（Fic inazuma eleven Go AU) Kongo no yosoku {TAKURAN}

ลำดับตอนที่ #9 : ll Chapter 1 ; Intimate [ ใกล้ชิด ] ll [100%]

          

ll Chapter 1 ; Intimate [ ใกล้ชิด ]  ll 

xxxxxxxxxx

 

   " ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้?" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอยถามขึ้นมา นักศึกษาหนุ่มผมสีหวานหันจึงหันหน้ามามองแล้วคลี่ยิ้มบางให้แต่มือเรียวยังคงจัดเรียงเอกสารให้เป็นระเบียบโดยการใช้มันเคาะกับโต๊ะสองสามที 

“ ฉันถามว่า...ทำไม  ” สายตาเรียบนิ่งประดุจน้ำแข็งก็สั่นไหวด้วยโทสะที่อีกฝ่ายได้แต่ยิ้มแต่กลับไม่ตอบคำถาม 

“ อ้าว ไม่ดีใจที่ได้เจอเหรอ? ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องดีนะ ” เสียงหวานเอยตอบแต่กลับไม่ตรงประเด็นเลย

“ นายกำลังทำให้ฉันโมโหนะ ”

 น้ำเสียงเย็นเยียบเอยออกมา แต่ในใจกำลังเดือดพล่านเพราะความสงสัย ความอยากรู้ และความสบสัน นั้นทำให้เขาได้แต่กำมือแน่นแล้วจ้องมองอีกฝ่ายทางสายตาเท่านั้น 

“ เพราะโดนขอซะขนาดนั้นทั้งนายทั้งหัวหน้าของนาย ทำให้ฉันไม่รู้จะปฏิเสธยังไงแล้วน่ะสิ  ”

“ แค่นั้นเหรอ? ”

 สิ่งที่ตอบกลับมาพอทำให้ข้อสงสัยของเขาลดลงไปได้บ้าง คิริโนะถอนหายใจเบาๆแล้วหันกลับมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ 

“ ...โอเคๆ ไม่ถามต่อก็ได้ ” 

ชินโดยกมือขึ้นมาสื่อว่าขอยอมแพ้ จริงๆเขาอยากถามต่อ เพราะมีคำถามอีกมากที่เขายังไม่เข้าใจ ทั้งการปรากฏตัวของเพื่อนที่เป็นคิล และการที่อยู่ๆก็มาเรียนมหาลัยฯเดียวกันอีก 

“ ดีล่ะ! งั้นไปหาอะไรทานกันเถอะ ” 

  คิริโนะกำลังยิ้มหน้าแป้นก่อนจะลุกขึ้นมา คว้าแขนของเขาให้ไปด้วยกัน แปลกดีที่ชินโดนั้นยังคงทำตามอย่างว่าง่ายปล่อยให้แรงของร่างบางลากเขาออกจากนอกมหาลัยฯเพื่อหาอะไรทาน ตอนนี้ถึงแม้จะเพิ่งแค่เที่ยงวันแต่พวกเขาก็ไม่มีเรียนต่อแล้วจึงออกมาข้างนอกได้ ไม่กี่นาทีคิริโระก็พาร่างสูงมาที่ร้านแห่งหนึ่งซึ่งเป็นแค่ร้านราเม็งข้างทางที่ไม่ค่อยเด่นสะดุดตาอะไร

" ร้านนี้อร่อยมากเลยนะ! ฉันเคยมาทานกับคุณโยคาดะแล้วล่ะ" เขาเอยออกมาอย่างตื่นเต้น 

“ งั้นเหรอ...ดีแล้วล่ะ ”

“ นายดูทำหน้าไม่พอใจมากเลยนะ ”

“ ก็....เฮ้อ ฉันเหนื่อยแทบตายพยายามลากนายมาเป็นคิล แต่สิ่งที่ทำให้นายอ่อนไหวกลับเป็นคำพูดของเจ๊งั้นเหรอ!” ชินโดทุบกำปั้นลงโต๊ะเบาๆ แสดงความน้อยใจออกมา

 “ ขอโทษนะ...เพราะมีเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องกลับมาสืบที่ญี่ปุ่นด้วยนั้นแหละ ทำให้ฉันต้องกลับมา แถมคุณโยคาดะยังให้ที่พักแถมฟรีค่าอาหารสำหรับหนึ่งเดือนถ้ายอมเป็นคิลนี่นา~” คิริโนะเผยยิ้มเจื่อนยกมือขอโทษขอโพย แถมเขาเองก็แอบแปลกใจกับกิริยาของชินโดอยู่ไม่น้อยว่าคนสุขุมอย่างเขาจะมีด้านแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ? 

   แถมสิ่งที่คิริโนะเพิ่งพูดไปทำให้ชินโดเกิดสนใจขึ้นมาด้วยเสียงอย่างนั้น เขาเลิกคิ้วก่อนจะเอยถามออกมาด้วยความสงสัย 

 “ เรื่องต้องสืบ? คืออะไรงั้นเหรอ พอให้ฉันช่วยได้นะ ”

“ ....อา ไม่ต้องก็ได้หรอกนี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวด้วยล่ะนะ ” โบกมือปัดๆให้อีกฝ่าย “ เคยจำได้รางๆน่ะ...ว่าตัวฉันเหมือนจะเคยมีน้องสาวหน้าตาคล้ายๆกันอยู่ ”

“ ฝาแฝดเหรอ? ” ชินโดเอยขัดขึ้น 

 “ ไม่มั่นใจ... ” คนหน้าหวานส่ายหน้าเบาๆ “ พอฉันลองถามริเซ่ไปแล้ว เธอบอกว่าพี่อายะเคยพูดไว้เหมือนกัน" 

" ชีวิตนายเนี่ยมีอะไรให้สับสนเยอะแยะเหมือนกันแหะ นี่เหนื่อยใจแทนเลยนะเนี่ย" 

  หลังจากที่พวกเขาพูดคุยกันไม่นานราเม็งที่พวกเขาสั่งก็มาเสริฟตรงหน้า ทำให้ต้องหยุดคุยกันไปสักพักหนึ่ง แต่สุดท้ายระหว่างกินไปพวกเขาก็ยังคงแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและคำแนะนำกันอยู่ เนื่องด้วยคิริโนะนั้นไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นนาน ทำให้ไม่รู้อะไรหลายๆอย่าง แถมยังมีเรื่องที่ไม่เข้าใจเต็มไปหมดอีก 

...ว่าทำไมคิริโนะที่ไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นมานานถึงพูดภาษาญี่ปุ่นได้ชัดขนาดนี้กันนะ 

  อีกด้านหนึ่ง ณ สถานที่ศูนย์กลางของเมืองนั้นคือตึกใหญ่ที่สูงระฟ้า ภายในห้องหนึ่งของที่นั้น ' ยาซึฮาระ โยคาดะ ' ผู้จัดการส่วนตัวของชินโด ทาคุโตะ หรือหัวหน้านั่นเอง หญิงสาวขีดเขียนอะไรบางอย่างลงกระดาษก่อนจะหยุดชะงักบ้าง แล้วค่อยเขียนต่อ 

ก้อก ก้อก 

" เข้ามาได้ "

  เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เธอเรียกสติกลับมาอีกครั้ง ประตูค่อยๆถูกเปิดออกจากภายนอก ผู้ที่สวมสูทสีดำเดินเข้ามาหาเธอพร้อมเอกสาร

" นี่...สำหรับคิลที่เธออุตสาหอบพามาจากอังกฤษ เฮ้อ แค่จะหาคิลอีกคนทำไมเธอต้องทำเรื่องยุ่งยากขนาดนี้ด้วยล่ะ?"  ชายหนุ่มผู้มาใหม่เอยถามเธอ 

" เอ๋~ ฉันจำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ? " โยคาดะหัวเราะในลำคอแล้วดันแว่นตาของตนขึ้น " แค่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนที่ติดหนี้บุญคุณไว้น่ะ "

" ...........จริงสิ! นี่สำหรับที่พักของเขา ฉันสั่งให้คนงานจัดห้องและเก็บกวาดอะไรหลายๆอย่างให้แล้วล่ะ" 

"ขอบคุณมากนะ รู้สึกว่าเขาจะต้องใช้ชีวิตในมหา'ลัยไปก่อนเทอมหนึ่งสินะ" 

" มหา'ลัยชายล้วนชื่อดังนั้นน่ะ มีกฏแบบนี้อยู่ด้วยนี่ ถ้างั้นฉันไปก่อนนะมีอะไรก็เรียกล่ะ" 

  ชายหนุ่มพูดจบก็โค้งตัวแล้วเดินออกไปจากห้องทันที ปล่อยให้โยคาดะที่อยู่ในห้องจัดการเรื่องต่อเอง เธอจึงหยิบมือถือเครื่องโปรดขึ้นมาไล่ดูรายชื่อที่คุ้นเคยก่อนจะเผลอลูบไล้ตรงมือถือเบาๆ 

" ฉันทำตามสัญญาแล้วนะ....อายาเสะ และฉันจะคอยเลี้ยงดูน้องชายของเธอเอง ไม่ต้องห่วงหรอกนะ" 

.

.

.

  เสียงเรียกเข้าดังขึ้นที่โทรศัพท์ของคิริโนะ ระหว่างที่เขากำลังจะกลับเพราะเลิกเรียนแล้ว แต่คนที่โทรมานั้นคงไม่พ้นใครที่ไหนนอกจากคุณโยคาดะที่ตอนนี้เขาต้องมาอาศัยความช่วยเหลือจากเธอคนนี้เท่าไหร่นักหรอก 

" ครับ คิริโนะ รันมารุครับ"

[ รันคุงงง นี่โยจังเองจ้า ]

" คุณโยคาดะ อย่าแอ๊บเสียงเด็กสิครับ " คิริโนะเอยด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ กับน้ำเสียงของคนปลายสายที่แอ๊บเสียงใส่เต็มที่

[ เห... ก็ไม่อยากให้ฟังเหมือนตัวเองแก่นี่นา แต่ช่างเถอะจ้ะ ฉันมีเรื่องมาแจ้งนะ หอพักของเธอฉันให้คนจัดหาให้แล้ว เป็นหอพักของมหา'ลัยอยู่แล้ว มันหรูพอสมควรแถม เพราะงั้นไม่ต้องห่วงเรื่องคุณภาพนักหรอกนะ ]

" อย่างงั้นเหรอครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ แล้วผมพักอยู่ห้องไหนล่ะ? แล้วกุญแจ??" คิริโนะเอยถามระหว่างเดินต่อ จริงๆวันนี้เขาควรจะกลับพร้อมๆชินโด แต่เพราะเขาโดนเพื่อนที่ชื่ออิบุคิลากตัวเขาไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เลิกคลาสแล้ว เขาเลยต้องเดินกลับคนเดียว แต่ถ้าจะถามว่าเขาเหงาไหม? บอกได้เลยว่า 'ไม่' ในระหว่างทางก็มีรุ่นน้องมาเดินชวนคุยด้วยกันเลยทำให้ไม่ได้เหงาเท่าไหร่เลยด้วย และตอนนี้เขาเองก็กำลังเดินไปกับเขาอยู่แถมบอกรู้จักหอพักดีเลยจะแนะนำทางให้

" อ๋อ อย่างนั้นสินะครับบอก เจ้าของหอเลยสินะ.....ครับ ครับ ขอบคุณนะครับคุณโยคาดะ"

      และแล้วสายก็ได้ตัดไปพร้อมกับพวกเขาที่เดินมาจนถึงหอพักของนักศึกษาในมหาลัยแห่งนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

"ขอบคุณที่พามานะ เธอเป็นรุ่นน้องต่างสาขาสินะ? เอ...."

"มัทสึคาเซะ เทนมะครับ!" รุ่นน้องเอยตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริ่ง "ไม่เป็นไรหรอกครับรุ่นพี่คิริโนะ ยังไงซะผมก็อยู่หอนี้ด้วย มาด้วยกันเนี่ยแหละดีแล้วล่ะครับ "

"งั้นเหรอ มัทสึคาเซะคุงสินะ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปหาผู้ดูแลหอก่อนแล้วกันนะ" 

" คร้าบ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ"

   หลังจากกล่าวลาด้วยรอยยิ้มแล้ว คิริโนะก็เดินแยกตัวออกมาทันที เขามองดูรอบๆหอพักที่ได้ยินคร่าวๆว่าหรูอยู่....แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันหรูมากๆ ราวกับโรงแรมระดับ5ดาวเลยทีเดียว ด่นในเปิดแอร์เย็นฉ่ำ ห้องโถงใหญ่ก็มีน้ำพุสวย โคมไฟสีเหลืองทำให้ที่แห่งนี้ดูอบอุ่นขึ้น มีนักศึกษาบางกลุ่มนั่งอยู่ตรงม้านั่งแถวนั้นบ้าง เดินคุยกันบ้างก็มี 

  และแล้วเขาก็ไปสอบถามแถวหน้าเคาน์เตอร์ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เธอดูกำลังยุ่งไม่น้อยเลยถาดูจากเอกสารและโทรศัพท์ในมือแล้ว ตอนนี้ดูไม่สะดวกยังไงอย่างงั้น คิริโนะแอบคิดอยู่นะว่าควรจะถามเลยดีไหม หรือจะรอให้เธอคุยเสร็จก่อนดี คิดอยู่อย่างนั้นจนเผลอยืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงหน้าเธอจนเธอต้องขอวางสายแล้วหันมาฉีกยิ้มให้กับเขา 

"มีธุระอะไรหรือเปล่าจ้ะ?" เธอเอยถามออกมา

"พอดีว่าผม...เป็นนักศึกษาใหม่น่ะครับ เขาบอกให้ผมพักที่นี่ ผมเลยต้องมาสอบถามห้องและกุญแจ..."

"อ๋อ คิริโนะ รันมารุ คุงใช่ไหมจ้ะ? ยาซึฮาระเขาบอกพี่แล้ว เดี๋ยสจะนำทางให้นะ ทางนี้เลยจ้ะ" เธอว่าก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างในลิ้นชักออกมาแล้ววางเอกสารลง แล้วเดินออกมาหาเขาจากนั้นจึงเอยปากขอนำทางไปที่ห้องให้พร้อมกับคำแนะนำและกฎการอยู่ในหอพักให้กับเขา 

" พี่ชื่อ คิโนะ อากิ เป็นหนึ่งในผู้ดูแลหอพักแห่งนี้จ้า" เธอเอยแนะนำตัวระหว่างขึ้นลิฟท์อยู่ 

" หนึ่งใน? ...มีคนอื่นอีกงั้นเหรอครับ?" 

" ใช่จ้า เพราะที่นี่กว้างและมีนักศึกษาเยอะมาก เลยทำให้ที่นี่ต้องมีคนดูแลเยอะหน่อย " เธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง " ที่นี่น่ะ จะมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบอยู่แล้วเลยสบายใจได้ในหลายๆเรื่อง ห้องของเธอจะมีรูมเมทพักอยู่ด้วยอีกสองคนนะ ตอนนี้พวกเขายังไม่กลับ ถ้ากลับมาแล้วจะแนะนำให้รู้จักแล้วกันนะ "

" ครับ! "

  "ถึงแล้วล่ะ ที่นี่แหละนะ" อากิบอกกับเขาแล้วเสียบคีย์การ์ดเข้าไป เมื่อประตูห้องเปิดออก เขาก็เดินเข้ามาสำรวจห้องในทันที 

"ว้าว..." 

  พบกับความน่าทึ้ง ห้องนี้ถูกจัดในรูปแบบสไตล์สบายๆเรียบๆ มีทางเดินเข้าไปก็พบกับหน้าต่างบานใหญ่และฝั่งขวาจะเป็นเหมือนกับห้องครัว ฝั่งซ้ายเป็นห้องน้ำ ถ้าเดินตรงเข้าไปอีกจะมีทางขวาเป็นห้องนอนอีกที เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็จะพบว่ามีทั้งหมด...

"เตียงเดียว?..." 

"จ๊ะ!^^" 

  คิริโนะเอยอย่างงัวงง ได้ข่าวว่าห้องนี้มีรูทเมทอีกสองรวมเขาอีกก็เป็น สามคนนะ? ทำไมถึงมีเพียงแค่เตียงไซต์ใหญ่(มากๆ)วางกลางห้องไว้แบบนี้ล่ะ?

" นี่อย่าบอกนะครับว่าจะให้สามคนนอนเตียงเดียวแบบนี้!?" เขาโวยวาย

" อย่าโวยวายไปเลยนะ ทุกๆห้องก็โดนแบบนี้แหละ~" 

...ถ้าได้อยู่ร่วมกับรูมเมทที่เกลียดขี้หน้ากันขึ้นมาเนี่ยมีหวังต้องมีคนใดคนหนึ่งนอนพื้นหรือโซฟาใหญ่ที่ห้องนั่งเล่นแน่ๆ!

"มีระเบียงด้วยเหรอครับ? "

" ใช่แล้ว และตู้นี้ก็คือตู้เสื้อผ้าของเธอ และก็มีคนมาจัดให้แล้ว เพราะงั้นเธอก็พักผ่อนได้ตามสบายเลยนะในวันนี้ แล้วหนึ่งทุ่มจะเริ่มทำอาหารเย็นกันก็อย่าลืมลงไปทานด้วยนะ "

" อา เข้าใจแล้วครับ " เขาพยักหน้า 

" หน้าที่ของฉันจบแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครเฝ้าหน้าหอ เพราะงั้นฉันไปก่อนนะ "

" ครับ! ขอบคุณมากเลยนะครับ "

  เขาโค้งให้กับเธอก่อนที่จะออกไปจากห้อง คิริโนะใช้เวลาเดินสำรวญสิ่งต่างๆในห้องนี้ราวๆหนึ่งชั่วโมงกว่าๆถึงจะได้ เพราะตั้งแต่ห้องครัวขนาดเล็กไว้สำหรับประกอบอาหารเอง ในช่วงที่ทางหอพักไม่ได้เตรียมอาหารไว้ ตู้เย็นไว้สำหรับแช่น้ำดื่ม น้ำผลไม้หรือของสด ตู้ยาและกล่องปฐมพยาบาล มีโทรศัพท์ภายในไว้ติดต่อกัน มีทีวีและตู้หนังสือขนาดเล็ก ซึ่งหนังสือพวกนี้จะเป็นของรูมเมทเองทั้งหมด และห้องอาบน้ำมีทั้งอ่างและฟักบัว มีแชมพูอยู่สองสามขวดที่ใช้แล้วแต่ไม่หมด มีสบู่อาบน้ำ และผงอาบน้ำแบบสีด้วย แถมตรงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ายังมีทั้งเครื่องซักผ้า ตะกร้า ไม้แขวนเสื้ออีก ด้านนอกระเบียงก็ดูเหมือนจะมีที่ตากด้วย อย่างที่คุณอากิบอก หอพักนี้โครตครวครั้นเสมือนบ้านซะจริงๆ แต่ไหนๆวันนี้เขาก็เรียนมาเหนื่อยๆก่อนไปทานข้าวก็อาบน้ำก่อนก็แล้วกัน จึงเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างเตรียมไว้ส่วนตัวเองก็เดินไปเตรียมผ้าขนหนูและเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเอาไว้ แล้วเข้าไปอาบน้ำทันที

.

.

.

" เหนื่อยจริงๆเลยน้า..." ชินโดเอยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า เขาเดินมาพร้อมกับอิบุคิที่เพิ่งลากตัวของเขาไปกำจัดพวกสัตว์ประหลาดที่อยู่ๆก็โผล่ในเมือง เล่นทำเอาทั้งคู่ต้องรีบไปจัดการก่อนที่จะเดือดร้อนไปมากกว่านี้ ตอนนี้เนื้อตัวของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ทำให้การกลับมาที่หอเลยไม่อาจใช้ประตูหน้าได้ จำใจจะต้องเดินเข้าจากทางประตูหลังแล้วเดินขึ้นลิฟท์ทันที 

" มันเล่นไวอย่างกับยุงขนาดนั้น ใครมันจะไปจับได้กันเล่า แถมยังต้องวิ่งไล่ตามอีก เหนื่อยเป็นบ้าเลย!" อิบุคิพยักหน้าเห็นด้วย

" แต่เพราะนายเลย! ทำให้ฉันไม่ได้กลับกับคิริโนะเลย!" 

" โทษฉันเหรอ? ใครจะไปรู้ ก็งานดันทักมาบอกฉันให้ลากนายไปด้วยนินา" พลางเถียงกลับอย่างหัวเสีย " จะว่าไปนายไปรู้จักกับหมอนั้นได้ยังไง? ไอ้ผู้ชายหน้าหวานนั้นน่ะ" 

" หมายถึงคิริโนะเหรอ? ...อ๋อ เรื่องมันยาวนิดหน่อย ไว้ถึงห้องค่อยเล่าให้ฟัง "

   พวกเขาทั้งคู่คุยกันมาตลอดทาง จนถึงห้องของตัวเองแล้วเปิดประตูเข้าไป อิบุคิถลาตัวเข้าไปคนแรกแล้วนอนแนบลงไปกับโซฟาทันที จนถูกชินโดเอยเสียงดุขึ้นมาทันที

" อย่าเพิ่งนอนสิ! เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ดูสิเลือดจะเลอะโซฟาหมดแล้วนะ!" 

" อ่ะ โทษที ถ้างั้นไปอาบน้ำก่อนล่ะกันนะ " เขาว่าแล้วลุกเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเลื่อนเปิดประตูบานเลื่อน ก่อนจะพบว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาห้ามอิบุคิไว้ 

" เฮ้ย! อย่าเปิดนะ!!!! "

ครืน~!

" เฮ้ย!!! "

  แต่ช้าไปประตูบานเลื่อนเปิดออก ปรากฏร่างบางที่กอดตัวเองในชุดผ้าขนหนูห่มตัว เรือนผมสีชมพูยาวเปียกปอนราวกับเพิ่งสระผมมาหมาดๆ นัตน์ตาสีฟ้าครามเบิกกว้างด้วยความตกใจไม่ต่่างจากอิบุคิและชินโดที่อยู่ด้านหลังอีกที 

"คิ....คิริโนะเหรอ!? "

 

[100%]

 

 

[x]ภาคใหม่ของเรื่องนี้ค่า ภาค Intimate ไปรวบรวมข้อมูลมานิดหน่อยแล้วมาต่อแล้วค่า