คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Season 1] บทที่2 สายฝนจุดเริ่มต้นความรัก 2
[Season 1]
บทที่2 สายฝนจุดเริ่มต้นความรัก
2
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - -
[KIRINO RANMARU PHAKY]
สวัสดีครับผม...คิริโนะ รันมารุ
เจ้าเก่ารายเดิมจากบทนำ ผมไม่รู้ว่าเมื่อกี้รู้สึกไปเองหรือเปล่าว่า....ร่างกายตอนนี้มันร้อนรุ่มไปหมดราวกับกำลังจะระเบิดยังไงยังงั้น
ไม่ไว้เลยแหะดันไปโกหกชินโดอีกว่าแค่รู้สึกแปลกๆแค่นิดเดียว
ทั้งๆที่รู้สึกมากกว่านั้นแท้ๆ
“นี้....คิริโนะคุงเป็นอะไรน่ะดูเหม่อๆนะ?”
“ปะ...เปล่า ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”
“อื่อ...ไม่เป็นไรหรอก...อันที่จริงนายเพิ่งกลับมานี่นาไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะมาทานอาหารเย็นก็ได้”
มิเรนเอยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนในขณะที่เธอกำลังช่วยหญิงสาวร่างสูงผมบลอน์ทองทำอาหารเย็นอยู่
ก็จริงอย่างที่เธอพูดตอนนี้นั่งไปเหงื่อก็ออกจนเนียวตัวไปหมด
แถมร้อนอีกต่างหากไปแช่น้ำให้สบายหน่อยท่าทางจะดีขึ้นบางก็ได้....
ผมคิดแบบนั้นได้ก็พยักหน้าพร้อมกับลุกไปหาห้องน้ำทันที...เอ๋
จะว่าไปบ้านของชินโดก็ใหญ่เอาการเราควรจะลองถามเมดหรือพ่อบ้านดูดีกว่าเผื่อจะได้ไปห้องอาบน้ำได้ถูก
“อ่า...เอ่อ...ขอโทษนะครับ...คือว่าห้องน้ำนี่ไปทาง.....”
“อ้าว! คิริโนะ”
..ชินโด!?
หลังจากที่เจ้าตัวเอยทักมาผมก็รีบถอยหลังกรูทันที ทำให้ชินโดที่กำลังเดินมาถึงกลับหยุดชะงักขาตัวเองไว้พร้อมกับอาการตกใจซึ่งไม่ต่างจากผมในตอนนี้เท่าไหร่นักหรอก
แปลกจัง? นี้ผมกลัวเขาเหรอ? หรือยังไงกันแน่นะ
“เป็นอะไรไป?”
“แค่ตกใจนายเฉยๆเองไม่มีอะไรหรอกน่า”
“งั้นเหรอแล้วนายจะไปไหน”
“ห้องน้ำ....พอดีจะอาบน้ำน่ะมันรู้สึกเนียวตัวไปหมดเลยน่ะ”
“งั้นเหรอ ฉันให้พวกแม่บ้านเตรียมของให้แล้วนะ...แล้วก็ห้องน้ำเดินไปอีก
3-4 ห้องก็ถึง”
“อื้ม! ขอบคุณนะชินโด”
ผมยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินไปตามที่เขาบอก ก่อนจะลองสุ่มๆเปิดดูว่าห้องที่ว่ามันอยู่ตรงไหน
และผมเพิ่งจะสังเกตว่า.....มีป้ายบอกว่าห้องอะไรเป็นห้องอะไรอยู่ด้านบน....
นี้ผมลืมมองงั้นเหรอ= =a
หลังจากการตามหา ห้องน้ำ
ที่มันน่าจะหาได้จากป้ายชื่อ ผมก็เดินเข้าไปทันทีพร้อมค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกไว้ที่ตะกร้าที่รองรับเสื้อผ้าที่จะแยกไว้ซัก
ผมเพิ่งมาสังเกตว่ามีผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าเตรียมไว้อยู่แล้ว
สงสัยชินโดท่าทางจะบอกพ่อบ้านแม่บ้านไว้ให้จริงๆ
ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ผมเผลอยิ้มออกมาก่อนจะจ้องมองมันนานพอดู
แต่ว่าผมจะมาจ้องอะไรล่ะเนี่ยจุดมุ่งหมายผมคืออาบน้ำนิ=-=
[ WRITER PHAKY]
ปลายนิ้วเรียวของร่างสูงผมหยักศรที่ค่อยๆสัมผัสลงกับเปียโนหลังใหญ่ก่อนจะค่อยๆไล่โน้ตไปตามจังหวะ
เกิดเป็นเสียงไพเราะและนุ่มนวล ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาทำให้เขาชะงักมือเล็กน้อย
“นายเองเหรอ?”
“ฮ่าๆ ขอโทษทีนะพอดีพวกมิเรนยังทำอาหารไม่เสร็จน่ะ....แล้วบังเอิญได้ยินเสียงเปียโนเข้าพอดี”
ร่างบางเรือนผมสีชมพูพลิวไหวเปียกชื้นถูกปล่อยยาวสะลวย
ริมฝีปากยกยิ้มอ่อนก่อนจะเดินเข้ามานั่งชมเฉยๆ
ร่างสูงค่อยๆหันมาหาพร้อมยิ้มให้อ่อนๆตอบไปเช่นกัน
“เสื้อผ้าขนาดพอดีหรือเปล่า?”
“อื้ม! ก็ใหญ่ไปนิดหน่อย
นายจะเล่นต่อก็ได้นะขอโทษที่เข้ามากวน”
“ไม่เป็นไรฉันไม่ว่าอะไรหรอก
ไหนๆแล้วก็ช่วยฟังหน่อยแล้วกันนะ”
“......อื่อ!”
ร่างสูงหมุนตัวกลับมาที่เปียโนตัวเดิมก่อนจะหายใจเข้าเฮือกใหญ่พร้อมวางนิ้วแล้วเริ่มบรรเลงเพลงต่อทันที
เพลงที่เขาบรรเลงออกมาตอนนี้กลับอบอุ่นราวกับกำลังบรรเลงให้ใครสักคนได้รับรู้
และเขาไม่รู้ว่าความรู้สึกของเขาเองนั้นส่งไปถึงคนๆนั้นหรือเปล่า
นัตน์ตาสีเปลือกไม้ค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะสอดส่องไปยันร่างบางที่นั่งอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่ที่กำลังฟังอย่างเคลิบเคลิ้ม
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขาคนนั้นรับรู้หรือไม่ตอนนี้ไม่สำคัญ เพราะตอนนี้การได้อยู่กับเขานั้นน่าจะเป็นเรื่องดีที่สุดเสียแล้ว
ตอนนี้เขารับรู้แล้วว่าอาการที่เรียกว่า ‘รักแรกพบ’ มันกลับย้อนมาให้ความรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง
ถึงแม้ตอนนี้อาจไม่ใช่คำแน่นอนเพราะมันมีอะไรที่ยังขัดๆอยู่......
.....คิดว่าผู้ชายกับผู้ชายมันนั้นจะมาคบรักกันอาจเป็นไปไม่ได้
แต่คิดไว้ว่าสำหรับ...ร่างบางผมสีชมพูคนนี้เป็นการยกเว้นแล้วกัน....ก็เพราะเขาพิเศษกว่าใครๆ
แน่นอนล่ะ ก็เป็นทั้งเพื่อนสนิทที่สุดและเป็นคนที่เขาหึงหวงมากที่สุดเช่นกัน
“อ๊ะ? ฝนตกเสียแล้วแฮะ”
อยู่ๆคิริโนะก็ร้องออกมาพร้อมกับชำเหลือบมองสภาพอากาศภายด้านนอกหน้าต่างที่เริ่มมืดครึม
และมีหยาดน้ำฝนลงมาบางหยดก่อนจะค่อยๆเพิ่งจำนวนและความแรงมากขึ้น พร้อมบรรยากาศที่เริ่มเย็นลงดื้อๆอย่างเห็นได้ชัด
ทั้งสองคนเดินมาที่หน้าต่างพร้อมดูสายฝนที่ซาลงมา
“แปลกจังนะทั้งๆที่นี้ยังหน้าร้อนแท้ๆ”
“นั้นสิ...ช่างมันเถอะนะเพราะยังไงๆเดียวมันก็หยุดไปเอง”
“ฮ่ะๆ นั้นสินะ”
“ทั้งสองคน! อาหารเสร็จแล้วนะ
ลงมาทานได้แล้ว!”
เสียงใสๆเอยออกมาเสียงดังทำให้ทั้งสองที่ยืนมองท้องฟ้าสะดุ้งไปเล็กน้อย
ก่อนจะค่อยๆหันมาตามเสียงถึงแม้จะไม่เห็นเจ้าตัวแต่ก็รู้ได้เลยว่าเสียงนั้นคือใคร
“เดียวลงไปนะ! ไปกันเถอะคิริโนะ”
“อืม.... เหวอ!!”
“ระวัง!”
คิริโนะที่กำลังจะเดินไปทางประตูแต่ด้วยการที่มองไม่เห็นพรมที่ปลายเท้าทำให้สะดุดล้มแต่มือเจ้าเวรเจ้ากรรมดันดึงอีกคนที่อยู่ข้างๆลงมาด้วย! ทั้งๆที่อีกฝ่ายนั้นกำลังใช้มือมาใช่พยุงไม่ให้ล้มแท้ๆ
“....”
“!!”
เมื่อเริ่มรู้สึกถึงอะไรแปลกๆที่มันอุ่นนุ่มบริเวณริมฝีปากของทั้งสองทำให้ทั้งคู่ต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมา
พร้อมกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากสีสวยที่ถูกกดทับความหวานอ่อนๆที่ร่างสูงได้สัมผัสกับรสจูบของอีกฝ่าย
พอเริ่มรู้สึกตัวได้ร่างสูงก็รีบผละออกมาทันที
“ขะ....ขอโทษ”
ใบหน้าสีอ่อนของทั้งสองขึ้นสีแดงเรื่อทันทีก่อนจะค่อยๆหันไปคนละทิศล่ะทาง
คิริโนะค่อยๆยันตัวขึ้นจากพื้นก่อนจะหลบสายตาเช่นกัน
“งะ...งั้นเราไปข้างล่างกันเถอะ”
“อ่า....”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น