รักครั้งแรก

ลำดับตอนที่ #1 : เด็กใหม่

    วันนี้เปิดเทอมวันแรก.   แน่นอนตอนนี้ผมก็ขึ้นชั้นป.4เป็นวันแรกที่สำคัญผมต้องทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่อีกด้วยซึ่งมันไม่เข้ากับบุคคลิกที่ขี้อายของผมเลยผมต้องใช้เวลานานกว่าคนอื่นเพื่อที่จะเข้าหาเพื่อนๆถ้ายังมีเพื่อนเก่าสมัยป.3อยู่ก็สบายหน่อย.  เราเข้าแถวกันเสร็จเราก็ต้องรอเพื่อที่จะคัดนักเรียนแต่ละคนว่าจะได้อยู่ห้องไหนซึ่งในการคัดมันง่ายมากคือเราจะเอาคะแนนตอนป.3มาเทียบคนที่มีคะแนนต้นๆจะได้อยู่ห้องต้นๆง่ายมัยละครับส่วนผมก็ต้องเป็นห้องสุดท้ายเลยครับ.  พอได้ห้องเรียบร้อยขั้นตอนต่อไปเราก็มาพบครูประจำห้องต่อด้วยแนะนำตัวเองจากนั้นเลือกหัวหน้าห้องและรองหัวหน้า.  
   ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเราก็นั่งโตะเรียนแต่ละคนเพื่อที่จะเริ่มเรียนโตะของพวกเราจะเป็นโตะเดี่ยวติดกันสองโตะ มีทั้งหมดประมาณ40ตัวแบ่งแถวยาวเป็น4แถว แถวละ5คู่   ผมเป็นคนชอบนั่งหลังเพื่อที่จะได้สังเกตุเพื่อนแต่ละคน....อ๋อ....ผมลืมบอกไปว่าหัวหน้าห้องเป็นผู้ชายชื่อก้อง....คนคนนี้จะเป็นทั้งเพื่อนรักและศรัสตรูเลยก็ว่าได้    พอได้ที่ได้ทางเรียบร้อยแล้วเราก็มาเริ่มเรียนกันเลยแต่ในระหว่างที่เรากำลังจะเริ่มเรียนก็มี..ผอ..เดินเข้ามาในห้อง
ผอ: นักเรียน..ผอ...ขอเวลาสักครู่นะ ...วันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาร่วมห้องด้วยนะ....."เธอเข้ามาได้"......สายตาพวกเราจ้องมองไปที่ประตูห้องดูนักเรียนใหม่กำลังเดินมา.     ผมเห็นเธอเดินเข้ามา........
เห้ย!!!คือเธอน่ารักเกินไปมัย.....ใช่นักเรียนจริงหรอ....คือเธอน่ารักกว่าผู้หญิงในห้องนี้เลยนะ.....ผมได้แต่คิดในใจล้วมาตามเธอไม่หยุด.....
    เข้ามาสิจ๊ะ.....ครูเพ็ญบอกเธอคนนั้น......ครูเพ็ญเป็นครูประจำชั้นของพวกผมครับ.....อ้าวนักเรียนใหม่แนะนำตัวหน่อย......
   "สวัดดีค่ะ...เพื่อนๆฉันชื่อสุนิษา.....ชื่อเล่นชื่อแหม่มนะ.........."
ผมยังคงตะลึงกับเธอระหว่างที่พูดผมก็คิดว่า......
  "ทั้งหน้าตาทั้งน้ำเสียงเธอน่ารักเกินไปแล้วคือจะบอกว่าชอบก็ได้มั้ง"....แต่ผมต้องหยุดชะงักเมื่อสิ้นเสียงครูเพ็ญ.......
    "สุนิษาเธอไปนั่งตรงนั้นนะโต๊ะที่ว่างอยู่"ครูเพ็ญบอกพร้อมชี้มาทางผม
    ผมหันไปมองดูรอบๆ......"ซวยละไงโต๊ะที่ว่างมันข้างตูนี่หว่า.....ตายตายทำไงดีเนี่ย"ผมสั่นและคิดอะไรไม่ออกเลย....ไม่กี่อึดใจก็มีเสียงลอยมา....."ขอโทษนะค่ะ"......ผมทำไรไม่ถูกได้แต่นั่งมื่อสั่น...."คะ...ครับ.."พูดได้แค่นั้นจริงๆ......"เอ่อ......คือ.....เธอช่วยเอากระเป๋าออกได้มัยเราจะได้นั่งได้"....ผมหันได้ที่เก้าอี้แล้วรีบคว้ากระเป๋ามาทันที......เธอยิ้มแล้วก็นั่งลง.....ชั่วโมงนั้นในหัวผมโล่งมากคิดอะไรไม่ได้เลย....ผมโชคดีหรือโชคร้ายกันเนี่ย....ไม่คิดเลยว่าคนที่ผมเห็นหน้าห้องจะมานั่งข้างผม.....แต่ผมต้องหยุดกลับมามีสติทันทีผมมองไปรอบๆห้องสายตาพวกผู้ชายที่มองมาทางผมมันบอกไม่ถูกเลยแต่รู้สึกว่าผมจะถูกอิจฉาเข้าแล้ว....ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ