（Fic inazuma eleven Go AU) Kongo no yosoku {TAKURAN}

ลำดับตอนที่ #3 : ll Chapter 1 ; Begins [เริ่มต้น] ll [100%]

ll Chapter 1 ; Begins [เริ่มต้น] ll

By Miren-San 

xxxxxxxxxx

    "ไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ... คิริโนะคุงเองก็ระวังตัวไว้บ้างนะ" ...เสียงนุ่มนวลของชายหนุ่มพูดบอกให้หายกังวลพร้อมหัวเหราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะตบแผ่นหลังอีกฝ่ายเบาๆ ร่างบางเจ้าของชื่อ 'คิริโนะ' หรือ ชื่อเต็มๆของเขา 'คิริโนะ รันมารุ' หันมามองหน้าเจ้าของเสียงอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นสวมเสื้อเชิ้ตของเขาให้เรียบร้อย

  "คุณหมอ... ผมก็ระวังตัวอยู่ตลอดแล้วนะ..." คิริโนะเอยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย " ....แต่ไม่รู้ทำไมพวกนั้นถึงมาได้ตลอด "

  " ก็อย่าเดินที่เปลี่ยวนักสิ ยิ่งหน้าตาแบบนี้ใครๆเขาก็บอกได้ว่าตรงสเป็คทั้งนั้นแหละ ฮ่าๆ ขนาดฉันยังเป็นเลย " หมอหนุ่มกล่าวแล้วหัวเหราะอีกครั้งพร้อมๆหมุนเก้าอี้เล่นไปด้วย

 " คุณหมอ!!! " เด็กหนุ่มตะคอกเสียงดัง แก้มนวลขึ้นสีเรื่อจางๆให้กับคำพูดหยอกล้อของบุคคลที่แก่กว่าตน

 .....โธ่ ยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ....

 " จริงด้วย! หลังอายาเสะเสียไป....นายไม่คิดจะเรียนมหา'ลัยต่อแล้วเหรอ? " คุณหมอตั้งคำถามขึ้นอีกครั้ง เขาหมุนเก้าอี้มาที่โต๊ะของเขาแล้วเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาเท้าคางตัวเอง

 " ..... " คราวนี้เด็กหนุ่มกลับพูดอะไรไม่ออกอีก ภาพพี่สาวของเขาถูกยิงตาย แถมเป็นตอนที่เขาเพิ่งจะกลับบ้านไม่นานนี้เองด้วย...... จากการสืบสวนตำรวจไม่พบทั้งอาวุธที่ใช้ฆ่าพี่ของเขาได้เลย แถมยังไม่พบคนร้ายอีกด้วย....

  ถึงแม้ตอนนี้ตำรวจกำลังตามหาหลักฐานและคนร้ายอยู่ก็ตาม แต่เรื่องที่ทำให้คิริโนะคอยหมกมุ่นตลอดเวลาคือเรื่องที่ 'คิริโนะ อายาเสะ' นั้นได้ตายไปแล้ว เพราะนอกจากพี่สาวของเขาแล้วนั้นก็ไม่มีใครอีกเลยในครอบครัวแล้ว ถ้าคุณหมอที่กำลังพูดคุยอยู่ในตอนนี้.... เขาก็แค่เพื่อนของพี่สาวเขาเท่านั้น ถึงแม้จะรู้ว่าคุณหมอคนนี้แอบชอบพี่สาวอยู่ก็ตาม...

 " เห็นว่ามีมหา'ลัยดังๆมาชวนนายไปเพียบเลยนะ อายาเสะเขาเนี่ยสุดยอดจริงๆเลยนะ ขนาดตายไปก็ยังหาที่เรียนให้น้องชายได้ขนาดนี้ "

 " คุณหมอ....ช่วยหยุดพูดถึงเรื่องพี่ผมเถอะนะครับ... " คิริโนะเอยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สีหน้าเศร้าสร้อยปรากฎให้เห็นอย่างเด่นชัด

 " โอเคๆ แต่ว่านะ.... นายน่าจะไปหาที่เรียนต่อยังจะดีกว่านะ อย่างมหา'ลัยที่ญี่ปุ่นก็ดีนะ! "

 " ....ไม่เอา " 

  ข้อเสนอของคุณหมอเขานั้นก็ดี.... เพราะที่ลอนดอนเองก็ไม่มีที่ไหนพอให้เขาเรียนเท่าไหร่ แต่เพราะบ้านของเขาอยู่ที่นี่จึงไม่อาจจะย้ายไปที่ไหนไกลๆได้เท่าที่ควร.....

 .....แถมเงินเองก็ไม่พอเสียด้วย.....

 " ครับๆ ถ้างั้นก็รีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวกลับค่ำมากๆ จะโดนอย่างว่าจริงๆนะ " คุณหมอพูดต่อด้วยน้ำเสียงหยอกล้อเป็นเชิงไล่เด็กหนุ่มให้กลับไป

 " ไม่โดนหรอกน่า!! ถ้างั้นผมไปแล้วนะครับ! "คิริโนะหันมาค้อนเสียงใส่อีกครั้งแล้วหยิบกระเป๋าและของสำคัญของตัวเองขึ้นมาจากนั้นค่อยโบกมือลาชายหนุ่มที่นั่งยิ้มอ่อนส่งมาให้ตลอด

  ชายหนุ่มถอดแว่นทรงสี่เหลี่ยมออกวางลงบนโต๊ะทำงานของตน ก่อนจะเอนตัวไปพิงพนักเก้าอี้ด้านหลังแล้วยกฝ่ามือขึ้นมานวดศีรษะเพื่อคลายความตรึงเครียด 

"อายาเสะ.... เธอยังอยู่หรือเปล่า?" เขาพูดขึ้นมาเบาๆถึงแม้สิ่งที่ได้รับตอบกลับมานั้นคือความเงียบสงัด " น้องชายของเธอน่าสงสารมากเลยนะ..... ใจร้ายๆจริงๆเลยนะที่เธอทิ้งเขาไว้แบบนั้น...." เขาหัวเราะเบาๆพร้อมระบายยิ้มอ่อนอยู่คนเดียว

 "ให้ตายเถอะ! คุณหมอเองก็พูดเวอร์ตลอด!" คิริโนะปริปากบ่นอีกครั้งหลังจากที่เดินออกมาจากคลินิกของเมอร์สัน หรือคุณหมอที่เขาเรียกตลอดเวลาที่เจอเขา

 " Excuse me , help me please? "

[ ขอโทษนะครับ รบกวนช่วยผมหน่อยได้ไหม? ]

 เสียงเรียกทักเป็นภาษาอังกฤษพร้อมมือหน้าที่สะกิดบ่าของเด็กหนุ่มให้หันมามอง คิริโนะเองก็หันมาตามเสียงเรียกพบกับหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีน้ำตาลเทาหยักศกสั้นประบ่า หน้าตาเขาจัดว่าดีอายุดูราวๆไล่เลี่ยกับเขาเอง

 " Yes ! What can I help you? "

[ ได้สิ! ให้ผมช่วยอะไรคุณล่ะ? ]

  หลังจากที่คิริโนะตอบกลับใบหน้าของหนุ่มร่างสูงก็ดูแจ่มใสขึ้นทันทีก่อนจะตอบกลับมา

" Your home Kirino Ayaze where it?  "

[ บ้านของคุณ คิริโนะ อายาเสะ อยู่ที่ไหนเหรอครับ?.... ]

" ห้ะ? "

   คิริโนะเลิกคิ้วพลางมองชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างนึกสงสัย จากที่เห็นเขาคงไม่ใช่คนแถวนี้แน่!  .....แล้วเขาถามถึงพี่อายะทำไม? 

" ไม่เข้าใจหรอกเหรอ....อืม...หรือว่าพูดอะไรผิดไปนะ..."

.....ภาษาญี่ปุ่น? คนญี่ปุ่นหรอกเหรอ??

 "จริงๆ ต้องเป็น Where is your Kirino Ayaze house ? (ใช่ผิดก็ขอโทษด้วยนะคะอ่อนด้านนี้;;w;;แต่อยากลองเขียน....(?))ต่างหาก.... " คิริโนะพูดขัดอีกฝ่าย

" งั้นเหรอ....ขอโทษด้วยแล้วกันนะ....แต่---" เด็กหนุ่มคนนั้นชะงักไปเล็กน้อยเมื่อลองทบทวนภาษาที่สื่อกันออกมาเมื่อครู่ "นายเป็นคนญี่ปุ่นงั้นเหรอ!?"

" คิดว่าเมื่อกี้ฉันพูดภาษาไทย(?)อยู่มั้ง! " คิริโนะเลิกคิ้วพลางทำหน้ากวนประสาทให้กลับคนแปลกหน้าเล็กน้อย แต่นั้นก็เป็นมารยาทที่แย่สำหรับคนเพิ่งคุยกันแหละนะ....

" อ่า ขอโทษ...แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ?ผม 'ชินโด ทาคุโตะ' นะ" หลังจากพูดแนะนำตัวเขาก็ระบายยิ้มอ่อนๆส่งให้ร่างบางเชิงเป็นมิตร

" คิริ---- เอ่อ เดี๋ยวไว้ค่อยบอกแล้วกัน นายถามหาคิริโนะ อายาเสะทำไม..."

 .....ถ้าเอยแล้วรู้ว่าเป็นตะกูลเดียวกันก็จบเห่พอดี! ต้องถูกไซร้ถามอีกแน่!! 

  คำตอบของเขาที่ถูกกลบด้วยคำถาม ทำเอาร่างสูงตรงหน้าทำสีหน้าไม่ถูก เพราะร่างสูงเองก็เหมือนจะได้รับคำสั่งมาตามหาและบอกเหตุผลให้แก่ครอบครัวนั้นเสียด้วย แต่ก็... คงไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่ใช่อะไรที่เป็นความลับแบบะิเศษเลยด้วย 

" .....มาตามหาน้องชายของเธอน่ะ... " หลังจากที่คำตอบของชินโดทำเอาร่างบางถึงกับผงักก่อนจะตัวสั่นเทาไปเล็กน้อย " ก็ว่าจะเอาใบโรงเรียนมาให้....จริงสิ! มีรูปเขาด้วยนินา! "

  ชินโดเอยต่อเหมือนเพิ่งนึกได้ว่ามีรูปคนที่ต้องการหาอยู่ด้วยยิ่งทำให้คิริโนะตื่นตระหนก! และระหว่างที่ร่างสูงกำลังหารูปในกระเป๋ากางเกงอยู่นั้น ร่าบางก็ได้โอกาสโดยการชิงวิ่งไปก่อน 

" อ้าว!! คุณ! เดี๋ยวสิครับ! "

  ร่างสูงที่เพิ่งจะหยิบรูปออกมาได้ก็ตะโกนเรียกเพื่อให้คนที่เขาถามทางหรือคิริโนะ รันมารุที่เขากำลังตามหาอยู่นั้นหยุดมาบอก แต่แล้วอยู่ๆเขาก็ยิ้มมุมปากเสียอย่างนั้นเมื่อเห็นรูปกับใบหน้าหวานสวยของร่างบางเมื่อครู่ 

" ให้ตายสิ....ผู้ชายหรอกเหรอ แต่ก็นะ...ต้องรีบตามไปเสียแล้วสิ~"

   ร่างบางยกมือขึ้นพร้อมใช้พิงกับกำแพงด้านข้างพร้อมหอบด้วยความเหนื่อย เสียงหัวใจยังคงเต้นแรงเพราะเพิ่งออกกำลังกาย ดวงเนตรสีฟ้าครามเฝ้าสังเกตอย่างระแหวงว่าเขาคนนันจะตามมาไหม? แต่เมื่อหันไปไม่เจอวี่แววของฝ่ายนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมปาดเหงื่อตัวเองทันที 

" คิดว่าหนีพ้นเหรอ? เสียดายนะที่ผมปล่อยคุณไปไม่ได้ เพราะเรามีเรื่องต้องคุยกัน " เสียงทุ้มต่ำเอยขึ้นทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งพร้อมหันไปรอบทิศ.... แต่กลับไม่เจอ!?

" ด้านบน....ต่างหาก "

 คิริโนะเงยหน้าขึ้นพบว่าชินโด ทาคุโตะนั้นกำลังยืนอยู่บนเสาไฟฟ้าด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่กลัวตกลงมาเสียเลย 

" ตามมาได้งั้นเหรอ!? "

" คุณหนีผมไม่พ้นหรอกน่า... เพราะผมน่ะเป็นผู้ควบคุม...พลังพิเศษนะ" เขาพูดพร้อมระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะลงมาข้างๆ ร่างบางราวกับเขานั้นวาป์ได้!? และแล้วกระบอกวัตถุสีดำวาวเย็นระเยือกก็ถูกจ่ออยู่ที่หัวของร่างบางพร้อมแขนแกร่งที่เข้ามาล็อคตัวไว้ไม่ให้หนี

 แกร็ก!

 ....เขามีปืนพก!?

 " ผมต้องการคุยกับคุณดีๆนะครับ คุณ 'คิริโนะ รันมารุ' ทายาทผู้สืบทอดพลังแห่งดาบ..." 

" นาย....เป็นใครกันแน่? อึก!"

  คิริโนะพยายามเอยถามอีกฝ่ายก่อนจะถูกแขนแกร่งนั้นรัดเล็กน้อยทำเอาพูดไม่สะดวก...

" ก็บอกแล้วไง... ผม ชินโด ทาคุโตะ ...." เขาเอยต่อเสียงเรียบพลางกดกระบอกปืนลงเล็กน้อยแล้วพูดต่อ " นายรู้จัก คีปเปอร์ (Keepert) หรือเปล่าล่ะ? "

" ที่เรียกตัวเองสั้นๆว่า คิล (kill) อ่ะนะ? "

" ถึงชื่อเต็มๆ จะแปลว่าผู้พิทักษ์แต่... ส่วนใหญ่การจัดการของพวกเรามันก็---"

" โหดร้าย? สินะ..." ร่างบางพูดแทรกอีกฝ่าย 

" อืม ก็รู้จักดีนิ... " ร่างสูงเลิกคิ้วนิดๆก่อนจะปล่อยร่างบางที่อยู่ภายในอ้อมแขนเป็นอิสระ พร้อมปืนพกในมือค่อยๆสลายเป็นผงสีทองลอยหายสู่ชั้นบรรยากาศทันที 

" พี่สาวฉัน...เธอก็เป็น..." ร่างบางเอยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

" ก็ดีนินา จะได้ไม่ต้องอธิบายให้ยืดยาว..." 

" นายคงมาเพราะอยากเจอพี่สาวฉันหรือไง?" ร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อย 

" เปล่า..... " อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบ " ฉันมาหานายต่างหาก..."

  คิ้วเรียวกระตุกเล็กน้อยด้วยความสงสัย " หาฉัน...? ทำไมล่ะ??"

ร่างบางเอยถามอย่างสงสัยพลางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ทำสีหน้าพอที่จะสามารถเดาออกได้ รวมถึงคำพูด ‘ ทายาทผู้สืบทอด ‘ แล้วนั้นแสดงว่าต้องการตัวเขาแน่ๆและที่สำคัญ! 

" .....นั้นแหละที่ฉันรู้ และนายก็คงจะรู้ด้วยเช่นเพราะนายน่ะ---"

" เพราะว่าฉันคือคิลคนต่อไป....สินะ!!! "

.....ใช่! เพราะเป็น คีปเปอร์ คนต่อไปเลยต้องการตัวไป...

วืด! เคร้ง!!

  เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นเมื่อร่างบางที่นิ่งเงียบเพียงชั่วครู่ก็ชักปลายดาบยาวขึ้นมาหวังจะแทงผู้ที่มาล็อคคอตนออก แต่ดีที่ชินโดนั้นได้คว้ากระบอกปืนขึ้นมาสกัดไว้เสียก่อน พร้อมถอยหลังแล้วปล่อยร่างบางลงโดยอัตโนมัติ

" ไม่เลว... " ร่างสูงเอยเสียงเรียบพลางยกยิ้มอ่อน " หวังว่าเราจะไปด้วยกันได้นะ.... "

  คิริโนะหลังจากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก็ถอยออกมาจากชินโดมาขึ้น พร้อมกับส่งสายตาข่มขู่เพียงเล็กน้อยให้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามา เขายกแขนขึ้นพร้อมปลายดาบที่ขึ้นชี้หน้าชินโดถึงแม้ปลายแหลมจะห่างไกลใบหน้าของเขามากแต่ก็รู้สึกถึงอันตรายที่แฝงมาถ้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้

" กลับไปซะ!! ฉันไม่คิดจะเป็นคีปเปอร์หรอกนะ! และก็ไม่อยากจะไปที่ไหนด้วย!! " ร่างบางตวาดใส่อย่างเด็ดขาด

" กลับไปมือเปล่า ไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรทำหลังจากได้งานหรอกนะ...." ชินโดยักไหล่อย่างไม่เกรงกลัวถึงแม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งแต่ก็รู้ได้ว่าเขาจะทำยังไงต่อ 

“ ยังไงฉันก็ไม่คิดจะไปกับนายอยู่ดี คิลอะไรนั้นฉันเกลียดที่สุด!“ 

หลังจากฟังคำของร่างบางที่ตะคอกใส่ ร่างสูงก็ค่อยๆขยับมาใกล้ๆอย่างเนียนๆเพื่อหาโอกาสพาตัวแตาก็ชะงักเมื่อได้ยินคำว่า ‘เกลียด‘ ทันทีพร้อมตั้งข้อสงสัยเล็กน้อย 

“ทำไม？“

“เพราะพี่สาวฉัน.... พี่อายะเขานั้นน่ะ ต้องพิการเพราะการเป็นคิลน่ะสิ...“

“ เพราะอย่างนั้นเองเหรอ... “

“ พูดอะไรน่ะ!! สิ่งที่เขาทำกับพี่สาวหลังจากที่พี่พิการน่ะ! รู้ไหมว่าเป็นยังไง!“ ร่างบางตะคอกใส่ต่ออย่างเหลืออด หยาดน้ำตาค่อยๆไหลออกมาด้วยแรงโทสะความแค้นและโกธรเคือง และเสียใจเป็นอย่างมาก 

“.....ถ้างั้น มาสู้กันหน่อยดีไหมล่ะ?.....“

100 %

   

                                                            Micelle Jean