（Fic inazuma eleven Go AU) Kongo no yosoku {TAKURAN}

ลำดับตอนที่ #4 : ll Chapter 2 ; Begins [เชิญชวน]ll [100%]

ll Chapter 2 ; Begins [เชิญชวน] ll

By Miren-San 

xxxxxxxxxx

    “นาย....ว่าไงนะ？“ ...เสียงสั่นเครื่อของร่าบางที่กล่าวออกมา ถึงจะได้ยินจนชัดถ้อยชัดคำแต่ก็ยังมีใจขัดที่คิดว่าอาจจะเป็นคำอื่นแทน เขาคงปลอบใจตัวเองอยู่แบบนี้คงไม่ต่างอะไรเท่าไหร่นัก

 “ฉันคิดว่านายได้ยินแล้วนะ ถ้าฉันชนะนายต้องไปญี่ปุ่นกับฉัน...“ ชินโดกล่าวต่อไปโดยไม่ทวนคำให้อีกฝ่าย

“ ส่วนถ้า...นายชนะฉันก็จะไม่มาชักชวนอะไรนายอีก... โอเคไหม？“

“ งี่เหง่า! ฉันไม่สู้กับนายหรอกดูยังไงก็เสียเปรียบชัดๆ!! นายกลับไปเถอะ! บอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากเป็นคีปเปอร์นั้น!“ ร่างบางตะคอกเสียงใส่ต่อ พร้อมหันหน้าหนีเตรียมเดินห่างออกไปแต่ร่างสูงกลับวิ่งมาขัด 

“ แต่นายก็เป็นไปแล้วไม่ใช่หรือไง!? “

“ ถ้าปิดไว้ก็ไม่มีใครรู้หรอกน่า! “

“ แต่นายไม่รู้หรอกว่าคีปเปอร์น่ะมักจะโดนเล่นงานเสมอนะ! “

“ อึก... “

 ใช่! เขาไม่โกหกเพราะหลังจากที่ร่างบางเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นคีปเปอร์ นั้นมักจะมีอสุรกายตัวประหลาดแปลกๆหรือพวกมิจฉาชีพโผล่มาทุกครั้ง! เขาลดมือลงแล้วปล่อยให้ดาบในมือสลายไปนิ่งๆ ไม่ใช่ว่าเขายอมหรอกนะแค่เขานั้นไม่สามารถพูดเถียงอะไรต่อแล้วด้วยแค่นั้นเอง

“ นายไม่คิดจะสู้กันจริงๆสินะ “ ร่างสูงลดอาวุธลงบ้างพร้อมปล่อยให้กายไปเช่นกัน 

“ จะสู้ทำไมล่ะ ฉันน่ะสู้จนขี้เกียจสู้แล้วเนี่ย! “

“ ฮ่ะๆ งั้นเหรอ... ยังไงก็เถอะขอรีบหาที่พักก่อนแล้วกันนะ แย่จังดันวางกระเป๋าทิ้งไว้เสียด้วย...“

  ชินโดค่อยๆหมุนตัวคาดว่าจะกลับไปเอาของสำคัญพร้อมบ่นเบาๆ เหมือนจะทำให้ได้ยินทั้งหมด แต่ไม่ทันจะได้ก้าวำปไกลมากนักก็ถูกมือนุ่มๆของร่างบางฉุดเอาไว้เสียก่อน เขาหันมาสบใบหน้าที่ก้มมองด้านล่างนั้นอย่างุนงง ก่อนที่ร่างบางนั้นค่อยๆเอยถามแผ่วเบา

" นายไม่คิดจะมาฆ่าฉันสินะ... " 

" อ่า...ไม่หรอก " เขาเกาแก้มนิดๆ พร้อมงงกับคำถามและมือเล็กที่กำชายแขนเสื้อแน่นไม่ปล่อยแบบนั้น

" มาพักที่บ้านฉันก่อนไหม? "

" บ้านนาย? ได้งั้นเหรอ " ร่างสูงถามย่ำเพื่อความแน่ใจ ร่างบางนั้นพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะพูดต่อ 

" พอดีไม่ใครอยู่บ้านน่ะ... "

     " ดูเป็นบ้านที่เรียบหรูกว่าที่คิดนะ " ชินโดออกความเห็นเล็กน้อยกับสิ่งของภายในบ้านที่จัดวางไว้แบบง่ายๆ แต่ดูเรียบร้อยและเป็นระเบียบมาก บ้านของคิริโนะนั้นถึงบ้านจะไม่ใหญ่มาก ถึงจะมีสองชั้นก็ตาม .คิริโนะเดินนำขึ้นมาด้านบนโดยไม่ปริปากอะไร

 " นายนอนห้องของพี่อายะไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้ห้องน้ำอยู่ข้างล่างใกล้ๆกับห้องครัว..."

 เขาบอกทิศทางภายในบ้านให้ฟังถึงจะจำได้บ้างจำไม่ได้บ้างชินโดก็พยักหน้ารับไปก่อน ถ้าจะลืมคงถามร่างบอกบางตรงหน้าได้อยู่สินะ...

" จะว่าไป... พี่นายไปไหนล่ะ? "

กึก...!

"??"

  คำถามที่พูดออกมาทำให้ร่างบางแข็งทื่ออีกครั้ง เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วนะหลังจากได้ยินชื่อพี่สาวของเขาหลายๆครั้งแบบนี้ 

" ตาย...ไปแล้ว... "

" ว่าไงนะ? ตายไปแล้ว!??"

" ฉันนึกว่านายจะได้ข่าวจากหัวหน้านายแล้วเสียอีกนะเนี่ย! ....ให้ตายสิ... "

 น้ำใสค่อยๆไหลลงมาผ่านนวลแก้มสีชมพูเรื่อเล็กน้อยแสดงอาการหวนนึกถึงอดีตเมื่อไม่นานมานี้อีกครั้ง ถึงเขาจะไม่อยากนึกมากเท่าไหร่แต่ยิ่งมีคนพูดถึงแบบนี้ทำให้ลืมยากไปอีกน่ะสิ! ชินโดแอบทำหย้าเศร้าเล็กน้อยก่อนจะเดินมาใกล้ๆร่างบางพร้อมใช้นิ้วปาดน้ำตาที่ไหลผ่ายแก้มให้ ก่อนประคองใบหน้าหวานอ่อนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา 

" ฉันเข้าใจความรู้สึกที่เสียพี่ของนายไปนะ...สิ่งที่เสียไปฉันก็มี..." เขาพูดบอกพร้อมระบายยิ้มอย่างอบอุ่นให้ 

" นาย.... คนเป็นคิลแบบนายจะเข้าใจความรู้สึกฉันได้ยังไง ! " อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ " พี่อายะน่ะ...เป็นมากกว่าพี่นะ... เธอคือครอบครัวเป็นแม่เลยก็ว่าได้ เพราะชีวิตนี้ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเห็นหน้าแม่สักครั้งเลย!! ฮึกอึก.."

  ไม่ทันไรร่างบางก็ร้องไห้หนักเสียแล้ว เขาคงไม่สามารถจะปกปิดและกลักกลั้นน้ำตาแห่งความทุกข์นี้ได้อีกแล้ว ไหน...ใครกันนะ..ที่ว่าการร้องไห้สามารถบรรเทาสิ่งเหล่านี้ไปได้ ฮ่ะๆ ทำไมนะร่างบางตรงหน้านี้กลับรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบอยากจะหยุดทุกสิ่งแบบนี้นะ? 

ฟุบ!

" อยากจะปล่อยออกมาก็ได้นะ....ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้หรอก ถ้าอาจทำให้ดีขึ้นอีกหน่อย... " ร่างสูงดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่นของเขาพร้อมลูบหัวน้อยๆเป็นเชิงปลอบขวัญ เขาเพียงอยากให้ร่างเล็กในอ้อมแขนนั้นปลดปล่อยออกมาบ้างแต่กลับไม่รู้ตัวเลยนะ ว่าเขาแอบอมยิ้มนิดๆอยู่

...เหมือนกับพี่อายะตอนแรกเลยนะ 

....ความรู้คิดถึงนี้มันอะไรกันนะ....

.....เป็นแค่คนแปลกหน้าแท้ๆอยากมาทำเป็นเท่เชียวนะ!

" จะทานอาหารมื้อเย็นหรือยังล่ะ? ทำเสร็จแล้วนะ... " คิริโนะหันมาถามเสียงใส น้ำเสียงดูร่าเริ่งกว่าปกตินิดๆเนื่องจากนั่งคุยกับชินโดไปบ้างล่ะมั้ง 

 ชินโดยิ้มอ่อนให้เล็กน้อยสายตาจับจ้องไปที่ร่างบางในชุดเสื้อยืดคอวีธรรมดาๆกับผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานถึงจะเข้ากับร่างตรงหน้าแต่กลับดูนั่งขบขันเมื่อรู้ว่าผู้ใส่เป็นผู้ชาย เขานั้นเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จหมาดๆก็เดินมานั่งที่โต๊ะอาหารเพื่อรอคิริโนะนำอาหารออกมา 

" นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอเนี่ย "

" ก็...เพราะฉันอยู่กับพี่อายะสองคนนินา แถมขาของพี่ก็ไม่สามารถเดินได้อีกแล้ว ฉันเลยคอยรับหน้าที่พวกนี้แทน .... "

 ชินโดพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ บางทีก็ดีหน่อยที่ว่าก่อนจะจากเธอไปเขายังพอทำอะไรได้บ้าง ถึงตอนนี้จะต้องเสียคนที่เขารักไปได้ไม่นานก็คงทนให้ดวงใจดวงน้อยๆของเขาบอกช้ำไปมากกว่านี้คงจะไม่ได้ 

 การรับประทานอาหารค่ำก็ผ่านไปด้วยดีโดยที่ทั้งสองคนนั้นไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมาสักประโยค บรรยากาศและเสียงกรีดร้องภายในใจของใครบางคนบ่งบอกได้ว่าตอนนี้ รู้สึกอึดอัดแค่ไหนกัน? 

 " อิ่มจังเลยนะ...ไม่นึกเลยว่านายจะทำได้อร่อยขนาดนี้ "

 เสียงนุ่มกล่าวชมเพื่อหวังทำลายความเงียบงันได้เป็นอย่างดี 

 " ขอบคุณ... ตอนแรกไม่คิดว่าจะถูกปากหรอกนะ" ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินมาเก็บจามอาหารต่างๆไปไว้ที่อ่าง เพื่อเตรียมทำความสะอาดจานชามเหล่านั้นต่อในวันถัดมา 

 "ทำไมนายถึงปฏิเสธเรื่องเรียนต่อมหา'ลัยล่ะ?"

 "...อ่า...เหตุผลไร้สาระน่ะอย่าใส่ใจเลย" ร่างบางรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ดูปกติที่สุดก่อนจะฝืนยิ้มอ่อนบางๆแล้วตอบกลับ 

 "ไม่ลองมาเรียนที่มหา'ลัยเดียวกับฉันไหม นายจะไม่เป็นคิลก็ได้...แต่ช่วยมากับฉันหน่อยได้ไหม?"

 " ทำไมล่ะ? มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องตามนายไป!?"

 " เพื่ออนาคตของนายไง " 

  ร่างสูงฉีกยิ้มพร้อมมองร่างบางที่เหมือนจะเก็บจานชามอยู่นั้นไปด้วย เหมือนเขาจะตั้งใจฟังอยู่จึงเลยพูดต่อ "และก็ อยากจะสนิทกับนายเอาไว้ด้วยนั้นแหละ"

 "เหอะๆ น่าขำเสียจริง" คิริโนะเงยหน้ามาหัวเราะแห้งๆใส่อย่างนึกขำกับคำพูดชวนขนลุกจากอีกฝ่ายนั้น ถึงแม้จะทำหน้าไม่พึ่งพอใจแต่ชินโดก็ยังจับได้ว่าใบหน้าของเขานั้นขึ้นสีเรื่อแล้วเหมือนกัน เขาหันไปจ้องมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงห้องนั่งเล่นก่อนจะรีบขอพูดตัดจบเพื่อที่จะได้ขึ้นไปนอนเสียที

 " งั้นฉันขอไปนอนก่อนแล้วกัน จะให้นอนห้องพี่นายจริงๆเหรอ?"

 " จริงๆห้องฉันเตียงก็กว้างหรอกนะ แต่แค่ไม่ชินกับคนแปลกหน้าน่ะ..."

 " เห~ กลัวฉันจะจับนายปล่ำหรือไง?"

 ร่างสูงเอยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อขำๆให้อีกฝ่ายก่อนจะชะงักเมื่อแววตาสีฟ้าครามหันมาจ้องด้วยแรงอาฆาต จากนั้นก็จำใจเดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบๆ " เหอะ แค่หยอกเล่นนิดๆหน่อยๆเองนะเนี่ย"

  เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน ในยามบ่ายของเวลาในญี่ปุ่น ใช่มันต่างจากเวลาของประเทศอังกฤษเป็นอย่างมาก แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเวลาของแต่ละคนจะแตกต่างกันมากเพียงใด?

  สำนักงานใหญ่แห่งหนึ่งที่ตั้งเด่นตระหง่านภายในใจกลางเมือง ห้องแห่งหนึ่งที่ปิดกั้นมิดชิดด้วยระบบรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา ภาพจอโปรเจกต์เตอร์นั้นฉายภาพการทำงานของชินโด ทาคุโตะให้เห็นอย่างชัดเจน ซึ่งแน่นอนว่าไม่ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ก็โดนจับผิดได้ตลอด...ยกเว้นตอนเข้าห้องน้ำล่ะน่า...

 "ไปได้สวยไหม?" เสียงสูงของบุคคลที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้เอยถามผู้ที่ควบคุม 

 " พอไปได้ค่ะ! แต่แบบนี้จะดีแน่เหรอค่ะ?"

 "อื้ม...ต้องไปได้สวยสิ มันเป็นแผนของฉันนะ~"

|| 100% ||

    

CR.SHL