M R M L • chanbaek

ลำดับตอนที่ #4 : -04-

-04-

[  H A N D W R I T I N G  ]

วันนี้แดดกำลังดีเป็นอีกวันที่บรีสไม่มีเรียนเพราะอาจารย์ได้ยกคาบไปทำให้ว่างทั้งวัน เขาจึงได้ฤกษ์เอาผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม ปลอกหมอนออกไปซักในช่วงสายๆ แล้วก็มากวาดห้องรอให้ผ้าซักเสร็จ

หลายวันมานี้เขาดีใจมากที่รูมเมทไม่ค่อยทำห้องรกเลย เสื้อผ้าก็ถอดแล้วใส่ลงตะกร้า พวกขยะก็เอาลงไปทิ้งให้ แค่ช่วยเล็กๆ น้อยๆ เขาก็ดีใจแล้ว ดีกว่าให้เขาทำคนเดียวหมดทั้งห้องจนรู้สึกแย่

แต่ถึงจะอย่างนั้นการกวาดห้อง ล้างจาน ซักผ้าก็เป็นเขาทำอีกอยู่ดี

'กินไร'

โทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะส่งเสียงสั่นครืดขึ้นมา ปรากฎข้อความของรูมเมทที่ทักมาแบบงงๆ

'?'

'กินไรเดี๋ยวซื้อไปให้'

บรีสเหลือบมองเวลาที่อยู่ด้านบนจอโทรศัพท์อีกไม่กี่สิบนาทีก็จะเป็นเวลาเที่ยงวันพอดี ประจวบกับที่เขาก็ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า จึงพิมพ์สิ่งที่อยากกินตอบกลับไป

'ข้าวผัดไข่กับนมหนึ่งขวดครับ'

'แค่นี้?'

เขาขมวดคิ้ว จริงๆ แล้วข้าวหนึ่งกล่องกับนมหนึ่งขวดก็น่าจะพออิ่มท้องแล้วนะแต่เหมือนอีกคนพิมพ์มาอยากให้เขาสั่งเพิ่มซะอย่างนั้น

'เอาแซนวิชแฮมชีสด้วยก็ได้ครับ'

'ดี เจอกันห้อง'

เขาส่งสติ๊กเกอร์โอเคตอบกลับไปเป็นการปิดบทสนทนาแล้วเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋าตัวเองลงไปข้างล่างหอเพื่อไปเอาผ้าที่คาดว่าน่าจะเสร็จแล้วขึ้นมาตาก

รู้สึกวันนี้อะไรก็ดูราบรื่นไปซะหมดตั้งแต่ตื่นเช้าที่ไม่มีเรียน ห้องไม่รก เครื่องซักผ้าว่าง ลงมาเอาผ้าก็เสร็จพอดี ไหนจะเมทที่บริการสั่งข้าวส่งถึงที่ ทำให้บรีสค่อนข้างจะอารมณ์ดีนิดหน่อย วันนี้คงจะเป็น free day ของเขา

ระหว่างที่ตากผ้าปูที่นอนโทรศัพท์ที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นมาอีกครั้งแต่ข้อความที่ส่งมากลับเป็นใครอีกคนที่ไม่ใช่คนก่อนหน้า เป็นเพื่อนโก้ที่ส่งมาเกี่ยวกับคาบที่ถูกยกวันนี้

'อ.ยกคาบแต่แกให้ไฟล์ไปปริ้น'

'ปริ้นยัง?'

'ยังเลย' เขาตอบกลับไป

'ฝากไอ้เอ้ปริ้นป้ะ แต่เป็นขาวดำนะ'

'โอเค' ตอบตกลงไปอย่างง่ายดายเขาไม่ได้ฟิกหรอกว่าชีทต้องเป็นสีหรือขาวดำขอแค่อ่านรู้เรื่อง เขาก็เอาหมด แล้วถ้าปริ้นกับเพื่อนเอ้คนนี้จะถูกกว่าไปปริ้นร้าน ซึ่งถูกไว้ก่อนก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว

"ทำไร!!"

"เฮ้ยยย!!"

แรงตะครุบจากด้านหลังพร้อมกับเสียงดังที่ทำให้ตกใจเผลอปล่อยมือที่ถือโทรศัพท์ไว้แน่นของบรีสตกลงไปยังพื้นด้านล่างแบบไม่มีใครคว้าทัน

ชาร์จหน้าเสียเมื่อการแกล้งให้รูมเมทตกใจเล่นกลายเป็นทำให้โทรศัพท์อีกฝ่ายตกลงไปถ้าไม่หน้าจอแตกก็เปิดเครื่องไม่ติดแหงๆ

"คือ..กูขอโทษว่ะ" ยิ้มแห้งแบบไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้

ฝ่ายบรีสก็มองหน้ารูมเมทอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินลงไปเก็บโทรศัพท์ข้างล่าง หน้าเจอแตกแบบไม่มีชิ้นดีเพราะความสูงก็หลายเมตรทีเดียว พยายามเปิดเครื่องก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลายเป็นเศษซากโทรศัพท์ไปในทันที 

ไม่แปลกใจถ้ามันจะเจ๊งทันทีที่ตก ถ้าไม่เจ๊งนี่สิแปลก 3310ก็3310เหอะ ชิดซ้ายไปเลย

แล้ว..บรีสจะทำยังไงถ้าไม่มีโทรศัพท์ใช้ล่ะทีนี้ จะติดต่อใคร จะเอาชีทยังไง จะเข้าไปเช็คชื่อหรือทำควิสออนไลน์เพื่อเก็บคะแนนยังไง

ถอนหายใจอย่างปลงตกแล้วเดินกลับขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ก่อนอื่นเขาต้องบอกที่บ้านเรื่องโทรศัพท์ก่อนซึ่งอาจจะโดนว่าที่ไม่รักษาของให้ดีๆ และอาจจะต้องรออีกนานกว่าจะได้เครื่องใหม่ เขาภาวนาในใจว่าขอให้อาจารย์ไม่มีเช็คชื่อออนไลน์ หรืออะไรก็ตามที่ต้องใช้โทรศัพท์ในการทำ ในวิชาอื่นๆ ด้วยเช่นกันขอให้อาจารย์ไม่เล่น Kahoot เพื่อเก็บคะแนนในช่วงนี้

"เป็นไง ยังใช้ได้มั้ย" ตัวการทำโทรศัพท์พังเอ่ยถามเสียงจ๋อยๆ ด้วยความสำนึกผิด บรีสอยากจะโกรธให้มากๆ แต่มาคิดอีกทีอีกฝ่ายก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้ เขาก็ได้แต่ต้องทำใจ

"เปิดไม่ติด"

"จอแตกเลย ส่งซ่อมมั้ยเดี๋ยวกูพาไป" มองสภาพที่เละไม่มีชิ้นดีก็พยายามจะเสนอทางออก "เดี๋ยวออกค่าซ่อมให้"

"เดี๋ยวบอกกับที่บ้านก่อน" บรีสคิดว่าสภาพอย่างนี้ไม่น่าจะรอดแล้ว ยังไงเขาก็ต้องบอกที่บ้านอีกทีว่าจะเอายังไงต่อ เพราะเรื่องเงินมันก็ต้องขึ้นอยู่กับที่บ้านอยู่แล้ว

"แล้วจะใช้อะไรไปเรียน ซื้อใหม่มั้ยเดี๋ยวกูซื้อให้"

"ไม่เป็นไร"

บรีสเริ่มรำคาญตัดปัญหาโดยการไปหาข้าวที่อีกฝ่ายซื้อมากับนมและแซนวิชออกมากินไม่คุยด้วยอีก อะไรๆ ก็เดี๋ยวออกให้ ซื้อให้ใหม่ รู้ว่ารวยหรอกหน่าแต่คิดว่าคนอย่างเขาจะรับเงินจากอีกฝ่ายง่ายๆ อย่างนั้นหรอ ไม่มีทางหรอก โทรศัพท์เดี๋ยวนี้ก็ไม่ใช่เครื่องละสองสามพัน ห้าพันอัพทั้งนั้น

อย่างน้อยบรีสก็ยังมีโน้ตบุ๊ก(ที่ต้องชาร์จตลอดเวลา)ก็ไม่ได้ไร้ช่องทางติดต่อขนาดนั้น เพียงแค่มันไม่สะดวกเหมือนโทรศัพท์

"อะ" ไอแพดแอร์ของอีกฝ่ายถูกยื่นมาให้เขาที่กำลังกินข้าวอยู่

"..." เลิกคิ้วสงสัย

"เอาไปใช้ก่อน ให้กูได้ชดใช้อะไรบ้างรู้สึกผิดนะเว้ย"

"ไม่เป็นไร" ส่ายหน้าปฏิเสธ จริงๆ แค่รู้สึกผิดและคำขอโทษเขาก็ไม่ได้คิดมากอะไรแล้วและไม่ได้โกรธอะไรด้วยเพราะอีกฝ่ายคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

"เป็นดิ หรือมึงจะเอาไอโฟน" พูดพร้อมกับยื่นไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดออกมาให้ตรงหน้า

ไปกันใหญ่แล้ว มันไม่มีเหตุผลที่อีกฝ่ายจะต้องเอาอะไรมาให้เขาใช้เลยซักนิด

"ไม่เอาครับ ผมไม่ใช้ก็ได้"

"ไม่ได้ดิมึงจะติดต่อคนอื่นยังไงเผื่อไลน์กลุ่มมึงมีงานสำคัญ เผื่อมีใครโทรหามึงมีเรื่องด่วนงี้ล่ะวะ"

"ไม่เป็นไรจริงๆ" เขาปฏิเสธปนขอร้องให้อีกฝ่ายเลิกติ้อเพราะชักจะรำคาญจริงจัง

"เลือก จะเอาไอโฟนหรือจะเอาไอแพด" อิเล็กทรอนิกส์ต่างไซส์ถูกยื่นมาให้เลือกตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ "อย่างน้อยก็พกอะไรไว้ติดต่อซักอย่าง กูไม่สบายใจเลยว่ะทำโทรศัพท์มึงพังเนี่ย"

สุดท้ายเขาก็ตัดปัญหาเลือกเอาไอแพดมาใช้เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ ไม่ใช่ให้เขามีอะไรไว้ใช้ติดต่อซักนิด ที่เลือกไอแพดเพราะตัดรำคาญและมันคงดีกว่าโทรศัพท์เพราะอีกฝ่ายก็ต้องไว้ใช้โทรคุยติดต่ออะไรเหมือนกัน

พอรูมเมทตัวเล็กเลือกหยิบไอแพดไป คนเป็นเจ้าของก็ยิ้มร่าก่อนจะเอาข้าวออกมากินที่โต๊ะด้วยเหมือนกัน ตัดปัญหาไม่สบายใจไปได้หนึ่งเปาะ ถึงไอแพดนั่นเขาจะเอาไว้ใช้จดเลคเชอร์ก็ตาม

แต่..ลองเปลี่ยนมาจดในสมุดพักนึงก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

ชาร์จไม่ใช่คนหวงของหรอกและเขาค่อนข้างจะไว้ใจรูมเมทตัวเล็กคนนี้มากว่าจะไม่มีทางทำของๆ เขาเสียหายแน่นอน ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาหลายเดือนแสดงให้เห็นแล้วว่าบรีสเป็นเด็กดีไม่เคยสร้างปัญหาอะไร ต้องขอบคุณที่ตัวเองยื่นเรื่องสมัครหอมั่วๆ ทำให้มาเจอกับเจ้ารูมเมทที่น่ารักคนนี้

และ ไม่แปลกเลยถ้าชาร์จจะชอบซื้ออะไรหลายๆ อย่างให้ ทั้งของกิน ของใช้จิปาถะ บางครั้งก็ออกตังค์ให้เองอย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก เพื่อตอบแทนน้ำใจที่เด็กบรีสทำให้ตลอด

เนี่ยนะถ้าใครมันได้เด็กบรีสไปเป็นแฟนแม่งโคตรจะโชคดี ชาร์จยังคิดในใจว่าโคตรเสียดายที่ตัวเองมีแฟน

เดี๋ยวนะ...

...

"มึงซื้อไอแพดตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" เพื่อนโก้ทักขึ้นเมื่อมันเข้ามานั่งลงข้างบรีสแล้วเห็นเพื่อนตัวเองมีไอเท็มใหม่ที่ไม่เห็นว่าจะเคยเอามาใช้

"เปล่า ของเมท"

"หื้อ" เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

"เดี๋ยวค่อยเล่าอาจารย์มาแล้ว" บรีสว่ากล่าวเสียงเบาแล้วเตรียมตัวเรียน ตั้งใจจดเลคเชอร์ในไอแพดที่เพิ่งจะชินเพราะพยายามฝึกเล่นเมื่อคืน

"แล้วชีทไอ้เอ้ไม่เอาแล้วไง"

"ไว้ก่อน เดี๋ยวเราจ่ายเงินอีกที"

โชคดีที่บรีสยอมเอาไอแพดของรูมเมทมาใช้เพราะอาจารย์คนนี้จะเช็คชื่อเข้าเรียนด้วยการเช็คผ่านออนไลน์ภายในห้านาทีเท่านั้น ถ้าเลยห้านาทีแล้วต่อให้ยังลงชื่อเข้ามาระบบก็จะไม่นับอยู่ดี

การเรียนผ่านไปอย่างราบรื่นโดยที่บรีสจดเลคเชอร์ตามที่อาจารย์สอนอย่างมันมือ เปลี่ยนสี ไฮไลท์ข้อความอย่างสนุกสนาน เพิ่งจะรู้นี่แหละว่าไอแพดมันมีประโยชน์ขนาดนี้ เพราะปกติเขาก็จดในชีทด้วยดินสอแค่แท่งเดียวไม่มีการไฮไลท์เติมสีเน้นข้อความอะไรทั้งนั้น

ถึงว่า คนอื่นเขาถึงได้ซื้อมาใช้กัน

"เล่ามา"

เมื่อได้เวลาพักกลางวัน พอก้นได้สัมผัสกับพื้นเก้าอี้ปุ๊บ เพื่อนโก้ก็ไม่รอช้าที่จะขอใส่ใจเรื่องเพื่อนในทันที 

โกโก้ก็ไม่อยากรู้มากหรอกแต่ก็อยากรู้นั่นแหละว่าทำไมไอ้เพื่อนบรีสมันถึงได้เอาไอ้แพดของรูมเมทมาใช้ราวกับเป็นของตัวเอง ดูสิ สะกงแสกนนิ้วตัวเองได้อย่างง่ายๆ เห็นมันกำลังจิ้มแป้นยุกยิกคุยกับใครบางคนแล้วก็คันปากไปหมด

"เล่ามาได้ละมั้ง เห่อเชียวนะ"

บรีสเงยหน้าขมวดคิ้วยุ่งมองหน้าเพื่อน "เล่าอะไร"

"ก็นั่นอะ" พยักเพยิดหน้าไปที่ไอแพดบนโต๊ะ

"ของเมทไม่ใช่ของเราหรอก"

"รู้แล้ว หมายถึงมึงไปเอาของเขามาใช้ได้ไง"

"โทรศัพท์เราพัง เมทเลยให้ยืมมาใช้"

"ใจดีจังวะ แต่ก็ไม่ช่วยมึงทำความสะอาดห้องอยู่ดีอะ" เผลอชมนิดนึงก็ไม่วายแซะรูมเมทเพื่อนอีกอยู่ดี

บรีสยิ้มเจื่อน เหมือนเพื่อนโก้จะอคติกับรูมเมทเขาไปเรียบร้อย ถ้าเกิดเขาบอกว่าสาเหตุที่เอาไอแพดมาใช้เพราะเมททำโทรศัพท์ของเขาพังนี่มันจะโวยวายขนาดไหนกันนะ โชคดีแล้วที่ไม่ได้บอกความจริงไปจนหมด

"อาทิตย์นี้กลับบ้านป้ะ?" โกโก้ถามขึ้นเพราะวันจันทร์เป็นวันหยุดราชการทำให้ได้หยุดสามวันเลยถามเผื่อ

"น่าจะกลับนะ" เขาคิดว่าจะกลับเพื่อจะได้ไปคุยเรื่องโทรศัพท์เผื่อจะได้ซื้อใหม่หรือเอาไปส่งซ่อมแล้วแต่ครอบครัวจะเอายังไง

"กูไปส่งที่บขส.เอาป้ะ"

"ก็ได้ ขอบคุณนะ"

เมื่อคุยเสร็จบรีสก็กลับมาสนใจคนในแชทต่อ รูมเมทของเขาขอให้แคปหน้าจอไฟล์เลคเชอร์อันไหนซักอันที่เขายังหาไม่เจอ ลายมือเละๆ ที่ดูเหมือนรีบจดมากทำเอาเขาอ่านไม่ค่อยจะออก อีกคนก็เร่งยิกๆ เพราะต้องการอ่านทบทวนเพื่อไปควิสตอนบ่าย ทำเอาเขารู้สึกผิดอยู่ในใจ

ถ้าตัวเองก็ต้องใช้ขนาดนี้แล้วจะเอามาให้เขาใช้ทำไม

สุดท้ายก็หาเจอแล้วรีบแคปหน้าจอส่งไปให้อีกฝ่ายในแชททันที ลำบากวุ่นวายไปหมด ไม่เอาแล้วนะเขาจะไม่ยืมมาใช้แล้ว

'บรีส'

อะ! เจ้าของชื่อยังไม่ทันได้ลุกออกไปซื้อข้าวเจ้าของไอแพดตัวจริงก็ทักมาอีกแล้ว เขาเลยต้องฝากเพื่อนโก้ไปซื้อมาให้แล้วจึงตอบกลับอีกคนไป

'ครับ'

'รบกวนแป๊บ มึงเขียนหน้านี้ให้ใหม่หน่อยไอ้ห่าดิวมันอ่านไม่ออก'

'send a photo.'

บรีสขมวดคิ้ว อ่านไม่ออกแล้วทำไมไม่อ่านให้คนที่ชื่อดิวฟังเล่า ได้แต่บ่นในใจไม่กล้าขัดอะไรหรอกยังไงนี่มันก็ไอแพดของอีกฝ่ายยืมมาใช้แล้วทำให้เขาลำบากยังไงก็ต้องช่วย

จัดการเชื่อมต่อปากกาแล้วเปิดโน้ตเขียนขึ้นมาใหม่ ไม่ใช่แค่คนที่ชื่อดิวอ่านไม่ออกเขาก็แทบจะอ่านไม่ออกด้วยเช่นกัน พยายามแกะลายมือที่เร่งรีบมาเรียบเรียงใหม่ อันไหนที่สำคัญก็จะเน้นข้อความให้ ชี้ลูกศรแตกออกมาทำเป็นมายแมพให้ดูอ่านง่ายขึ้น ตีกรอบเล็กๆ สำหรับคำอธิบายเพิ่มเติม เปลี่ยนสีอักษรให้ดูดีขึ้นหลายๆ สี เมื่อเสร็จก็แคปหน้าจอส่งให้อีกฝ่าย

'เฮ้ย' เมทตอบกลับมาทันทีที่เขาส่งรูปไป ทำเอาใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเขาทำอะไรผิดหรือเปล่า

'มีอะไรหรอครับ ผมเขียนผิดหรอ'

'ลายมือมึงโคตรน่ารัก'

'ทำไมเขียนเรียบร้อยจังวะ'

'กูไม่อยากให้ใครอ่านแล้วเนี่ย'

'ห้ะ'

'โคตรอ่านง่าย'

'รู้เรื่องกว่าที่กูจดอีก'

'ผมก็เขียนตามที่ชาร์จจดนั่นแหละ'

'พวกไอ้ดิวชมชิบหายว่าน่าอ่าน'

'ทำดีๆ'

'ขอบคุณครับ'

อีกฝ่ายส่งสติ๊กเกอร์ยกนิ้วโป้งมาเขาจึงปิดบทสนทนาด้วยสติ๊กเกอร์ขอบคุณแล้วเลื่อนจานข้าวที่เพื่อนโก้ซื้อมาไว้นานแล้วมากิน มันหรี่ตามองมานิดหน่อยแต่ก็ไม่ถามอะไรยัดข้าวเข้าปากคำโต

"เอ้อ พี่เพลงส่งแนวข้อสอบของพี่เต้ยมาให้แล้วนะ" บรีสเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าพี่เพลงทักมาพร้อมกับแนบไฟล์แนวข้อสอบจากพี่เต้ยมาให้

"จริงหรอ แสนประเสริฐที่สุดพี่กู น้องทักไม่ตอบแต่ส่งไฟล์แนวข้อสอบให้เพื่อน"

"ก็พี่เพลงไปคุยให้แล้วไง"

"อะ ก็กูประชดนิดหน่อยมั้ยล่ะ"

"แล้วพี่เต้ยพาไปเลี้ยงบ้างยัง"

"ยังเลยเหอะ แม้แต่เศษเสี้ยวขนมซักห่อกูก็ไม่เคยได้"

บรีสยิ้มเจื่อน จะสงสารหรือจะขำดีก็ไม่รู้ "พี่คิวเราก็ยังไม่เลี้ยงเลย"

"แต่พี่เพลงพี่เทคที่แสนดีของมึงเลี้ยงแล้วไง ชาบูโลมานั่นน่ะ" โกโก้ล่ะไม่อยากจะพูดเพราะอิจฉาล้วนๆ พอไอ้บรีสได้เป็นน้องเทคของพี่เพลงปุ๊บ พี่เพลงก็พามันไปเลี้ยงชาบูโลมาเจ้าดังที่สุดในหลังมอเลยนะเฟ้ย

ได้แต่ตัดพ้อในใจทำไมตัวเองไม่มีตาเป็นขีด แก้มย้วยๆ ปากเล็กๆ เหมือนไอ้เพื่อนบรีสบ้างวะเผื่อจะมีคนเอ็นดูไปเป็นน้องเทคเหมือนมันบ้าง โทษตัวเองที่มีดีแค่ความหล่อที่แม่ให้มาช่างไม่ช่วยอะไรบ้างเลย

"ฝากบอกพี่เพลงให้เป่าหูพี่เต้ยให้มาเลี้ยงกูซักทีดิ๊"

"จะทำงั้นได้ไง" บรีสหน้าตาตื่นส่ายหน้าไปมา

"จิ๊" เพื่อนโก้จิ๊ปากอย่างขัดใจ "เออๆ อย่าลืมส่งไฟล์ให้กูด้วย"

"ส่งให้แล้ว" เขาเพิ่งจะส่งไปให้เมื่อกี้เลย

เพื่อนโก้หรี่ตามองไอ้ตัวเล็กตรงหน้าที่จิ้มอะไรยุกยิกไปมาบนไอแพดจากนั้นก็ปิดหน้าจอแล้วกลับมากินข้าวต่อ "ถ้าไม่ติดว่าเมทมึงเป็นแฟนกับพี่เพลง กูแซวไปแล้วนะยิ่งคันปากอยู่"

"แซวอะไร" ทำหน้างง

เตรียมอ้าปากแซวเต็มที่เพราะความคันปากแต่มาคิดอีกที ถ้าแซวไปมันจะคิดมากหรือเปล่าวะ "ก็เปล่าอะช่างมัน กินๆ" 

ด้วยความเป็นคนดีกลัวทำครอบครัวคนอื่นร้าวฉาน โกโก้จึงปิดปากเงียบไม่แซวจะดีกว่า ถึงจะรู้สึกคันปากยุบยับแต่พอคิดว่าไอ้รูมเมทของเพื่อนมันใช้เพื่อนเขาสารพัดความโมโหก็เข้ามาแทนที่ จึงเอ่ยปากถามออกไปว่า

"แล้วเมทมึงยังใช้มึงทำความสะอาดอยู่หรือเปล่า"

"ตอนนี้ก็ดี ช่วยเราเอาขยะไปทิ้ง" บรีสว่ากล่าวอย่างยิ้มๆ ถึงจะไม่ได้ช่วยทำความสะอาดอะไรมากมายแต่แค่ไม่ทำรกก็พอใจแล้ว

"ก็ดีไป อย่ายอมมันมากล่ะ" ถึงจะตอบไม่ตรงคำถามแต่เห็นว่าเมทมันก็เริ่มช่วยอะไรบ้างก็เบาใจขึ้นมาหน่อย

             มันคือฟิคใช่ม้ายยย ใช่! มันคือฟิคสิ ;-;