คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : START
START
“วันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูด” คนที่ยืนอยู่หัวโต๊ะพูดขึ้นด้วยสีหน้าของเขาช่างดูเป็นกังวลยิ่งนัก
“เกิดเรื่องอะไรหรอครับฝ่าบาท?” หนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นถามขึ้นมา
ทุกคนในที่นี้ดูเป็นกังวลเป็นอย่างมากเมื่อหัวหน้าของพวกเขาดูจะมีเรื่องสำคัญบางอย่าง
เขาเดินไปเดินมาแสดงความลังเลว่าจะพูดมันออกไปดีหรือไม่
ทุกคนที่กำลังนั่งอยู่ก็รอฟังสิ่งที่หัวหน้ากำลังจะพูดเช่นกัน
“คือฉัน…”
“…”
ทุกคนที่นั่งอยู่พากันเงียบ
“ฉันทำหวีหาย โฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!”
“อะไรนะ!!!!”
ทุกคนต่างตะโกนออกมาพร้อมกัน
“หวีประจำกายของฉันมันหายไปตั้งแต่พักกลางวันแล้ว
ฮืออออ”
แล้วมันใช่กงการอะไรของตูวะ
แค่หวีหาย -> 2ใน7 ต่างคิดแบบนี้
“หายที่ไหนครับเดี๋ยวพวกผมจะช่วยหา” -> 1ใน7 กระตือรือร้นพร้อมจะพลีกายถวายชีวีหาหวีมาให้โดยพลัน
“…” อีก 4ใน7 ไม่ได้สนใจใดๆ ทั้งสิ้น
“ขอบใจมากสไปเดอร์แมน มีแต่นายเนี่ยแหละที่ซีเรียสไปกับฉัน”
พูดพลางแสร้งปาดน้ำตาปลอมๆ “พวกนายที่เหลือนี่อะไร หวีฉันหายนะ หวีฉันหายไปเชียวนะ!!!”
แล้วก็ตบโต๊ะไปเบาๆ เพื่อแสดงความโมโหแต่กลัวเจ็บ
อะไรกัน! เรื่องเดือดร้อนของหัวหน้า
ลูกน้องทุกคนก็ควรจะเป็นเดือดเป็นร้อนไปด้วยไม่ใช่หรอ แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ
ก็ตาม แต่ถ้าหากพวกเราพร้อมใจกันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันนี่แหละที่เรียกว่าความสามัคคี
“รุ่นพี่จุนมยอนไม่ได้ลืมไว้ที่ห้องน้ำอีกแล้วหรอครับ”
หนึ่งในสมาชิกพูดขึ้นพร้อมแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย เผื่อจะไม่รู้กันว่านี่น่ะเป็นการหวีหายรอบที่สามแสนล้านได้แล้ว
“ไม่เดอะฮัค
ฉันเดินเข้าไปดูมาแล้วตั้งสามรอบ”
“หาทั่วแล้วหรอ” คนที่ดูจะไม่สนใจในตอนแรกก็เอ่ยปากถามบ้างเล็กๆ
น้อยๆ พอให้มีส่วนร่วม
“ไม่จำเป็นต้องหาทั่วหรอกหมอแปลก เพราะฉันเข้าห้องน้ำห้องเดิม
ส้วมเดิม อ่างล้างมือเดิม แต่มันก็ไม่มีตกหล่นเลยซักที่ ฮือออออ!”
“ไม่ร้องนะครับฝ่าบาท
ผมสไปเดอร์แมนขอให้คำสัจสัญญาว่าจะออกตามล่าหาหวีมาให้ฝ่าบาทแม้ต้องพลิกแผ่นดินก็จะหามาให้จงได้ครับ”
ผู้ที่อ้างตนว่าเป็นสไปเดอร์แมนเดินเข้าไปโผกอดหัวหน้าของเขา
แล้วผละมากุมมือที่อกของตนทำท่าโอเวอร์กำมือมั่นหน้าเชิด พร้อมพูดจาโอเวอร์อลังการที่ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ต่างพร้อมใจกันคิดว่า
'นี่ตูกำลังดูละครอยู่ใช่ไหมมมมม'
“ขอบใจมากสไปเดอร์แมน
มีแต่นายนี่แหละที่พร้อมจะช่วยเหลือฉันทุกอย่าง
ต่อแต่นี้ไปฉันขอแต่งตั้งนายให้เป็นมือขวาของฉัน”
“โอ้มายก็อช! เป็นเกียรติอย่างมากครับฝ่าบาท”
แล้วก็ดูจะภูมิจ๊ายภูมิใจกันอยู่สองคน
“เอาล่ะ
เพื่อให้หาหวีของฉันเจอให้เร็วที่สุดฉันจะมอบหมายหน้าที่ให้พวกนายทุกคน”
“เย่!!!” หนึ่งในคนที่คุณก็รู้ว่าใครแสดงอาการตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้า
ทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองความกระดี๊กระด๊านั้นแล้วหันไปสนใจคำสั่งจากหัวหน้าที่ไม่ค่อยอยากจะทำตามซักเท่าไหร่ต่อ
“ฉันคิดว่าจะต้องมีใครซักคนขโมยหวีของฉันไปอย่างแน่นอน
และคนร้ายก็คงจะเป็นคนในโรงเรียนแห่งนี้”
“มะ..มีคนร้ายด้วยหรอครับฝ่าบาท”
สไปเดอร์แมนของทุกคนแสดงความวิตกออกมาเมื่อพูดถึงคนร้าย
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องจะร้ายแรงถึงขนาดนี้หรือเราควรจะโทรเรียก112เลยดีกว่า
“มันเป็นสมมติฐานน่ะสไปเดอร์แมน
เพราะกว่าฉันจะรู้ตัวว่าหวีหายไปนั้นก็ตอนต้นเรื่องนี่แหละ
เอาเป็นว่าให้ทุกคนช่วยกันตามหาทั้งหวีของฉันและคนร้ายเพราะว่าฉัน..จะไม่ปล่อยคนร้ายไว้ลอยนวลแน่
รับทราบ!”
“ทราบบบบบบ!”
ทุกคนต่างเปล่งเสียงออกมาด้วยความเบื่อหน่าย แต่คนที่ดูจะเปล่งเสียงดังกว่าใครก็ไม่พ้นเจ้าสไปเดอร์แมนของทุกคน
“เอาล่ะ! ไอร่อนแมนฉันให้นายจัดการดูกล้องวงจรปิดทุกตัวตลอดช่วงพักกลางวันนี้
หากเจออะไรผิดสังเกตให้รายงานฉัน รับทราบ!”
“ครับๆ”
บุคคลที่ถูกเรียกว่าไอร่อนแมนรับทราบเสร็จ ก็จัดการเปิดโน้ตบุ๊กออกมาเช็คระบบรักษาความปลอดภัยในโรงเรียนนี้ทันที
“เดอะแฟลช
ฉันมอบหมายให้นายสำรวจโรงเรียนทุกซอกทุกมุมภายในเวลานี้ว่ามีใครทำตัวมีพิรุธบ้าง Let’s go!”
“…” คนที่ถูกเรียกว่าเดอะแฟลชนั่งทำหน้างงอยู่กับที่
เขากำลังคิดว่ามันใช่เรื่องที่จะต้องออกไปวิ่งเล่นตอนนี้หรอ
“โอ้โหหหห! สมกับเป็นเดอะแฟลชเพิ่งสั่งการไปเมื่อกี้นายก็กลับมาแล้ว
เร็วทันใจ”
คือตูยังไม่ได้ลุกไปไหนเลยโว้ยยยยยยยย!!!
“ไหนรายงานมาซิ” ยังจะให้ตูรายงานอี๊กกกก
“ก็ เอ่ม..ไม่มีใครน่าสงสัยนะครับ”
“เป็นไปไม่ได้! แสดงว่าคนร้ายมันฉลาดมากสามารถหลบหลีกความเร็วของเดอะแฟลชได้
ไม่ได้การแล้ว”
“เฮ้ออออ!”
ทุกคนต่างถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ยกเว้นเจ้าสไปเดอร์แมนที่ยังนั่งหลังตรงรอฟังคำสั่งจากหัวหน้าอย่างใจจดใจจ่อด้วยสายตามุ่งมั่น
กับธอร์เทพเจ้าสายฟ้าที่นั่งรอคำสั่งสบายๆ ไม่ได้ดูเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร
“เป็นยังไงบ้างไอร่อนแมน เจออะไรผิดสังเกตบ้าง”
ท่านหัวหน้ารีบถามไถ่ด้วยความร้อนรน คนเป็นลูกน้องก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่มีอะไรผิดสังเกตเลยครับ
แม้แต่ตอนที่รุ่นพี่จุนมยอนออกมาจากห้องน้ำก็ยังมีหวีอยู่กับตัวอยู่เลยนะครับ”
“บ้าจริง! แล้วมันจะหายไปได้ยังไง
ฉันอุตส่าห์ใส่กระเป๋าหลังกางเกงอย่างดีเลยนะ” หัวหน้าของทุกคนดูจะหัวร้อนเป็นอย่างมาก
เขาเดินไปเดินมาอีกครั้งอย่างร้อนรนอีกไม่กี่นาทีก็จะหมดเวลาแล้วด้วย
ให้ตายสิ! นี่เรายังไม่ได้เบาะแสอะไรเลยซักอย่าง
“รุ่นพี่…ไม่ได้ใส่ไว้ที่กระเป๋าเสื้อหรอครับ”
หนึ่งเสียงที่ไม่ปริศนาดังมาจากบุคคลที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวท้ายสุด
ที่ถูกขนานนามว่าเป็นกัปตันอเมริกา
สิ้นสุดเสียงนั้นทุกคนต่างพร้อมใจกันหันไปมองที่หัวหน้าของพวกเขาที่กำลังคลำๆ
ดูแถวๆ เสื้อนักเรียนของตัวเอง จนแล้วภาพก็เปลี่ยนเป็นสโลว์โมชั่นช่วงที่ท่านหัวหน้าค่อยๆ
ดึงวัตถุชนิดหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วมันก็คืออออออ…..!!!!!
“ฉันเจอหวีแล้ว แฮะ!” ฉีกยิ้มแห้งไปให้เหล่าสมาชิก
กิ๊ง แก๊ง ก๊องงง~
“โว้ยยยยยยยยยยยย!!!”
ทุกคนต่างส่งเสียงพร้อมกันโดยมิได้นัดวูฟเวอรีนแต่อย่างใด
ร่างหนาผิวสีคล้ำที่ถูกขนานนามว่าวูฟเวอรีนนั้นเพิ่งตื่นจากการหลับใหล
ใบหน้าของเขาดูง่วงและงง ประโยคแรกที่เขาพูดหลังจากตื่นนอนนั้นก็คือออออ….!!!!!
“กลับบ้านได้แล้วหรอ”
และเตรียมเก็บกระเป๋าอย่างที่คนอื่นๆ เขาทำกัน
ท่านหัวหน้าที่เก็บกระเป๋านักเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็อยากจะขอพูดอะไรซักนิดเพื่อกอบกู้หน้าตาก่อนกลับบ้านเสียหน่อย
“อ่ะแฮ่ม! ขอบใจทุกคนมากสำหรับวันนี้
แม้ภารกิจวันนี้อาจจะดูไม่หนักหนาสาหัสอะไรแต่ก็อย่าได้ประมาทมันเชียวล่ะ หนทางนี้ยังอีกยาวไกลยังมีภารกิจอีกมากมายที่ยังรอพวกเราอยู่
จงจำไว้ว่า..เอ่อ”
ท่านหัวหน้าหยุดคิดไปซักพักเพื่อหาคำพูดเท่ๆ มาปลุกใจ
แต่จนแล้วจนรอดก็คิดอะไรไม่ออก “ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่ากลับบ้านดีๆ นะ
ปิดการประชุมได้!”
สมาชิกทุกคนต่างยืนขึ้นตัวตรงโดยยกมือขวามาทาบไว้ที่หน้าอกซ้ายเป็นการแสดงความเคารพต่อท่านหัวหน้าอันเป็นที่รักยิ่ง
ทุกคนไม่ได้แสดงความซาบซึ้งกินใจกับโอวาทของท่านหัวหน้าเมื่อกี้ ยกเว้นก็แต่เจ้าสไปเดอร์แมนที่ปรบมือทำหน้าซาบซึ้งอยู่เพียงผู้เดียว
นอกนั้นก็ก็คิดกันเพียงในใจว่า ‘ตูได้กลับบ้านแล้วโว้ยยยยยย’
ความคิดเห็น