คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Fate Love-3
ลอเวลาหนึ่อาทิย์ที่ผ่านมายฮวาานยุ่มาว่าะไ้ลับบ้าน็ประมาสามสี่ทุ่มและยันานมาทำที่บ้านเ้านอนอนีสอทุวันื่นเ้ามาเ็โม็ถึโรแรมแล้ว เาไม่มีเวลาไปพบปะสัสรร์ับเพื่อนสัเท่าไรและมินฮยอ็เ่นัน
ส่วนอฮยอน็้อรีบทำานหาเินเพื่อไปไถ่บ้านืนเพราะเมื่อสอวัน่อนนี้เธอเพิ่รู้ว่าพ่ออเธอเอาบ้านไปำนอและเอาเินมาเล่นารพนันนหม อนแรที่รู้เธอใมาไม่ิว่าพ่อะทำเ่นนี้ เธอทำานทุอย่าโยไม่เี่ยว่าะเป็นอะไรอแ่ให้ไ้เินมา็พอ
“่วนรับสมัรแม่บ้าน 1 ำแหน่ ิ่อไ้ที่ 080516xxxx”
ะที่อฮยอนเินหาานทำเพิ่มอีอยู่นั้นเธอเินผ่านบ้านหลัสีาวและิป้ายประาศหน้าบ้านว่ารับสมัรแม่บ้าน อฮยอนเห็นันั้นึโทรศัพท์ไปยัหมายเลที่ิอยู่ทันที
“สวัสี่ะ”
[สวัสีรับ มีอะไรหรือเปล่ารับ]
“ันเห็นป้ายประาศรับสมัรแม่บ้านหน้าบ้านหลัสีาวใ่บ้านุมั้ยะ”
[ใ่รับ ุะสมัรเป็นแม่บ้านเหรอรับ]
“่ะ”
[ั้น อนหโมเย็นุ่วยมาหาผมที่บ้านนั้น้วยรับ]
“่ะ อบุ่ะ”
เมื่ออฮยอนโทรหาเ้าอบ้านเสร็เธอีใมาที่ไ้านทำเพิ่มึ้นเอและเธอ็ไม่มัวรอ้ารีบไปหาานทำเพิ่มอีและานที่เธอไ้ือ เ็ส่หนัสือพิมพ์
“ันะเริ่มานไ้เมื่อไระ” อฮยอนถามเ้าอร้าน
“เวลาทำานอเธอือเสาร์และอาทิย์้ะ อนเวลาสี่โมเ้าถึบ่ายสอ”
“่ะ แสว่าพรุ่นี้ัน็เริ่มานไ้เลยใ่มั้ยะ” อฮยอนยิ้มถามเ้าอร้านอีรั้เพื่อวามมั่นใ
“้า” และเ้าอร้าน็ยิ้มอบเ่นัน
“ท่านประธานรับ เที่ยแล้วไปทาน้าว่อนเถอะรับเี๋ยว่อยมาทำใหม่็ไ้” เสียเลามินฮยอเรียท่านประธานอเาไปทาน้าวเพราะเห็นว่ายฮวาไม่ไ้ทาน้าวเที่ยมาสอวันแล้วมัวแ่นั่มอยู่ับอเอสารมามาย พอถึเวลาลับบ้านนอื่นเาลับไปหมแล้วยฮวายัไม่ลับว่าะลับ็ึแล้วยัพ่วอเอสารนี้ลับไปทำ้วยอี
“ันยัไม่่อยหิวเลย นายไปทาน่อนเถอะ” ยฮวาอบมินฮยอแล้ว็้มหน้าลับมานั่เ็นเอสาร
“แ่ท่านประธานไม่ไ้ทาน้าวเที่ยมาสอวันแล้วนะรับ” มินฮยอพู้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เอาอ่ะ ถ้าันหิวเมื่อไรเี๋ยวันลไปทานเอ” ยฮวายัไม่ยอม
“ั้นเี๋ยวผมเอาึ้นมาให้นะรับ”
“ไม่้อหรอ อ่ะๆ โอเๆ ันลไปทาน็ไ้” และมินฮยอ็พูนยฮวายอมลไปทาน้าวนไ้
“วันนี้ันมีานอะไรอีมั้ย” ยฮวาถามมินฮยอในะที่ทาน้าว
“วันนี้ไม่มีรับ แ่พรุ่นี้อนห้าโมเย็นท่านประธาน้อไปทานอาหารเย็นับุลีที่ร้านอาหารในโรแรมลีรับ”
“อ๋อ ุลีที่เาเยมาร่วมหุ้นับเราน่ะเหรอ”
“ใ่รับ เาอยาทานอาหารับท่านประธานเป็นารส่วนัวรับ”
“ทำไมล่ะ”
“็ท่านประธานเป็นประธานโรแรมที่อายุน้อยที่สุแถมยัไฟแร้วยไรับ”
“ฮ่า ฮ่า เรื่อนั้นันรู้ี” พอยฮวาพูประโยนี้ึ้นมามินฮยอถึับหัวเราะลั่นทันทีพนัานนอื่นที่อยู่ในโรอาหาร็พลอยยิ้มไป้วยเพราะ่วนี้ท่านประธานอพวเาเอาแ่เียบ้มหน้า้มาไม่ยอมยิ้มให้ใรสัที
แ แ แ
“แม่๋า แม่อยู่ไหน ฮือ ฮือ” เสียเ็ผู้หิัวน้อยร้อึ้นเมื่อไม่เห็นแม่อเธอ
“โอ๋ ินออย่าร้อนะะ ุแม่ไปทำานเี๋ยว็ลับมาแล้วนะะ” อฮยอนำลัปลอบินอเ็หิัวน้อยที่แม่อเธอฝาให้อฮยอนเลี้ย
“แม่หนูอยู่ไหนะ” ินอถามอฮยอน้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำา
“ุแม่ินอไปทำาน่ะ ุแม่ไปทำานหาเินเพื่อมาื้อุสวยๆแล้ว็อเล่นให้ินอไะ ินอไม่อยาไ้เหรอ”
“แล้วุแม่ะลับมาเมื่อไระ”
“เี๋ยวอนเย็นุแม่็ลับแล้ว่ะ แ่อนนี้ินอ้อทาน้าวให้หม่อนนะะแล้วเราะไปอาบน้ำัน”
อนนี้อฮยอนำลัทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยเ็อยู่
‘เฮ้อ...ทำไมเลี้ยเ็มันไม่่ายเหมือนเสิร์ฟอาหารนะ’ อฮยอนนึในใแ่เธอ็พยายามูแลเ็นนี้ให้ีที่สุเท่าที่ะทำไ้ นเวลาผ่านไปถึห้าโมเย็นแม่อินอ็ลับบ้านมาพร้อมับอาหารมามาย
“ุาอิน ัน่วยถือ่ะ” พออฮยอนเห็นาอินเินเ้ามาในบ้านึรีบวิ่เพื่อไป้วยถือ้าวอ
“ุแม่ลับมาแล้วเหรอะ” ินอรีบวิ่เ้ามาหาผู้เป็นแม่อย่าีใ ส่วนอฮอยน็เอา้าวอไปเ็บที่ห้อรัว
“พี่อฮอยนเาูแลหนูีไหมะ” ผู้เป็นแม่ถามินอ้วยรอยยิ้ม
“พี่อฮยอนเาูแลหนูีมาๆเลย่ะ พี่เาทำอาหารที่หนูอบให้ทานทั้นั้นเลย ่อนนอน็เล่านิทานให้หนูฟั้วย่ะ” ินออบุแม่แล้ว็เินไปหาอฮยอน
“อบุนะะ ุอฮยอนที่่วยูแลินอให้ พอีว่าป้าินูแไปทำธุระน่ะ่ะ” าอินพูับอฮยอน “นี่่าอบแทนสำหรับวันนี้่ะ อบุมานะะ”
“อบุ่ะ ไม่เป็นอะไรหรอ่ะ ินอแน่ารัมาเลย” อฮยอนรับอสีาวาาอินแล้ว็อบลับ้วยรอยยิ้ม
“พี่อฮยอน ะไปแล้วเหรอะ” ินอถามอฮยอนอนที่เธอำลัะเินออาบ้าน
“ินอพี่อฮยอนเามีานที่้อทำอีนะะ” าอินบอินอ
“่ะ พี่้อไปทำานอีถ้าพี่ว่าพี่ะมาหาินอนะะ” อฮยอนพูแล้ว็อุ้มินอึ้นมาหอมแ้มแล้ว็วาลเพื่อที่ะเินออไป
“บ๊าย บาย ่ะพี่อฮยอน” อฮยอนหันลับมามอินอที่บืนโบมือให้เธอ เธอึโบมืออบลับเ่นัน
“ย๊า!!! ใล้ะหโมแล้ว” อฮยอน้มูนาฬิาที่้อมือ่อนะพูับัวเอ่อนที่ะึ้นรถเมล์ไปบ้านหลัสีาวหลันั้น
ในะที่นั่รถเมล์อยู่นั้นอฮยอน็เอาอสีาวที่าอินยื่นให้มาเปิู
‘ห้าร้อยบาท’ เธอพูในใแล้ว็ยิ้ม เธอทำานแ่หั่วโมแ่ไ้เิน้อห้าร้อยบาท ออแ็ไม่้อออแถมยัอยู่ในห้อแอร์อี เธอไม่อยาะเื่อ และในที่สุอฮยอน็มาถึบ้านหลันั้นทันที
ริ๊
เสียริ่หน้าบ้านัึ้นทำให้นที่อยู่ในบ้าน้อใึรีบวิ่ออมาเพื่อระับเสีย
“มาหาใรรับ” ยฮวารอเสียออไปามระบบ
“ันที่มาสมัรานไว้่ะ” อฮยอน็พูลับไป
“ั้นเิรับ” ยฮวารีโมทประูรั้วให้เปิออ แล้ว็รีบวิ่มาเปิประูบ้านอีบานหนึ่
“สวัสี่ะ” อฮยอนพอเห็นประูบ้านเปิออ็รีบ้มหัว
“สวัสีรับ” ยฮวา็เ่นัน
พอทัู้่เยหน้าึ้นมา็้อใเพราะว่าเอันอีแล้วTT
“ุ” อฮยอนพู
“ุอีแล้วเหรอ” ยฮวาพู
“ถ้าันรู้ว่าเป็นบ้านุันะไม่มาสมัรหรอนะ” อฮยอนพูึ้นทันที
“แล้วสรุปุะทำานมั้ย” ยฮวาพูเสียเรียบ “ถ้าไม่ทำผมะไ้เ้าไปทำาน่อแ่ถ้าทำ็เ้ามา”
อฮยอนยืนิอยู่นาน ‘ถ้าันทำัน็ะมีรายไ้เพิ่ม แ่ถ้าันไม่ทำัน็้อไปหาานใหม่’ แล้วเธอ็ไ้ำอบ
“อ่าว ุว่าไผมเสียเวลาทำานนานแล้วนะ” ยฮวาพูทำเสียุนเียว
“โอเๆ ันทำ็ไ้” อฮยอนรีบพูเพราะลัวว่ายฮวาะปิประู่อน
“ั้น็เามา” แล้วอฮยอน็เินามยฮวาเ้าไป “นั่่อนสิ” ยฮวาบอให้อฮยอนนั่รอที่โฟาสีเหลือ แล้วัวเอ็ไปเปิู้เย็นเพื่อเอาน้ำมาให้เธอ ส่วนอฮยอน็นั่มอรอบๆบ้านอยฮวา
“อ่ะ น้ำ” ยฮวาวาแ้วน้ำรหน้าอฮยอนแล้ว็มานั่้าๆเธอ
“เธอทำอะไรไ้บ้า” ยฮวาเปิประเ็น
“ันทำไ้หมทุอย่าแหละ ไม่ว่าะเป็น วาบ้าน ัผ้า หุ้าว ทำอาหาร ัห้า อแ่สั่มา็พอ” อฮยอนอบยฮวาไป
“ั้น็โอเ ว่าแ่เธอะมาทำเวลาไหน ะเอาเินเือนเท่าไร” ยฮวายัถามอยู่
“ันอทำอน...อืม...อนสอโมเ้าถึอนห้าโมเย็น ไ้มั้ย”
“ะเอาอย่านั้น็ไ้
“ั้นเินเือนเธอันะให้เือนละหนึ่หมื่นบาท โอเมั้ย”
“หา!!! หนึ่หมื่นบาทเลยเหรอ” อฮยอนทำหน้าใ ทำไมวันนี้มีแ่เรื่อที่ทำให้เธอในะ
“ใ่ ทำไมเหรอ หรือว่ามันน้อยเิน” ยฮวายัถามไม่เลิ
“อ๋อ เปล่าหรอ มันเยอะเินไป้วย้ำ”
“อ๋า!! ริเหรอ? ั้นันให้เธอแ่เ็พันบาท็ไ้นะ”
“หยุ!!! ไม่้อเลยำไหนำนั้นย่ะ สรุปหนึ่หมื่นบาท โอเ๊” อฮยอนรีบ้านยฮวาทันทีเมื่อเาะลเินเือนเธอ
“โอ็โอ ฮ่า ฮ่า เธอนี่หน้าเินะมั” ยฮวาพูแล้ว็ลุไปทำาน่อแ่่อนะเ้าห้อไปเายัไม่วายสั่อฮยอน “ถ้าวันนี้เธอว่าเธอ็เริ่มานไ้เลยละัน เพราะัน็ทนสภาพไม่ไหวแล้วล่ะ” ยฮวาสั่ทิ้ท้ายไว้ “แล้ว็อย่าุ่ม่ามทำอบ้านันพัล่ะ”
“ย่ะ” แล้วอฮยอน็แลบลิ้นให้ยฮวา
อฮยอนทำานบ้านยฮวาไปเรื่อยๆและเยมสิ่อบ้านเาไป้วย และมือเธอ็ไปหยุอยู่ที่รอปรูปที่มีรูปายหิู่หนึ่ยืนอยู่้วยัน แ่เธอ็ไม่ไ้สนอะไร แ่สิ่ที่เธอสนือรูปนี้รูปเ็ายัวน้อยที่ำลัยืนยิ้มูสอนิ้วอยู่
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เธอหลุเสียหัวเราะทันทีนยฮวาใรีบวิ่ออมาู
“เฮ้!! เธอเป็นอะไรน่ะ” ยฮวาถามอฮยอนที่ยืนหัวเราะพร้อมมือุมท้อัวเอ
“เธอปวท้อเหรอ” ยฮวาถาม้วยท่าทีใ แ่อฮยอนโบมือให้เหมือนไม่มีอะไร “ะไม่เป็นอะไรไ้ไ ูสิน้ำาเธอไหล้วยเนี่ย” ยฮวาวิ่เ้าไปหาัวอฮยอน
“ันไม่ไ้เป็นอะไร แ่ัน ฮ่า ฮ่า” อฮยอนอบยฮวาแล้ว็ี้ไปที่รูปอเา
“ย๊า!! นี่เธอหัวเราะรูปันเหรอ” ยฮวาี้หน้าอฮยอนทันที
“ฮ่า ฮ่า น่ารัีอ่ะ ูสอนิ้วแบบนี้้วย” อฮยอนพูแล้วทำท่าล้อเลียนยฮวา
“มันะมาไปแล้วนะ ฮ่า ฮ่า” แล้วยฮวา็หัวเราะในท่าทาออยอนที่เลียนแบบรูปเาอยู่อนนี้
“นี่ำอะไรอนายห้ะ” อฮยอนพู
“็ำในท่าทาที่เธอทำไ เธอลลัวันทำอีอ่ะ ฮ่า ฮ่า” ยฮวาหัวเราะไม่หยุ
“นี่แน่ะ หัวเราะันเหรอ” อฮยอนพูพร้อมับบิไปที่มูอยฮวา แล้ว็วิ่หนี
“มานี่ มาให้ันบิืนะีๆ” ยฮวาพูแล้ว็วิ่ามอฮยอนไป
“รี๊” “เฮ้ย” ยฮวาับอฮยอนพูพร้อมัน่อนที่ร่าทั้สอะล้มทับันไปที่พื้นเพราะเมื่อี๊นี้อฮยอนเบระทันหันทำให้ยฮวาวิ่มานเธอแล้วล้มลไปทัู้่
แฮ่ แฮ่
เสียหอบอทัู้่ัประสานัน ใบหน้าอทัู้่อยู่ใล้ันมาห่าันไม่ถึห้าเนิเมร าอทัู้่ประสานัน้อมอึ่ันและันเป็นเวลานาน แ่แล้วสิอยฮวา็ลับืนมาเาึรีบลุึ้นแล้วพยุอฮยอนให้ึ้นมาาม
“ันอโทษ” “ันอโทษ” ทัู้่พูพร้อมัน
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” ยฮวาพูพราับัวอฮยอนหมุนไปรอบๆ
“ไม่ๆ ันโอเ แล้วนายล่ะ” อฮยอนถามยฮวาบ้า
“ัน็ไม่เป็นอะไร นี่ึแล้วันว่าเธอลับบ้านเถอะเี๋ยวันไปส่”
“อืมๆ” แล้วอฮยอน็เินามยฮวาออไป
ลอระยะทาที่นั่รถมาทั้สอนไม่ไุ้ยอะไรันเลยมีแ่ำว่า เลี้ยว้าย เลี้ยวา รไป ที่อฮยอนเป็นนบอทา บรราศูน่าอึอัมา
และรถอยฮวา็มาอรหน้าบ้านอฮยอน อฮยอน็ลารถยฮวา็ลารถเพื่อมาส่อฮยอนเ้าบ้านามมารยาท
พออฮยอนลมาารถไ้แ่เธอไม่เินเ้าบ้านแ่เินไปอีทาหนึ่แทน
“มีอะไรเหรอ” ยฮวาถาม้วยวามสสัย
“นี่มันยัไม่ถึำหนไม่ใ่เหรอ พวนายมาทำอะไรที่บ้านันอี” อฮยอนยืนถามผู้ายลุ่มหนึ่ที่เหมือนพวเ้าหนี้หน้าเลือ
“ใเย็นสิสาวน้อย ใรบอว่ายัไม่ถึำหนนี่มันเลยมาสอเือนแล้วนะ” ายหนุ่มวัยลานพูับอฮยอน
“็ันบอแล้วไว่าันะหาเินมาใ้หนี่ให้หมให้เร็วที่สุ แล้วนี่มันอะไรัน” อฮยอนพู้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“ันรอไม่ไหวหรอนะ ว่าเธอะหาเินมารบันาย่อนพอี อ่ะนี้สัาที่พ่อเธอทำไว้” แล้วายนนั้น็ยื่นแผ่นระาษให้ับอฮยอนึรับมา
“ันอเวลาอีหน่อยเถอะนะ ันะหาเินมาใ้หนี้พวนายให้หมทุบาทเลย” อฮยอนพูเสียสั่นเรือ
“ันว่าันยึบ้านเธอแล้วเอาไปายมันะไ้ราาีว่าที่เธอเอาเินแ่แสนเียวมาใ้หนี้ันอีนะ” ายวัยลานพูพร้อมับรอยยิ้ม
“อย่านะ ันบอแล้วไว่าะหาเินมาืนให้เร็วที่สุ” อฮยอนะอใส่หน้าายนนั้น
“ันรอไม่ไหวอีแล้วล่ะ หรือว่าะให้ันไปแ้ำรวับพ่อเธอ้อหาโ ีันมีหลัานนะ แล้วัน็อยู่ในพวู้เินในระบบ้วย เธอไม่ลัวหรอ” ายนนั้นพู้วยรอยยิ้มอีรั้
“อย่านะ โอเๆ ันยอมแล้ว พวแอย่าแ้ำรวับพ่อันนะ”
“ันะไม่แ้ถ้าเธอยอมออไปาบ้านหลันี้แ่โยี”
“ไ้ ันะไปาที่นี่เอ” อฮยอนพู้วยใบหน้าที่มีแ่น้ำา แล้ว็วิ่เ้าบ้านไป
“อฮยอน” ยฮวาพู้วยน้ำเสียที่แผ่วเบา
“ันไม่เหลืออะไรแล้วริๆยฮวา” อฮยอนพูึ้นแ่มือ็เ็บเสื้อผ้าเธอไป้วย
“แล้วพ่อเธอหายไปไหนล่ะ” ยฮวาถาม
“ัน็ไม่รู้เหมือนัน”
“แล้วเธอะไปอยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้สิ”
“าิเธอล่ะ”
“ันไม่มีาิหรอ” อฮยอนอบไปแล้วว้ารอปรูปที่หัวเียยัใส่ระเป๋าไป
“ั้น...อืม...เธอไปอยู่บ้านัน่อนมั้ย” ยฮวาพูออไปอฮยอนรีบลับหันมามอเา
“มันะรบวนนายเปล่าๆ แล้วนาย็ไม่ใ่าิัน้วย”
“เป็นสิ เธออย่าลืมนะอนนี้เธอเป็นลูน้อันนะ” ยฮวาพูิลเพื่อให้อฮยอนสบายใึ้น และมัน็เป็นผลอฮยอนยิ้มึ้นมาบ้า
แล้วทัู้่็เินออมาาบ้านแล้ว็รีบึ้นรถทันทีเพราะว่าเธอไม่อยาเห็นหน้าพวมัน
“ถ้ายอมแ่แร็ไม่้อมั่วหาานให้ลำบาหรอ โีนะสาวน้อย” ายวัยลานนั้นพูึ้นแล้วโบมือให้อฮยอน แ่อฮยอน็ไม่ไ้สนใ
บรื้
ยฮวาใับรถเียพวเ้าหนี้หน้าเลือที่ยืนอยู่รถนน
“ไอ้เ็เวรเอ๊ย!!!” เสียายวัยนลา่าามหลั
บ้านยฮวา
“เธอนอนห้อนี้ละัน” ยฮวาพาอฮยอนไปที่ห้อ ห้อหนึ่บนั้นสอ
“แล้วรอบรัวนายไปไหนหมล่ะ” อฮยอนถาม้วยวามสสัยเพราะว่าเธอไม่เห็นใรอยู่ในบ้านเลยนอาเา
“ไม่มีหรอ นี่เป็นบ้านที่แม่ันื้อให้อนที่ันึ้นเป็นประธานโรแรมน่ะ”
“อ๋อ...อย่านี้เอ”
“เอาล่ะ เธอเ้าไปพัผ่อนไ้แล้ว ห้อันอยู่้าๆเธอมีอะไร็เรียไ้” แล้วยฮวา็เินไปที่ห้ออัวเอ อฮยอนรีบเอื้อมมือับที่มือยฮวาแล้วบีบเบาๆ
“อบในะที่่วยัน” อฮยอนพูแล้วยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรหรอเ้านาย็้อ่วยลูน้อสิ” ยฮวาเอ็บีบมืออฮยอนลับเ่นัน
แล้วทัู้่็แยย้ายันเาห้อ
“เธอทำอะไรไปเนี่ยอฮยอน...” อฮยอนพูลับัวเอเบาแล้ว็ล้มัวลไปนอนับที่นอนลายเป็น้อย
*************************************************
อันยอ่ะทุน วันนี้ไรเอร์ม.้นมาอัพแล้วนะ
ีวิอน่าสสารมาอ่ะ
อนนี้เอาวามหวานเล็ๆน้อยอยอมาฝา
ใรมีอะไรสสัยหรือะแนะนำเพิ่มเิมบอไ้นะะ
้อประปรุรไหนเม้นท์บอเลย่ะ
ความคิดเห็น