(SF & OS) คลังลั่นฟิค`s ขี้ตะไคร่ | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #10 : [OS] BROTHER

BROTHER

แบคฮยอนไม่อยากย้ายบ้าน 

แต่จริงๆ แล้วเขาไม่อยากให้แม่แต่งงานใหม่ต่างหาก

พ่อของแบคฮยอนเสียไปแล้วตั้งแต่เจ้าตัวยังเด็ก ความทรงจำที่เกี่ยวกับพ่อมันจึงเลือนลางจนแทบจะจำไม่ได้ แม่จึงเป็นคนเดียวที่เลี้ยงเขามา ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เก่งเธอขยันทำงานหาเงินมาเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียว เพราะแบบนั้นจึงเป็นคนไม่มีเวลาให้กับลูกชายคนเดียวของเธอเลย

แบคฮยอนเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยพูด และชอบอยู่คนเดียว จึงทำให้ผู้เป็นแม่มั่นใจได้ว่าลูกชายคนเดียวของเธอสามารถอยู่ตัวคนเดียวได้และไม่เกเรออกนอกลู่นอกทางให้เธอต้องปวดหัว

แต่ก็เป็นความมั่นใจที่ผิดๆ เพราะการเป็นคนเก็บตัวนั้นทำให้ลูกชายของเธอค่อนข้างเข้ากับสังคมได้แย่ มีโลกส่วนตัวสูงและเป็นคนไม่เอาใครเลยนอกจากตัวเอง มันจึงเป็นปัญหาตอนที่เธอบอกเรื่องการแต่งงานใหม่ให้ลูกชายคนเดียวฟัง แบคฮยอนมีท่าทีต่อต้านในทันทีอย่างที่เธอคิดเอาไว้ แต่เธอก็แสดงเจตนาอันแน่วแน่ว่าเธอรักและเชื่อใจผู้ชายคนนี้ ยังไงก็อยากให้ลูกชายคนเดียวของเธอได้ลองเปิดใจดู

และสุดท้ายงานแต่งงานก็เกิดขึ้นและวันต่อมาทั้งสองแม่ลูกก็ย้ายเข้าบ้านใหม่ในทันที

นอกจากแบคฮยอนจะไม่ชอบบ้านใหม่แล้ว เขายังไม่ชอบครอบครัวใหม่ของแม่อีกด้วย โดยเฉพาะคนที่จะกลายมาเป็นพี่ชายของเขา

ปาร์ค ชานยอล

“ยินดีต้อบรับสู่ครอบครัวปาร์ค” สามีใหม่ของแม่เป็นคนพูดกล่าวต้อนรับ

“สวัสดีครับคุณน้า สวัสดีนะแบคฮยอนดีใจที่ได้เจอ” และตามมาด้วยลูกชายของเขาที่กล่าวทักทายแม่ของแบคฮยอนก่อน และตามด้วยลูกชายของเธอแต่รอยยิ้มที่ส่งมาให้กลับถูกแบคฮยอนเมินเฉย

“สวัสดีจ้ะชานยอล น้าขอโทษแทนลูกชายด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรครับ น้องคงอาจจะยังไม่ชินที่มีพี่ชายเพิ่มมาน่ะครับ”

เหอะ ซื่อบื้อชะมัด แบคฮยอนคิดในใจ

“แบคฮยอนก็ทักทายคุณลุงกับพี่ชานยอลด้วยสิลูก เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”

เปล่าเลย แบคฮยอนไม่อยากจะเป็นด้วยเลยซักนิดแต่ก็ยอมโค้งทักทายพวกเขาทั้งสองคนโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“เข้ามาข้างในบ้านกันดีกว่า” คุณปาร์คเชิญทั้งสองแม่ลูกเข้ามาข้างในบ้านที่ดูกว้างขวางและใหญ่เป็นสามเท่ากว่าบ้านหลังเก่าของพวกเขาได้

เพราะคุณปาร์คเป็นนักธุรกิจเจ้าของบริษัทที่แม่ทำงานเป็นเลขาให้ พวกเขาจึงใกล้ชิดกันและแต่งงานกันหลังจากที่ศึกษาดูใจกันมานานกว่าสองปีแล้ว แบคฮยอนนึกแปลกใจจริงๆ ที่ทำไมลูกชายของคุณปาร์คถึงไม่คิดจะคัดค้านการแต่งงานของพ่อตัวเอง อยากได้แม่ใหม่มากนักหรือยังไงกัน

“ชานยอลพาน้องไปดูห้องหน่อยสิ…หนูแบคฮยอนขาดเหลืออะไรก็บอกพี่เขาได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ”

“อย่าดื้อกับพี่เขานะลูก”

แบคฮยอนกลอกตามองบนกับประโยคของคนเป็นแม่ แล้วเดินตามชายร่างสูงที่ได้เป็นพี่ชายในนามขึ้นไปดูห้องของตัวเอง โดยไม่สนใจผู้ใหญ่ทั้งสองคนอีกเลย

“ไม่รู้ว่านายจะชอบไหม ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกพี่ได้นะ”

สรรพนามที่แทนตัวเองว่าพี่ทำเอาแบคฮยอนถึงกับขมวดคิ้ว เราสองคนไปสนิทกันตอนไหนถึงมาแทนตัวเองว่าพี่ว่าน้อง

“เราไม่ได้สนิทกัน” แบคฮยอนพูดแค่นั้นเพื่อให้อีกคนรู้ตัวว่าเขาไม่อยากจะยุ่งด้วย

“แล้วไม่อยากสนิทกันเหรอ?” แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่เข้าใจความหมายที่เขาสื่อ

“ขอโทษด้วยแต่ ไม่!!!!”

“แต่ว่าเราเป็นพะ…”

“ห้องนี้ใช่ไหม!?” ก่อนที่ชานยอลจะพูดประโยคชวนไม่เข้าหูแบคฮยอนก็โพล่งถามถึงห้องของตัวเองขึ้นมาเมื่อชานยอลเดินมาหยุดที่ประตูไม้สีขาว

“ใช่ เอ่อ มีอะไรก็เรียกได้นะพี่อยู่ห้องข้างนะ…”

และก่อนที่ชานยอลจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ที่ทำให้แบคฮยอนรำคาญ เขาจึงจัดการปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่ายซะและจัดการล็อคประตูให้เรียบร้อย

BROTHER

1 อาทิตย์ผ่านไป

“อยู่กับพี่ชานยอลอย่าดื้อนะลูก เดี๋ยวแม่กลับมาเราจะไปดูโรงเรียนใหม่ด้วยกันนะ”

เหอะ จะไปดูมันทำไมล่ะโรงเรียนใหม่น่ะ ก็โรงเรียนเดียวกับไอ้พี่ชายในนามตัวสูงชะลูดนี่ไม่ใช่เหรอ แบคฮยอนคิดในใจพลางพยักหน้าไปส่งๆ

“ชานยอลน้าฝากดูแลแบคฮยอนด้วยนะ”

“ได้ครับคุณน้า ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

“เด็กดีจังเลย”

ชมกันเข้าไปได้ข่าวว่าลูกแท้ๆ ของตัวเองยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้นะแต่ก็ช่างมันเถอะแบคฮยอนไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว หลังจากที่ล่ำลากันเสร็จแบคฮยอนก็ปลีกตัวขึ้นไปยังห้องของตัวเองในทันที

คุณปาร์คและแม่ของแบคฮยอนนั้นมีเหตุจำเป็นที่จะต้องไปต่างประเทศด่วนเป็นเวลา3วัน ซึ่งมันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรอยู่แล้วหากจะทิ้งเขาให้อยู่คนเดียว แต่ตอนนี้กลับมีไอ้เจ้าพี่ชายบ้านั่นเพิ่มเข้ามาด้วยหนึ่งคน ไม่รู้จะมาจู้จี้จุกจิกอะไรอีกหรือเปล่า

เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งแต่ย้ายเข้ามาในบ้านหลังนี้ เหมือนชานยอลจะชอบเข้ามาวุ่นวายกับแบคฮยอนตลอดเวลาไม่เว้นแม้กระทั่งตอนนอนที่จะต้องมาเคาะประตูเรียกก่อนไปนอนทุกครั้ง และแน่นอนว่าแบคฮยอนไม่เคยเปิดประตูให้เลยซักครั้งและชานยอลก็จะเลิกเคาะและยอมแพ้ไปเอง

“เดี๋ยวก่อนสิ! นายก็จะอยู่แต่ในห้องอีกแล้วเหรอ”

เสียงที่ตะโกนมาตามหลังทำให้แบคฮยอนหยุดชะงัก ใบหน้าบึ้งตึงหันกลับมาหาเจ้าของเสียงตั้งแต่แบคฮยอนย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยคิดที่จะสนใจชายคนนี้ที่เป็นพี่ชายในนามเลยซักนิด เขามักจะขังตัวเองอยู่แต่ในห้องจะได้ไม่ต้องมาเสวนาเหมือนที่อีกคนพยายามจะชวนเขาคุยอยู่ตอนนี้

“พี่ว่าเรามาหาอะไรทำด้วยกันดีไหม?”

“…”

“นายชอบทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”

“แล้วนายอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษไหม? สั่งได้เลยนะเดี๋ยวพี่โทรไปสั่งให้”

“น่ารำคาญ!!”

“แบคฮ…”

“เลิกยุ่งวุ่นวายซักที!!!!”

นั่นแหละการพูดออกไปตรงๆ เพื่อตัดปัญหามันก็คือทางของแบคฮยอนอยู่แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องสนใจว่าชานยอลจะรู้สึกยังไงที่เขาพูดแบบนั้นออกไป ไม่ต้องมาวุ่นวายกันต่างคนต่างอยู่นั่นคือวิธีที่ดีที่สุดที่จะอยู่ด้วยกันแล้ว

…

แบคฮยอนขังตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่พอมารู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาค่ำไปซะแล้ว เขามัวแต่เล่นโทรศัพท์ แชทกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่าบ้างจนลืมไปเลยว่าตัวเองยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่กลางวัน จะให้ลุกไปหาอะไรกินตอนนี้ก็ชักจะขี้เกียจจึงตัดสินใจปิดไฟนอน

แต่ก็เป็นที่น่าแปลกวันนี้ทั้งวันไม่มีเสียงเคาะประตูเรียกหรือมีอะไรมาทำให้รำคาญใจแบคฮยอนเลย ดูเหมือนว่าชานยอลคงจะยอมแพ้เรื่องที่อยากจะสนิทกับเขาไปแล้ว ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีเพราะเขาก็ไม่อยากสนิทกับใครทั้งนั้นในบ้านหลังนี้

ช่วงเวลากลางดึกที่คนในบ้านมีกันอยู่แค่สองคน คนหนึ่งขังตัวเองอยู่แต่ในห้องและป่านนี้ก็คงนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ใครอีกคนที่ยังคงไม่ได้นอนเพราะเขาตั้งตารอให้ถึงช่วงเวลาที่เหมาะสมแล้วจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบกุญแจที่วางเตรียมไว้อยู่บนชั้นวางของเล็กๆ มุ่งหน้าไปยังห้องของใครอีกคน

แกร๊ก

เสียงปลดล็อคประตูไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องตื่นจากการหลับใหลเลยซักนิด ผู้บุกรุกปิดประตูอย่างเงียบเชียบและเดินไปยังเตียงนอนที่มีเจ้าของห้องนอนหลับสนิทอยู่

CUT

ต๊กกะใจกันม้ะ -.,-

BROTHER

“อ่าห์”

เสียงแห่งกามารมณ์ที่น่ารังเกียจในความคิดของแบคฮยอนดังมาจากคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายในนามตลอดเวลา…มันไม่ได้จบแค่นั้น

ใช่!

ความทรมานนี้มันยังไม่ได้จบแค่นั้น แบคฮยอนถูกอุ้มขึ้นมายังห้องของตัวเองโดยพี่ชายในนาม ปาร์ค ชานยอล…เขาจัดการถอดเสื้อผ้าของแบคฮยอนออกจนหมดและกระทำการขืนใจน้องชายของตัวเอง

แบคฮยอนได้แต่หลับตาและปิดปากกลั้นเสียงร้องเอาไว้ ทั้งเสียงร้องไห้ และเสียงที่ไม่ควรจะให้ใครอีกคนนั้นได้ยิน ความเจ็บปวดจากช่องทางด้านหลังไม่มีท่าทีจะน้อยลงมีแต่เพิ่มขึ้นเพราะอีกฝ่ายเอาแต่โหมกายกระแทกใส่

“อ่า ยังอยากดื้อกับพี่ชายคนนี้อยู่ไหม หื้มม?” คนพูดใช้มือขวาประคองแก้มอีกฝ่ายแล้วหอมไปที่ขมับซ้าย

“ฮื่ออออ”

แบคฮยอนส่งเสียงปฏิเสธและหลบหน้าหนี ชานยอลจึงลากจมูกของตัวเองลงมายังแก้มขาวใสและไล้ลงมาเรื่อยๆ ยันซอกคอ ประทับจูบเบาๆ อย่างหลงใหลเพราะร่างกายของแบคฮยอนนั้นเป็นที่น่าพึงพอใจสำหรับชานยอลมาก แค่เพียงแรกเห็นก็ทำให้รู้สึกอยากครอบครอง

ที่ชานยอลไม่คัดค้านงานแต่งของพ่อตัวเองเลยนั้นก็เป็นเพราะแบคฮยอน ลูกชายคนเดียวของภรรยาพ่อช่างน่าหลงใหลเป็นที่ต้องตาต้องใจชานยอลอย่างมาก ..พยายามสวมบทบาทพี่ชายที่แสนดีเพื่อให้คนเป็นแม่เอ็นดูและไว้วางใจ และให้คนเป็นน้องนั้นตายใจว่าจะมีพี่ชายคนนี้คอยดูแลและเป็นห่วงอยู่ไม่ห่าง

แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อแบคฮยอนนั้นแสนดื้อ เจ้าตัวทำตัวขวางโลกไม่ยอมหลงกลง่ายๆ เพราะฉะนั้นบทบาทพี่ชายที่แสนดีอาจต้องเก็บเอาไว้ใช้ต่อหน้าผู้เป็นแม่เท่านั้น

“อื้อออ”

ชานยอลถอนกายจนสุดแล้วกระแทกเข้าไปแรงๆ อย่างจังทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งหลับตาปี๋เผลอหลุดเสียงร้องออกมา แต่ก็ใช้มือน้อยๆ ของตัวเองตะครุบปิดปากเอาไว้เสียแนบแน่น มันช่างน่าเอ็นดูในสายตาของผู้เป็นพี่ชายยิ่งนัก

“พะ..พอแล้ว อึก พอ อื้อออ”

แบคฮยอนช่างน่าสงสาร เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองโดนพี่ชายในนามนั้นรังแกไปแล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่ว่าจะอ้อนวอนขอให้พอขอให้หยุดยังไงแต่อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะไม่สนใจ แถมยังเร่งจังหวะแสดงความไม่พอใจจนแบคฮยอนต้องละมืออีกข้างไปยันหน้าท้องอีกฝ่ายเอาไว้ให้ลดจังหวะลง

แบคฮยอนไม่ไหว ทั้งเหนื่อยและกำลังหมดแรง เขาขอได้พี่ชายใจร้ายที่รังเกียจเขาตั้งแต่พบหน้า ดีกว่าพี่ชายที่ใจดีแต่เปลือกนอกแต่ภายในหยาบโลนน่าขยะแขยงแบบนี้

“รู้สึกยังไงบ้างล่ะน้องชาย”

“อึก..”

“ที่มีพี่ชายแบบพี่”

“ฮึก ฮือออ”

“รู้สึกดีใช่ไหม หื้ม?”

“อื้ออออ!!!” แบคฮยอนส่ายหัวไปมาอย่างแรง ปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่างที่อีกฝ่ายพูด

“แต่พี่ดีใจที่แบคฮยอนมาอยู่กับพี่นะครับ”

ชานยอลบรรจงจูบหน้าผากน้องชายอย่างอ่อนโยนแม้เจ้าตัวจะหลับตาอยู่ก็ตาม แบคฮยอนยังคงปิดปากไม่ส่งเสียงร้องแม้จะมีหลุดออกมาบ้าง แต่ชานยอลก็ไม่ได้ไม่พอใจ เขาไม่บังคับหากแบคฮยอนจะหลับตาไม่มองหน้ากัน จะปิดปากไม่ส่งเสียงครางให้ได้ยิน หรือจะไม่ให้ความร่วมมือจนเขาต้องใช้กำลัง

ตราบใดที่แบคฮยอนยังอยู่ที่บ้านหลังนี้ที่เข้ามาในฐานะน้องชายของเขา

ยังไง เรา ก็ยังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกตั้งมากมาย

ไม่วันใดวันหนึ่งแบคฮยอนก็ต้องยอม…

และเป็นของเขาคนเดียวไปตลอดกาล

…

หลังจากเสร็จงานที่ต่างประเทศคุณปาร์คและภรรยาของเขาก็กลับบ้านมาหาลูกๆ ของพวกท่านในทันที แถมยังมีของฝากมากมายมาฝากทั้งลูกของตัวเองและลูกของคนที่รักอีกด้วย

เมื่อแบคฮยอนเห็นแม่ของตัวเองเดินเข้ามาในบ้านก็รีบวิ่งโผเข้ากอดทันทีโดยที่ไม่ได้พูดอะไร แต่เจ้าตัวก็กอดมารดาของตัวเองแน่นราวกับว่าไม่อยากห่างจากไปไหน

“เป็นอะไรแบคฮยอนลูก คิดถึงแม่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ผู้เป็นแม่พยายามดันร่างลูกชายออกจากอกเพื่อสำรวจดูหน้าดูตาที่ไม่ได้เห็นมาตั้งสามวัน แต่พอดันออกมาได้เจ้าลูกชายก็โผเข้ากอดที่เอวของเธอซะงั้น

“คงจะคิดถึงคุณนั่นแหละ กอดซะไม่ปล่อยเลย” คุณปาร์คพูดด้วยอารมณ์ขันยามเห็นแม่ลูกกอดกันแนบแน่น

“สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณน้า” ชานยอลเดินเข้ามาทักทายผู้ใหญ่ทั้งสอง และเหลือบสายตาไปมองน้องชายในนามเพียงเสี้ยวแวบนึงเท่านั้น แล้วหันกลับมายิ้มให้กับภรรยาของคุณปาร์ค

“น้องดื้อหรือเปล่าจ๊ะชานยอล”

“ไม่เลยครับ เราเข้ากันได้ดี…ใช่ไหมแบคฮยอน?” ประโยคแรกตอบคนถาม แต่ประโยคหลังชานยอลหันไปยิ้มถามกับเจ้าของชื่อที่กอดแม่ของตัวเองไม่ปล่อย

“…” แบคฮยอนไม่ได้ตอบอะไรกลับแถมยังหลบตาอีกฝ่ายเสียด้วย

“เราเข้าไปในบ้านมาดูของฝากกันดีกว่า ซื้อมาเยอะแยะเลยไม่รู้ว่าหนูแบคฮยอนจะชอบหรือเปล่า”

“ครับ เชิญคุณพ่อกับคุณน้าเข้าไปข้างในก่อนเลย ผมขอคุยกับแบคฮยอนตรงนี้นิดหน่อยนะครับ”

“ได้สิจ๊ะ” ผู้เป็นน้าว่าอย่างนั้นแล้วคลายกอดของลูกชายของเธอออกแล้วเดินเข้าไปพร้อมกับสามีของเธอ

แบคฮยอนที่ส่ายหน้าปฏิเสธแต่ดูเหมือนแม่ของตนจะไม่เข้าใจ พยายามวิ่งตามแม่ไปติดๆ แต่ก็ถูกจับเข้าที่ข้อมือโดยมือหนาของใครอีกคนที่เมื่อกี้ยังมีใบหน้ายิ้มแย้มแต่พอผู้ใหญ่ทั้งสองคนเดินออกไปก็หุบยิ้มนั้นลงแทบจะในทันที แบคฮยอนเบะปากด้วยความเจ็บพยายามบิดข้อมือให้หลุดออกจากมืออีกฝ่ายแต่มันก็ไม่ง่ายเลยซักนิด

“ถ้านายคิดจะฟ้องคุณน้ากับคุณพ่อล่ะก็…คงรู้นะว่าจะโดนอะไร”

แบคฮยอนมัวแต่ยื้อยุดฉุดกระชากข้อมือของตัวเองจนไม่สนใจฟังที่อีกฝ่ายพูด ชานยอลจึงล็อคตัวร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด กระซิบเสียงแข็งใส่ข้างหูอีกคนว่า…

“แล้วอย่าคิดว่าคืนนี้ล็อคประตูใส่พี่แล้วจะรอดนะ”

“…”

“อย่าได้บอกเรื่องของเราให้คุณพ่อกับคุณน้ารู้เด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“ฮึก”

น้ำตาเม็ดใสไหลร่วงออกมาทั้งสองข้างจำใจพยักหน้าเข้าใจอย่างจำยอม ชานยอลจึงเปลี่ยนมาประคองกอดร่างเล็กอย่างอ่อนโยนจูบซับน้ำตาให้อย่างไม่รังเกียจ แล้วจุมพิตที่ริมฝีปากเล็กๆ ให้รางวัลอีกฝ่าย

“เด็กดี”

ห้องลับของเราที่ TAKHIRLAND เลยฮับ