(SF & OS) คลังลั่นฟิค`s ขี้ตะไคร่ | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #13 : [SF] CURSE | 01

 * ไม่มีความสมจริง ไม่มีหลักวิทยาศาสตร์อะไรมารองรับเลยฮับ

เป็นจินตนาการเพื่อความบันเทิงล้วนๆ *

CURSE

บยอน แบคฮยอน เรียนจบมาแล้วสองปีแต่ก็ยังไม่มีงานทำ วันๆ เอาแต่เที่ยวกลางคืนจนเงินหมดก็โทรไปขอพ่อแม่เรื่อยๆ โดยไม่คิดที่จะหางานทำเอง…เขาอาศัยอยู่ในบ้านพักที่ปล่อยให้เช่าเป็นรายเดือน โดยที่แชร์ค่าเช่ากับรูมเมทหนึ่งคนที่ชื่อว่า ปาร์ค ชานยอล

เราสองคนไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน ต่างคนต่างอยู่กับชีวิตของตัวเอง ชานยอลมักออกไปทำงานแต่เช้าและกลับมาตอนห้าโมงเย็น ส่วนแบคฮยอนมักจะออกไปเที่ยวตอนกลางคืนและกลับมาอีกทีตอนที่ฟ้าเริ่มสว่าง หลังจากนั้นก็นอนยาวๆ อยู่ในห้อง

ช่วงเวลาที่จะทำให้เราสองคนอยู่ด้วยกันก็คือตอนกินข้าวเย็นเพียงเท่านั้น เราทั้งคู่ตกลงกันว่าข้าวเย็นจะสลับเปลี่ยนกันซื้อมากิน ยังไงเราก็อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยกันก็ควรจะหาซักช่วงเวลาหนึ่งมาพบหน้าพบตาหรือพูดคุยกันบ้าง

แบคฮยอนเป็นเสือผู้หญิงวันไหนที่ชานยอลไม่อยู่บ้านเขาก็มักจะพาสาวๆ มาสานต่อที่บ้านดีกว่าไปเปิดโรงแรมแพงๆ ให้เปลืองตัง เพราะยังไงแบคฮยอนก็ไม่ใช่ผู้เช่ารายเดียวเขามีรูมเมทจะนึกจะทำอะไรก็ต้องมีความเกรงใจอีกฝ่ายด้วย

ส่วนชานยอล..เป็นคนเงียบๆ ถ้าไม่พูดด้วยก็ไม่พูดเลย แต่ก็ไม่ใช่คนน่ากลัวอะไรบางวันที่เจ้าตัวออกไปข้างนอกก็จะมีข้างฝากมาให้แบคฮยอนบ้าง ก็นับว่าความสัมพันธ์ฉันรูมเมทระหว่างเราก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

ในคืนหนึ่งแบคฮยอนไปเที่ยวผับประจำตามปกติ ชานยอลก็คงจะกำลังนอนหรือไม่ก็อ่านหนังสือตามปกติ แต่ก็มีสิ่งที่ไม่ปกติเลยก็ตรงที่ว่าไม่มีสาวคนไหนเข้ามาสานต่อกับแบคฮยอนเลยซักคน เพราะปกติแล้วไม่ว่าคืนไหนต่อคืนไหนก็ต้องมีใครซักคนเข้ามาคุยกับเขาแล้วไปต่อกันที่อื่น

แบคฮยอนอยู่ที่ผับเกือบค่อนคืนก็ไม่มีใครเข้ามาเหลียวแลเลยซักคน หรือว่าวันนี้อาจจะไม่ใช่วันของเขา แบบว่า..สาวๆ ที่มีรสนิยมชอบคนแบบเขาจะไม่มา เอาเถอะถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะคิดเพียงแค่ว่าออกมากินเหล้าแก้เบื่อก็แล้วกัน

เมื่อกลับมาถึงบ้านโดยแท็กซี่ในเวลาประมาณตีสองกว่าๆ ก็เห็นว่าไฟในบ้านนั้นปิดหมดทุกดวงคาดว่ารูมเมทอีกคนคงจะหลับไปนานแล้ว ถึงจะดื่มไปเยอะแต่ก็ยังคงประคองสติของตัวเองได้อยู่ เมื่อเข้าไปในบ้านได้ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองโดยไม่คิดจะลุกไปอาบน้ำแต่อย่างใด แล้วก็หลับไปอย่างไวราวกับโดนสับสวิตช์

  แบคฮยอนกำลังเดินไปยังที่ไหนซักที่ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องเดินไปไหนเหมือนกันเขารู้แค่ว่าเขาต้องเดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆ แม้รอบข้างจะมืดมิดจนมองอะไรไม่เห็นก็ตาม

แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบจนแบคฮยอนต้องยกมือขึ้นปิดตา แต่เมื่อเปิดตาขึ้นมามองอีกครั้งรอบด้านก็กลายเป็นหมู่เมฆสีขาวมากมายลอยละล่องราวกับว่าเขายืนอยู่บนท้องฟ้าอย่างไรอย่างนั้น

“สวัสดี” จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏกายของใครบางคนที่เขาไม่รู้จัก

“เธอเป็นใคร?” แบคฮยอนเอ่ยถามผู้หญิงตรงหน้าที่ใส่ชุดสีขาวฟูฟ่อง ในมือถือแท่งไม้เล็กๆ สีขาวที่ปลายสุดเปล่งแสงเป็นประกายไว้อยู่

หลุดมาจากละครเรื่องไหนล่ะจ๊ะแม่นาง นี่ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาสวยก็คงบอกว่าเป็นบ้าไปแล้ว

“นี่ฉันไม่ได้บ้านะ!” ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาราวกับอ่านใจของเขาได้

ตลกละ! ใครมันจะไปอ่านใจได้กันเล่า

“ฉันนี่ไงอ่านอยู่”

เฮ้ย! บ้าหรือเปล่าวะ หรือนี่กูกำลังคุยกับคนบ้า

“ก็บอกว่าไม่ได้บ้า เลิกคุยในใจซักทีเหอะ” เหมือนเธอเริ่มจะมีน้ำโหเพราะเตรียมถกแขนเสื้อจะหาเรื่องเลยน่ะ

“อ่าๆ แล้วเธอเป็นใคร”

“ฉันเป็นนางฟะ…”

“ถุ้ย!”

“เอ๊ะ! ถุ้ยอะไร”

“ไปหลอกเด็กไปป้า นางฟ้าอะไรไร้สาระ”

“ปะ..ป้าเหรอ”

ดูเหมือนคุณนางฟ้าจะตกใจกับสรรพนามที่คู่สนทนาของเธอเรียกเป็นอย่างมาก แบคฮยอนที่ไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหนก็มองซ้ายแลขวา แต่ถึงแม้จะมองไปกี่รอบทิศก็จะเจอแต่ก้อนเมฆเต็มไปหมด

“นี่! นายไม่รู้หรือไงว่าตัวเองกำลังจะโดนสาป” คุณนางฟ้าไม่ยอมแพ้เมื่อตั้งสติได้ก็เอ่ยถึงธุระสำคัญที่เธอต้องมาเจอนายคนนี้

“โดนสาป?” แบคฮยอนคิดว่าแค่คนตรงหน้าบอกว่าตัวเองเป็นนางฟ้าก็ว่าไร้สาระพอแรงแล้วนะ แล้วมาพูดถึงเรื่องคำสงคำสาป บ้าบอจริงๆ

“ใช่ และฉันก็จะเป็นคนสาปนายด้วย” เชิดคอพูดอย่างคนเหนือกว่า แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย “ไม่อยากรู้หรือไงว่าตัวเองทำอะไรผิดจนต้องโดนสาป”

“อ่าๆ ว่ามา” เอาเถอะมาขนาดนี้แล้วยอมๆ ฟังซักหน่อยก็ได้ ถ้าจะไร้สาระก็มาให้สุดเลย

“ก็นายน่ะชอบเที่ยวกลางคืน โตจนอายุยี่สิบสามแล้วก็ยังไม่มีงานทำ ขอเงินพ่อแม่ๆไปวันๆ นี่มันน่าตีจริงๆ เลยให้ตายสิ…แล้วยังจะเป็นเสือผู้หญิงฟันไม่เลือกหน้าอีก โอ๊ยยย! ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ ล่าสุดโกหกพ่อแม่บอกว่าได้งานทำแล้วแต่ต้องการเงินไปลงทุนสามหมื่น แต่สุดท้ายก็เอาเงินพวกนั้นไปใช้หนี้ที่เล่นพนันแพ้ แล้วยังจะ…”

“พอๆๆๆ นี่ป้าเป็นอะไรวะเนี่ยบ่นอย่างกับเป็นเมียลุงผมไปได้” แบคฮยอนรีบเบรคอีกคนก่อนที่วีรกรรมทั้งหมดที่เขาทำมาจะทับตัวเขาตาย

มันก็ละอายใจนะ..แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่หว่าก็งานยังหาไม่ได้ ก็เลยเที่ยวไปเรื่อยๆ ก่อน แต่ผู้หญิงพวกนั้นมาติดเขาเองนะถึงบางคนเขาจะเข้าไปชวนคุยก่อนก็ตาม แต่เรื่องโกหกพ่อแม่อันนี้ยอมรับว่าเลวจริง..มันช่วยไม่ได้นี่หว่าเขาดันเผลอไปเล่นพนันแล้วดันแพ้ซะนี่ ไม่รู้จะไปเอาเงินจากไหนมาใช้หนี้ก็เลยโกหกพ่อแม่นิดๆ หน่อยๆ เพื่อไม่ให้โดนกระทืบล่ะวะ

“ฉันยังไม่ได้แต่งงาน!!!”

“ไม่แปลกใจเลย”

“เอ๊ะ!” คุณนางฟ้าดูเหมือนจะเริ่มทนไม่ไหวกับผู้ชายคนนี้แล้ว อย่างนี้มันต้องเจอคำสาปหนักๆ เอาให้จำไปตลอดชีวิตเลย “คนอย่างนายจะต้องโดนสั่งสอนซะบ้างจะได้จำ”

“สั่งสอนอะไรอีกล่ะป้า”

“หึ ฉันจะขอสาปให้นายตั้งท้องได้”

“เฮ้ยๆ  เดี๋ยวป้ามันไม่ตลกเลยนะ” แบคอยอนรีบพูดค้านขึ้นมา “ผมเป็นผู้ชายจะไปท้องได้ยังไง ไร้สาระ”

“อ่อเหรอ” จัดการแกว่งไม้คทาในมือไปหนึ่งที

และเมื่อคุณนางฟ้าแกว่งไม้คทาความรู้สึกหนักๆ ที่ท้องทำให้แบคฮยอนต้องก้มลงไปมองดูปรากฏว่าหน้าท้องของเขาขยายใหญ่ขึ้นราวกับคนท้องจริงๆ เขาทรุดตัวลงแล้วประคองท้องของตัวเองเอาไว้เพราะมันหนักมากมายมหาศาลราวกับมีหินอยู่ภายในนั้น

“นี่ป้าทำอะไรกับผมเนี่ย!!?” เงยหน้าขึ้นไปโวยวายกับคนที่ยืนยิ้มเยาะเย้ยเขาอยู่

“นี่แหละคือคำสาปที่นายจะได้รับต่อจากนี้ไป ฮ่าๆๆๆ”

“ไม่! เอามันออกไปนะ ผมเป็นผู้ชาย!!!” เหมือนกับว่ามีใครมากระชากเขาให้ตกลงไปเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่นางฟ้าคนนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิม เธอหัวเราะเยาะเย้ยแล้วโบกมือบ้ายบายเขาที่กำลังจะตกลงไป

“โอ๊ะลืมบอก ถ้านายตามหาพ่อของเด็กไม่เจอ ชีวิตของนายก็จะไม่มีความสุขอีกต่อไป จำไว้ด้วยล่ะ ฮ่าๆๆๆ”

“ม่ายยยยยยยย!!!!!!”

CURSE

“เฮือกกกก!”

แบคฮยอนตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อที่ท่วมตัว เขารีบจับท้องของตัวเองอย่างอัตโนมัติและพบว่ามันยังคงปกติดีไม่ได้มีขนาดใหญ่เหมือนในฝัน

ใช่! แบคฮยอนฝัน..เป็นฝันที่ประหลาดมากๆ เขาฝันว่าตัวเองเดินไปที่ที่หนึ่งที่มืดมากๆ แต่ซักพักโดยรอบก็กลายเป็นเมฆที่เหมือนเขาลอยอยู่บนท้องฟ้า แล้วจู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งอ้างว่าตัวเองเป็นนางฟ้า แล้วสาปเขาให้ตั้งท้องได้

นี่มันความฝันไร้สาระชัดๆ

นางฟ้าอะไรกันล่ะ คำสาปอะไรกันล่ะมันช่างไร้สาระสิ้นดี ไหนจะคำสาปที่ให้เขาท้องได้อีก บ้าไปแล้ว..เขาเป็นผู้ชายแล้วผู้ชายที่ไหนตั้งท้องได้กัน สงสัยเขาคงจะเมามากเลยฝันเป็นตุเป็นตะขนาดนี้

เหลือบไปมองนาฬิกาที่หน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นว่าเป็นเวลาบ่ายโมงกว่าๆ แล้ว ซึ่งรูมเมทอีกคนก็คงยังไม่กลับ จะให้เขานอนต่อมันก็ไม่หลับแล้วเพราะความฝันนั่นแท้ๆ เลย แบคฮยอนจึงจำใจลุกจากเตียงไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย ยังไงซะวันนี้ก็ไม่ใช่วันที่เขาต้องออกไปซื้อกับข้าว แค่หุงข้าวไว้รออีกคนกลับมาก็พอ

บรรยากาศภายในโต๊ะกินข้าวยังคงเงียบเพราะต่างคนต่างไม่พูดเหมือนเฉกเช่นทุกวัน แต่แบคฮยอนกลับมีอาการเหม่อผิดปกติข้าวในจานก็ตักกินไปแค่สองสามคำแล้วก็เขี่ยเล่นอยู่อย่างนั้น

“เป็นอะไรหรือเปล่า” ชานยอลที่นั่งตรงข้ามรูมเมทคอยสังเกตท่าทีของอีกฝ่ายตลอดก็เอ่ยถามขึ้น

“ห๊ะ..อืม เปล่าๆ” แบคฮยอนส่ายหน้าปฏิเสธแล้วลุกขึ้นเตรียมเอาจานไปเก็บ “ผมอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ”

ชานยอลมองตามร่างเล็กจนเดินเข้าห้องไป ถ้าเจ้าตัวบอกว่าไม่มีอะไรก็คงจะไม่มีอะไรจริงๆ ตามนั้น แล้วเราทั้งสองคนก็ไม่ได้สนิทกันถึงขนาดมานั่งเล่าปัญหาแล้วขอคำปรึกษากันได้ ชานยอลจึงนั่งกินข้าวตามเดิม

…

หนึ่งเดือนผ่านไป

แบคฮยอนยังคงไปเที่ยวกลางคืนตามปกติ เพราะสิ่งที่กำลังกังวลอยู่นั้นมันไม่ใช่เรื่องจริงยังไงมันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน และเขายังคงเชื่อว่าไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกตั้งท้องได้อย่างแน่นอน เมื่อคิดแบบนี้แล้วแบคฮยอนก็เลยกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม

การดำเนินชีวิตประจำวันก็ยังเหมือนเดิมทั้งคู่ ชานยอลไปทำงานแต่เช้าแล้วกลับมาตอนห้าโมงเย็น แบคฮยอนที่ออกไปเที่ยวทั้งคืนก็กลับมานอนทั้งวัน

แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีสิ่งผิดปกติเกิดคนกับคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของตัวเอง

แบคฮยอนรู้สึกขมๆ คอและอึดอัดท้องเหมือนมีอะไรบางอย่างพยายามตีตื้นขึ้นมา แต่จนแล้วจนรอดก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทั้งที่สติก็ยังไม่เต็มร้อยดีนัก เขาจัดการอาเจียนออกมาอย่างหมดไส้หมดพุงไม่รู้ว่าทำไมถึงได้อยากอ้วก แต่ก็ไม่ใช่เพราะแฮงค์แน่ๆ เพราะเมื่อคืนเขาแทบจะไม่ได้แตะต้องแอลกอฮอล์เลยด้วยซ้ำ

เมื่ออาเจียนออกมาจนหมดจนไม่มีอะไรให้ออกมาแล้ว เขาก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง รู้สึกเหนื่อยล้าไปหมดทั้งๆ ที่ปกติก็ไม่ได้เป็นแบบนี้พยายามฝืนตัวเองลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแต่ก็รู้สึกวูบๆ อยู่หลายครั้งจนต้องหลับตาตั้งสติ

เมื่อดูเวลาก็เป็นเวลาที่รูมเมทอีกคนใกล้จะกลับบ้าน แบคฮยอนรีบเดินไปที่ห้องครัวเพราะเขายังไม่ได้หุงข้าวเลยกลัวชานยอลกลับมาแล้วข้าวยังสุกไม่ทัน ซึ่งหน้าที่หุงข้าวเป็นหน้าที่ประจำของแบคฮยอนเพราะเจ้าตัวอยู่บ้านทั้งวัน ไม่ว่าจะเป็นเวรที่แบคฮยอนต้องซื้อกับข้าวหรือชานยอลเป็นคนซื้อหน้าที่นี้ก็จะเป็นของแบคฮยอน

เสียงรถยนต์ดังอยู่หน้าบ้านแสดงว่าชานยอลนั้นได้กลับมาแล้ว แต่ข้าวที่เพิ่งจะหุงได้ไม่นานก็ยังไม่สุก แบคฮยอนนั่งหลับตาตั้งสติตัวเองอยู่ที่โต๊ะกินข้าวเพราะเมื่อกี้เขาเกิดอาการวูบอีกแล้ว

“ขะ..ขอโทษนะ ข้าวยังไม่สุกน่ะเพิ่งหุง” แบคฮยอนพูดขึ้นเมื่อชานยอลเดินเข้ามาวางกับข้าวไว้ที่โต๊ะ

“ไม่เป็นไร” ร่างสูงว่าเพียงแค่นั้นแล้วขอตัวเอากระเป๋าทำงานไปเก็บที่ห้องของตัวเอง

แบคฮยอนจัดการเตรียมอาหารใส่จานให้เรียบร้อย อาการวูบๆ ยังไม่หายไปดีนักแต่เขาก็พยายามฝืนตัวเองเอาไว้แล้วคิดว่าถ้าได้กินข้าวซักหน่อยและนอนพักก็น่าจะหาย

“เป็นอะไรหรือเปล่า” ชานยอลเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกคนหน้าซีดๆ

“ปะ..เปล่าๆ” ร่างเล็กโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม แต่อาการวูบก็ทำให้แบคฮยอนหน้ามืดและเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อตาชานยอล

“คุณ!!!!”

ชานยอลรีบเข้าไปรับตัวแบคฮยอนเอาไว้ได้ทันเขย่าตัวเรียกอีกคนก็ไม่มีท่าทีว่าจะฟื้น เขาจึงจัดการอุ้มแบคฮยอนในท่าเจ้าสาวแล้วพาขึ้นรถไปโรงพยาบาลทันที

แบคฮยอนถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินในทันทีโชคดีที่เพื่อนของชานยอลเป็นหมออยู่ที่นี่ จึงทำให้สบายใจในระดับนึงว่ารูมเมทอีกคนจะปลอดภัย ตอนที่แบคฮยอนเป็นลมไปต่อหน้าของเขานั้นใจชานยอลแทบจะหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ยังดีที่ตั้งสติไว้ได้ทันไม่งั้นรูมเมทอีกคนอาจได้รับบาดเจ็บไปมากกว่านี้

รอซักพักใหญ่ๆ คิม จงแด คุณหมอหรือเพื่อนของชานยอลก็ออกมาพร้อมกับร่างของรูมเมทที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ จงแดพยักหน้าให้ร่างสูงเดินตามไปพร้อมกันกับตน เขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องคนไข้บยอน พร้อมๆ กับร่างสูงที่เอ่ยถามถึงอาการของคนในห้องทันที

“เป็นยังไงบ้าง?”

“ฉันก็ยังให้คำตอบอะไรไม่ได้ว่ะ ต้องรอผลตรวจอย่างละเอียดอีกทีแต่เบื้องต้นคือมีอาการอ่อนเพลียและพักผ่อนน้อย ไม่เป็นอะไรที่ร้ายแรงมากนายสบายใจได้”

“ขอบใจนะ”

“เข้าไปรอในห้องได้เลย ถ้าได้ผลตรวจเมื่อไหร่ฉันจะมาบอกอีกที”

“อืม ขอบใจมากๆ”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไป ชานยอลเปิดประตูเข้าไปในห้องพักที่มีร่างของรูมเมทนอนอยู่บนเตียง ยังโชคดีที่อีกคนไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงถึงแม้จะต้องรอผลตรวจอีกทีก็ตาม

…

“อะ..อือ”

แบคฮยอนลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับอาการปวดหัวตุ้บๆ แสงไฟสีขาวบนเพดานส่องเข้ามาแยงตาจนต้องยกมือขึ้นมาบังแต่ก็สังเกตเห็นว่ามือข้างซ้ายของตัวเองถูกเจาะสายน้ำเกลือเอาไว้อยู่ “ระ..โรงพยาบาลเหรอ”

“ตื่นแล้วเหรอ รู้สึกยังไงบ้าง” ชานยอลรีบลุกขึ้นมาถามไถ่อาการเมื่อเห็นอีกฝ่ายตื่นแล้ว

“ปวดหัว”

“งั้นเหรอ รอหน่อยนะเดี๋ยวหมอก็มา”

ชานยอลทำการปรับเตียงให้สูงขึ้นมาอีกหน่อยเพื่อจะได้เอาน้ำให้อีกคนดื่มได้ถนัด เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณหมอจงแดเปิดประตูเข้ามาพอดี

“คุณแบคฮยอนตื่นพอดีเลยครับ รู้สึกยังไงบ้าง” จงแดยิ้มอย่างใจดีพร้อมกับยกชาร์ทผลตรวจขึ้นมาอ่าน

“ปวดหัวครับ”

“แล้วก่อนหน้านี้มีอาการยังไงบ้างครับ”

“อ้วกครับ แล้วก็วูบบ่อยๆ”

“อืม…ผมจะบอกก่อนนะครับว่าผลตรวจที่ได้มานี้ ผมตรวจดูหลายรอบมากๆ แต่ผลที่ออกมาก็เหมือนกันทุกรอบ”

“ผะ..ผมเป็นอะไรเหรอครับหมอ”

แบคฮยอนกำผ้าห่มแน่นลุ้นไปกับอาการป่วยของตัวเอง ชานยอลที่นั่งอยู่ข้างเตียงก็รอฟังอย่างตั้งใจ

“คุณบยอน แบคฮยอนครับ”

“…”

“…”

“คุณกำลังตั้งครรภ์”

แบคฮยอนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เขาฝันในวันนั้นมันจะเป็นความจริง

ความจริงที่ว่าเขาโดนสาปให้ตั้งท้องได้

เป็นผู้ชายที่สามารถตั้งท้องได้

ไม่เก่งดราม่าเยย ;_;