คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภรรยาของตัวร้าย
อะไรกันเนี่ย...รู้สึก...เจ็บชะมัดเลย...ยกแขนแทบไม่ขึ้น ร่างกายอ่อนแรงไปหมด เจ็บจนอยากจะร้องไห้เลย...
"เยว่...!"เสียงใครน่ะ?
"เยว่ซิน!! คุณต้องไม่เป็นไรนะ!!"เสียงของผู้ชายนี่นา...แล้ว'เยว่ซิน'คือใคร?
"ได้โปรดเถอะ!! ช่วยภรรยาผมด้วยเถอะนะครับ! อย่าให้เธอเป็นอะไรไปเลย!! ชีวิตผมเหลือแค่เธอคนเดียวแล้ว! ได้โปรด...ได้โปรด...อึก!"เสียงร้องอ้อนวอนผสมกับเสียงสะอื้นทำเอาฉันรู้สึกอึดอัด มันเป็นเสียงที่ดูสิ้นหวังเหลือเกิน
"ซินซิน...อย่าเป็นอะไรไปนะ...อยู่กับผมก่อน...อยู่กับผม..."เสียงเริ่มเบาลงเรื่อยๆจนฉันไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
อะไรกัน ทำไมถึงได้รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูกแบบนี้ อยากจะร้องไห้และอยากจะเข้าไปปลอบเขาเหลือเกิน หัวใจรู้สึกเหมือนถูกบีบเอาไว้แต่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย อยากจะลืมตามองเขาคนนั้น...
ฉันพยายามบังคับตัวเองให้ลืมตาขึ้นเพื่อดูว่าใครกันนะที่ร้องไห้เพื่อฉัน ทั้งชีวิตที่เกิดมาไม่มีใครสนใจฉันเลยแท้ๆ
"อืม..."ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากและพยายามปรับสายตามองไปรอบๆ...โรงพยาบาล...ฉันมาอยู่โรงพยาบาลได้ไง? ฉันจำได้ว่าล่าสุดฉันนอนอยู่ที่บ้านนี่นา ต่อให้ฉันป่วยหนักแค่ไหนก็คงไม่มีใครพาฉันมาโรงพยาบาลหรอก ฉันไม่ใช่'หนิงเซียน'พี่สาวฉันสักหน่อย ฉันคงต้องตายอยู่ในห้องนอนไปแล้วเพราะไม่มีใครดูแล
ฉันมองไปรอบๆก็เห็นสายระโยงระยางและเครื่องช่วยหายใจ นี่ฉันเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอเนี่ย? หิวน้ำจัง...
ดูเหมือนว่าฉันจะอยู่คนเดียวในห้องนี้ ฉันจึงพยายามลุกขึ้นนั่งแล้วไปหาน้ำมาดื่มให้หายคอแห้งแต่เพราะสายมากมายทำให้ฉันขยับตัวไม่สะดวก ฉันจึงถอดสายนึงออก...
ปี๊บบบบบบบบ...
"!!?"แล้วจู่ๆเสียงสัญญาณอะไรสักอย่างก็ดังขึ้นทำให้ฉันได้แต่เลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก! พยายามใส่ให้เป็นเหมือนเดิมแต่มันก็ไม่ยอมหยุด!!
"อ...อะไรอ่ะ!? ฉันทำอะไรผิด!?"ฉันหันซ้ายหันขวาพยายามมองหาสิ่งที่จะช่วยได้แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรช่วยได้เลย!
เสียงฝีเท้ามากมายเหมือนกำลังวิ่งเข้ามาที่ห้องนี้ยิ่งทำให้ฉันลนเข้าไปกันใหญ่!! อย่าบอกนะว่าฉันทำพังแล้ว!!?
กรี๊ดดดดดด!! พ่อแม่ไม่มีทางจ่ายเงินให้ฉันแน่ถ้าฉันทำมันพัง! ต่อให้ฉันเจ็บปางตายก็คงต้องทุบหลังฉันแน่ๆ!!
"ซินซิน!!!?"
"กรี๊ดดด!? อย่าด่าหนูเลยนะ! หนูไม่ได้ตั้งใจทำมันพังจริงๆ!!"
"...."รู้สึกว่านอกจากเสียงของเครื่องอะไรก็ไม่รู้นั่นก็ไม่มีเสียงอื่นแล้วฉันจึงเอามือลง
คนหลายคนที่เข้ามาในห้องต่างดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่หน้าตาหล่อเหลาของผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าทำให้ฉันตกใจในความหล่อฟ้าประทานนั่นซะมากกว่าแต่...เขาคือใคร?
"!!!?"อยู่ๆผู้ชายคนนั้นก็วิ่งเข้ามากอดฉันแน่น!?
"ซินซิน! คุณ...คุณฟื้นแล้ว...ในที่สุดคุณก็ฟื้นสักที...ในที่สุด...ในที่สุด...อึก..."ฉันได้แต่งงที่อยู่ๆก็มีคนเข้ามากอดฉัน ส่วนคนอื่นๆก็ทั้งยิ้มทั้งร้องไห้จนฉันรู้สึกแปลกๆ
"เอ่อ...คือ..."ฉันเอ่ยปากอย่างกระอักกระอ่วนทำให้เขารู้สึกตัวและผละออกไปทันที
"ผมขอโทษ! ผมดีใจจนลืมตัวไป! คุณคงเจ็บสินะ..."เขาเริ่มสัมผัสกับใบหน้าฉันเบาๆด้วยมือที่กำลังสั่น ซึ่งดูเหมือนกับว่ากำลังสัมผัสกับสิ่งที่เปราะบางจนแค่สัมผัสนิดเดียวก็อาจจะบุบสลายไปได้
แถมใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูซีดเซียวนั่นก็เหมือนกับกำลังรู้สึกผิดมากกับสิ่งที่ทำำลงไปจนไม่อาจจะยกโทษให้ตัวเองได้
"รีบมาตรวจเธอเร็วครับ!"เขาหันไปบอกเหล่าหมอหลายคนที่ยืนดูอยู่จึงรีบเข้ามารุมล้อมฉัน ฉันที่ยังรู้สึกงงๆอยู่จึงได้แต่ปล่อยให้พวกเขาตรวจ
ฉันเหลือบมองผู้ชายคนนั้้นที่ยืนมองฉันด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด เหมือนคนที่อยู่กลางทะเลทรายแล้วได้เจอบ่อน้ำเลย
"รู้สึกเหมือนปาฏิหาริย์จริงๆครับ ก่อนหน้านี้คุณผู้หญิงดูเหมือนจะไม่สามารถอยู่พ้นเดือนนี้ไปได้แท้ๆปาฏิหาริย์จริงๆครับ!"หมอคนหนึ่งพูดขึ้นทำให้ผู้ชายคนนั้นทำให้เหมือนไม่พอใจ
"ซินซินไม่ตายหรอกครับ! ผมเชื่อว่าถ้าเธอไม่ตื่นวันนี้พรุ่งนี้เธอก็ต้องตื่น...เธอจะอยู่กับผม!"เขาพูดพร้อมกับส่งสายตาเดือดดาลส่งไปที่หมอคนที่พูด ทำให้หมอคนนั้นหน้าเสีย
"เอ่อ...ร่างกายของคุณผู้หญิงดีขึ้นมากแล้วครับแต่ยังต้องอยู่ที่นี่อีกหนึ่งสัปดาห์เพื่อรอดูอาการ พักผ่อนไปก่อนนะครับ"
"...ค่ะ"ฉันพยักหน้ารับแล้วหมอพวกนั้นก็พากันออกไปจนเหลือแค่ฉันกับผู้ชายลูกพระเจ้าคนนี้
"...."
"...."เขายังคงมองฉันอยู่อย่างนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด คงต้องทำลายบรรยากาศนี่สักหน่อยแล้ว"เอ่อ..."
"ต้องการอะไรหรือครับ?"
"คะ!?"ฉันที่คิดจะทำลายบรรยากาศต้องหยุดลงเพราะคำถามของเขา ต้องการอะไร? ฉันต้องการอะไรงั้นหรอ?
"หิวรึเปล่าครับ? คุณหลับไปตั้งเดือนนึงนี่นา"
"เดือนนึง!!?"ฉันโพล่งออกมาอย่างตกใจ
"ครับ คุณหลับไปเดือนนึง"
นี่ฉันเป็นอะไรกันแน่ถึงได้หลับไปเดือนนึงแบบนี้!? ต่อให้เป็นไข้ก็ไม่น่าจะหลับไปนานขนาดนี้และฉันก็ไม่ได้ออกจากบ้านเลยนี่นา
"ฉันเป็นอะไรถึงได้หลับไปเดือนนึงแบบนี้คะ?"
"คุณจำไม่ได้หรือครับ"เขาขมวดคิ้วมองมาที่ฉัน
"ค่ะ...ฉันจำไม่ได้เลยว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงแล้วคุณคือใครคะ?"
"...."เขายืนนิ่งเหมือนคนสติหลุดก่อนที่จะวิ่งออกไปข้างนอก
"อะไรของเขา??"ฉันได้แต่นั่งงงกับพฤติกรรมแปลกๆของเขา ฉันไปดื่มน้ำก่อนดีกว่า ฉันลุกขึ้นไปเทน้ำมาดื่ม
แล้วขึ้นไปนอนรอเขาบนเตียง ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมหมอคนหนึ่ง
"ทำไมเธอถึงจำผมไม่ได้ครับ? ที่ตรวจก่อนหน้านี้คุณไม่ได้บอกนี่ว่าเธอความจำเสื่อม"เขารีบถามหมออย่างร้อนรน
"ก่อนหน้านี้ร่างกายของคุณผู้หญิงกลับมาปกติจนน่าตกใจแล้วจริงๆครับ ที่ความจำเสื่อมออกเป็นเพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนทำให้สมองสั่งให้ลืมเรื่องนั้นไป"
"แล้วเธอจะกลับมาจำได้ไหมครับ!?"
"เรื่องนั้น..."
"เดี๋ยวๆนะคะ..."ฉันที่ทนไม่ไหวจึงพูดห้ามสงครามคำถามต่างๆนานาที่กำลังเกิดขึ้น
"เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่? แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ คุณชื่ออะไร? เรารู้จักกันหรอ?"ฉันถามคำถามที่ฉันอยากรู้ออกไปจนหมด เขาเริ่มหน้าซีดมากกว่าเดิมก่อนที่จะเข้ามาใกล้ฉัน แล้วจับมือฉันขึ้นมากุมเอาไว้
"รู้จักกันสิครับ...เราแต่งงานกันมา2ปีแล้วนะ จะไม่รู้จักกันได้ยังไง?"
"ห้ะ!? แต่งงาน!?"ฉันโพล่งออกไปด้วยความตกใจ! แต่งงานเนี่ยนะ!? ฉันพึ่งอายุ22เองนะ!? แล้วหน้าอย่างฉันไม่มีใครอยากได้แน่ๆ
"ครับ เราแต่งงานกันแล้ว ผมคือ ลู่ซือเจี้ย เป็นสามีของคุณครับ"
"...."เรื่องที่ฉันแต่งงานแล้วมันน่าตกใจแต่ที่น่าตกใจมากกว่าก็คือชื่อของเขา...
"ฉันชื่อว่าอะไรนะคะ?"
"ลู่ซือเจี้ยครับ"
"แล้วฉันชื่ออะไรคะ?"
"เยว่ซินครับ"
"...."นี่มันชื่อของตัวร้ายและภรรยาที่ตายไปแล้วของเขาในเรื่อง'เธอคนนั้นน่ารักกว่าใคร'นี่...นี่ฉันหลุดเข้ามาเป็นภรรยาของตัวร้ายหรอเนี่ย!!?
แล้วตัวร้ายคนนั้นก็คือ ลูกรักของฉัน!!
พอมองหน้าเขาดีๆ แล้วก็หน้าเหมือนกับที่บรรยายเอาไว้เลยนี่นา 'ใบหน้าที่หล่อเหลาที่เหมือนผลงานที่พระเจ้าตั้งใจปั้นแต่งเป็นอย่างดี ทำให้ผู้คนหลงรักไปกับใบหน้านั่นในคาแรกที่ได้เห็น แต่แฝงไปด้วยความอันตราย มีบางอย่างที่ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้เขา'
นี่คือคำบรรยายที่นางเอกบรรยายเอาไว้เอาไว้ตอนที่เห็นเขาครั้งแรก ฉันในตอนนี้ก็คิดไม่ต่างกัน
เดี๋ยวก่อนนะ! งั้นตอนนี้ฉันก็มีใบหน้างดงามปานนางฟ้า รูปร่างอรชรสวยงาม ผิวพรรณผ่องใส ดวงตาสว่างไสวดั่งดวงจันทร์ ปากกระจับสวยงาม เสียงที่มีเสน่ห์ทำให้คนลุ่มหลง คนที่สวยปานเทพสร้างและเป็นลูกรักของพระเจ้าที่แท้จริง คนที่ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าพระเจ้าลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด'
ฉันคือ เยว่ซิน!! ภรรยาตัวร้ายที่เป็นต้นแบบที่นางเอกใฝ่ฝันนี่นา!!
นี่คือ คำบรรยายในบทพิเศษของตัวร้ายก่อนที่เรื่องนี้จะจบลง เป็นบทสรุปของทุกสิ่งทุกอย่าง และฉันก็คือ ต้นเหตุทุกอย่างด้วย!
"ซินซิน...คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ? รู้สึกไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?"เขาเข้ามาดูฉันอย่างเป็นห่วงเป็นใย ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวจนเหมือนกับว่าเขาเป็นคนเจ็บซะเอง
"ฉัน...จำได้แล้ว..."
"จำได้แล้วหรือครับ!?"มันคงน่าตกใจที่อยู่ๆฉันก็จำได้สินะ ฉันก็ว่าแปลก
"แต่ฉันขอพิสูจน์อะไรหน่อย..."
"พิสูจน์หรอครับ...!??"ฉันลุกขึ้นแล้วจะลงจากเตียงแต่ซือเจี้ยห้ามฉันเอาไว้"จะทำอะไรครับ!? ตอนนี้คุณต้องพักนะครับ คุณพึ่งฟื้นได้ไม่นานเอง"
"ฉันแค่จะไปห้องน้ำสักหน่อยน่ะ"
"ให้ผมพาไปดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณจะล้มได้"
"ไม่เป็นไรค่ะ! ฉัน...ฉันว่า...ฉันคงจะใช้เวลานานสักหน่อยตอนนี้ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรแล้ว คุณแค่ประคองฉันไปหน้าห้องน้ำก็ได้ค่ะ"
"...."เพราะถ้าบอกว่าจะไปเอง ตัวร้ายผู้คลั่งรักภรรยาอย่างเขาคงจะไม่ยอมแน่ๆ ฉันจึงทำได้แค่ยอมนิดๆหน่อยๆ ยังไงความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาคงรู้ตัวดี
แล้วเขาก็ค่อยๆประคองฉันไปที่ห้องน้ำ เขาส่งฉันเข้าห้องน้ำแล้วไปยืนรอฉันที่หน้าห้องน้ำ เอาล่ะ...ได้อยู่คนเดียวแล้ว
ฉันอยากจะเห็นใบหน้าของนางฟ้าที่เค้าพูดถึงกัน เรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากที่นางเอกเกิดอุบัติเหตุจนเสียโฉม ต้องไปศัลยกรรมใหม่และใบหน้าต้นแบบที่นางเอกเลือกก็คือ เยว่ซิน รุ่นพี่ที่เธอชื่นชอบที่อยู่ๆก็หายตัวไปเป็นเวลา2ปี
นางเอกสวยมากๆจนได้เป็นตัวแทนของมหาลัยฯไปประกวดสาวงามและได้ที่1 แถมยังเป็นนางแบบลำดับต้นๆอีกด้วย
เพราะความสวยของเธอทำให้ใครหลายคนต่างอิจฉาและเริ่มกลั่นแกล้งเธอ แต่เธอก็ยังไม่ได้เหมือนกับเยว่ซินขนาดนั้น เยว่ซินยังเป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์กว่ามาก ที่เธอลอกไปมีแค่หน้าตาเท่านั้น
เธอพยายามลอกเลียนแบบเยว่ซิน และเป็นตัวแทนเยว่ซินเพราะไม่อยากให้รุ่นพี่ของเธอถูกลืม คนอ่านทุกคนต่างคิดว่าเป็นเรื่องที่ผิด
ฉันเริ่มเกลียดยัยนี่ตั้งแต่ตอนนี้แหละ ถึงจะมีเจตนาที่ดีแต่มันก็ยังผิดอยู่ดีแม้ว่านางจะวางตัวในการเป็นเยว่ซินดีก็เถอะ
นางเอกก็คือ ลี่เซียน เธอเคยเป็นคนที่ไร้ตัวตนมาก่อนซึ่งก็เหมือนกับฉัน แต่พอศัลยกรรมและได้เปลี่ยนบทบาทเป็นเยว่ซิน เธอก็ได้ทุกสิ่งที่เธออยากได้ ทั้งเพื่อน ทั้งชื่อเสียง ทั้งคนรักที่ดีอย่าง จิ้นอวี๋ พระเอกแสนดีที่พร้อมทำให้ทุกอย่าง
เขาไม่ได้รักลี่เซียนจริงๆ คนที่เขารักคือ เยว่ซิน และเขาก็ยังเข้าใจว่าลี่เซียนเป็นเยว่ซินก็เลยคบด้วยเท่านั้น
เพราะเขาจีบเยว่ซินมานานก็ไม่สามารถทำให้หัวใจที่เป็นน้ำแข็งของเยว่ซินละลายได้ พอลี่เซียนที่มีหน้าตาเหมือนเยว่ซิน เข้ามาเขาจึงตามจีบเธอและก็ได้เป็นแฟนกันตอนกลางๆเรื่อง
และ...ไม่นานก็มีตัวร้ายเข้ามาในชีวิตพวกเขา
ความคิดเห็น