(SF & OS) คลังลั่นฟิค`s ขี้ตะไคร่ | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #16 : [OS] FATHER

FATHER

“พ่อไม่ใช่พ่อของผมจริงๆ ใช่ไหม?”

.

.

.

.

.

.

ผมไม่เคยรู้เลยว่าทำไมตัวเองถึงไม่มีแม่ ทั้งไม่เคยเห็นหน้าและไม่เคยรู้จักเลยว่าแม่ของตัวเองเป็นใคร

ผมจึงอยู่กับพ่อด้วยกันสองคนมาโดยตลอด

พ่อคือคนเดียวที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่ยังเล็ก ไม่ว่าผมจะถามว่าแม่นั้นเป็นใครก็ไม่เคยได้รับคำตอบจากผู้เป็นพ่อเลย แถมยังโดนว่าให้เลิกคิดเรื่องแม่ไปได้แล้วเพราะคนแบบนั้นไม่ต้องการผมอีกแล้ว

พ่อเป็นคนใจร้ายแต่ก็รักผมมากๆ เช่นกัน

ไม่ว่าผมจะอยากได้อะไรพ่อก็จะหามาให้ผมทุกอย่าง ไม่ว่าจะแพงขนาดไหน หรือมันมีแค่ชิ้นเดียวในโลกพ่อคนนี้ก็ทำมาให้ผมแล้วทั้งนั้น

แต่ก็เป็นคนใจร้ายสำหรับผมเพราะพ่อไม่เคยให้อิสระกับผมเลย ผมไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนคนเดียวหรือกับเพื่อนยิ่งโดนห้าม ไปค้างบ้านเพื่อนก็อย่าหวัง แค่ไปโรงเรียนก็ต้องมีคนขับรถคอยไปรับ-ส่งทุกๆ วัน

ทุกๆ อย่างต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของพ่อ…เพียงเพราะพ่อเป็นห่วงผม

เมื่อตอนผมยังเด็กเท่าที่จำความได้ ผมไม่ได้สนใจเลยว่าสิ่งที่พ่อทำนั้นมันคืออะไร ในวันเกิดของผมทุกๆ ปีหลังจากที่จัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดเสร็จพ่อจะพาผมไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่พ่อได้บอกกับผมว่าเขาสร้างไว้สำหรับผมเพียงคนเดียว ผมเท่านั้นที่สามารถมาอยู่ที่นี่ได้ มันเป็นตึกระฟ้าชั้นบนสุดที่รอบด้านเป็นกระจกสามารถมองเห็นตัวเมืองได้รอบทิศ ยิ่งตอนกลางคืนจะยิ่งสวยมากๆ

ผมจำได้ว่าในวันเกิดของผมครั้งหนึ่งในสถานที่แห่งนั้นเราเล่นของเล่นด้วยกันจนเหนื่อยทั้งคู่ พ่อพาผมไปอาบน้ำและมาเข้านอนด้วยกัน พ่อมักจะถามผมประจำว่ารักพ่อไหม ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ต้องตอบไปว่ารักเพราะพ่อเป็นพ่อของผม

ผมไม่รู้เลยว่าการกระทำบางอย่างของพ่อมันหมายถึงอะไร

ในคืนนั้น..อยู่ๆ พ่อก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมที่ตัวของผม ผมคิดเพียงแค่ว่าพ่อกำลังจะพาเราเล่นอะไรหรือเปล่า แต่พ่อก็ได้แต่เงียบและก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ จนริมฝีปากของเราชิดติดกัน ผมในตอนนั้นตกใจมากไม่รู้ว่าพ่อกำลังเล่นอะไรอยู่แต่สิ่งที่พ่อกำลังทำอยู่นั้นมันทำให้ผมขาดอากาศหายใจ

ผมถูกถอดเสื้อผ้าออกจนหมดทั้งสับสนและทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าพ่อจะกำลังทำอะไรแต่ผมก็ได้แต่นอนนิ่งๆ อยู่แบบนั้นไม่กล้าขยับเพราะกลัวพ่อจะใจร้ายใส่…แต่แล้วพ่อก็เริ่มสัมผัสไปทั่วร่างกายผมจนมันเกิดอารมณ์บางอย่างที่แปลกประหลาดขึ้นมา ผมเรียกมันไม่ถูกแต่ก็รู้สึกสนุกตามประสาเด็ก

แต่แล้วพ่อก็หยุดทั้งหมดลง…เขามองหน้าผมแล้วบอกว่า

“ถ้าพ่อทำให้หนูเจ็บ หนูจะโกรธพ่อไหม?”

ผมไม่เข้าใจว่าความเจ็บที่พ่อหมายถึงคืออะไรในเมื่อตอนนี้เรากำลังสนุกกัน แล้วทำไมผมจะต้องรู้สึกเจ็บ

“…” ผมส่ายหน้า

แล้วพ่อก็เริ่มสัมผัสร่างกายผมอีกครั้งแต่แล้วความเจ็บปวดก็ค่อยๆ แทรกผ่านเข้ามาที่ช่องทางด้านหลังตอนที่ผมเผลอ ผมสะดุ้งและร้องไห้โวยวายในทันทีความเจ็บที่พ่อหมายถึงนั้นทำผมดิ้นหนีออกมาจากพ่ออย่างลืมตัวว่าถ้าทำแบบนี้พ่ออาจจะใจร้ายใส่ได้

พ่อรวบผมเข้าไปกอดปลอบทั้งๆ ที่ผมก็ยังโวยวายอยู่ว่า ไม่เอาแบบนี้ ไม่เล่นแบบนี้ มันเจ็บ แต่พ่อก็ขอโทษผมแล้วก็ทำให้ผมสงบได้ในที่สุด

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่พ่อไม่ทำแบบคืนนั้นกับผมอีก..แต่ภาพเหล่านั้นและความเจ็บก็ยังคงอยู่ในหัวผมให้ได้นึกถึงมันอยู่ตลอด…ผมคิดอยู่ตลอดว่าพ่อกำลังจะพาผมเล่นในแบบใหม่แต่มันเป็นเพราะผมเด็กเกินไปและยังรับความเจ็บปวดขนาดนั้นไม่ได้ พ่อจึงได้หยุดมันไว้

ผมจึงเฝ้ารอวันที่ผมจะโตเร็วๆ เพื่อที่พ่อจะได้กลับมาเล่นกับผมอีก

FATHER

ในวันนี้ที่ผมอายุครบ18ปี หลังจากงานเลี้ยงฉลองวันเกิดเสร็จสิ้นพ่อก็ยังคงพาผมไปยังสถานที่แห่งนั้นที่ที่ผมคนเดียวเท่านั้นจะสามารถไปได้ เพราะผมอายุครบ18แล้วพ่อจึงต้องจัดงานที่โรงแรมในเครือของตัวเองพร้อมทั้งเชิญแขกและบรรดานักธุรกิจต่างๆ มากมายมาร่วมฉลอง นั่นทำให้เราทั้งคู่มาที่แห่งนี้ดึกกว่าทุกๆ ปีที่ผ่านมา

ผมโตขึ้นมากพร้อมๆ กับความเป็นเด็กที่หายไปกับนิสัยที่เปลี่ยนแปลง ผมดื้อมากขึ้นและชอบที่จะขัดคำสั่งผู้เป็นพ่ออยู่บ่อยครั้ง แต่มันไม่ใช่เพราะผมเกลียดพ่อแต่เป็นเพียงเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจต่างหาก

ผมแค่กลัวว่าซักวันหนึ่งพ่อจะพาผู้หญิงหรือใครซักคนเข้ามาในบ้าน พร้อมกับบอกว่าจะแต่งงานกับคนๆ นั้น

ในตอนนี้พ่อยังคงอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ผมที่อาบเสร็จแล้วแต่ก็ยังใส่ชุดคลุมก็มานอนรอที่เตียงเล่นโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ได้มากจากครอบครัวนึงที่ทำธุรกิจร่วมกันกับพ่อ เห็นว่าเป็นเจ้าของบริษัทที่ผลิตสมาร์ทโฟนอันดับแนวหน้า และที่ผมเล่นอยู่นี้ก็ยังไม่มีวางจำหน่ายที่ไหนในโลก

“เป็นไง?” พ่อสวมชุดคลุมแล้วเข้ามานอนข้างๆ ผมที่นอนเล่นอยู่

“ก็ดีครับ แต่ผมไม่ค่อยชอบสี” หมายถึงโทรศัพท์น่ะที่เขาดันทำสีทองมาให้ผม แต่ผมอยากได้สีดำมากกว่า

“เดี๋ยวพ่อไปบอกให้เขาเปลี่ยนสีมาให้ใหม่เอาไหม?”

“ขอบคุณครับ” ผมจัดการล็อคหน้าจอโทรศัพท์แล้ววางมันไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะพลิกตัวมานั่งบนลำตัวใหญ่ๆ ของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของตัวเอง

“เอาล่ะคุณปาร์ค ชานยอลได้เวลาจัดการบัญชีของคุณแล้ว”

CUT

เชิญรับ sin รับ porn ~

แบคฮยอนกลับมานอนเล่นโทรศัพท์ต่อ ส่วนคนที่เพิ่งจะมีอะไรด้วยกันหมาดๆ ก็ออกไปคุยงานที่ห้องอื่นแล้วก็ไม่พ้นสายของแม่นางซอนมีนั่นแหละ เหอะๆ ถ้าติดต่องานกันเสร็จเมื่อไหร่แบคฮยอนสัญญาเลยว่าจะส่งพวงหรีดไปแสดงความยินดีถึงที่ จะได้หมดเวรหมดกรรมกับพ่อของเขาซักที

อ่า ปีนี้แบคฮยอนอายุ18ปีแล้วนี่นะไม่คิดเลยว่าเขาจะมีอะไรกับพ่อของตัวเองมาได้3ปีแล้ว ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้…

มันเริ่มมาจากวันเกิดอายุครบ15ปีของเขา งานเลี้ยงวันเกิดจัดขึ้นภายในบ้านของพ่อเองแต่เราก็เชิญคนที่สนิทและนักธุรกิจบางท่านที่ยังไม่กลับประเทศของตัวเองมาร่วมฉลองด้วย ของขวัญมากมายที่ได้รับถูกรวบรวมไปกองเอาไว้ที่โต๊ะ แต่ก็มีอยู่หนึ่งอย่างที่ไม่ได้ถูกเอาไปรวมกับบรรดาของขวัญเหล่านั้น แต่ก็นับเป็นของขวัญวันเกิดที่เซอร์ไพรส์ที่สุดในชีวิต

ผู้หญิงคนหนึ่งที่คงจะเป็นนางแบบเดินตรงมาหาแบคฮยอน เธอกล่าวสุขสันต์วันเกิดพร้อมกับเอ่ยบอกบางสิ่งที่ทำให้เขานิ่งสนิทไปชั่ววูบนึง

‘รู้อะไรไหมชานยอลไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของนายนะ’

ไม่รู้ว่าเธอมาบอกกับแบคฮยอนแบบนั้นเพื่อความประสงค์ดีหรือประสงค์ร้ายกันแน่ แต่ก็ทำเอาเด็กน้อยคนนึงไปต่อไม่ถูก เขาเงียบหลังจากนั้นเป็นต้นมาและไม่ได้เอ่ยพูดจากับใคร จนทั้งเขาและพ่อที่ไม่รู้ว่าควรเรียกอีกฝ่ายได้อีกไหมก็มาถึงสถานที่ส่วนตัวสำหรับสองเราเท่านั้นที่เข้ามาได้

‘พ่อไม่ใช่พ่อของผมจริงๆ ใช่ไหม?’ แบคฮยอนไม่รีรอที่จะเอ่ยถามผู้เป็นพ่อออกไปตรงๆ

‘…’

‘ผมยังเรียกคุณว่าพ่อได้อยู่ไหม ฮึก..ครับ?’

“แบคฮยอน!”

“หะ..ห้ะ ครับ?” แบคฮยอนสะดุ้งตกใจจนทำโทรศัพท์ตกลงบนหน้าอกของตัวเอง

 อ่า เมื่อกี้นี้เขาเผลอไปนึกถึงตอนนั้นซะได้ ตอนที่เขาถามผู้เป็นพ่อออกไปตรงๆ ว่าใช่พ่อของเขาจริงๆ หรือเปล่า แล้วหลังจากนั้นน่ะเหรอ

ก็แบบว่า…ป้าบ! ไปจบกันที่เตียงซะได้

“พ่อเรียกหลายครั้งแล้วนะ คิดอะไรอยู่?”

“เปล่าซะหน่อย” แบคฮยอนกอดแขนผู้เป็นพ่อแน่นแล้วเอาหน้าซุกไปเอาไว้

“อย่าให้รู้ว่ากำลังคิดถึงหมอนั่นนะ พ่อสั่งไล่ออกจริงๆ ด้วย”

“อำนาจใหญ่มาจากไหนครับคุณปาร์ค”

“ไม่ใหญ่มาก แต่ไอ้นั่นก็ใหญ่พอจะทำคนแถวนี้ร้องได้” พูดพร้อมกับขึ้นไปคร่อมตัวอีกฝ่าย “อีกซักรอบไหมล่ะ?”

“ฮื่อออ พอแล้ววว” แบคฮยอนทำหน้างอแง

“รักพ่อไหม?”

“รักพ่อมากๆ”

“รักพ่อก็ต้องมีอีกรอบนะครับ”

“แงงง ไม่เอาแล้วววว”

END

จบเหอะ 55

เจอห้องลับของเราได้ที่ TAKHIRLAND