M R M L • chanbaek

ลำดับตอนที่ #2 : -02-

-02-

[  T A K E  ]

"อะ เพลงฝากมาให้" เค้กช็อกโกแลตหนึ่งชิ้นที่บรรจุใส่กล่องอย่างดีถูกยื่นมาให้ตรงหน้าคนอายุอ่อนกว่า

"ขอบคุณครับ" ยื่นมือไปรับแล้วเอ่ยขอบคุณ

"จะไปเรียนแล้วหรอ เรียนถึงกี่โมง" อีกฝ่ายเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นเขาอยู่ในชุดนักศึกษาสะพายเป้เตรียมพร้อมออกไปข้างนอก

"สิบโมงครึ่ง"

"อ้อ เลิกแล้วฝากซื้อข้าวที่ศูนย์ฯให้ด้วยนะ" บรีสพยักหน้าเข้าใจแล้วเบี่ยงตัวไปใส่รองเท้าก่อนจะเปิดประตูแล้วออกจากห้องไป

ใช้เวลาประมาณสิบนาทีเขาก็มาถึงคณะนิติศาสตร์ที่เวลาเช้าแบบนี้ยังไม่ค่อยมีนักศึกษามากนัก เขาจึงมานั่งรอที่โต๊ะนั่งใต้อาคารแล้วเปิดเค้กช็อกโกแลตที่ได้มากินเป็นอาหารเช้า

"ไอ้บรีส!" เสียงที่ดังมาก่อนเจ้าตัวจะรีบวิ่งมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ ไม่รู้ว่ามันจะรีบอะไรนักหนาทั้งที่ก็ยังเหลือเวลาอีกตั้งยี่สิบกว่านาที

"มีอะไร"

"เปล่า กูกลับบ้านแล้วเพิ่งถึงมอเมื่อเช้าคิดว่าจะมาไม่ทันแล้ว"

"อ้อ รีบบึ่งมาเลยดิ" เลิกคิ้วถาม พลางยื่นขวดน้ำให้อีกฝ่ายยกไปดื่ม

"ขอบใจ" เมื่อดื่มเสร็จก็วางไว้บนโต๊ะก่อนจะฟุบหน้าลงไปกับแขนที่รองไว้ "ทำไมวันนี้ต้องมาเจอศิรินันท์แต่เช้าเลยวะ เซ็ง"

"เหลือเรียนกับแกอีกแค่2คาบเอง" บรีสมองตามเพื่อนที่ดูจะห่อเหี่ยวมากเป็นพิเศษในวันนี้พลางตักเค้กเข้าปากคำโต

เพื่อน 'โกโก้' เงยหน้าขึ้นมากลอกตามองบนหนึ่งทีแล้วฟุบหน้าลงไปตามเดิม ตามจริงแล้วมันก็ไม่อะไรกับอาจารย์ศิรินันท์หรอกแต่แค่ว่าเสาร์อาทิตย์มันขี่รถจักรยานยนต์กลับบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลแต่ก็ไกลมออยู่ดี แล้ววันนี้มันดันออกจากบ้านผิดเวลาเลยต้องรีบบึ่งรถมาเร็วกว่าปกติ

"ข้าวกูก็ยังไม่ได้กิน มันบาปนะมากินเค้กล่อหน้าคนหิวเนี่ย"

บรีสไหวไหล่ "บาปบุญอยู่ที่เจตนา"

"เหอะๆ ของพี่เพลงอีกแล้วอะดิ"

"ก็เขาเป็นพี่เทค"

"อิจฉาจริงจรี๊ง มีพี่รหัสแล้วยังมีพี่เทคเป็นเดือนคณะปีที่แล้วอีก" มันเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ซึ่งก็ไม่ได้มีแค่โกโก้ที่อิจฉาเขาหรอก เรียกว่าแทบทั้งชั้นปีที่หนึ่งร่วมกันอิจฉาเลยก็ว่าได้

ตามจริงแล้วบรีสมีพี่รหัสแค่คนเดียวคือพี่คิว แต่น้องรหัสของพี่เพลงซิ่วไปตั้งแต่เดือนแรกของเทอมทำให้สายรหัสขาด แล้วพี่เพลงกับพี่คิวเป็นเพื่อนสนิทกันพี่เพลงก็เลยมาขอเป็นพี่เทคกับเขา ตอนแรกๆ ก็รู้สึกดีที่มีพี่เลี้ยงตั้งสองคน แต่พอไปๆ มาๆ ก็เริ่มคิดหนักเพราะมีพี่เพลงเป็นเดือนคณะปีก่อนก็เลยทำให้คนนู้นคนนี้ให้ความสนใจว่าเป็นน้องเทคเดือนคณะ

แต่ปัจจุบันก็เริ่มชินและทุกคนก็ไม่ค่อยให้ความสนใจกันแล้ว มีก็แต่ไอ้เพื่อนโก้ที่ชอบมากระแหนะกระแหน เพราะพี่รหัสมันนานๆ ทีจะโผล่หน้ามาให้เห็นซักครั้ง ของเลี้ยงก็ไม่ค่อยมี เจอหน้าทีก็มีแค่ถามไถ่เรียนเป็นไง ไหวมั้ย ไม่เข้าใจให้เฟสไปถาม

"ถึงเวลาแล้ว" บรีสก้มลงไปมองนาฬิกาที่ข้อมือ เหลืออีกสามนาทีก็จะถึงเวลาเรียน

"โอ๊ยยย ขี้เกียจ" อีกฝ่ายงอแงซักพักก็ลุกขึ้นเดินตามมา

คาบเรียนที่ถึงแม้จะมีแต่การบรรยายชวนง่วงแต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี เมื่ออาจารย์กล่าวเลิกคลาสนักศึกษาทั้งหมดก็พากันลุกขึ้นออกไปจากห้องในทันทีอย่างพร้อมเพรียงกัน

"ไปไหนต่ออะ" โกโก้บิดขี้เกียจสองสามครั้งแล้วลุกขึ้นเดินตามเขาออกไปจากห้อง

"ศูนย์ฯ"

"ไปกะกูมั้ย หาข้าวกินกัน"

บรีสพยักหน้าตกลงแล้าจึงเดินไปยังที่จอดรถเพื่อให้โกโก้เอารถออกมาแล้วเราทั้งคู่ก็พากันไปยังศูนย์ฯ หรือที่เรียกเต็มๆ ว่าศูนย์บริการร้านอาหารและอุปกรณ์การเรียนสำหรับนักศึกษา

"มึงกินไรอะ" โกโก้ถามขึ้น เมื่อเราทั้งคู่เดินมาเลือกโต๊ะโดยวางกระเป๋าเป็นการจองที่ไว้

"ข้าวมันไก่"

"กูกินด้วย"

"งั้นโก้ไปสั่งให้หน่อย เราต้องไปซื้อข้าวให้เมท"

"เค เอาไก่ไร"

"ไก่ต้ม เอาน้ำอะไรมั้ยเดี๋ยวซื้อมาให้"

"แป๊ปซี่แก้วใหญ่แล้วกัน น้ำเปล่าให้ด้วยขวดนึง"

บรีสพยักหน้าเข้าใจก่อนเราทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปซื้อของตามที่ได้คุยกันไว้ เขาเดินมายังร้านอาหารตามสั่งแล้วเขียนข้าวกระเพราหมูกรอบหนึ่งกล่อง จากนั้นก็ไปซื้อน้ำวางไว้ที่โต๊ะแล้วจึงค่อยมาจ่ายตังค่าข้าวที่รูมเมทฝากไว้

"อิจฉาเมทมึงจังวะ" ระหว่างที่นั่งกินข้าวกันอยู่ โกโก้ก็พูดขึ้นมาเสียดื้อๆ เขาขมวดคิ้วไม่ค่อยพอใจเพราะมันยังเขี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก

"อิจฉาทำไม"

"ใครได้เมทดีกูก็อิจฉาหมดแหละ เมทกูมันเชี่ยกางเกงในแม่งยังถอดทิ้งไว้กลางเตียง เห็นแล้วอุจาดลูกตา"

"แล้วไม่บอกเขาล่ะ"

"จะให้บอกอะไรล่ะมันก็สกปรกในพื้นที่ของมันนั่นแหละ แต่มันก็มลพิษทางสายตากูไง"

"แล้วไม่ย้ายออก"

"มึงย้ายไปอยู่หอนอกกะกูมั้ยล่ะ"

"ไม่มีรถ"

"รถกูไง หารค่าน้ำมันกะกูอาทิตย์ละห้าสิบ"

บรีสขมวดคิ้วแน่นย้ายไปอยู่หอนอกก็ดีแต่ข้อเสียก็มีเหมือนกัน สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้า "ไม่อะ หอนี้ก็ดีแล้ว"

"มึงมันคนดีเกิน"

คนโดนบอกว่าเป็นคนดีไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจคำชมหรือคำว่าของอีกฝ่าย บรีสก็เคยเล่าเรื่องเมทให้เพื่อนฟังอยู่บ้างคิดว่าอีกคนจะช่วยเห็นใจเขาแต่กลับมาต่อว่าว่าเขาเป็นคนดีเกินเหตุ จนเมทได้ใจโดนใช้จนไม่เห็นหัว แต่เขาจะทำไงได้ก็ไม่ได้อยากมีปัญหา

"น้องบรีส" แรงกอดรัดรอบคอจากด้านหลังมาพร้อมกับน้ำเสียงอันคุ้นเคย ไม่ต้องหันไปมองหน้าก็พอจะเดาได้ว่าเป็นพี่เทคของเขา

"พี่เพลงหวัดดีครับ" โกโก้ยกมือไหว้รุ่นพี่ด้านหลังเขา

"ไงน้องโก้ เพิ่งเรียนเสร็จกันหรอ"

"ใช่ครับ แล้วพี่อะมีเรียนบ่ายหรอ"

"อ่าห้ะ" จากมือที่รัดคอก็เปลี่ยนมาเป็นนวดแก้มของเขาไปมา "แล้วน้องเทคของพี่เป็นไงบ้าง เค้กช็อกโกแลตที่ฝากไปให้อร่อยมั้ย"

"อร่อยครับ" เขาตอบไปเสียงไม่ดังมากนักเนื่องจากแก้มยังคงถูกมือของอีกฝ่ายนวดไปมาจนคิดว่ามันจะยืดติดมือของพี่เพลงไปแล้ว

"อร่อยก็ดีแล้ว เมื่อวานผ่านร้านเค้กนึกถึงน้องบรีสก็เลยให้ชาร์จแวะซื้อให้"

"ขอบคุณนะครับ"

"ไม่เป็นไร แล้วเรียนเป็นไงบ้างช่วงนี้ ไหวมั้ย" จากมือที่นวดแก้มก็เปลี่ยนเป็นนวดไหล่ของเขาแทน

"ก็พอได้อยู่ครับ"

"ผมจะตายแล้วพี่เพลง ข้อสอบของ'จารย์ศิรินันท์ยากมั้ย"

"ของ'จารย์ศิรินันท์หรอ พี่ก็จำไม่ค่อยได้ลองถามพี่รหัสของน้องโก้ดูสิ เต้ยมีแนวข้อสอบเยอะนะ"

"ผมไม่ได้เจอพี่เต้ยมาเป็นอาทิตย์แล้ว" โก้ทำหน้าเบะคงคิดว่าตัวเองน่าสงสารมากมั้ง

"หรอ ถ้าวันนี้เต้ยมาเรียนพี่จะถามให้นะ"

"เย่ ขอบคุณครับ" มันยกมือไหว้ขอบคุณยิ้มร่าก่อนจะก้มหน้าก้มตาจ่วงข้าวเข้าปากคำโต

"เราล่ะ คิวทักมาหาบ้างมั้ย" เมื่อคุยกับเพื่อนของเขาเสร็จพี่เทคก็หันมาถามเขาต่อ

"ไม่ค่อยได้เจอ แต่ทักมาหาอยู่บ้างครับ"

"คิวมันกลับบ้านน่ะพรุ่งนี้คงกลับมอ อย่าลืมไปทวงของฝากมันด้วย ทวงยิกๆ เลย"

"โอเค จะบอกว่าพี่เพลงให้มาทวงยิกๆ เลย"

"กล้าหรอๆ" แล้วมือทั้งสองข้างของพี่เพลงก็จัดการขย้ำเนื้อแก้มของเขาซะมันมือเจ้าตัว "หมั่นไส้ว่ะ ทำไมไม่เป็นน้องรหัสพี่ให้มันรู้แล้วรู้รอดวะเปย์เยอะกว่าไอ้คิวแล้วเนี่ย ต้องได้แล้วนะ"

"พี่คิวร้องไห้แล้วมั้งครับ"

"ช่างมันสิ ถ้ามันดูแลน้องบรีสไม่ดีให้มาบอกพี่เดี๋ยวพี่จะไปเตะก้นมันเอง"

"ฮ่าๆ ครับๆ"

"งั้นพี่ไปเรียนละ มีอะไรทักมาหาพี่ได้เสมอเลยนะ" พี่เพลงยกมือขึ้นมาลูบหัวเขาสองสามที เขาบอกลานิดหน่อยก่อนที่คนพี่จะหันหลังเดินจากไป

"พี่เพลงนี่รักมึงหลงมึงมากอะ" กลับมากินข้าวตามเดิมก็เจอกับสายตาริษยาที่มองมาพร้อมกับประโยคกระแหระกระแหนจากเพื่อนโก้

"ก็พี่เทคน้องเทค" ไหวไหล่ไม่ใส่ใจ

"ถ้าพี่เขาซื้อมึงไปเป็นน้องชายได้คงทำไปแล้ว"

บรีสพยักหน้าเห็นด้วยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขารีบกินข้าวให้หมดจะได้เอาข้าวไปให้รูมเมทที่ห้องป่านนี้คงหิวข้าวแย่แล้วมั้ง

แต่ก็ไม่ได้เป็นไปดังคาดเพราะรูมเมทเขานอนหลับบนเตียงยังไม่ตื่นเลย บรีสจึงวางข้าวไว้บนโต๊ะของเจ้าตัวแล้วมาถอดกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะของตัวเองก่อนจะล้มตัวลงไปนอนบนเตียงบ้าง 

เมื่อเช้าไม่ใช่ว่าเขาไม่ง่วงก็มีแอบหาวไปบ้างเหมือนกันพอกินข้าวแล้วหนังท้องตึงหนังตามันก็หย่อนเลยจะนอนพักซักงีบแล้วค่อยตื่นมาอ่านหนังสืออีกที

...

"บรีสๆ ตื่นได้แล้ว" แรงเขย่าตัวพร้อมเสียงเรียกทำให้เขาสะดุ้งตื่น เห็นหน้ารูมเมทขมวดคิ้วแน่นก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทั้งมึนๆ รู้สึกปวดหัวจี๊ดหันไปมองรอบข้างที่ดูจะมืดมากกว่าเดิม

"กี่โมงแล้ว" ถามออกไปทั้งที่เสียงยังติดงัวเงีย แล้วหาวปากกว้างไปหนึ่งที

"จะหกโมงแล้ว ถ้าหลับนานกว่านี้จะไม่สบายนะ" บรีสพยักหน้าไปส่งๆ สมองยังประมวลอะไรไม่ค่อยได้เลยหลับตาตั้งสติกับตัวเองซักแป๊บ

"นอนนานขนาดนี้ยังง่วงอีกหรอวะ" มือหนักๆ ของอีกฝ่ายวางบนหัวเขาแล้วโยกไปมาทำเอามึนหัวหนักกว่าเดิม เขาจึงปัดมืออีกฝ่ายออก "ฮ่าๆ ลุกไปอาบน้ำไปจะได้สดชื่น"

เจ้าคนมึนหัวปฏิบัติตามคำสั่งของอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย ลุกขึ้นไปเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำอย่างเสร็จสรรพ ใช้เวลาอาบน้ำประมาณสิบห้านาทีก็เปิดประตูเข้ามาในห้องเห็นรูมเมทนั่งรออยู่บนเตียงในชุดที่เตรียมพร้อมออกไปข้างนอก

เขาเลิกคิ้วสงสัยเป็นเชิงถามพร้อมกับปะแป้งตัวไปด้วย อีกฝ่ายจึงตอบมาว่า "ไปกินข้าวข้างนอกกัน"

เขาพยักหน้าแล้วขอไปเปลี่ยนกางเกงตัวใหม่สำหรับออกไปข้างนอก เพราะคิดว่าการใส่กางเกงบอลย้วยๆ ออกไปนั่งกินข้าวข้างนอกดูจะไม่ค่อยโอเคซักเท่าไหร่ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็คว้ากระเป๋าตังแล้วเตรียมตัวออกไปทันที

ซึ่งบรีสคิดว่าต่อให้นั่งซ้อนท้ายรถของรูมเมทอีกกี่ครั้งเขาก็ไม่มีทางชินเลยซักครั้ง เขาไม่รู้แน่ชัดว่ามันเป็นรถรุ่นยี่ห้ออะไร แต่ลักษณะของมันจะมีถังน้ำมันอยู่ด้านหน้าอูมๆ แล้วมีเบาะนั่งแคบๆ ที่นั่งได้แค่สองคนแล้วยังต้องนั่งแบบเบียดๆ กันอีก ตัวเขาน่ะก็ไม่อยากบ่นอะไรมากเพราะได้นั่งฟรีก็ดีแค่ไหนแล้ว แต่เวลานั่งเขาคิดว่าตัวเองจะตกจากรถตลอดเวลามือไม้ไม่รู้จะไปเกาะไหนก็เลยต้องนั่งเกร็งไปตลอดทางเผลอจับไหล่บ้าง เกาะเอวบ้าง ดีที่เจ้าของรถไม่หันมาว่าอะไร

ซักพักเราสองคนก็มาถึงร้านผัดไทยเจ้านึงหลังมอ เราเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างและสะอาดส่วนเขาก็ได้รับหน้าที่เป็นคนเขียนสั่งผัดไทย

"เอาผัดไทยเส้นเล็กทะเลรวมพิเศษ" อีกฝ่ายสั่งแล้วเขาก็จดมันลงไปพร้อมกับผัดไทยวุ้นเส้นใส่หมูธรรมดาอย่างละจาน

รอซักพักผัดไทยที่สั่งก็มาเสิร์ฟ เมื่อมันมาวางอยู่ตรงหน้าบรีสก็ไม่รีรอที่จะใส่น้ำตาลสองช้อนให้มีรสชาติหวานตามที่เขาชอบ

"เบาหวานแดก" ไม่วายมีเสียงมารมาขัดความสุข

"ชาร์จกินรสจัดกว่าผมอีก" เขามองค้อนอีกฝ่าย พูดอะไรไม่ดูของตัวเองเลยผัดไทยงี้แดงแจ๋

"อร่อยของกู"

"มันก็อร่อยของผมเหมือนกัน" ไม่รู้จะว่าทำไมในเมื่อมันก็ต่างคนต่างกินอยู่แล้ว

"ทำไมวันนี้นอนนาน จะไม่สบายหรือเปล่า" แล้วก็เปลี่ยนเรื่องไปเสียดื้อๆ คนเรา

"..." เขานึกก่อนจะส่ายหน้าว่าไม่รู้เหมือนกันตอนแรกว่าจะงีบตื่นมาอีกทีก็หกโมงเย็นแล้ว ปกติตัวเขาไม่เคยนอนนานขนาดนี้มาก่อน ครึ่งถึงหนึ่งชั่วโมงเขาก็ตื่นแล้ว

"กลับหอแล้วกินยาด้วยเผื่อไม่สบาย"

เขาพยักหน้าเข้าใจพลางคีบหมูเข้าปากเขี้ยว ถึงตัวเขาจะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่คิดว่ากินยาเผื่อไว้ตามที่อีกคนบอกก็น่าจะดี ป้องกันไว้ดีกว่าแก้

นอนตอนเย็นไม่ดีนะเธอ :3