คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Season 1] บทที่1 สายฝนจุดเริ่มต้นความรัก 100%
[Season
1] บทที่1 สายฝนจุดเริ่มต้นความรัก
[SHINDOU TAKUTO PHAKY]
คิริโนะและเบลล่าดูเหมือนจะออกไปซื้อของสักพักแล้วแต่ก็ยังไม่กลับมาเลย....นี้โดนรถชนตายข้างทางหรือยังเนี่ยไปนายชะมัด=_= ทำไมก็ไม่รู้นะพอผมเห็นสองคนนั้นสนิทกันแล้ว...รู้สึกอิจฉาแปลกๆ....อืมเพราะอะไรกันนะ
แล้วนี้?มิเรนไปไหน เมื่อกี้ยังนั่งอ่านหนังสือตรงนี้อยู่เลยหายไปไหนซะแล้วล่ะ ?
ผมนั่งเหม่อสักพักก่อนที่จะมีใครบางคนเดินมาหาพร้อมกับวางน้ำชาลงบนโต๊ะ
ทรงผมสีทองที่คุ้นตารูปร่างหน้าตาคราวเครียวกับตุ๊กตา
เธอวางถ้วยน้ำชาลงเสร็จก็หันมายิ้มให้ผมทันที
"คุณหนูทาคุโตะน้ำชาเจ้าค่ะ"
โมโนริ ฮายากิ เอยอย่างสุภาพ เธอคือสาวใช้ที่นี้เองครับ
ถึงเธอจะมีลักษณะคล้ายกับมิเรนแต่พวกเธอก็ไม่ใช่ญาติหรือมีความสัมพันธ์อะไรกันหรอก
"ขอบคุณครับ" ผมเอยพร้อมรับมาจิบให้อารมณ์ในใจมันเย็นลง
"คุณรันมารุล่ะเจ้าค่ะ?
เห็นว่ากลับมาแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ?"ฮายากิเอยถามผมทันที
"ไปซื้อของน่ะ"
"แล้วตอนนี้ท่านคิริโนะเป็นไงบ้างเหรอค่ะ
อยู่ที่นั้นสบายดีหรือเปล่า? อ้ะ? หรือว่าหน้าตาจะเปลี่ยนไปหรือเปล่าเจ้าค่ะ!?”
ฮายากิถามผมเป็นชุดโดยที่ผปมยังไม่ทันได้ปริปากเอยตอบอะไรเธอสักคำ
เออ....ตอนคิริโนะกลับมาเนี่ยผมยังไม่ทันได้ถามอะไรพวกนั้นเลยนะ=
=;
"ติ้งต่อง~"
"อ๊ะ? ใครกันนะ
เดียวมานะเจ้าค่ะ"
"อืม"
ผมตอบอย่างเอื่อมๆก่อนที่ฮายากิเดินไปเปิดประตู
ผมก็รีบดื่มน้ำชานั้นให้หมดเสียก่อนจะเดินไปสมทบตาม
ถ้าผมคิดไม่ผิดคงจะเป็นแขกของพวกคุณพ่อไม่ก็พวกคิริโนะคงกลับมาแล้ว
และก็เป็นตามคาดเขากลับมาพร้อมถุงใส่ข้าวประมาณ4-5ถุง
อันนี้ไปช็อปปิ้งหรือไปซื้อขนมที่ร้านใกล้ๆนี้มืทราบครับ?=_=
"ชินโด..หวา!!!"
"เฮ้ย!!!"
คิริโนะที่กำลังเรียกชื่อผมอยู่ๆก็โดนมิเรนที่กำลังเดินมานพลักจากด้านหลังเพราะ
หล่อนเดินไม่ดูทางเลยไปเหยียบกับพรมจนสะดุดล้ม
เฮ้ย! เดียวเธออพลักคิริโนะมาทางเราไม่ใช่เหรอ!!!=[]=
'โครม!!!!!'
"ขะ....ขอโทษนะชินโด.////."
"มะ...ไม่เป็นไร"
คิริโนะกล่าวขอโทษทั้งๆที่นอนครอมผมอยู่ ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีเล็กน้อย
ผมกล่าวบอกปัดๆเพื่อไม่ให้เขาคิดมาก
แถมคนที่ผิดไม่ใช่เขาสักหน่อยคนที่เอามือยันหลังนายพร้อมนอนแอ่งแม้งตรงนั้นต่างหากที่ควรขอโทษ
แต่ว่าชี(She)เขาตายยัง?
“เฮ้...รันมารุคุงทาคุโตะคุง
เป็นอะไรมากหรือเปล่า??” เบลล่าเดินมาพร้อมเอยถามท่าทีเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่เป็นไรมากหรอกนะ ....เธอเอาของไปเก็บก่อนก็แล้วกันนะ”
“รับทราบค่ะ!”
เธอว่าเสร็จก็ทยอยถือถุงพลาสติกและเดินไปด้านบนห้องทันที
คิริโนะที่เริ่มรู้สึกตัวว่ายังนอนครอมผมก็รีบผละออกจากผมทันที
“ฮะๆ.....ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรฉันไม่คิดมากหรอกน่า..แล้วนายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”ผมเลื่อนมือไปปัดผมที่ปรกหน้าของคิริโนะออก
เหมือนเจ้าตัวจะมีปฎิกิริยาเอามากถึงขนาดนวลแก้มสีอ่อนชึ้นสีจัดได้
“ไม่สบายเหรอ?” ผมแกล้งถามแหย่
“ปะ...เปล่า
รู้สึกมีอะไรแปลกๆนิดหน่อยอยู่มันก็.....”คิริโนะบอกพลางเลื่อนมือของตัวเองไปสัมผัสที่บนอกซ้ายของตัวเอง
“เดียวก็ได้เวลาอาหารของฮายากิแล้ว ....ไปกันเถอะ”
“อื้ม!”
คนตรงหน้าของผมรับคำพร้อมยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน จนผมแอบค้างไปสักพักก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินถือมือคิริโนะไปที่ห้องอาหาร
...ตอนนี้ผมแอบเริ่มเข้าใจคำว่ารู้สึกแปลกๆที่คิริโนะบอกแล้วล่ะ
นั้นคือ....อยู่ๆผมก็รู้สึกหัวใจที่สูบฉีดเลือดไปหล่อเลี้ยงร่างกายธรรมดากลับสูบฉีดเร็วขึ้นจนเหมือนหัวใจกำลังเต้นรัว
ใบหน้าที่เผยรอยยิ้มอ่อนกลับตราตรึงจิตใจจนเกือบเหม่อลอยไป
ร่างกายร้อนผาวกลับรู้สึกเบาหวิวอย่างบอกไม่ถูก
....ถ้าจำเป็นที่ต้องบอกว่ารู้สึกแปลกๆนั้นเป็นคำถามล่ะก็
....ผมต้องหาคำตอบนั้นให้ได้เป็นแน่
.........................................................................................................................................
ความคิดเห็น