คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Parallel of love IV
Parallel of love
แดดในยามเย็นทอประกายส่องแสงโอบล้อมมวลสิ่งมีชีวิตบนพื้นผิวโลก นกน้อยโบยบินไล่ตามเส้นข้ามฟ้าเป็นเส้นตรง ริมฝีปากบางวาดขึ้นพลางเงยหน้าเหม่อมองเจ้าของดวงใจ ฝ่ามือหยาบกร้านรับสัมผัสอ่อนนุ่มก่อนอีกคนจะยกมันขึ้นจุมพิต ร่างบางเอียงศีรษะเอนซบไหล่หนาอย่างอุ่นใจ ความรู้สึกที่เกินกว่าคำว่ารัก...เขาเพิ่งเข้าใจเพราะผู้ชายปอนๆ...
“อยากกลับบ้านหรือยังหื้ม?”
“.....................................” ผมส่ายหน้าสุดแรง พี่คยูเอื้อมมือจับหัวผมให้มันอยู่นิ่งก่อนจะลูบเบาเบา
“เด็กดื้อ” พี่คยูหัวเราะน้อยๆเมื่อผมเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว
“รักจัง” ผมแกล้งไม่ได้ยินพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น รัก...รักผู้ชายคนนี้สุดหัวใจ
“หึ ทำการบ้านยัง...ซองมิน” พี่เขากดเสียงต่ำลงเมื่อผมส่ายหน้าเป็นคำตอบอีกครั้ง
“ขี้ดุ” ไม่ใช่ว่าจะไม่ทำสักหน่อย แค่ผมยังไม่มีอารมณ์ทำตอนนี้เท่านั้นเอง
“ถ้าไม่เรียนมันจะลำบากในวันข้างหน้ารู้มั้ยครับ” มือหนาประกบเข้าใบหน้าของผมทั้งสองข้าง แววตาพี่เขาทำเอาผมรู้สึกผิดเมื่อผมดื้อกับพี่เขา ผม...ไม่เรียนผมก็มีเงินใช้ ผมอยากพูดแบบนั้นออกมาแต่ผมรู้ดีคำพูดเหล่านั้น เป็นชนวนชั้นดีมันสามารถจุดไฟร้ายกาจถาโถมความร้อนใส่ตัวพี่เขาเอง
“เราต้องตั้งใจเรียนไม่งั้นพี่จะไม่รักนะ”
“งื้อออออ” ผมบีบน้ำสีใสไหลลงอาบพวงแก้ม ผมกลัว...กลัวพี่คยูจะไม่รักผม
“น้ำตาเรา มันสามารถฆ่าพี่ให้ตายทั้งเป็นเลยรู้มั้ย” พี่เขาดึงผมเข้ากอดพลางจูบซับความรู้สึกขุ่นมัวออก
“เชี้ย!” พี่คยูฉุดเรียวแขนของผมให้ลุกขึ้น ใบหน้าหล่อในยามนี้ดูจริงจังกว่าครั้งไหน ปัง! เสียงกระสุนไล่ล่าตามหลังเราสองคน ผมสะดุ้งตัวเอามือปิดใบหู พี่เขาดึงผมเข้าแนบอก...ก่อนกระสุนนัดที่สองจะตามมา
“ไอ้คยู!” ร่างสูงทรุดตัวลงกับพื้น มือหนากุมบาดแผลข้างลำตัว
“ไม่นะ” ผมเอ่ยออกมาเหมือนคนขาดสติ เลือดสีแดงซ่านไหลนองเป็นทางบนเสื้อนักเรียนช่าง
“หึ” ปลายกระบอกปืนชี้จุดสิ้นชีพดวงใจของผม ผู้ชายคนนั้น...คนที่จับตัวผมไป กระตุกยิ้มอย่างผู้มีชัย
“ปล่อยเด็กคนนี้” ไม่ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น
“รักกันมากก็ไปลงนรกด้วยกันซะ!” ปัง!...ผมดันตัวเข้าไปกอดพี่คยูแน่น ผมหลับตาลงปล่อยความรู้สึกล่องลอยไปกับเสียงปืน
“มึงแพ้แล้ว...ซีวอน” ผมหันไปตามเสียงคุ้นเคย เสียงกระสุนเมื่อครู่ มันมาจากปลายกระบอกปืนของพี่ฮัน
“ทำไมมึงไม่ยิ่งกูให้ตายไปเลยล่ะ” ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงแข็งกร้าว
“กูรู้ว่ายังไง มึงก็ไม่มีวันฆ่าไอ้คยูกับยัยคุณหนูนั้น”
น้ำตาของผมไม่อาจกลั้นความรู้สึกได้ สีหน้าพี่คยูฮยอนแสดงความเจ็บปวดจนผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ผมปาดคราบสีใสออกพลางส่ายหน้าไม่เข้าใจกับรอยยิ้มนั้น คนบ้า...เลือดออกขนาดนี้ยังยิ้มอยู่ได้ มือหนาเอื้อมยีหัวผมเล่น
“ร้องไห้ทำไม พี่ไม่ได้ตายซักหน่อย”
“ถ้าพี่ต้องตาย ผมขอตายก่อนพี่ได้มั้ยครับ” ผมพูดออกมาจากใจจริง เพราะถ้าชีวิตในวันข้างหน้าของผมไร้เงาของพี่เขาแล้ว ผมเองคงไม่อาจใช้ลมหายใจที่เหลืออยู่ได้
“มานี้มา” พี่คยูสั่งผมให้เดินเข้าไปหา นิ้วโป้งลูบใต้ตาผมเบาๆ ความอ่อนโยนถูกส่งผ่านม่านตาสื่อลึกถึงหัวใจดวงน้อยของผม
“อ่ะแฮ่ม! จะทำเหี้ยไรเชิญในห้องกูมั้ยครับ” พี่เยซองปาสำลีปนสีเลือดทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทำแผลเข้าที่ ผมกับพี่คยูผลักออกจากกัน หากแต่ผมกลับแลบลิ้นใส่พี่เยซองซะอย่างนั้น
พี่ฮันคยองเอียงศีรษะไปทางระเบียง ก่อนที่พี่คยูจะเดินตามออกไป ผมฉุดมือหนาเอาไว้...ผมไม่อยากห่างพี่เขา
“พี่ไปแปปเดี๋ยวครับ ซองมินไม่ดื้อนะ”
“...................................................” ผมทำได้เพียงพยักหน้ารับคำ เพราะเรื่องบางเรื่องผมคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่ผมสมควรรู้
“รักมันมากขนาดนั้น?” คนประหลาด...ซื้อเต่าเป็นของขวัญให้เรียวอุคไม่พอ ยังจับเต่าผู้น่าสงสารผูกโบว์สีแดงอีก
“อ๊ะ!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อพี่เยซองยีหัวผมเล่นเหมือนพี่คยูเมื่อครู่ ประตูระเบียงถูกเปิดออก มือหนาคว้าผมเช็คตัวโยนใส่คนขี้แกล้งก่อนจะปิดประตูกลับเข้าที่
“วู้ย แค่นี้ทำเป็นหวง”
หลังจากที่ผมขยั้นขยอขอให้พี่คยูไปโรงบาลไม่สำเร็จ ผมเลยตั้งท่างอนพี่เขาเต็มที่ ตลอดทางเดินกลับหอ ผมไม่ยอมปริปากพูดกับพี่เขาแม้แต่คำเดียว แต่แล้วทุกอย่างมันกลับพังลง...
“พี่ไม่มีเงินขนาดนั้น คนปอนๆอย่างพี่รู้ตัวดีว่าควรใช้ชีวิตแบบไหน จนเมื่อเราผ่านเข้ามา...พี่เลยคิดว่าพี่ควรเก็บเงินเอาไว้ดูแลเด็กดื้อของพี่ดีกว่า” ไม่บ่อยครั้งนักที่พี่เขาจะพูดประโยคยาวๆกับผม ฮือ...ผมร้องไห้อีกแล้ว
“ร้องไห้ซะนะ ร้องให้พอแล้วอย่าให้พี่เห็นน้ำตาเราอีก”
“ทำไม?” ผมเอ่ยถามพี่คยูทั้งน้ำตา
“เพราะพี่คงไม่มีวันให้อภัยตัวเอง” ถ้ามีคนถามผมว่าผมรักผู้ชายคนนี้ตรงไหน ผมคงตอบได้เต็มปาก...ผมรักในแบบที่พี่คยูเป็น...
“ถูกยิง...” เสียงของผมขาดห้วง เมื่อรืมฝีปากหนาเข้าประกบมัน มือเล็กดึงชายเสื้อของพี่เขา ก็ผมไม่ทันตั้งตัวนี้น่า ถูกจูบกระทันแบบนี้ถ้าผมช็อคขึ้นมาพี่เขาจะรับผิดชอบไหวหรอ
“อย่าถาม”
“อยากรู้” ผมยกมือขึ้นคล้องคอพี่เขา มือหนาลูบวนบริเวญสะโพกของผม สายตาแบบนี้มันไม่ชอบมันเอาซะเลย ผมกลัวพี่เขาจะเอาไปใช้กับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
“ค่าตอบแทนมันเยอะนะ” มือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักเรียนช่างตัวเองออกทีละเม็ด
“แล้วไม่ทราบว่า...เด็กใจแตกคนนี้มันพอชดใช้ค่าเสียหายมั้ยครับ” ผมดันตัวพี่คยูเอนลงบนเตียงนุ่น มือเล็กของผมช่วยพี่เขาถอดเข็มขัดออก
---ฉากไม่เหมาะสม---
พี่คยูฮยอนลุกออกจากเตียงเมื่อพี่เขาปลดปล่อยความใคร่ทั้งหมดใส่ผม ร่างหนาเหมือนกำลังทรงตัวไม่อยู่ ผมรีบสบัดผ้าห่มที่พี่เขาเพิ่งห่มมันให้กับผมออกทันที เจ็บขนาดนี้แล้วยังไม่เจียมอีก...คนบ้าเอ๊ย!
“ซองมินอย่าเข้ามา”
“........................” ผมส่ายหน้าให้พี่เขา
“ขอร้องอย่าเข้ามานะครับ เด็กดื้อ”
“งื้อ” ผมใช้มือกั้นช่องแคบระหว่างประตู
“สัญญาก่อนจะไม่ร้องไห้” พี่คยูยื่นนิ้วก้อยออกมาให้กับผม
“ครับ”
ผมค่อยๆลูบไล้แผลสดข้างลำตัวพี่เขา ถ้าผมไม่เอาแต่ใจพี่เขาคงไม่ต้องเจ็บตัวขนาดนี้...ผมรู้สึกเกลียดเรื่องบนเตียงของตัวเองก็คงวันนี้ มือหนาดึงมือผมขึ้นไปจูบ ผมหันมองหน้าพี่เขาผ่านน้ำตา
“บอกแล้วไงว่าห้ามไม่ร้องไห้” ดุผมไปก็เท่านั้น เพราะใจจริงแล้วพี่เขากำลังเป็นห่วงผมอยู่
“ก็เพราะรักไง” ผมเชิดหน้าขึ้นรับจูบอันหอมหวานจากริมฝีปากหนา ไม่นานนักผมก็ถอนมันออก
บานประตูถูกเปิดออก ผมหรี่ตามองแผ่นหลังของพี่คยู พี่เขา...จะไปไหน มือบางเอื้อมกดดูเวลาจากเครื่องมือสื่อสาร ตี5เองนะ
“พี่คยู”
“.........” พี่เขาชะงักเมื่อได้ยินเสียงผม
“จะไปไหน” ผมเอ่ยถามทั้งๆที่ตัวเองยังนั่งอยู่บนเตียง
“ไปหาไอ้ฮันมันน่ะ เรนอนพักผ่อนเยอะๆ 7โมงต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยพี่จะไปส่งไปที่โรงเรียน”
“ไปด้วย”
“ชุดนักเรียนแขวนอยู่ในตู้ ถุงเท้าอยู่ในลิ้นชัก กับข้าวเดี๋ยวพี่ซื้อเข้ามา” พี่เขาจูบเบาๆตรงหน้าผากมนของผม ก่อนจะปิดประตูเดินออกไป
นักเรียนช่างถูกเรียกรวมตัวเฉพาะกิจขึ้นอีกครา เมื่อหัวหน้าใหญ่ถูกหยาบศักศรีดิ์ถึงถิ่น โจวคยูฮยอนผู้ไม่เคยเปิดเผยตัว...มือหนาวางสิ่งของผิดกฎหมายลงพลางเตะเข้าช่องท้องลูกน้องทีละคน
“ถ้าซองมินรู้ พวกมึงไม่ตายนี้แน่”
“ใจเย็นๆดิมึง” เยซองมองดูสภาพไม่จืดของผู้โชคร้ายก่อนจะเอ่ยห้ามเพื่อน ทำแบบนี้ก็เหมือนตัดกำลังพวกตัวเอง
“ไปส่งของ” เสียงคนมีอำนาจกล่าวขึ้น
“เห้ย!มึงบ้าไปแล้วหรอ ไหนบอกจะเลิกว่ะ” เซยองกระชากคอเสื้อเพื่อน ใบหน้าคมจ้องกันไม่วางตา
“พี่ฮีชอล...”
“พอ!” คยูฮยอนตวัดสายตาใส่ลูกน้องปากสว่าง
“ซองมินไม่มีทางเป็นเหมือนฮีชอลนะมึง”
“มึงไม่เห็นวันนี้หรอ” คยูฮยอนทิ้งตัวลงเก้าอี้ไม้เก่า เขารู้ดีคนอย่างเขาไม่สมควรได้รับความรักจากนางฟ้าตัวน้อยที่กำลังโบยบินสู่เหวลึก
“ซีวอนมันรู้มั้ย?” ฮันคยองตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“กูไม่รู้” คยูฮยอนส่ายหน้ายอมแพ้...ยอมแพ้ต่อความบังเอิญ
“อยากได้ลูกเสือมันก็ต้องเข้าถ้ำเสือใช่ป่ะว่ะ มึงพร้อมลุย กูก็พร้อมลุย” เยซองออกโรงสนับสนุนเพื่อนอีกคน
ภาพในวัยเด็กหวนย้อนวันเวลาคืนกับมา เด็กน้อย5คน...ยื่นถุงนมจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าให้เพื่อนทีละคน “เราขอสาบานจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป”
ฮ่าๆเสียงหัวเราะคิกคักดังลั่น อีซองมินไล่จับผีเสื้อกลางสนามเด็กเล่น ร่างบางกระโดดตัวเพื่อความสูงที่ต้องการ ใบหน้าหวานสลับยิ้มแย้มปนบูดบึ้ง จนอีกคนต้องหัวเราะตาม
“พี่คยู ผมเหนื่อยแล้วอ่า”
“อะไรกัน แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วหรอครับ” มือหนาลูบหัวทุยของผมเบาๆ
“หิว” ก็ผมหิวจริงๆนี้นา
“วันนี้เงินเดือนพี่ออก เด็กดื้อจะกินไรดี” รอยยิ้มอบอุ่นแบบที่ชอบยิ้มให้กับผมปรากฏขึ้นบนใบหน้าพี่เขา
“พี่คยูคนใจดี” ผมเอื้อมมือดึงแก้มพี่เขาสองข้างพลางส่ายมันไปมา ฮ่าๆตลกชะมัดเลย
“พอแล้ว เดี๋ยวพี่ได้กินคนแถวนี้แทนข้าวซะหรอก”
Talk…
ไหนจะพายุลูกใหญ่นั้นอีกฮือTT ชีวิต
@pooyfaizeraให้กำลังใจกัน พูดคุยกันได้นะ
เพราะทรงตัวไม่อยู่แว้วใครงงบอกได้นะคะ
เพราะแต่งเรื่องยาวไม่โอเคเลยเนื้อเรื่องมันมีอะไรซ่อนอยู่...ใช่มั้ย?
*ฉากที่ถูกตัดออกเรากลุ่มเฟรส KYUMIN BY pooyfai_zera*
ความคิดเห็น