คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Roommate 003
JS Talk
“่วยผม้วย..”
“อ่า..นี่”ร่าหนาอยูยอมทับร่าอผมอยู่ทำให้ยับัวไปไหนไม่ไ้ ลมหายใอุ่นๆที่ร้นออยู่อนนี้มันทำให้รู้สึแปลๆ
“ยูยอม..”ผมสะิใหล่นหลับ
“1ออไปนะ..”
ผมใ้แรทีทมีเหลืออยู่ผลัันร่าหนาออห่าแ่็ใ้เวลาอยู่พอสมวร
“ร้อนั..”เสียราเบาๆและร่าายที่สั่นเทาอน้าๆทำให้ผมนอนไม่หลับ
“อ่า..ร้อน”
“ริๆเลยนะ..”ผมเริ่มรำาึลุไปเปิเรื่อปรับอาาศในห้อแล้ว ทิ้ัวลที่เิมและเ้าสู่วามฝันอันยาวไล่อไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อ๊ะ..!!”ผมร้อเสียหลู่ๆ็โนึเอวไปอพร้อมับหัวทีุ่ลมาที่อออผม
“ะทำอะไรน่ะ”ผมใ่มือันออแ่็ไม่เป็นผลเ็น้อยำลัู่โ่มผมโนที่เายัไม่รู้ัว
“หนาว..”
“ทำไมนายเรื่อมาแบบนี้ ห้ะ!!”
ยิ่ผม่อ้านเา ยิ่ผมัืน ยูยอมยิ่รัแ็เอวอผมโนแนแร่ล็อแน่นแล้วยัโนาเี่ยวไว้อี้วย ผมพยายามอย่ามาที่ะหลุาารอรัอเ็นนี้ ยิ่พยายามยิ่เ็บัว ผมทำไ้เพียนอนนิ่ๆให้เาอ็เท่านั้น
“อ่าีั..”เมื่อไ้ในสิ่ที่เา้อาร มือที่อรั็ลายออ
“นี่นาย”ผมลอใ้นิ้วิ้มหน้าผาอเา
“ผมอบพี่..”
“เฮ้ย”ถึผมะเมามานไม่ไ้สิ แ่็ไ้ยินัเนว่ายูยอมพูอะไรออมา
“อบพี่ริๆ..”
มือหนาำลัลูบไล้แผ่นหลัเรียบอผมอย่า
“อย่านะโว้ย..”
“อบพี่ริๆ..”อนนี้ผมรู้สึไม่ีมาๆอย่าบอไม่ถูับารระทำแบบนี้ มือหนาอยูยอมลูบไล้บีบับแผ่นหลันถึสะโพ เสื้อผมโนเลื่อนึ้นนเห็นหน้าท้อแบนราบ
“อย่านะ..”ผมพยายามิ้นหนีทั้ทุบทั้ีแ่มัน็ยิ่รั
“อ่า..อย่านะ..”
อนนี้ผมเป็นอะไรไปแล้วเรียวแรที่มี็หายไปนหมสิ้น เ็น้อยเลื่อนลานึ้นร่อมทับอยู่บนร่าอผม
“ออไปนะ..”ยูยอม้อนสายามอผม
“ลไปนะ..”
“ผมอบพี่..”อะไรมันทำทำร้ายสมออเ็นนี้ไปแล้วรู้ัวมั้ยว่าพูอะไรออมา อนนี้ผมลัวนร่าายสั่นเทาไปหม แรที่พอมีเหลือทั้หมันอแร่ไปให้พ้นทา
“ทำอะไรน่ะ..”
YY Talk
“ทำอะไรน่ะ..”ในหัวสมอมันว่าปล่าวไปหมไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร นี่ผมำลัะทำอะไรยัหรอ
“ปล่อยันนะ”ผมยัไม่เ้าใทำไมนใ้ร่า้อทำร้ายผมถึนานี้ทั้ีทั้ว่า ผมสับสนไปหมแล้ว ผมรวบสอแน้อมืออแ็สันรึเหนือหัว าลายไปหมเวียนหัวมาๆเลย
“เ็บ..ปล่อยัน..”
“อ่า..”
“นายฟัันนะ หยุทำอะไรบ้าๆแบบนี้สัที”เสียะโนเสียใส่หน้าผมสร้าวามไม่พอใเป็นอย่ามา
“ผมอบพี่มันบ้ารไหนัน..”
“นายมันบ้าที่สุ”สายาที่ายแววไม่พอใเป็นอย่ามา ผมรู้เลยว่าเวลานี้แ็สันโรธมาแล้ว แล้วผมละผม็โรธเหมือนัน
“นายมันบ้าเอาะมาๆ..”
ผมโน้มใบหน้าลไปิแล้วูบริมฝีปาเบาๆ ออแรบิเบียริมฝีปามาึ้น ้ำยัทะลวปลายลิ้นเ้าไปภายใน้วย แ็สันบิหัวมหล่ผมารุนแรเริ่มอ่อนโยน เรียวนิ้วท้ายทอยผมโยไม่รู้ัว รสูบุันเปลี่ยนสัมผัสอ่อนโยนนผมสามารถรับรสาิมันไ้มาึ้น
มือเลื่อนเ้าไปภายในเส้อัวบาผม้มลบลที่ออาวแอลอฮอล์ที่แะปลายมูึสิอผมไปหมนวบุมัวเอไม่ไ้ อนนี้ผมมีวามรู้สึ้อารร่าายนี้เท่านั้น
“อ๊ะ...อย่า..”
เรียวนิ้ใิลบนใหล่แล้วเลื่อนมายี้เส้นผมอผมเพื่อระบายอารม์ ผมฝารอยูบเล็ไว้ามออ แล้วไล่ลมานถึหน้าม้อแบนราบ
“ฮืออ..ันบอว่าอย่าไ..”
เสียสั่นๆอนเป็นพี่ทำให้ผมหมารระทำทุอย่า ใบหน้าที่เปื้อนไป้วยน้ำาผมใ้นิ้วเลี่ยไล่แล้วลุออมาาเา
“ออไปะ..”แ็สันันัวึ้น
“ผม..อโทษ..”
“็บอว่าให้ ออไป!!”
“แ่พี่..”
“ออไปนะ!! อย่าเ้ามาใล้ันอี เ้าใมั้ย..ฮือ..”
ผมยืนัวสั่นำพูมามายที่อยาะอธิบายลืนหายไปเมื่อเวลารอยน้ำาที่ใหลมาไม่หยุ ผมรู้สึผิที่ทำมันลไปโยไม่ระวััว อนทำให้นที่รั้อเสียน้ำา
“รับ..”
ผมเินออาห้อมา้วยวามเป็นห่วและอีมามายวามรู้สึ ่อไปนี้ผมะทำยัไ่อไป ะทนอยู่ับเาไ้มั้ย ทำไมทุรั้ที่ผมพยายามทำให้ีที่สุมันถึ้อูบลแบบนี้ ทำไม..
------------------------------------------------------------------------------------------------------
อโทษที่มา่อ้านะะ ่วนี้เรียนหนัไม่มีเวลาว่า แล้วเม้น็ไม่ึ้นเลยไม่มีอารม์มา่อ
ความคิดเห็น