M R M L • chanbaek

ลำดับตอนที่ #3 : -03-

-03-

[  T H A N K  Y O U  ]

วันนี้บรีสไม่มีเรียนเช้า เขาก็เลยตื่นสายนิดหน่อยอาจจะด้วยฤทธิ์ยาที่กินไปเมื่อคืนด้วยเหมือนกัน แต่พอตื่นมาก็ไม่เห็นรูมเมทแล้วคงจะออกไปเรียนตั้งแต่เช้า

นั่งตั้งสติซักพักก็ลุกขึ้นจากเตียงจะไปห้องน้ำก็ต้องถอนหายใจเหนื่อยก่อนกับสภาพห้องที่เละเทะอย่างกับมีคนมาปาระเบิดทิ้งไว้อย่างไรอย่างนั้น ทั้งๆ ที่บรีสก็เพิ่งจะเก็บกวาดไปเมื่อสองวันก่อนแท้ๆ

รกอีกแล้ว รกประจำและก็ต้องเป็นเขาที่ต้องมาทำความสะอาดตลอดเลย

บรีสตัดสินใจไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อนก่อนแล้วค่อยมาทำความสะอาดห้องทีหลัง เขาก็ไม่ใช่คนที่รักความสะอาดอะไรขนาดนั้นแต่ถ้าห้องรกรุงรังเละเทะแบบนี้ต่อให้เป็นคนที่ขี้เกียจทำความสะอาดก็ต้องจำใจเก็บ

'ตื่นยัง ฝากซักผ้าหน่อย'

'เงินอยู่บนโต๊ะ'

บรีสเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จทิ้งไว้บนเตียงเมื่อมันส่งเสียงแจ้งตือนมาสองข้อความ คิดว่าเป็นธุระสำคัญอะไรสุดท้ายก็ใช้เขาซักผ้าให้อีกแล้ว

เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่มาจากร่างเล็กที่ยืนเคว้งอยู่กลางห้อง โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วจัดการเก็บซากเสื้อผ้าที่ถูกถอดวางระเกะระกะบนพื้นมาใส่ไว้ในตะกร้าผ้าของเพื่อนร่วมห้อง 

จากนั้นจึงหยิบเงินที่อีกฝ่ายวางไว้บนโต๊ะและหยิบผงซักฟอกของตัวเองเพื่อไปซักผ้ายังเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญด้านล่างหอ ไม่ลืมที่จะแยกพวกชั้นในใส่ในถุงซักอีกทีนึง ใส่ผงซักฟอก หยอดเหรียญเป็นอันเสร็จ

และ

ไปเก็บห้องต่อ

บรีสหยิบไม้กวาดคู่กายที่เขาเป็นคนออกเงินซื้อเองกับไม้ถูพื้นมาตั้งแต่ต้นเทอม เอามากวาดห้องพร้อมกับหยิบขยะชิ้นใหญ่ๆ ใส่ไว้ในถุงรอไปทิ้งข้างล่างอีกที กระดาษหลายแผ่นที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นเขาก็เก็บขึ้นมาเรียงให้เข้าที่อันไหนที่ดูเหมือนจะไม่ใช้แล้วก็แยกเอาไปให้แม่บ้านหอ

ก๊อก ก๊อก

กวาดห้องไปซักพักเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูที่น่าจะเป็นห้องเขาเอง ซึ่งไม่น่าจะใช่รูมเมทเพราะอีกคนไม่เคยเลยที่จะเคาะประตูตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา

"เซอร์ไพรส์! กูมารอไปคณะพร้อมมึง"

เมื่อเปิดประตูก็เจอกับเพื่อนโก้ที่ยืนกางแขนออกจากกันทำเป็นเซอร์ไพรส์ หน้าตาตื่นเต้นไม่ได้ชวนให้เขารู้สึกตกใจเลยซักนิด และไม่แปลกใจด้วยที่เห็นมันมายืนหน้าห้องเพราะเขาก็เคยบอกมันว่าพักอยู่หอไหนห้องไหน

"งั้นก็รอก่อนนะเก็บห้องอยู่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย" บรีสกล่าวเสียงเรียบและเชิญเพื่อนเข้าห้อง

"กวาดห้องแต่เช้า วิญญาณแม่บ้านเข้าสิงหรอจ๊ะ" โกโก้เอ่ยแซวแล้วเดินไปนั่งบนเตียงของเพื่อน

"ห้องรก"

"แล้วไม่ให้เมทมึงทำบ้างอะ" ว่าพลางเสสายตาไปมองถุงขยะสองถุงที่วางบนโต๊ะของคนที่กำลังกวาดห้องอยู่

"คงทำอะ"

"ก็ปล่อยให้ห้องรกสุดๆ ไปเลยดิ เดี๋ยวมันก็ทำเองแหละ"

"กลัวไม่ทำอะดิ แล้วเราจะอยู่ไม่ได้ก่อน" บรีสว่าอย่างอ่อนใจ

"เนี่ย ก็คิดอย่างนี้มันก็ได้ใจให้มึงทำตลอด"

"..." เขายักไหล่หนึ่งทีแล้วกวาดห้องต่อปล่อยให้อีกคนนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนของเขาที่ยังไม่พับผ้าห่ม ไม่งั้นได้มีเละไปพับอีกรอบแน่

"กูนอนรอละกัน เสร็จแล้วปลุกด้วย"

เพราะเหลือเวลาอีกเป็นชั่วโมงกว่าๆ เพื่อนโก้จึงขอนอนต่อให้มันทำอะไรๆ ให้เสร็จก่อนเราจะได้ไปเรียนพร้อมกัน อากาศข้างนอกก็ร้อนทั้งที่จะใกล้ฤดูหนาว สงสารมันไม่อยากให้ขึ้นรถไปคณะคนเดียว

เมื่อบรีสกวาดห้องเสร็จก็จัดการถูห้องซ้ำเพื่อให้มันสะอาดมากขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพอยังมีเวลาเหลือจึงตัดสินใจที่จะไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยเอาผ้าขึ้นมาตาก ซึ่งน่าจะเสร็จพอดีกันทันไปเรียน

ไม้แขวนเสื้อมากมายถูกกองมาไว้ตรงราวระเบียง เขาคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าหยิบอุปกรณ์อาบน้ำและเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองให้เสร็จสรรพ พร้อมๆ กับเอาเสื้อผ้าขึ้นมาไว้บนห้องเตรียมตาก

"ทำไรอะ" เพื่อนโก้ที่หลับไปนานสะดุ้งตื่นขึ้นมาเห็นเพื่อนตัวน้อยยืนอยู่ข้างนอกระเบียงก็เอ่ยถาม

"ตากผ้าแป๊บนึง"

"เดี๋ยว นี่เสื้อผ้ามึงหรอ" โกโก้เดินออกมาดูเจ้าตัวน้อยตากผ้าหวังจะมาช่วยให้มันเสร็จเร็วขึ้น แต่เห็นว่าเสื้อผ้าที่อยู่ในตะกร้ามันดูจะไซส์ใหญ่กว่าคนตาก เขาขมวดคิ้วแน่น "ของเมทมึง?"

"..." คนตากพยักหน้ารับ พร้อมกับหยิบชั้นในขึ้นมาหนีบไว้กับที่หนีบผ้า

"เฮ้ย กูว่ามันไม่ใช่แล้วนะ" โกโก้ท้วงขึ้น "เสื้อผ้าของใครก็ซักตากเองดิ มาใช้กันแบบนี้ได้ไง"

"เขาฝากซัก"

"ฝากห่าไรนี่มันใช้กันชัดๆ ถ้าฝากซักมึงก็แค่เอาลงไปซักแล้วให้มันมาตากเองดิ"

"ถ้าไม่รีบตากผ้าจะเหม็นอับนะ"

"ไอ้บรีส!" โกโก้อดไม่ไหวเฮ้วใส่เพื่อนตัวน้อยที่ยิ้มแห้งส่งมาให้เขา มันยังจะมีกะจิตกะใจมาห่วงผ้าเหม็นอับอีกหรอวะของตัวเองก็ไม่ใช่ "มึงอย่ามาคนดีเกิน ที่ทำอยู่เนี่ยเขาเรียกว่าใช้ มันใช้มึงจนไม่เห็นหัวมึงแล้ว"

"ใจเย็น" บรีสปรามเพื่อนพลางหันมองซ้ายขวาเผื่อมีคนออกมาโวยวายที่เพื่อนเสียงดัง

"มึงเป็นเมทนะไม่ใช่คนใช้ ห้องมึงก็กวาดให้ ผ้ามึงยังจะซักให้มันอีกหรอ" เพื่อนโก้ขมวดคิ้วไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆ นี่เพื่อนเขานะเว้ยไม่ใช่คนรับใช้ส่วนตัว

"เอาหน่า ไม่เป็นไรช่วยๆ กัน" ถึงบรีสจะพูดไปอย่างนั้นแต่ตัวเองก็เริ่มคิดตามคำพูดของเพื่อนโก้ เขาพยายามจะไม่คิดมาก พยายามคิดว่าตัวเองแค่ช่วยและตอบแทนอีกฝ่ายในหลายๆ อย่างที่ทำให้เขาก็เท่านั้น

อีกอย่าง..เขาก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง แค่อีกฝ่ายเอ่ยปากเขาก็เกรงใจที่จะปฏิเสธ

"เสร็จแล้วไปเรียนเหอะ" ดุนหลังเพื่อนให้รีบออกไปจากระเบียง เตรียมตัวไปเรียนด้วยกัน

"หัดปฏิเสธมันบ้างอย่าเป็นคนดีเกินเหตุ มึงเป็นแค่เมทอย่ายอมให้มาก"

"อ่าๆ ไปเรียนเถอะ" บรีสเลือกที่จะตอบรับไปส่งๆ จัดการสะพายเป้หยิบถุงขยะกับกุญแจห้องปิดประตูล็อคให้เรียบร้อย แล้วก็นึกอะไรบางอย่างออกจึงหันไปบอกกับเพื่อนโก้ "เรื่องนี้ห้ามบอกพี่คิวนะ"

"กูจะไปบอกพี่เพลง" 

โกโก้ตั้งใจจะไปบอกพี่เพลงอยู่แล้ว แรกๆ ที่มันมาปรึกษาคิดว่าจะไม่หนักหนาอะไร แต่พอมาเห็นกับตาได้สัมผัสด้วยตัวเอง เขาคิดว่าคงจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แน่ ไหนเมทมันจะยังเป็นแฟนพี่เพลงอีก อะไรๆ ก็น่าจะคุยง่ายมากขึ้น ไอ้ตัวดีมันจะได้ไม่ต้องโดนใช้อีก

"ยิ่งพี่เพลงยิ่งห้ามบอกเลย" บรีสเอ่ยอย่างซีเรียสด้วยสีหน้าจริงจัง

"ทำไม?" โกโก้ว่าเสียงเข้มคือเขาไม่เข้าใจไอ้เพื่อนคนนี้ว่ามันจะยอมอะไรกันนักกันหนา "มึงจะยอมโดนมันใช้ไปอย่างนี้ตลอดหรอ มึงอย่ามาทำตัวอย่างนี้ว่ะไม่อึดอัดหรอไง"

"เราไม่อยากให้พวกเขามีปัญหา ช่างเถอะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่" บรีสส่ายหน้าหมายถึงว่าไม่เป็นไร ช่างมันยังไงซะก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร

ฝ่ายเพื่อนโก้ก็ได้แต่หรี่ตามองและถอนหายใจอย่างยอมแพ้ โอเค ถ้ามันสุดวิสัยจริงๆ เรื่องนี้ยังไงก็ต้องถึงหูพี่เพลงแน่นอน ไม่รู้จะทนไปทำไมตัวเองเป็นคนใช้หรือก็เปล่า ชวนไปอยู่หอนอกด้วยกันก็ไม่ไป จนปัญญาที่จะว่าหัวดื้อล่ะที่หนึ่ง

...

บรีสกลับมาห้องตอนห้าโมงเย็น เคาะประตูก่อนบิดลูกบิดจึงรู้ว่ามันไม่ได้ล็อคแสดงว่ารูมเมทก็คงกลับมาแล้ว เมื่อเปิดเข้าไปข้างในก็เห็นใครอีกคนนั่งหน้าเครียดที่โต๊ะของตัวเองอยู่ เขาเดินเข้าห้องไปเงียบๆ ไม่ให้ส่งเสียงดังรบกวน วางถุงของฝากจากพี่รหัสและกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะเบาๆ พลางมองอีกฝ่ายไปด้วย

"กลับมาแล้วหรอ กินไรยัง" ชาร์จทักขึ้นเมื่อเห็นรูมเมทกลับมาแล้ว

"ยังครับ"

"เอ้อ เห็นชีทบทที่สามที่มันมีรูปคนใส่สูทป้ะ"

"เมื่อเช้าเหมือนจะเห็น แป๊บนะครับ" 

เขานึกก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะของอีกฝ่ายนั่งอยู่ ตอนเช้าเขาเก็บพวกกระดาษชีทแล้วเก็บใส่ลิ้นชักอันล่างสุด ชีทที่อีกฝ่ายถามหาก็น่าจะอยู่ในนี้ด้วย ไม่งั้นก็คงโดนเขายัดใส่ถุงให้แม่บ้านไปแล้ว 

"อันนี้หรือเปล่า" ยื่นชีทที่มีรูปคนใส่สูทตามที่อีกคนถามหา

"ใช่ๆ ขอบใจมาก" เสสายตามองชั่วครู่เมื่อเห็นว่าใช่ก็รับมันไปเปิดหาข้อมูลทันที

เมื่อหมดธุระจากตรงนี้แล้วบรีสจึงเดินไปเปิดประตูระเบียงเพื่อเก็บเสื้อผ้าเข้ามาเก็บไว้ในตู้ให้เรียบร้อย ตากไว้หลายชั่วโมงกับแดดจัดๆ ก็น่าจะแห้งพอดี เสื้อผ้าที่ตากอยู่นี่ไม่มีของเขาหรอก แต่ถ้าเขาไม่เก็บอีกฝ่ายก็ไม่เก็บเหมือนกันจะใส่ทีก็คงมาเอาที่ระเบียงแล้วสวมใส่เลย เห็นแล้วมันก็รู้สึกขัดใจเลยต้องอาสาเก็บให้ซะเอง

'มึงเป็นเมทนะไม่ใช่คนใช้'

เสียงของเพื่อนโก้ที่พูดไว้ตั้งแต่เช้าแทรกเข้ามาในหัวเขาระหว่างที่จะเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ เขาหยุดชะงักและคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่นี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคนใช้อย่างที่เพื่อนบอก ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาเมื่อเขารู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นคนใช้ของอีกฝ่ายจริงๆ ทั้งกวาดห้อง ซักผ้า ตากผ้า เก็บผ้า ซึ่งเสื้อผ้าก็ไม่ใช่ของเขาเลยซักนิด

แล้วทำไมเขาไม่ปฏิเสธ 

มันเริ่มตั้งตอนไหนที่เขาทำอะไรๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ช่วยแถมยังใช้เขาทำ แต่ที่จริงก็ไม่เชิงกับว่าใช้ เพียงแต่ว่าฝากทำซึ่งเป็นคำที่เขาปฏิเสธก็ไม่ได้ ไม่รู้จะบอกยังไงว่าไม่อยากทำให้ กลายเป็นว่าเขาเกรงใจที่จะปฏิเสธอีกฝ่ายเพียงแค่บอกว่าฝาก

รอบสองกับการเดินไปเอาเสื้อผ้าที่ระเบียงมาเก็บไว้ในตู้ เพราะรอบแรกขนมาไม่หมดรอบสอบจึงได้หอบเอาทั้งหมดเข้ามาให้ทั้งสองแขนโอบอุ้มไปจนถึงตู้เสื้อผ้าของอีกฝ่าย เขาพยายามกดความรู้สึกต่างๆ มากมายเอาไว้ แค่เก็บพวกนี้เข้าตู้อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องคิดมากที่จะต้องทำมันอีก

"ขอบใจ" 

ระหว่างแขวนเสื้อผ้าไว้กับราวตู้ก็มีสัมผัสหนักๆ วางบนหัวเขาพลางโยกไปมา พร้อมกับประตูห้องที่ถูกเปิดออกและการออกไปของร่างสูงของรูมเมท

เพียงถ้อยคำไม่กี่คำกลับทำเอาหัวใจคนฟังฟูขึ้นมา จากที่คิดน้อยใจว่าตัวเองเป็นคนใช้มันก็หายไปอย่างประหลาด

แต่จริงๆ บรีสแค่หวังว่าอีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาทำให้แล้วนะเขาก็พอใจแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนใช้เพียงแค่อีกฝ่ายฝากทำแล้วก็จบ คำพูดบอก 'ขอบใจ' จึงมีค่ามากมายทำให้เขาเลิกคิดมากไปโดยฉับพลัน

ใช่ บรีสเป็นรูมเมทไม่ใช่คนใช้โกโก้น่ะมั่วแล้ว ถ้าเป็นคนใช้จริงแค่คำว่า 'ขอบใจ' จากเจ้านายก็ไม่ได้ฟังหรอก

"อะ" ถุงใบโตจากเซเว่นวางลงตรงหน้าเขาที่กำลังอ่านชีททบทวนของวันนี้อยู่

"หื้อ?" บรีสเลิกคิ้วอย่างสงสัย มือก็คุ้ยถุงดูข้างในเป็นขนมสองสามห่อ ไอติมกับน้ำอัดลมรสที่เขาชอบ

"กูอยากกินกาแฟเลยซื้อมาฝาก" หมายถึงอยากกินกาแฟเลยออกไปซื้อแล้วก็ซื้อขนมมาฝากเขาด้วย

บรีสพนักหน้ารับ "ขอบคุณครับ" แล้วแกะไอติมออกมากินเพราะกลัวมันจะละลายซะก่อน

รสชาติหวานๆ และความเย็นของไอติมที่เขากำลังกินอยู่ทำให้รู้สึกสดชื่นมากขึ้น เหมือนได้เติมพลังของที่ใช้ไปทั้งวันแล้วเลย

"เลอะปากแล้วบรีส" ว่าเตือนคนอายุอ่อนกว่าแล้วเอื้อมมือไปเช็ดคราบไอติมที่เปื้อนบนปากให้ บรีสสะดุ้งนิดหน่อยแล้วก็ยกมือขึ้นมาเช็ดซ้ำให้มันสะอาดมากขึ้น

"ขอบคุณครับ"

"ซกมกว่ะ ฮ่าๆ" 

เสียงหัวเราะทำให้บรีสขมวดคิ้วมุ่นไม่ค่อยพอใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป เขาลุกจากเก้าอี้เดินไปหยิบทิชชู่ที่ตู้มาเตรียมไว้เช็ดปากเพราะกลัวจะเปื้อนอีก

ชาร์จหันกลับมาตั้งใจพิมพ์งานต่อ แต่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เหลือบมองดูเวลาที่หน้าจอแมคบุ๊กว่าใกล้จะหนึ่งทุ่มแล้วจึงหันไปมองคนข้างๆ แล้วเอ่ยถาม

"ยังไม่ได้กินข้าวนี่จะทุ่มนึงแล้วไม่ไปหาไรกินล่ะ" ที่ถามเพราะเขากินมาตั้งแต่คณะแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังเลยตั้งแต่ที่เขาถามตอนห้าโมง

"ขี้เกียจออกไปแล้ว" บรีสไม่ได้หิวอะไรมาก ขนมที่ชาร์จซื้อมาให้ก็พอกินแทนข้าวได้มันก็อิ่มอยู่ ฉะนั้นก็ไม่มีความจำเป็นต้องออกไปซื้อข้าวกินข้างนอก

คนตัวสูงขมวดคิ้วขัดใจข้าวก็ไม่กินเดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหาหรอก ตัวก็เล็กขาดสารอาหารผอมแห้งไปหมดแล้ว "เออๆ ถ้าหิวก็บอกเดี๋ยวพาออกไปซื้อหลังมอ"

"..." บรีสพยักหน้ารับรู้ไว้แล้วอ่านหนังสือต่อ

จนเวลาล่วงเลยไปสามทุ่มกว่า ชาร์จที่ทำงานเสร็จก็มานอนเล่นไอแพดบนเตียงนอนทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ส่วนคนที่จัดการตัวเองเรียบร้อยไปตั้งนานแล้วก็ยังคงอ่านหนังสือต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหิวเลยซักนิด คนตัวสูงถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะลุกขึ้นคว้ากุญแจกับโทรศัพท์มาถือไว้เตรียมตัวออกไปข้างนอก โดยที่จะลากรูมเมทตัวเล็กไปด้วยอีกคน

เขาก็อุตส่าห์รอแล้วรออีกเพื่ออีกฝ่ายจะได้มาบอกว่าหิวข้าวพาไปซื้อข้าวกินหน่อยอะไรประมาณนั้น แต่ก็ไม่ยักจะมีซักแอะที่บ่นหิว แค่บอกว่าหิว..หิวอะไรก็ได้เขาก็พร้อมจะพาไปได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว รถก็มีจะกลัวอะไรเกรงใจไม่เข้าเรื่อง

"ลุก ไปหาอะไรกิน" ชาร์จบอกอีกคน

บรีสเลิกคิ้วขึ้นถาม "ชาร์จจะไปข้างนอกหรอ"

"พามึงไปซื้อของกินนั่นแหละ เร็ว"

ถึงจะงงนิดหน่อยแต่ก็ลุกตามอีกคนไปอย่างว่าง่าย พอได้ออกมาข้างนอกเห็นร้านของกินมากมายก็รู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ แต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเขาไม่ได้อยากกินอะไรหนักๆ เลยขอให้ชาร์จแวะจอดที่ร้านลูกชิ้นใกล้ๆ แล้วเลือกซักสามสี่ไม้

"เอาไปสิบไม้เลยเผื่อกูด้วย"

"ชาร์จจะเอาอันไหน" บรีสหันไปถามคนที่นั่งรออยู่บนรถใกล้ๆ

"หยิบๆ มาเหอะกินได้หมดแหละ"

พยักหน้ารับแล้วเลือกหยิบอันที่เขาชอบกินออกมาสิบไม้ใส่ตะกร้าเล็กๆ แล้วยื่นให้แม่ค้าคนขายเอาไปทอด เขาบอกแม่ค้าขอแยกน้ำจิ้มก่อนจะเดินไปเอาตังมาจ่ายจากชาร์จเพราะอีกคนบอกจะออกให้เขาก็ไม่อยากแย้ง

ลูกชิ้นช่วยชีวิต มื้อดึกก่อนนอนงับ :3