ภีม

"คุณภาพฉันอยากพาพรีมไปอยู่ด้วย อยู่กับคุณคงไม่พ้นพี่เลี้ยงเด็กที่คุณหามา คุณมีภีมอยู่แล้วให้พรีมอยู่กับฉันได้ไหม คุณเลี้ยงภีมไป"

"ภีมก็ส่วนภีม คุณก็รู้นี่คุณพริ้งคุณจะเอาภีมไปเทียบกับพรีมไม่ได้ แล้วผมจะเอาอะไรมามั่นใจว่าคุณจะดูแลพรีมได้ "

"ฉันเลี้ยงของฉันได้ก็แล้วกันขนาดภีมฉันยังเลี้ยงได้เลย นับภาษาอะไรกับพรีมคนที่ฉันรักสุดหัวใจฉันจะเลี้ยงไม่ได้"

"แต่นั้น..."

เสียงที่ผู้ใหญ่สองคนทะเลาะกันดังไปทั่วบริเวรห้องรับแขก โดยที่ลืมไปแล้วว่าเวลานี้เป็นเวลาที่เด็กสองคนกลับมาจากโรงเรียน

เด็กชายที่กลับมาจากโรงเรียนรีบวิ่งเอารูปวาดที่คุณครูที่โรงเรียนให้สามดาวมาอดผู้ปกครอง โดยไม่รอคนเป็นพี่สาวจะได้ยินที่ผู้ใหญ่สองคนทะเลาะกันเสียงดังจนเด็กชายไม่กล้าเข้าไปยื่นแอบฟังตรงทางเข้าจะได้ยินประโยคที่ทำให้ดวงใจดวงน้อยๆของตนจะเจ็บเหมือนโดนเพื่อนที่โรงเรียนผลักตกกระดานลื่น

"ฮรึก..."

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติขึ้นสร้างจากจิตนาการนักเขียนไม่ได้มีเจตนาทำให้บุคคลหรือสถาบันใดเสียหายอาจมาเนื้อหาคำพูดที่รุนแรง ไม่เหมาะสม

สถานที่เป็นแค่การสมมติขึ้นไม่ได้อ้างอิงจากสถานที่จริงหรือเหตุการณ์จริงใดๆที่ทำให้สถานที่เสียหายแต่อย่างไร

ปล.แต่งจบแล้วนะคะเหลือปรับเนื้อหานิยายนิดหน่อยค่ะ

????????ขอบคุณที่สนับสนุน