานสะพรั่งราวกับต้อนรับการกลับมาของฤดูใบไม้ผลิ กลุ่มเด็กนักเรียนกลุ่มน้อยใหญ่เองก็พูดคุยกันอย่างออกรสโดยไม่สนใจทางด้านหน้าเท่าไหร่ ชุดนักเรียนที่ดูแปลกตาไปสักนิดปะปนกับชุดนักเรียนที่แสนคุ้นเคยอีกครา บรรยากาศยามเช้าที่ดูเย็นสบายแบบนี้น่าคู่ควรแก่การนอนหมุดตัวอยู่ในฟูกและผ้าห่มอุ่นๆยังจะดีเสียกว่า

" มิชิ... "

 ....

" มิชิโระ! "

 .....

" มิชิโระ! โว้ยยย!!! "

"กรี๊ด! เจ้าบ้าจะตะคอกใส่ทำไมยะ=[]=;!"

   ฉันส่งเสียงกรีดร้องลั่นเมื่อ'น้องชายฝาแฝด' ของฉันตะคอกเรียกชื่อฉันใส่ข้างหูจนตอนนี้เแรียบเหมือนหูจะดับไปชั่ววูบเสียแล้ว 

"ก็เรียกดีๆ มิชิไม่หันมานิ...." 'มาชิโระ' เบ้ปากใส่อย่างเคืองๆ

"แล้วทำไมไม่สะกิด...?"

"สะกิดแล้ว..."

เวรกรรม=_=! นี้เราสนใจฝันเมื่อคืนมากเกินไปจนเหม่อลอยแล้วหรือเนี่ย?

"นี่ๆ มิชิเธอมาเข้าไรมงเนี่ย คิดว่าจะเข้าชมรมอะไรล่ะ หื้ม?" น้องชายของฉันถามต่อแล้วเริ่มเดินต่อเพื่อไปโรงเรียน คิ้วเรียวบางของฉันขมวดเข้าด้วยกันเล็กน้อย เหมือนบอกว่ากำลังใช้ความคิด ถึงจะคิดให้หนักสุดท้ายก็....

" ไม่รู้อ่ะ "

" อ้าว? ไม่ได้คิดจะเข้ากรีฑาหรอกเหรอ? "

" เบื่อนินา~ ได้แต่วิ่งทั้งวันแทบจะไม่ได้ทำอะไรสุดท้ายฉันก็ออกมาเข้าชมรมอื่นไม่เห็นหรือไง"

" ฉันเนี่ยเดาความคิดเธอไม่ออกจริงๆ "

  มาชิโระถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ฉันกวาดตามองพร้อมจิกสายตาใส่ผู้เป็นน้องเล็กน้อย เป็นแค่น้องชายแท้ๆ ยังมีน่ามาพูดอะไรอีก! 

ตามความเป็นจริงนะพวกเราก็เป็นฝาแฝดไข่คนละใบเลยไม่ได้มีเพศและหน้าตาที่คล้ายกันโดยตรง และหน้าตาของพวกเราได้มาจากแม่ ส่วนสีผมได้มาจากคุณพ่อโดยตรง แต่พวกเรากลับลองย้อมสีให้กลายเป็นสีผมออกสีชมพูอ่อนๆ แต่เพราะมีเส้นผมบางส่วนแหละนะที่ไม่ได้ถูกย้อมไปด้วย แอบแปลกใจนะ? ทั้งๆที่ลองย้อมมันตั้งหลายหนแต่ก็ยังคงสภาพสีเดิมจนฉันกับมาชิโระต้องยอมแพ้ ทุกคนที่โรงเรียนเก่าเลยมองกันว่าฉันมีสีผมที่แปลกตาเป็นอย่างมาก 

 ตอนนี้เราย้ายโรงเรียนมาเรียนที่เดียวกันแล้ว ถึงคราวที่ฉันจะได้เปลี่ยนตัวเองเสียที!

" งั้นแยกกันตรงนี้นะ... " 

" อา....งั้นไว้ตอนเที่ยงจะมาหานะ"

" เป็นคำพูดของผมมากกว่าไหม?"

" ชิ! ถ้ามาช้ากว่า10นาทีมาตามหาที่ห้องแล้วกัน! "

  ฉันจิกตาใส่อย่างหมดอารมณ์ พร้อมกับเด็กโบกมือลาไปที่ห้องของตัวเอง เพราะเป็นนักเรียนที่เพิ่งย้ายมากลางคั่น เลยต้องมาแนะนำตัวกับคนทั้งห้องอีก ยุ่งยากจังแหะ...

  สายตาของฉันกวาดมองผู้คนรอบๆห้อง ใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้มบางๆเพื่อแสดงความเป็นมิตร อาจารย์ผู้สอนที่หันไปเขียนชื่อของฉันบนกระดานดำก็หันกลับมากล่าวแนะนำฉันจริงๆจังๆ 

" นี้คือคุณ คาโยะ มิชิโระ นะ จะมาอยู่ห้องเราตั้งแต่นี้เป็นต้นไป... ดูแลเพื่อนดีๆล่ะ"

" คาโยะเองค่ะ~ ยินดีที่ได้พบนะทุกคน^^ "

 เมื่อฉันฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับโค้งให้เล็กน้อย ก่อนที่อาจารย์จะผายมือเชิญให้เลือกที่นั่งที่ยังว่างๆอยู่ มันมีเพียงแค่ไม่กี่ที่หร๊อก! ที่หนึ่งใกล้ประตูหลังห้อง อีกที่หนึ่งกลางวงล้อมของเหล่าบุรุษหน้าตาดี(?)มี ภูมิฐาน ผู้หญิงหายไปหนายยย! และอีกที่ที่ฉันเล็งไว้แล้วนั้นคือ หลังห้องใกล้บานหน้าต่างไงล่ะ! ไม่ใช่ว่าเพราะติดมาจากอนิเมะหรอกนะ แค่พื้นที่นั้นเห็นวิวชัดดีแถมไม่ตกเป็นเป้าสายตาโดยง่ายและจะเหม่อลอยยังไงก็ได้จริงไหม?(´ヮ`)

" คุณคาโยะเคยเรียนที่ไหนมาก่อนเหรอ? " เด็กผู้ชายคนนึงเอยถาม 

" อุเมะฮาระน่ะ^^ "

" อ้อ งั้นเหรอ...แล้วย้ายมาพักที่ไหนล่ะ จากโรงเรียนอุเมะฮาระ...น่าจะไกลจากจังหวัดเรามากเลยนะ"หญิงสาวผู้มาใหม่เอยถามต่อ 

" บ้านพี่ชายน่ะ ถึงตอนนี้จะเรียนมหาลัยแล้วก็เถอะ " ฉันคลี่ยิ้มอ่อน 

" เห~ คาโยะจังมีพี่ชายด้วยเหรอ!? น่าตาดีหรือเปล่าอ่ะ? หล่อไหมๆ"

" ก็จัดว่าน่าตาดีอะนะ~ "

" สีผมคาโยะจังสวยจังเลยนะ สีชมพูสวยเลยได้มาจากใครเหรอ?"

" เปล่า...นี้สีย้อมน่ะ ส่วนผมสีจริงๆก็ประมาณนี้แหละ..." ฉันชี้ตรงเส้นผมสีแดงส้มของตัวเองให้ดู จากนั้นก็ถูกชักถามเรื่อยๆตามภาษาคนที่อยากรู้จัก ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชายเหมือนว่าฉันจะข้ากับทุกเพศเลยอ่ะ^^; 

" มิชิ! ไปทานข้าวกันเถอะ!"

" กรี๊ดด! นั้นเหรอน้องชายของคาโยะจังน่ะ ดูดีกว่าที่คุยอีกนินา~ " เพื่อนสาวคนนึงที่นั่งคุยกับฉันเอยแซว แต่ฉันโบกมือกลับไป 

" อะ...อื้ม ไม่หรอก งั้นขอตัวก่อนนะ^^"

  หลังจากฝ่ามรสุมคนในโรงเรียนมาได้ มาชิโระก็ขอแยกไปซื้อน้ำดื่มแล้วบอกให้ฉันหาที่ แต่ฉันก็ดันเดินมาจนถึงสวนที่มีดอกซากุระบานสวยงาม  ถ้านั่งดูจากไม้นั่งตรงนี้แล้วมองกลีบดอกซากุระที่ ร่วงโรยลงมาแล้วราวกับกำลังนั่งชมอยู่ในงานชมดอกไม้ในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมายังไงอย่างงั้น

แกร็ก! 

" ใครน่ะ!? " ฉันตะโกนถามออกไปเมื่ออยู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าที่เดินหยิบกิ่งไม้อ่อนดังขึ้น ร่างสูงของบุคคลมาใหม่หยุดชะงักทันทีด้วยความตกใจเขาสวมชุดนักเรียนโรงเรียนเราเนี่ยแหละ ส่วนในมือที่เขาถือคาดว่าน่าจะเป็นกล่องข้าว?

" ขะ...ขอโทษ ไม่นึกว่าจะมีใครอยู่แถวนี้..."

" อา... ไม่เป็นไรแล้วนาย...? "

" ผมชื่อ ชินโด ทาคุโตะ เธอคงเป็นนักเรียนที่ย้ายมาปี2 เมื่อเช้าสินะ? ...อืม... คุณคาโยะสินะ"

 เด็กหนุ่มผู้มาใหม่กล่าวแนะนำตัวพร้อมทำท่าเหมือนจะจำฉันได้ ไม่แปลกเพราะเขาเองก็อยู่ห้องเดียวกันนินา ฉันจำได้อยู่หรอกถึงแม้ไม่ได้เข้าไปทักทายเพราะมัวแต่ตอบคำถามพวกนั้นอยู่ก็ตาม...

" อื้ม...ไม่ได้แวะทักทายกันภายในห้องเลยนะ"

 ฉันคลี่ยิ้มให้อ่อนๆพร้อมขยับตัวเล็กน้อย " นั่งคุยกันก่อนไหม? "

" ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะเธอเองก็นั่งอยู่นิ..."

" ไม่ต้องเกรงใจ~ เพราะนั่งคนเดียวมันเหงาจะตาย! มีเพื่อนนั่งคุยด้วยสิถึงสนุก~!"

" งั้นเหรอ งั้นรบกวนหน่อยนะ" 

  เขาเดินมานั่งที่นั่งที่ฉันขยับให้ว่าง เพื่อให้เขามาพูดคุยเป็นเพื่อนระหว่างรอมาชิโระ ซึ่งไม่แน่ใจแล้วล่ะค่ะว่าตอนนี้เขาตกท่อน้ำหรืออะไรไปหรือยัง แค่ซื้อน้ำแค่แก้วเดียวหายไปนานขนาดนี้เชียวหรือ?

" คุณคาโยะสนใจฟุตบอลไหมครับ? "

 อยู่ๆชินโดก็ถามออกมา ทำเอาคิ้วบางกระตุกขึ้นอย่างนึกสงสัย 

" ก็... นิดๆนะ...ส่วนใหญ่ก็ชอบพวกกีฬาอยู่แล้วล่ะนะ...."

" สนใจจะเข้ามาชมรมฟุตบอลไหมล่ะครับ? " ร่างสูงคลี่ยิ้มนัตน์ตาสีน้ำตาลแดงจ้องมองเพื่อรอคำตอบ 

" ไม่...ไม่ล่ะ ขอแวะเวียนดูชมรมอื่นๆก่อนแล้วกันนะ " 

 ฉันตอบปฏิเสธออกไป ทำให้สีหน้าและแววตาของเขาดูเศร้าหมองลงเล็กน้อยราวกับเสียดาย  ก่อนที่เขาจะคีบอาหารเข้าใส่ปากต่อ โดยไม่ได้พูดอะไร

" เฮ้! ชินโด!! หาที่ได้แล้วล่ะ รีบไปกันเถอะ!" 

" อ้ะ!? ได้ๆ เดี๋ยวจะรีบตามไป! " อยู่ๆเสียงตะโกนของใครบางคนทำให้เขาต้องหันหน้าไปมองแล้วตะโกนตอบ ดูท่าทางจะเป็นเพื่อนสินะ?  

" คุณคาโยะครับงั้นผมไปก่อนนะ "

" อา...โชคดีนะ "

 

   เขายิ้มให้แล้วเดินจากไปสายตาของฉันจ้องมองแผ่นหลังกว้างแลดูอบอุ่นนั้นมันชวนให้น่าคิดถึงใครบางคนเอานิดๆ  ก่อนสายลมที่พัดมาอย่างแปรปรวนแรงจนทำเอาน่าตกใจ กลีบดอกซากุระสีอ่อนปลิวว่อนลงมาเรื่อยๆ จนบางกลีบหล่นลงในข้าวกล่องฉันบ้างก็มี.... เฮ้อ ...แล้วแบบนี้จะทานต่อได้ไหมเนี่ย?

????END ????