คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Parallel of love III
Parallel of love III
เส้นทางข้างหน้าความยาวของมันผมไม่อาจคาดคะเนได้ มือหนาจับมือบางของผมแน่น...แฮ่กๆเสียงหอบหายใจของผมกับพี่เขาดังสลับกัน หากแต่รอยยิ้มที่ประดับอยู่ใบหน้าคมของพี่เขาทำให้ผมอุ่นใจขึ้นเยอะ เสียงไซเรนดังเข้ามาใกล้เราสองคนเรื่อยๆ ผมหลับตาปี๋...ความมืดจึงเข้าครอบงำการมองเห็นของผม
“อยู่นิ่งๆนะเด็กดื้อ”
“ตำรวจไปแล้ว” ไม่นานเสียงเมื่อครู่ที่เหมือนดังอยู่ข้างใบหูของผมก็เงียบลง
“สนุกจังครับ” ผมเอ่ยบอกพี่เขาก่อนจะเขย่งข้อเท้าขึ้นประทับรอยจูบบางเบาบนริมฝีปากหนา
“ไม่ทราบว่ามึงกับยัยคุณหนูจะสวีทกันอีกนานมั้ยว่ะ” ผมกับพี่คยูผละออกจากกันพลางมองไปยังคนต้นเสียง พี่ฮันคยองพร้อมผองเพื่อนอีก2-3คน ชูกระเป๋าสะพายใบหรูขึ้นมือหนาโยนมันเข้ากองหญ้าข้างทาง ก่อนจะนับเม็ดเงินที่เราอุตส่า...ไปวิ่งราวมา
ผมนั่งมองพวกพี่เขาแบ่งเงินกันอย่างเงียบๆ เมื่อจำนวนเงินมันไม่ลงตัวพี่ฮันคยองเลยออกปากจะเอาเงินไปให้บ้านอุปการะเด็กกำพร้าเอง
“มึงยังไม่ลืมที่นั้นหรอว่ะ” พี่เยซองเอ่ยถามพลางพ้นควันบุหรี่สีเทาออกจากปาก
“กูโตมาจากที่นั้น...ใครจะลืมได้ลงคอว่ะ”
“หึ...งั้นก็ดี ฝากบอกฮีชอลด้วยนะว่ากูคิดถึง” ผมไม่รู้ว่าสายลมหอบเอาบรรยากาศเงียบแบบนี้มาจากทิศทางใด ผมลอบมองสีหน้าพี่ฮันยองเมื่อพี่เยซองพูดจบพลางหันไปทางพี่คยู
“เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง” พี่คยูเตะเข้าที่ก้นพี่เยซองไปทีหนึ่งก่อนมือหนาจะออกแรงลากผมก้าวเท้าออกไปจากที่แห่งนี้
“เรียวอุค” ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นสายตาแสนงอนของเพื่อน
“นิสัยไม่ดี ขาดเรียนแบบนี้ได้ยังไง”
“เราขอโทษนะๆ” ผมเดิมเข้าไปเขย่าแขนเรียวอุคทันที ใบหน้าเหมือนเด็กน้อยถูกขัดใจเพราะโดนแย่งของเล่นแบบนั้น...ทำเอาผมรู้สึกผิด
“พี่เข้าห้องก่อนนะ” ผมพยักหน้าให้พี่คยูพลางเอียงหน้ารับแรงกดจากสันจมูกโด่งตรงแก้มเนียน
เรียวอุคดึงแขนผมเข้ามาห้องตัวเอง มือเล็กพลักผมนั่งลงบนเตียงนอน สายตาเจ้าเล่ห์ของเรียวอุคในเวลานี้ทำผมอยากแทรกแผ่นดินหนี เรียวอุคยืนในท่ากอดอกพลางส่ายหน้าไปมาเหมือนผู้ใหญ่กำลังดุเด็กดื้ออย่างผม
“พี่คยูหล่อเนอะ”
“เอ๋?”
“จริงๆหล่อมาก หล่อกว่าในรูปที่ซองมินวาดอีกแหนะ”
“บ้า” ผมจ้องมองใบหน้าเพ้อฝันของเรียวอุค ก่อนจะตีเข้าที่ไหล่บางซ้ำไปซ้ำมา ดูเหมือนเจ้าตัวจะพอใจเพราะคนตัวเล็กไม่มีท่าทีหลีกหนีฝ่ามือของผมเลยแม้แต่น้อย
“ไปๆกลับห้องของนายกับพี่เขาได้แล้ว” เรียวอุคดันแผ่นหลังของผมออก พลางบ่นยาวเหยียดเรื่องที่ผมขาดเรียนไม่บอกแถมยังมาอาศัยอยู่ห้องตรงข้ามกันอีก ผมดึงแก้มคุณแม่ขึ้นบ่นก่อนจะหันหลังวิ่งเข้าห้องพี่คยู
ร่างสูงตรงหน้าของผมกำลังนั่งนับแบงค์ที่ยับยู่ยู้ในมือ ใบหน้าหล่อของพี่เขาทำเอาผมต้องเอื้อมมือไปนวดคลึงให้มันหายเคร่งขรึม ผมช่วยนับเศษเหรียญเล็กๆน้อยๆที่ตกตามพื้นห้อง ไม่นานเราสองคนก็นับมันจนเสร็จเสียที ผมเดินตามพี่คยูที่เอากล่องเงินไปเก็บในตู้เสื้อผ้า มือหนาหยิบกระดาษในลิ้นชักออกมาก่อนจะจรดปลายปากกาลง
“เสร็จสิ้นซักที”
“อะไรหรอครับ”
“ค่าเทอมน่ะ เด็กช่างค่าเทอมแพงใช่ย่อยแฮะ” พี่เขาเก็บมันลงในลิ้นชักตามเดิม ผมนิ่งอยู่กับความคิดของตัวเองสักพัก...พี่คยูขโมยเงินพวกนั้นเพื่อเรียนหนังสืออย่างนั้นหรอ คำถามมากมายกำลังก่อตัวขึ้น...ทำไมพี่เขาต้องทำถึงขนาดนี้
“พี่เพิ่งโดนไล่ออกจากงานน่ะ” พี่เขายื่นแก้วน้ำในมือมาให้ผม พลางเอ่ยตอบเหมือนรู้ความคิดของผม
“ครับ”
“เลยอาศัยอาชีพเก่ากินนิดหน่อย ความจริงมันคงดูเป็นแค่เศษเงินสำหรับซองมิน...แต่มันก็ทำเอาพี่ลำบากอยู่เหมือนกัน ” พี่คยูลูบหัวผมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ลำแขนแกร่งที่เคยโอบกอดผมถูกยกขึ้นมาพาดผ่านหน้าผากพี่เขา
“ผมจะอยู่ข้างๆพี่เองนะครับ” ผมถลาตัวลงไปนอนข้างๆพี่เขา มือบางของผมเอื้อมกอดอีกคนแน่น ผมซุกหน้าเข้าหาลำตัวของพี่เขาพลางส่ายหน้าไปมา
มือหนาลูบวนบนศีรษะของผมจวบจนครึ่งค่อนคืนที่ผมอยากทำให้พี่เขาคลายความกังวลลง หากแต่ในความจริงแล้วผมคงทำได้แค่เป็นเด็กดื้อให้พี่เขาคอยดูแลเท่านั้น ผมพลิกตัวขึ้นทับร่างพี่เขาก่อนจะจูบลงซอกคอ ดูเหมือนพี่เขาจะตกใจเหมือนกัน เพียงไม่นานแผ่นหลังผมก็ถูกมือหนาลูบไล้ไล่ต้อนความรู้สึกสุดเสี่ยวขึ้น
“เชี้ย” พี่เขาสบถเสียงขึ้นก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง
“กูมาขัดจังหวะ? โทษที” พี่เยซองพูดไปก็เท่านั้นเพราะทันทีที่พี่คยูเปิดประตูให้ ร่างของพี่เขาก็เป็นอันก้าวเท้าเข้ามาในห้องของเรา
“เออ!”
“ซองมินนน..ขอโทษครับ คือ...คือผมมาหาซองมิน” เรียวอุคยกมือขึ้นปิดปาก พลางก้มหัวเป็นการไถ่โทษคนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ในห้องของพี่คยู
“มีอะไรหรือเปล่า” ผมลุกออกจากเตียงไปหาเรียวอุคที่หน้าห้อง
“เราเอาการบ้านมาให้น่ะ ไปแล้วนะ..ฝันดีๆ” เรียวอุครีบยื่นแฟ้มใส่มือของผม เพื่อนตัวเล็กทำตัวลุกลี้ลุกลนแปลกชอบกล เมื่อผมหันหลังกลับความจริงก็กระจ่างเมื่อผมเห็นพี่เยซองวิ่งไล่เตะพี่คยูไปตามทางเดิน
“ชอบเรียวอุคหรอครับ”
“คยูเอาเมียมึงออกไปจากกูเดียวนี้”
ง่ะ...ผมยู้หน้าใส่พี่เยซองพลางเดินหลบออกมา ไม่ใช่ไม่ชอบคำว่า”เมีย”แต่มันยังไม่ชินต่างหาก ผมแอบมองพี่เขาสองคนที่กำลังดูดบุหรี่อยู่นอกระเบียงอย่างสนใจ วันนั้นผมแค่มือใหม่จนเกินไป...ความคิดของผมมันสั่งการให้ผมลองของพวกนั้นอีกครั้ง
เสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อผมหยีหน้าใส่บุหรี่ในมือ ฮือ...แสบคอชะมัดเลย ผมค้อนสายใสตาพี่คยูก่อนจะดูดมันเข้าปอดอีกครั้ง ผมกลั้นใจข่มความแสบร้อนเข้าไว้ ก่อนจะค่อยๆปล่อยควันสีเทาออกจากปาก
“เก่งนะเราเนี่ย” พี่คยูเอ่ยชมพลางดึงผมเข้าไปซุกอกแกร่ง
“อิจฉาจังโว้ย” พี่เยซองพูดออกมามือหนาของพี่เขาโยนกระป๋องเบียร์ทิ้งลงพื้นข้างล่างริมถนน ผมรู้พี่เขาแค่ต้องการแหย่ผมกับพี่คยูเล่นเท่านั้นแหละ
บรรยากาศภายห้องพักอาจารย์ใหญ่ทำเอาผมเบือนใบหน้าหนี พี่ยุนโฮนั่งไขว้ห้างตรงโซฟาสำหรับรับรองแขกคนสำคัญ ผมก้มหัวทำความเคารพอาจารย์ใหญ่ก่อนท่านจะปล่อยให้ผมกับพี่ยุนโฮอยู่กันตามลำพัง พี่ยุนโฮเดินยืดตัวขึ้นหมายจะเดินเข้ามาใกล้ผม หากแต่ขาเรียวเล็กขอผมสั่งการให้ถอยออกมา ผมยืมจังกล้ามองหน้าพี่ยุนโฮนิ่ง...กล้าดียังไงถึงใช้อำนาจเรียกเขามาพบในเวลาเรียน
“คุณแม่เป็นห่วงน้องซองมินมากนะครับ”
“.......................................................” ผมเงียบใส่คำพูดของพี่ยุนโฮ พลางหันหน้าหนีออกไปทางหน้าต่าง
“ทำไมเมื่อวานน้องซองมินไม่มาโรงเรียนครับ”
“พี่เลิกวุ่นวายกับผมซักที ผมโตแล้วนะ” ผมกดเสียงต่ำปล่อยคำพูดลอดผ่านตามไรฟัน ผมไม่อยากระเบิดอารมณ์ใส่พี่ยุนโฮไปมากกว่านี้
“พี่คงทำอย่างที่น้องซองมินต้องการไม่ได้” พี่ยุนโฮดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมผละใบหน้าแสนรังเกียจให้ออกห่าง...ความรู้สึกสะอิดสะเอียนพุ่งตรงลงกลางใจของผม
“ปล่อยผมนะ! ผมบอกให้ปล่อยไง!!!” ผมรวบรวมแรงครั้งสุดท้าย ก่อนจะสะบัดความขยะแขยงออกจากตัว
“อีซองมิน!”
“สุดท้าย ก็เผยธาตุแท้ออกมาจนได้นะครับ”
“น้องซองมินเองก็เหมือนกัน เมื่อไรจะเผยธาตุแท้ออกมาซักทีหรือติดใจไอ้เด็กช่างคนนั้น?”
“อย่ายุ่งกับพี่คยู” ผมอยากวิ่งเข้าไปต่อยหน้าพี่เขาเต็มทน หากแต่ผมยังคงข่มอารมณ์เพื่อให้เกียรติ์สถานที่ พี่ยุนโฮแอบให้คนสะกดรอยตามผมจริงๆด้วย
“ถ้าพี่บอกคุณน้า น้องซองมินจะเป็นยังไงน้า”
“พี่ยุนโฮก็น่าจะคิดได้นะครับระหว่างผมกับพี่...คุณแม่จะเชื่อใคร” ผมส่งยิ้มร้ายอย่างผู้ชนะให้พี่ยุนโฮ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าเรียน ผมรู้ตัวผมเองเสมอมาว่าอีซองมินน่ะ...ร้ายลึกเหลือเกิน
ผมแนบหน้าลงกระเป๋าเป้คู่ใจพลางถอนหายใจออกมา เรียวอุคสะดุ้งตัวก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบา...เบา ผมเอนตัวเข้าหาเรียวอุค ความรู้สึกกลัวมันกำลังทำร้ายหัวใจของผมอยู่ ผมกลัว...กลัวทุกสิ่งอย่างที่มันสามารถแยกผมกับพี่คยูออกจากกันได้ในวันข้างหน้า
“อย่าคิดมาก”
“อื้มมมมมมม” เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องถามถึงเหตุและผล แต่เรียวอุคมักจะให้คำปลอบโยนกับผมก่อนตลอดมา
“กลับกันได้ยัง” เรียวอุคเก็บหนังสือการบ้านเข้ากระเป๋าตามด้วยฉุดแขนผมขึ้นจากโต๊ะ ผมพยักหน้างึกๆให้เพื่อนตัวเล็ก ก่อนจะวิ่งนำหน้าเรียคอุคไปหาพี่เยซอง
“มาหาเพื่อนผมหรอ” ผมพูดแหย่พี่เยซองเพื่อเอาคืนสำหรับเรื่องเมื่อคืน พลางส่งกระเป๋าในมือให้พี่คยู...อ่าผมมีความสุขจัง
“บ้าหรอ!” สองเสียงตะโกนตอบกลับผมพร้อมกัน คงไม่ต้องเดาว่านั้นเป็นเสียงของใครบ้าง ชอบก็บอกว่าชอบไปเลยดิ อ้ำอึ้งอยู่แบบนั้นเมื่อไรจะรู้ใจตัวเองซักทีเล่า
ตุบ!!!เสียงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ผมตั้งใจทำให้มันหล่นจากมือ ทำเอาพี่คยูเอามือกุมขมับ พี่เขาคงกำลังบ่นในใจผมจะเอาอะไรไปเยอะแยะขนาดนี้ ผมค่อยๆยกขาเรียวขึ้นให้พ้นตัวเหล็กดัดบนกำแพงบ้านของตัวเอง ริมฝีปากผมยกยิ้มให้กับห้องวงจรปิดที่มันอาจจะไม่สามรถใช้การได้ชั่วคราวไปอีกนาน
ผมปล่อยให้พี่คยูเก็บเสื้อผ้าของใช้ที่อุตว่าลงทุนไปหอบมาจากบ้านรั้ววังทองของผมใส่ตู้ใหม่ที่พี่เขาทำขึ้นมาสำหรับผม ผมนั่งมองพี่คยูพับถุงเท้ารวมทั้งชั้นในก่อนที่แก้มผมมันจะแดงขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพี่เขาชูมันขึ้นให้ผมดู...สีขาวกับสีชมพูมันน่าอายตรงไหน ผมฟาดมึงลงไหล่พี่เขาเต็มแรง แทนที่อีกคนจะเจ็บตัวแต่พี่เขากลับดึงข้อมือผม...แทน
“อยู่นิ่งๆสิครับเด็กดื้อ”
---ฉากไม่เหมาะสม---
talk...
มาถึงช่วงนี้ยังอ่านไหวกันอยู่ใช่มั้ย?
เราก็แอบกลัว...จะโดนบึ้มบ้านแงงง
ช่วยเป็นกำลังใจเราต่อไปด้วยนะคะ ^_^
คยูฮยอนก็เป็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นทั่วไปเนอะ
ส่วนเด็กดื้อของเรานี้สิ...ต้องติดตาม
เม้น = กำลังกำลัง
@pooyfaizera
ติดตามข่าวสารหรือพูดคุยกับเราทางกลุ่มเฟรสหรือทวืตได้ตลอดนะคะ
มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันน้า
ความคิดเห็น