คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Parallel of love V
Parallel of love
สายฝนกระหน่ำหยาดน้ำรินหลั่งกระทบสาบเสื้อนักเรียนช่าง เลือดสีแดงซ่านถูกชะล้างเป็นสีอ่อน มือหนาจับข้อมือบางก่อนเตะเข้าช่องท้องฝ่ายตรงข้าม โจวคยูฮยอนกดศีรษะคนรักลง...ฟู้ว์เกือบไปแล้ว อีซองมินหลับตาปี๋เมื่อคนตัวโตเหวี่ยงตำแหน่งยืนตัวเองไปอีกด้าน คู่ต่อสู้ล้มพับกันพื้น คยูฮยอนจ้องเด็กดื้อตาเขม่น...ร่างบางเบิกตาโตแขนเล็กสะบัดหนีเกาะป้องกัน
“อั่ก!” ผมยืนหอบหายใจเมื่อคนใจร้ายพวกนั้นล้มลง พี่คยูดึงผมเข้าไปกอดแน่น ท่อนไม้ขนาดกลางล่วงหล่นนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
“ใจเด็ดไม่เบานะเราเนี่ย”
“.........” ผมขึงตาใส่พี่เขา ไหนบอกแค่แวะมาเอาของกับเพื่อนไง เพื่อนที่ไหน...ถึงต้องทำร้ายฆ่าแกงกันถึงขนาดนี้
“ตามพี่มาแบบนี้ทำไม?” มือหนาประกบเข้าข้างแก้มทั้งสองของผม สายตาอบอุ่นถูกส่งผ่านให้ไอความร้อนเข้าแทรกซึมบนความรู้สึก
“ถ้าผมไม่ตามมา ผมจะได้รู้หรอว่าพี่โกหกผม”
“หึ เด็กดื้อของพี่” พี่คยูดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง แขนเรียวของผมเลยตวัดรัดร่างพี่เขาซะเลย เพียงเสี้ยววินาทีที่เห็นภาพเมื่อครู่...ใจของผมแทบแหลกไม่มีชิ้นดี
“มึงไม่เป็นไรนะ” พี่เยซองเดินเข้ามาตบบ่าพี่คยู คนรักของผมทำเพียงพยักหน้าเนืองๆตอบกลับไปให้
“พวกนั้นมันใช้มีดว่ะ” เสียงของพี่ฮันดังขึ้นเรียกความสนใจของพวกเรา แน่ล่ะ...ถ้าผมไม่ตามมามีดเล่มนั้นคงฝังในตัวพี่คยูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
กระเป๋าสตางค์ใบน้อยส่งสัญญาณเตือน ซองมินเทเศษเหรียญออกมาเกลื่อนเต็มพื้นห้อง มือบางค่อยๆนับเม็ดเงินที่เหลืออยู่ ริมฝีปากเบะลงเหมือนเด็กน้อยถูกขัดใจ
“พี่คยู” ผมเอ่ยเรียกพี่เขาเบาๆ
“อยู่กับพี่มันลำบากขนาดนี้ เรายังอยากอยู่อีกหรอหื้ม”
“พี่ครับ เรากลับไปบ้านผมอีกครั้งกันเถอะ” มันคือหนทางเดียวจริงๆ เพราะผมไม่อยากให้พี่เขาทำเรื่องผิดกฎหมายอีกแล้ว...แม้ตอนนั้นผมรู้สึกสนุกกับมันก็ตามที
“รู้สึกเหมือนแมงดายังไงไม่รู้แฮะ” ผมมองตามแผ่นหลังที่ผมชอบซบแอบอิงในยามค่ำคืน ควันสีเทาถูกพ้นออกมาบนใบหน้าเคร่งขรึม ผมมองไม่ออกว่าตอนนี้พี่คยูคิดอะไรอยู่
“ดูดด้วย” เราสองคนนอนมองแสงจันทราที่กำลังสาดส่องมายังพื้นโลกเบื้องล่าง ผมเอนหลังซบเข้าหน้าอกแกร่งปลดปล่อยสายตาทอดผ่านราวระเบียงห้อง
“อื้มมมม” เอวบางถูกลุกล้ำด้วยมือหยาบ แอลกอฮอล์ไหลผ่านลำคอผมตามที่พี่เขาต้องการ
“คืนนี้ ตรงนี้นะคนดี” พี่คยูคนเจ้าเล่ห์...
“อ๊ะ..พี่คยู” เปลือกตาบางหลับพริ้มรอรับสัมผัสวาบวิว สะโพกมนเด้งขึ้นลงตามแรงอารมณ์ คยูฮยอนนวดคลึงพลางสะกิดยอดปลายเล่น ใบหน้าคมกระตุกยิ้ม...ชักทนไม่ไหวแล้วสิ
---อ่านในกลุ่มนะคะ---
ผมนอนแน่นิ่ง...นึกโกรธอยู่ในใจ ทั้งตัวพี่คยูฮยอนมีแค่ช่วงเอวเท่านั้นที่เปลือยเปล่า ต่างกันกับผมโดยสิ้นเชิง มือคนหรืออะไรกัน...มาเล่นถอดเสื้อผ้าเขาออกแบบไม่รู้ตัวเลยสักนิด
“ซองมินคิดว่าข้างห้องจะได้ยินเสียงเรามั้ย?”
“บ้า” ผมล่ะเกลียดจริงๆสายตากรุ่มกริ่มแบบนั้น ถ้าไปใช้มันกับใครล่ะก็ผมจะเฉือนเจ้าโลกพี่เขาทิ้งจริงๆด้วย
“พี่รักซองมินนะ”
“ผมก็รักพี่” ผมก้มหน้าจนปลายคางชิดอก ตอนนี้มันคงกำลังแดงเป็นลูกมะเขือเทศ
“อ๊ะ!” ลำแขนแกร่งยกตัวผมขึ้นลอยหวือ พี่คยูค่อยๆวางผมลงกับเตียงนอนนุ่ม...นึกว่าคืนนี้พี่เขาจะติดใจริมระเบียงไปซะอีก
“ฝันดีนะ เด็กดื้อของพี่”
คิมเรียวอุค...ผมลืมนัดสำคัญกับเพื่อนตัวเล็กไปซะสนิทเลย ตายแน่ๆอีซองมิน ผมรีบเก็บกล่องดินสอ หนังสือสำหรับเรียนวันนี้เข้ากระเป๋า ทันทีบานประตูเปิดออก คนในความคิดผมก็สะบัดตูดเดินจ้ำอ้าวนำหน้าผมก่อนเลย ผมเร่งฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งให้ทันเพื่อนขี้งอน
“เรียวอุคอ่า เราตื่นสายนิดเดียวเอง”
“ชิ” อีกคนตอบกลับทั้งๆที่ไม่หันมาสบตาผมเลย
“ขอโทษได้มั้ยล่ะ?”
“ซองมินอ่า เล่นแบบนี้ตลอดเลย” มือเล็กเกาะมือผมเอาจากไหล่ พลางหัวเราะคิกคักมาให้
“วันนี้พี่คยูไม่มาส่งหรอ?”
“อื้ม” ผมตอบตามความจริง...ช่วงนี้พี่เขาชอบออกจากห้องตอนเช้ามืด กว่าจะกลับมาก็ตอนสายๆล่ะมั้ง “อย่าคิดมากนะ”
“..................” เรียวอุครู้ทันผมตลอด เพื่อนตัวเล็กเอื้อมมือลูบหัวผมเบาๆเหมือนอยากปลอบโยน...ถ้าปากว่าผมไม่ได้ใส่ใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของพี่เขาก็คงไม่ใช่
ห้องเรียนถูกแปรเปลี่ยนเป็นแหล่งซ่องซุ่ม โจวคยูฮยอนถีบโต๊ะล้มครืด มือหนาง้างตบใบหน้าลูกสมุนเต็มแรง...ถ้าซองมินเป็นอะไรไป เขาไม่มีทางยกโทษให้ตัวเองเป็นแน่
“เฮ้ย...ยัยคุณหนูก็ปล่อยภัยดี ไม่เห็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลย” เยซองดึงแขนผู้โชคร้ายออกให้พ้นภัย น่าสงสารก็จริง แต่ฉันคงช่วยแกมากกว่านี้ไม่ได้
“เงียบไปเลยมึง”
“ว่าแต่กู สุดท้ายก็ปล่อยให้ความรักมันบังตา” ฮันคยองควงไฟแซ็กในมือเล่นพลางยักคิ้วขึ้น ก่อนจะกระโดดตัวลงจากริมหน้าต่าง
“มึงเองก็เหมือนกัน กูรู้นะเมื่อวานมึงแอบไปหาเพื่อนสาวยัยคุณหนูนั้น” เยซองทำหน้าเหวอ...ถูกจับจนได้ อุตส่ากะเก็บเป็นความลับซักหน่อย พวกนี้หูตามันไวยิ่งกว่าจรวดซะอีก
“พี่ๆตำรวจ ตำรวจมา!” หนึ่งในลูกสมุนวิ่งตาเหลือกเข้ามาให้ห้อง คยูฮยอนสบถคำพูดเสียงดังพลางพยักหน้าไปทางหน้าต่าง ฮันคยองวางไฟแช็คลง เปลี่ยนเป็นของผิดกฎหมาย...ถุงผ้าสีดำลอยพ้นเขตอันตราย หึ!พวกตำรวจหน้าโง่
“ครับ?” ผู้ได้ชื่อว่าหัวหน้าแก๊ง ยิ้มเยาะคนในเครื่องแบบ
“..........” สายตากว่าสิบคู่เพ่งมองบริเวณโดยรอบ
“มีอะไรรึเปล่าครับ” คยูฮยอนเดินล่วงกระเป๋ากางเกง ย่นระยะห่างระหว่างผู้ร้ายกับโจร
“รอดตัวไปนะ โจวคยูฮยอน”
“หึ คราวหน้าคุณตำรวจช่วยกรองข่าวมาดีๆด้วยนะครับ” มือหนาผายเชิญ...เมื่อผู้ร้ายที่ว่าไม่อาจล่วงล้ำเขตโจรได้ ถ้าไม่เจ๋งจริง...เขาคงไม่มีลูกเสือไว้ในกำมือมาจนถึงทุกวันนี้หรอก
กลิ่นผงซักฟอกหอมฟุ้งทั่วทุกมุมห้อง ร่างสูงถอดเสื้อตัวนอกออก พลางใช้สายตามองหาคนรัก...อีซองมินหายไปไหน รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อ คยูฮยอนใช้มือค้ำขอบประตูจ้องมองร่างบางที่กำลังซักผ้าด้วยมือเปล่าในห้องน้ำ มือเล็กปาดเหงื่อตรงขมับออกอย่างลวกๆก่อนจะหันกลับไปขยี้ชุดนักเรียนในมือต่อ
“หื้อ” ผมสะดุ้งเฮือก...พี่คยูชอบมาไม่ได้ซุ่มให้เสียงแบบนี้ผมก็ตกใจแย่สิ
“คิดถึง”
“มือผมเปื้อนอยู่นะ” ผมพูดไปงั้นแหละ ความจริงหัวใจผมเองก็ขอร้องให้พี่เขาโอบกอดผมจากด้านหลังไว้แบบนี้ไปแสนนาน
“เหนื่อยมั้ย?” มือหนาเกลี่ยปอยผมเส้นบางตรงหน้าผากให้ ผมสะบัดหน้ารัว...แค่ช่วงชีวิตของผมได้พบเจอได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าผมจะอยู่ในสถานะแบบไหนหรือผมต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน ผมไม่มีปล่อยคำว่าเหนื่อยออกมาจากปากแน่นอน...เพราะผมรักพี่คยูฮยอนเหลือเกิน
เมนูประจำตั้งเด่นเป็นสง่าบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเก่า ลายด้านบนของมันบ่งบอกอายุที่ผ่านการใช้งานได้เป็นอย่างดี ผมประกบมือเข้าหากันพลางพรึมพรำบางอย่างเหมือนกับที่คุณพ่อเคยสอนผม ทานแล้วนะครับ
“เก็บศพเชี่ยไร กูกินข้าวอยู่” ผมแอบหันมองพี่คยูที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อยับยู้ยี้...จนผมอดขำไม่ได้
“ใครเมาหรอ?” ผมเอ่ยถาม
“ทั้งคู่” มือหนากดวางสายพลางส่ายหน้าไม่พอใจ ไม่รู้ที่เคืองใจเพราะเพื่อนเมาหรือเพราะตัวเองไม่ได้ไปด้วย
“ไปมั้ยล่ะ?” ผมแกล้งบอก
“จะดีหรอ?”
“ดีสิ ถ้าให้ผมไปด้วย” ไวยิ่งกว่าคำพูด ผมลุกขึ้นยืนก่อนเดินเข้าไปหยิบเสื้อแขนยาวสองตัว พี่คยูฮยอนดูลุกลี้ลุกลนนะ...ผมว่า แน่สิ!ก็ยัยอึนซอทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ร้านนั้นหนิ
เมายิ่งกว่าหมา...คำแรกที่ฟุดออกมาจากปากพี่คยู มือหนาตบข้างแก้มเพื่อนเบาๆ ว่าแล้วเชียว...ไม่เคยให้รอนานผู้หญิงคนนั้นก็รีบปลีกตัวจากแขกโต๊ะอื่นตรงมาหาพี่เขา ผมสะบัดสายตาใส่พี่คยูเต็มที่แค่คนรักเก่าอย่าให้ผมต้องแผลงฤทธิ์
“คยูฮยอน มาทำไม่บอก” ผมกัดริมฝีปากแน่น ยืนนิ่งให้เขาเอาหน้าอกมาชนอยู่ได้
“เรามาดูไอ้ฮันกับไอ้เยซองมัน”
“อ่อ เอ๊ะนั้นแฟนใหม่ของคยูฮยอนหรอ” เธอแย้มรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรส่งมาให้ผม
“อ้อใช่ๆ ชื่อซองมิน ลีซองมินน่ะ” มือหนากอบกุมมือผมหลังเอ่ยจบ แววตาหนักแน่นของพี่เขาพังกำแพงที่ผมเพิ่งสร้างขึ้นได้สำเร็จ
“หึงหรอ?” คล้อยหลังพี่ฮันกับพี่เยซองไม่ทันไร ร่างสูงกลับฉุดรั้งข้อมือผมไว้ ก่อนจะเอ่ยถามออกมา
“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ?” ผมจ้องลึกลงไปในดวงตาของพี่เขา
“ขอโทษ ที่ผ่านใครมามากมาย...แต่สัญญาพี่จะรักเราเป็นคนสุดท้ายเด็กดื้อของพี่”
“อึก..พี่คยูฮือ” ผมร้องไห้อีกจนได้ ความรู้สึกตื้นตันมาเอ่อล้นดวงใจ น้ำตาแห่งความสุขพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มือหนาปลอบประโลมผมด้วยความหวงแหน ใบหน้าคมค่อยๆจรดปลายจมูกของเราแทบชนกัน
“รัก..โจวคยูฮยอนจะรักลีซองมินจนลมหายใจสุดท้าย”
ผลพวงจากข้อความในโทรศัพท์ เพียงไม่กี่นาทีขาเรียวกลับนำพาผมมายังสถานที่แปลกตา ทางข้างหน้าเลี้ยวขวา...หึ คิดแล้วไม่มีผิด ที่แท้ก็พี่ยุนโฮ...
“ติดใจไอ้เด็กนั้น จนลืมทางกลับบ้านแล้วหรอครับน้องซองมิน”
“เรื่องของผม”
“ดูท่าจะรักกันมาก” พี่ยุนโฮพูดออกมาพร้อมท่าทีสบาย ขายาวไขว้ห้างบนเบาะรถราคาแพง
“อิจฉาหรอ?” ผมกลั้วหัวเราะในลำคอพลางยักคิ้วใส่พี่ยุนโฮ
“จะมากเกินไปแล้วนะลีซองมิน!”
“อ๊ะ” ผมเซปะทะอกแกร่งเต็มแรง ปล่อย...บอกให้ปล่อยไง!!! ริมฝีปากหนากดจูบปิดปากผมแน่น กำปั้นเล็กทุบประท้วงการกระทำอุกอาด
“ไหนมาดูสิ ถ้าเราได้ลิ้มลองพี่ดูซักครั้ง...เราอาจจะติดใจพี่แทนไอ้เด็กช่างคนนั้นก็ได้”
“อย่าเข้ามานะ” ใบหน้าเหี้ยมโหดจ้องผมราวกับว่าผมคือเหยื่ออันโอชะ
“ม่ายยยยยยย!!!”
“ตุบ!”
“เรียวอุค...ฮือ” เพื่อนตัวเล็กวิ่งกรู่เข้ามากระชับสาบเสื้อนักเรียนให้ผม ดวงตาแดงกร่ำของคนข้างหลังทำผมใจกระตุก...พี่คยูฮยอน
“เลิกเรียนแล้วทำไมไม่กลับห้อง” พี่เขาทำเหมือนเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นเพียงภาพลวงตา มือหนาก้มหยิบกระเป๋าเป้ของผมขึ้นสะพายบ่า
“พี่ครับอึก...พี่”
“หยุดพูดแล้วกลับห้องกับพี่นะครับ” น้ำตาผมไหลอาบแก้ม ยิ่งยามพี่เขาจูบซับฝันร้ายออกไปมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงตัวเองเป็นเท่าตัว
“ที่เหลือกูฝากด้วย”
ผมร่ำไห้ผ่านสายน้ำ มือบางปัดกลิ่นคาวออกจากตัว ถึงมันแค่เกือบ...แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันคือตราบาป สายตาเหนื่อยอ่อนของพี่คยู ตอนประครองผมเข้ามาให้ห้อง ผมจำมันได้ดี...สายตารู้สึกผิด พี่เขารู้สึกผิดที่ปกป้องผมไม่ได้ แต่นั้นมันไม่ใช่ความผิดของพี่เขาเลย
มือหนากระชับผ้าห่มขึ้นคลุมลำตัวผมอย่างอ่อนโยน เปลือกตาผมสั่นไม่เป็นจังหวะ...เมื่อความอบอุ่นเข้าครอบงำ ผมลืมตาขึ้นช้าๆปล่อยหยาดน้ำตาไหลลงสัมผัสหมอน ขอโทษที่ดื้อไปไหนไม่บอก ขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นห่วงอยู่เรื่อย
“นอนได้แล้วนะครับ”
“พี่...ยังรักผมใช่มั้ย?” เพราะความไม่มั่นใจสั่งการให้ผมเอ่ยประโยคแบบนั้นออกไป ผมแค่กลัว...กลัวพี่เขาจะรังเกียจผม
“ไม่มีวันไหนที่ไม่รัก”
เสียงไฟจากด้านนอกมืดสนิทลง คยูฮยอนปิดประตูห้องนอน มือหนาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากำแน่น ร่างสูงทิ้งตัวลงกับพื้นพลางเช็ดน้ำตาออกลวกๆ สุดท้ายเขาเกือบปกป้องคนรักไว้ไม่ได้
“คุณหญิง...เธอกลับมาวันไหน?” เสียงแข็งกรอกไปตามปลายสาย...
Talk...
สวัสดีค่ะ^_^ คิดถึงเรื่องนี้กันบ้างมั้ยเอ่ย?
พอดีเพิ่งมีแรงฮึดสู้กลับมาเขียนต่อ555
คยูฮยอนเวลาอยู่กับเพื่อน
ต่างกับเวลาที่อยู่กับเด็กดื้อเลย
เรื่องนี้มันมีปมอยู่ไม่กี่ปม
มีใครเดาออกบ้างมั้ยนะ?
เม้น=กำลังใจ
@pooyfaizera
by : สาวน้อยไรเตอร์คยูมิน
ความคิดเห็น