คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
10.00 น.
“ฟิลด์ ตื่น”
“หือ? -_- zZ”
“=___=”
ฉันดึงมือไอ้ตัวเล็กหน้าอึนที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มให้ลุกขึ้น ซึ่งไอ้เด็กนี่กลับสะบัดออก ก่อนจะล้มตัวลงไปกองกับเตียงเหมือนเดิม -*-
“เปอฟิลด์! ลุกขึ้นมา จะไปกินข้าวมั้ย!”
เมื่อเป็นนางสาวไทยแล้วไม่รุ่ง ฉันเลยต้องเปลี่ยนบทเป็นดาวร้าย เท้าสะเอวตะโกนใส่หูคนที่นอนหลับตาพริ้ม
เจ้าเด็กเอ๋อลุกขึ้นมาในที่สุด ทำท่าจะคลานลงจากเตียง โดยไม่ได้ดูเลยว่าเตียงมันสูง
...และเป็นไปตามอย่างที่คาด เหมือนเห็นภาพสโลว์โมชั่น เด็กวัยเจ็ดขวบกำลังจะเอาหัวปักพื้น นางฟ้าอย่างฉันเลยต้องเข้าไปให้ความช่วยเหลือ พุ่งตัวเข้าไปเตรียมจะคว้าไว้ แต่เมื่อน้ำหนัก 22.3 กิโลกรัมถูกถ่ายมาอย่างรวดเร็วฉันจึงเสียการทรงตัว ก่อนจะ...
“โอ๊ย! เอวฉัน”
เอเมน =__=^
10.30 น.
ฉันยืนหน้ามันผัดข้าวผัดอยู่หน้าเตาอย่างสมเพชตัวเอง มือหนึ่งจับตะหลิวอีกมือลูบเอวที่น่าจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวในไม่ช้าของตัวเอง โดยมีตัวการยืนบ่นอยู่ข้างๆ
“เสร็จหรือยังเซียร์ หิวข้าวแล้ว” ปลุกให้ตื่นไม่ยอมตื่น พอตื่นมาก็มาบ่นหิวข้าว เร่งยิกๆ มันช่างน่าเรียกไอ้อาร์เจนมาตบแทนน้องมันซะจริงๆ
พูดเปล่าไม่พอ ตอกย้ำความหิวด้วยการคว้ากาแฟบนโต๊ะของฉันไปซดหน้าตาเฉย
“ฟิลด์ เป็นเด็กเป็นเล็กใครให้กินกาแฟหา!” ฉันหมุนตัวไปดึงแก้วกาแฟออกจากมือฟิลด์ เด็กนั่นทำหน้าเบ้ “แล้วก็ใครให้ฟิลด์เรียกเจ๊ว่าเซียร์ เจ๊โตกว่าฟิลด์ตั้งเยอะ ฟิลด์ต้องเรียกเจ๊เซียร์สิ พูดอย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน เจ๊จะเป็นแม่ฟิลด์ได้แล้ว” มันคงจะเป็นอย่างนั้น ถ้าฉันอุดตริมีลูกตั้งแต่อายุ 13 น่ะนะ -.-
นอกจากจะไม่ฟังแล้ว เปอฟิลด์ยังเอามือปิดหู เบ้หน้าทำปากขมุบขมิบเดินออกจากครัว ฉันล่ะอยากโทรเรียกไอ้อาร์เจนมาด่าแบบ x2 มันสอนน้องมันมายังไงเนี่ย
เกลียด ( พี่ ) ไอ้เด็กนี่จัง -*-
12.32 น.
“ฟิลด์มาทำการบ้าน”
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ” ตอบโดยไม่หันหน้าออกจากจอทีวี
ตรงค่ะ ตรงมาก -__-
“คุณฟิลด์ค่ะ จะมาทำดีๆ หรือต้องโดนเขกกะโหลกก่อนคะ”
“หยาบคาย” ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมลุกมาแต่โดยดี
แอบบอกนิดนึง ฉันรอเด็กนี่ร้องไห้มาเป็นอาทิตย์ แต่มันช่างเป็นเด็กที่เข้มแข็งเสียนี่กระไร น้ำตาคลอเบ้าฉันก็ไม่เคยเห็น และถึงจะเป็นเด็กขี้บ่น ชอบต่อปากต่อคำ แต่ก็ไม่ขัดฉัน ( ก็หลังจากที่ฉันสั่งจนเริ่มหมดความอดทน และแทบจะอมหัวไอ้เปี๊ยกนี้อยู่แล้วน่ะนะ )
“ให้ช่วยมั้ย ? ”
ฉันพยายามทำตัวเป็นผู้ปกครองที่ดี เห็นเงียบไปนานเลยเสนอให้ความช่วยเหลือ คิดเลขเด็กป.1 เป็นอะไรที่ถนัดสุด ๆ โฮะๆ
“ไม่อ่ะ โตแล้ว ดูแลตัวเองได้”
ได้ยินมั้ยคะทุกโค้นนน...
ฉันหมายถึงเสียงดังเพล้งนะ แบบว่าหน้าแตกอ่ะค่ะ TT___TT
ชิ แน่แค่ไหนกันย่ะมาปฏิเสธความช่วยเหลือจากฉัน คอยดูนะ ถ้าคิดผิดล่ะก็จะหัวเราให้เด็กร้องไห้เลย
( -_-) >> ชะโงกหัวไปดูอย่างอยากรู้อยากเห็น
“โห เก่งจังฟิลด์” ฉันอุทานออกมาอย่างชื่นชม ก่อนจะรู้สึกว่าไม่น่าชมก็ตอนที่ไอ้เด็กแคระหันมามองหน้าประมาณว่า รู้ตัว ไม่ต้องชม =___=
หลังจากดูจากบ้านฟิลด์แล้ว ฉันก็อยากจะร้องเพลงให้ครูของฟิลด์
คุณครูคะ คุณครูคะ หนูมีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณครูค่ะ สมมตินะคะสมมติ สมมติคุณครูจะให้การบ้าน คุณครูจะให้การบ้านที่ยากเหมือนข้อสอบเตรียมแอดให้เด็กป.1 เพื่ออะไรเหรอคะ =____=
บอกฉันทีว่าไอ้แคระคนนี้มันอยู่ป.1 ไม่ใช่ป.4 เดี๋ยวนี้เด็กป.1 มันเริ่มคูณเลขกันแล้วเหรอฟ่ะ!?
เลขเป็นวิชาที่ฉันอ่อนมากถึงมากที่สุด แบบว่าตั้งแต่ขึ้นม.ปลายไม่เคยได้เกรดวิชาเลขเกิน 2 แล้วไอ้นี่มันอะไร คูณเลขสามหลักอย่างรวดเร็ว ไม่อยากจะอวดว่าฉันยังท่องสูตรคูณไม่ค่อยจะคล่อง ขึ้นมหาลัยมามีอะไรก็จิ้มเครื่องคิดเลข เมื่อเทียบกับไอ้เด็กนี่แล้ว ฉันก็คิดถึงสำนวนที่ว่า
มีหัวไว้ให้ผมหงอก TT^TT
18.20 น.
ผมสีย้อมแดงดัดยาวประมาณไหล่ หน้าโบ๊ะแป้งอย่างดี ปากแดงสดด้วยลิปสติกชาแนล ตาที่บ่งบอกว่ามีเชื่อฝั่งยุโยปก็แต่งซะสวย ชุดกระโปรงเปิดไหล่ รองเท้าคัชชูสีครีม
บอกฉันทีว่าฉันจะแต่งทำบ้าอะไร ถ้าต้องมานั่งกินไอติมกับเด็ก =______=++
“รีบๆ กิน จะได้รีบๆ กลับห้อง”
“จะรีบทำไม จะเสียเงินทั้งทีต้องอยู่ให้คุ้มดิ เรายังนั่งไม่คุ้มค่า vat เลยนะ”
ไอติมสามลูก ขายถ้วยละเกือบสองร้อย นั่งจนสว่างมันก็ไม่คุ้มหรอกค่ะ -*-
“ไม่เป็นไร เงินเจ๊ เจ๊รวย เจ๊ไม่ถือ” รู้สึกเหมือนอวดรวยใส่เด็กเลยอ่ะ =__=
“ฟุ่มเฟือย”
ปิ๊ด -___-+
รู้สึกเหมือนเส้นประสาทขึงตึงแถวขมับ เย็นไว้กาเซียร์ เย็นไว้
วันเสาร์ตอนเย็นๆ ฉันควรไปแรดกับเพื่อนสาวไม่ใช่มานั่งกับเด็กในร้านไอติมเด็กปัญญาอ่อนอย่างนี้! แล้วชุดฉันมันก็โคตรไม่เข้ากับร้านเลย มาตรีมเซ็กซี่ ออกแนวว่าพาลูกชายมาหาชู้รักที่ร้านไอติม ไม่ก็กำลังกินหญ้าอ่อน ที่อ๊อนอ่อน แบบว่าพึ่งผุดขึ้นมาจากดินที่มีชื่อว่าเปอฟิลด์ YoY
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ตั้งใจจะโทรไปบอกยัยแอมว่าจะไปช้า แต่ระหว่างที่กำลังรอยัยแอมรับ ไอ้เด็กข้างๆ ก็...
“พี่ครับ เอาอย่างนี้แต่เปลี่ยนเป็นคุกกี้แอนด์ครีมมาอีก 1 ถ้วยครับ”
กรี๊ด! เกลียดไอ้เด็กนี่จัง ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็กจะดึงหัวมาขย้ำแล้ว!
[ ฮัลโหล ถึงไหนแล้วแก ]
“แอม ฉันโทรมาบอกว่าฉันไปไม่ได้แล้วอ่ะ”
[ ไอ้บ้า แล้วก็บอกให้รอ เกลียดแกว่ะ ]
“ง่า ขอโทษจริงๆ นะ ฉันต้องอยู่กับเปอฟิลด์ ครั้งหน้าแหละกัน”
[ เด็กนี่อีกแหละ เดี๋ยวนี้แกกินเด็กเหรอวะ เออๆ ครั้งหน้าห้ามเบี้ยว ]
และมันก็กดตัดสายไปก่อนฉันจะได้ด่ามัน กินเด็กเนี่ยนะ ถ้าฉันกินไอ้เด็กเปอฟิลด์นี่จริงคงได้ติดคุกหัวโตล่ะ
เปอฟิลด์ดูไม่เดือดร้อนกับความทุกข์ทรมานเพราะอดเที่ยวของฉัน หนำซ้ำยังตักไอติมเข้าปากอย่างใจเย็นและเบิกบาน - -+ ฉันกดปลดล็อกโทรศัพท์ ตั้งใจจะโทรไปด่าไอ้อาร์เจน พอเอาโทรศัพท์แนบหูสายตาก็จดจ้องอยู่ที่ฟิลด์ ที่ถึงแม้จะเป็นเด็กแต่ก็กินได้สะอาดสะอ้านไม่เลอะเหมือนเด็กทั่วไป ฟิลด์ตักวิปครีมเข้าปาก จากนั้นก็ใช้ช้อนล้วงลงไปข้างล่างเพื่อตักไอติม และเอาไอติมเข้าปากด้วยท่าทีสุขสันต์
ฉันเปลี่ยนใจตัดสายแล้วเก็บโทรศัพท์ หันไปหาพนักงาน แล้วบอกว่า...
“น้องคะ...” ชี้ไปที่ถ้วยไอติมของไอ้เด็กแคระ “เอาอย่างนี้อีกถ้วยนึง”
พนักงานยิ้มแย้มรับออเดอร์และเดินไปบริการโต๊ะอื่น และสาบานได้ว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง แวบนึงไอ้เด็กเปอฟิลด์ทำหน้าสะใจใส่ถ้วยไอติม L
21.09 น.
ไม่...เราต่างรู้ดีว่าเรื่องนี้มันไม่ถูกต้อง
แบบว่า มันไม่ถูกต้องสุดๆ ไม่ใช่แน่ๆ ...เป็นไปไม่ได้
ฉันกำลังจะเข้านอนตอน 3 ทุ่มในคืนวันเสาร์!
“เซียร์ มานอนเร็ว” ว่าพลางตบที่นอนข้างๆ ตัว
ฉันเลิกพยายามที่จะบังคับเด็กนี่ให้เรียกฉันว่าเจ๊แล้วล่ะ =__=
ฉันเป็นพี่สาวที่อ่อนหวาน ย่อมคลานขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ เปอฟิลด์อย่างว่าง่าย
แม้กระทั่งตอนหัวกระทบบนหมอนฉันก็ยังคิดอยู่ดีว่าทำไมฉันต้องเข้านอนเร็วขนาดนี้ ก่อนจะเหลือบตาไปยังคำตอบของปัญหาที่นอนหลับตาอย่างเป็นสุขอยู่ด้านซ้ายของเตียง
เปอฟิลด์ไม่ต้องการคนอ่านนิทานให้ฟัง ไม่ต้องการคนห่มผ้าให้ ไม่ต้องการคนส่งเข้านอน ไม่ต้องการคำพูดว่าฝันดีนะ แต่เปอฟิลด์ต้องการคนนอนเป็นเพื่อน ซึ่งดูจากจำนวนประชากรในคอนโดห้องนี้มันก็คงมีเพียงฉันแล้วล่ะ =___=^^ และตอนนี้ไอ้เด็กบ้านี้มันชิงหลับไปก่อน และยังไม่พอ ยังเกี่ยวแขนกอดรอบตัวฉันให้ลุกหนีไปไหนไม่ได้ นี่มันเป็นวันเสาร์ที่สะเทือนอารมณ์มากมาย TT___TT
ข้อคิดที่ได้...
การเลี้ยงเด็กส่งผลต่อระบบประสาท การลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ที่สนใจลงทุนควรศึกษาหาข้อมูลและสอบถามจากผู้เชี่ยวชาญ ( ที่ชื่อว่ากาเซียร์ )
=______=^^
Talk
หายหัวไปหนึ่งปีกว่า แนะนำตัวอีกครั้ง ชื่อปุ๊กกี้ค่า (ที่มาของนามปากกาของคนสิ้นคิด =__=)
เรื่องนี้ดองมานานเกือบ 2 ปีในเมล์เพื่อน แล้วก็มาดองจนเค็มปี๋อีกรอบในเน็ตถึงปีกว่า รอบนี้จะมาอัพให้จบจริงๆ แหละ และอันเนื่องมาจากเมื่อกี้โตขึ้นวุฒิภาวะก็สูงขึ้นตาม (หรอออ?) 5555 พออ่านอีกทีเลยรู้สึกว่ามันแปลกๆ เลยจับ rewrite ใหม่หมด แต่ยังคงเป็นพล็อตเรื่องเดิม ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะจุ๊ยส์ J
ปล. ถึงแม้จะเขียนบอกไว้หน้าแรกแล้วก็เถอะขอย้ำอีกที เพื่อมีคนไม่เห็น นิยายเรื่องนี้เราได้แรงบันดาลใจมาจากการ์ตูนโคนันที่บ้ามาตั้งแต่ป.5 เพราะฉะนั้นขอขอบคุณการ์ตูนโคนันนั้นด้วยจ๊ะ
ปล.2 อ่านแล้วเม้นท์ + โหวตให้กำลังใจกันหน่อยนะที่รัก <3
ความคิดเห็น