ลองดูจะรู้...ว่ารัก

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 กลับบ้านเรา

[แก้คำผิด]

บทที่ 2

กลับบ้านเรา

  3 เดือนต่อมา

 ตอนนี้ผมอยู่บนเครื่องฮะ อย่างที่บอก ผมกำลังจะกลับไทยโดยมีไอ้เพื่อนตัวแสบอย่างไอ้วินกลับด้วย ก็แน่ล่ะ มันคดถึงแม่ใจจะขาด ผมนี่โคตรคิดถึงเลยครับ ทั้งแม่ พ่อ พี่ แล้วไหนจะที่นอนอียอร์แสนนุ่มนิ่มของผมอีก โอ๊ย ดีใจที่ได้กลับบ้านเว้ย!

“โห ตอนนั้นล่ะไม่อยากกลับบ้าน พอวันจะกลับนี่ปลุกกูแต่เช้า”

“ก็คิดถึงแม่อะ เออว่าแต่ใครมารับมึงวะ?”น่านฟ้าถามเพื่อนไปพลางกินอาหารไปพลาง ความจริงแล้ว เขาก็ไม่ได้อยากกินหรอกนะ แต่กินไม่ให้ท้องมันว่าง เพราะอีกสักพักเครื่องก็คงลงจอดแล้ว

  ผมนั่งเครื่องมาตั้งแต่เมื่อวานครับ ผมบอกให้พี่ม่านกับพี่โอ๊คมารับครับ ความจริงพี่ม่านแกขับรถได้นะ แต่แกไม่ขับไม่รู้กลัวอะไรนักหนากะรถ ทีปีนผาเอย บันจี้จัมพ์เอยงี๊ไม่กลัว กลัวขับรถ ตายเถอะพี่สาวผม...

“แม่อะดิ แม่บอกว่าคิดถึงกูมาก เลยจะมารับเอง เออ แล้วนี่พี่ม่านจะมาถึงกี่โมง”

“เครื่องเราลงกี่โมงล่ะ ก็เอาเวลาเครื่องลงบวกไปอีกสิบห้านาที”

“อืม เครื่องลงแล้วกูไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนใช่ป่ะเจอกันพรุ่งนี้เลยทีเดียว..”

“ก็ได้แล้วแต่ แต่มะรืนดีกว่าว่ะ เพราะพรุ่งนี้กูอยากพัก...”

“เออ ดีว่ะเหนื่อยเหมือนกัน อยากอยู่กับแม่ด้วย”

“จ้า ไอ้ลูกแหง่ เด็กติดแม่”

  ผมว่าพลางใสหัวเพื่อนสนิทที่สูงกว่าตัวเองเป็นไหนๆถึงแม้จะเห็นว่าวินดีกับผมมากเพียงไรแต่วินก็คิดกับผมแค่เพื่อน เพราะวินมันแอบชอบรุ่นน้องของผมที่ผมชอบคุยด้วย ไอ้วินมันเห็นปริมเลยขอแอดเฟรน ตอนนี้มันกำลังดูๆใจกันอยู่ ผมเองก็เตรียมตังค์ใส่ซองงานแต่งมันอยู่..

“เออ แล้วมึงบอกปริมยังวะ?”

“บอกแล้ว ปริมบอกว่าอาทิตย์หน้านัดเจออ่ะ”

“เออๆดี แต่งเมื่อไหร่เดี๋ยวไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้”

“เหอะ จะได้แต่งหรือเปล่ายังไม่รู้เลยเนี่ย”รูมเมทเอ่ยอย่างหน่ายๆเพราะทางบ้านเองพ่อของเขาก็อยากให้แต่งงานกับคู่ค้าทางบริษัท เขาเองก็ไม่อยากแต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้รักหรอก

“เอาเหอะน่า เดี๋ยวก็ได้แต่งน่ารอหน่อยนะ เดี๋ยวพ่อแกก็ยอมรับน่า”น่านฟ้าตบบ่าเพื่อนเบาๆเป็นการปลอบใจ อันที่จรองเขาก็รู้เรื่องนั้น แต่เขาเองก็มั่นใจว่าหญิงไทยต้องเอาชนะใจพ่อของวินได้แน่ๆ

3 ชั่วโมงต่อมา

  สนามบินเต็มไปด้วยผู้คนหลั่งไหล หลายเชื้อชาติสัญชาติ น่านฟ้ากับเควินเดินออกมาจากเครื่องก็สัมผัสได้ถึงอากาศแสนอบอ้าวหรือว่าเขาไม่ชินกันแน่นะ ไปอยู่ที่นั่นตั้งหลายปี ก็คงต้องปรับตัวกันบ้าง...

“ร้อนว่ะ..”

“เออ ก็ร้อนไงเพิ่งรู้เรอะ!”น่านฟ้าหันไปบอกเพื่อนสนิทก่อนเดินจ้ำๆเข้าไปรับกระเป๋าแล้วไปทำธุระนิดหน่อยก่อนมาหาที่นั่งรอพี่สาวของตนที่บอกว่าจะมารับ

“ไปละนะ เจอกันมะรืน”เควินเอ่ย

“เออ บาย เจอกันมะรืน”

ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

“โหลพี่ อยู่ไหนเนี่ย?”

“แกอยู่ไหนล่ะ ฉันอยู่ประตูX”

“โอเคๆ เดี๋ยวเจอกัน”

   ใช้เวลาไม่นานผมก็เดินทางมาถึงรถ พี่ม่านกับพี่โอ๊คยืนรอผมอยู่แล้วพอผมไปถึงพี่แกก็เข้ามากอดผมอย่างกบไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน ทั้งๆที่เมื่อเดือนที่แล้วพี่แกเพิ่งไปหาผมเมื่อเดือนที่แล้วเอง

“โตขึ้นเยอะเลยนะเราเนี่ย ไหนหมุนตัวดิ๊”พี่โอ๊คแกสั่งครับ ผมเลยหมุนติ้วๆเป็นลูกข่างสามรอบให้พี่แกดู พี่แกก็ทำหน้าประมาณแปป อึ้งนิ่งค้างไปเลยอ่ะ

“ทำไมอ่ะ ผมเตี้ยลงหรอ?”

“เปล่า แกสวยขึ้นตั้งเยอะ พี่จำแทบไม่ได้เลยว่ะ น้องชายคนเล็กตัวแสบของเราไม่มีแล้วเนอะ...”

“เห้อ...ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะ แค่ 5 ปีเอง ทำไมถึงเปลี่ยนเร็วขนาดนี้นะ”

“นั่นสิ กลับบ้านเถอะ พ่อแม่พวเราคงรอน่านแย่แล้วล่ะ เมื่อเช้าตื่นมารีบทำกับข้าวกันยกใหญ่...”

นี่การที่ผมกลับบ้านมันเป็นอะไรที่แบบ น่าดีใจขนาดนั้นเลยหรอ ถึงตื่นมาทำอาหารกันแต่เช้า รึพี่ม่านแกล่อผมเล่น?

“จริงอ่ะ?”ผมทำหน้าฉงนสงสัยก่อนขึ้นไปนั่งบนรถ รอพี่โอ๊คเก็บกระเป๋านิดหน่อยแล้วเราก็เดินทางกลับบ้านกัน

ณ บ้าน วัฒรานนท์

“พี่น่านนนนนน”เสียงแบบนี้ ยัยน้ำฝนแน่นอนเลย...

   น้ำฝนเป็นลูกของพี่น้ำใสลูกสาวของป้าวดีฮะ มีแฝดชื่อน้ำฟ้า สองคนนี้ตัวติดกันมาตั้งแต่ยังเล็กแล้วฮะ ผมว่าน่ารักดีนะสองคนนี้ เลี้ยงง่าย ไม่งอแงดื้อด้านเมื่อเจ้าปิง หลานผมอีกคน รายนั้นดื้อด้านไม่ฟังใครเลยจริงๆ ผมล่ะกลุ้มใจเหลือเกิน มาทีไรของบ้านผมมีอันพังทุกที...

“แม่ครับ พ่อครับ สวัสดีครับ” ผมรีบเข้าไปกอดพ่อกับแม่ที่ผมไม่ได้เจอท่านมาตลอด 5 ปีเต็ม ผมคิดถึงพวกท่านมากเลยครับ

“หนูน่าน..”คุณลุงคุณป้าเดินเข้ามาหาผม ผมเลยไหว้ท่านทั้งสองก่อนขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมากินข้าว...

“เห้ย จะลากผมมาทำไมพี่ ผมเดินเองได้น่า”พี่หลิวยังนิสัยเหมือนเคย ตอนนี้เคก็เทียวเข้าเทียวออกบ้านนี้เป็นว่าเล่นมานอนค้างบ้าง กินข้าวบ้างวันนี้มาแต่เช้าหน่อยเพราะมาช่วยเตรียมของกินให้ผม

“พี่หลิว ดูซิเนี่ย อายน่านมันบ้างป่ะพี่ ดูดิมันโตขึ้นตั้งเยอะ พี่นี่ชอบทำนิสัยเด็กๆอยู่เรื่อย...”

“เค...”

“ขอโทษครับ!!!”

ผมองภาพของทั้งสองแล้วก็ยิ้มตามเพราะทั้งคู่รักกันมากๆ จนผมเองก็อยากเห็นวันที่เขาจะอยู่ด้วยกันสักทีนะ...

“แม่ครับ ผมเดินเองได้ครับแม่ แม่ไม่ต้องล่ะ...”

ผู้ชายคนนี้....คนที่เขาทำร้ายผมไปเมื่อ 5ปีที่แล้วไงฮะ... พี่สน

“น่าน!”พอพี่แกเห็นผมเท่านั้นแหละฮะ พี่แกก็วิ่งเข้ามากอดผมใหญ่เลยก่อนที่ผมจะพยายามดันตัวออกเพราะอึดอัด พี่แกก็เลยปล่อยผมแล้วไปนั่ง

“น่ามานั่งนี่สิลูก..”

  ผมก็อยากจะนั่งอยู่หรอกนะครับป้าถ้าไม่ติดว่าที่ข้างๆอีกฝั่งเป็นพี่สนอะนะ...

“กะ...ก็ได้ครับ”แต่ผมก็ไม่อยากเสียมารยาทสักเท่าไหร่เลยนั่ง

 ก็แค่นั่ง...คง..ม่ะ

“เห้ย!”สะดุ้งลยครับ อยู่ดีๆพี่สนแกก็จับมือผม ผมตกใจครับเพราะยิ่งระแวงๆอยู่ พอมาจับเลยสะดุ้งอ่ะ

“น่าน.....มาคบกับพี่ได้มั้ย!”

“!!!!!”