ลองดูจะรู้...ว่ารัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 ไม่ง่ายที่จะยอมรับ

[แก้คำผิด]

บทที่ 1

ไม่ง่ายที่จะยอมรับ

      ถ้าตอนนี้จะมีคนที่เจ็บหรือเสียใจ คงเป็นผมสินะ......

       ถึงแม้ทุกคนอาจจะเห็นผมเป็นพ่อสื่อที่ดีในโรงเรียนแต่เรื่องหัวใจของตัวเองผมไม่เคยทำได้สักทีทุกๆครั้งในวันวาเลนไทน์ผมช่วยคนหลายๆคนได้สมหวังแต่ผมทำได้เพียงแอบขึ้นไปบนห้องของพี่สนหมายถึงตอนที่พี่เขาเรียนอยู่มัธยมอ่ะนะ แล้วเอากุหลาบไปวางไว้ใต้โต๊ะ มันเป็นอย่างนี้ทุกๆปีนั่นแหละครับ

     ตอนม.5 มีคนมาจีบผมเยอะมาก ขอย้ำนะครับ เยอะมาก เกือจะทั้งระดับชั้นเลยทีเดียวเพราะตอนนั้นผมเป็นพี่เชียร์คุมชุมนุมนี้อยู่ทำให้ผมได้เจอคนเยอะเยะมากมายทั้งน้องๆพี่ๆ  แต่ผมไม่เคยเลยนะครับที่จะสนใจคนอื่น เพราะในใจผมมีเพียงพี่สนเพียงคนเดียวนั่นแหละครับ

“น่าน เสร็จรึยังลูก อีกชั่วโมงเครื่องจะออกแล้วนะ ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวไม่ได้ไปลาบ้านนั้นนะลูก....”

“ครับแม่ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”ร่างบางนั่งมองหน้าต่างบานนั้น มันเป็นบานที่ตรงกับห้องของใครบางคนที่เขาแอบรักมาตลอด10ปี และมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาอาจจะไม่ได้เห็นมันอีกเลย

     กำหนดการเลื่อนขึ้นมาสองสามวันเพราะม่านฟ้ากลับมาไทยก่อนเวลา เมื่อได้รู้เรื่องเธอเองก็ไม่ขัดที่น้องจะไปเรียนต่อ เธอเองเข้าใจถึงแม้จะไม่เคยโดนหักอก แต่ถ้าขืนให้เรียนต่อคงยาก คนที่เรารักพูดแบบนั้นเป็นเธอ เธอก็คงหนีไปเหมือนกัน และอาจจะหนีไปตั้งแต่วันที่โดนปฏิเสธแล้วก็ได้...

“ไปลาบ้านนั้นกันนะน่าน ไปบอกบ้านนั้นว่าเราจะไปแล้ว....”ม่านฟ้าที่ลงมารอก่อนแล้วเอ่ยบอกน้องชายของตนก่อนที่จะเดินนำลิ่วไปบ้านนั้นก่อนโดยมีน่านฟ้าที่เดินไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“คุณลุงคุณป้าคะ....”

“หนูม่านหนูน่าน...จะไปแล้วหรอลูก”รวีพรรณเอ่ยเสียงอ่อยเมื่อเห็นชุดลำลองที่เตรียมจะออกไปนอกประเทศแล้วก็ใจหาย

   ครอบครัวสองครอบครัวนี้สนิทกันมากเพราะว่าทั้งสี่เป็นเพื่อนกันตังแต่ยังอยู่ประถมยันจบมหาวิทยาลัย เพราะฉะนั้นไม่แปลกที่สองบ้านนี้จะต้องไปลามาไหว้กันตลอดๆ

“ค่ะ หนูไปนะคะป้ารวี หนูไปนะคะลุงเชษ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ...”

“จ๊ะหนูม่าน เออ...ตาโอ๊คอยู่ในบ้านไปหาเขาสิจ๊ะ ไปลาพี่เขา เจ้าหลิวกับเจ้าสนด้วย....”

“ค่ะป้า...”ร่างสูงโปร่งของหญิงสาวที่เรียกว่าสวยกว่านางแบบก็ยังได้ เป็นหุ่นที่สาวๆใฝ่ฝันกันทั้งนั้น เธอเดินเข้าไปลาแฟนหนุ่ม

“หนูน่าน......”

“ผมลานะครับ คุณลุงคุณป้า...”ร่างบางเอ่ยจบแล้วเดินนออกไปแต่โดนรวีพรรณเรียกไว้ก่อน

“ไปลาพี่สนก่อนสิลูก พี่เขานอนไม่หลับทั้งคืนเลยนะ”

“ช่างพี่เขาสิครับ ผมไม่อยากเจอ ไมอยากเห็นหน้า ไม่อยากคุย ไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วครับ พอเหอะ...”

“พี่ไม่ได้อยากพูดแบบนั้นกับน่านเลยนะ....”

“มันไม่มีประโยชน์แล้วล่ะฮะ การแก้ตัวของพี่มันไม่ได้ผลหรอกเพราะยังไงซะ ผมก็ต้องไปอยู่ดี.......ลาก่อนนะฮะฝากลาพี่หลิวกับพี่โอ๊คด้วย....”ร่างบางเดินออกไปอย่างเงียบๆทิ้งให้ร่างสูงที่ยืนค้างแบบคนวิญาณออกจากร่างฉับพลันให้รู้สึกผิดตรงนั้น

เพราะไม่อยากเจ็บอีกแล้ว.....ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้วครับ....

       ท่าอากาศยานย่านกรุงเทพเต็มไปด้วยผู้คนทั้งชาวต่างชาติและชาวไทย ร่างเล็กที่กำลังเดินขึ้นเครื่องหันซ้ายแลขวาอย่างตื่นเต้นเพราะตนเองไม่เคยเดินทางออกจากประเทศกับพี่สาวยกเว้นไปกับครอบครัวแต่ถึงแม้ใบหน้าจะยิ้มแย้ม แต่ในใจ....ไม่มีความสุขเลยสักนิด

“พี่ม่านๆ แล้วราจะไปพักที่ไหนอ่ะ?”ร่างเล็กสะกิดพี่สาวเพื่อถามถึงที่พัก ร่างเพรียวตรงหน้าก็หันมายิ้มๆให้พลางเอ่ยบอก

“บ้านตากับยายไง รู้มั้ยที่บ้านเขาคิดถึงเราใจจะขาด ตอนที่พี่โทรไปบอกว่าแกจะไปเรียนที่นั่นน่ะ เขาดีใจถามพี่รัวซะแทบจะตอบไม่ทันแหนะ....”ร่างเพรียวตอบพลางหัวเราะ ก่อนจะเดินจ้ำแบบเร็วแข่งกับเวลา...

    น่านฟ้าแทบไม่ได้สนใจอะไรบนที่เขาสอนเลยเพราะนั่งเหม่อมาตั้งแต่ขึ้นเครื่องในมือมีจดหมายของเพื่อนสนิทที่เขียนมาให้บอกให้เขาเปิดเมื่อถึงเวลาที่จะไปเรียนต่อ และแน่นอนในนั้นมันอาจจะมีจดหมายของใครคนนั้นอยู่ด้วยก็ได้.......

“น่านๆ เป็นอะไร เห็นเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว“

“เปล่าครับ.....”

“จดหมายน่ะอ่านสิ......”

“.....อยากจะอ่านนะครับ แต่....ผมกลัว...กลัวว่าผมจะใจอ่อน....”

“น่าน พี่รู้นะว่าเราน่ะเป็นคนใจดี แต่ว่าการที่เราเลือกจะจากไป มันก็ดีแล้วนะ ถ้าเราใจอ่อนอีก เราจะไม่มีค่านะ”

“ฮะ....ผมจะพยายามนะ”

ร่างเล็กเริ่มเปิดจดหมายอ่าน ใช่แล้วไม่มันใช่จดมาของเพื่อนสนิท แต่เป็นจดหมายของพี่สน.....

พี่รู้ว่าถ้าน่านเห็นลายมือนี้คงจะจำได้ว่าเป็นพี่ แต่ย่าเพิ่งฉีกทิ้งนะ พี่อยากอธิบาย.....

พี่เข้าใจว่าวันนั้นพี่พูดแรงไป แต่พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ พี่อยากจะบอกน่านว่า ความรักของเราทั้งสองคนมันเป็นไปไม่ได้ เพราะว่าพี่มีแฟนแล้ว....แต่เมื่อสองสามวันมานี้ พี่เห็นแพตมีคนอื่นและพี่ก็บอกเลิกเธอ พี่นอนไม่หลับเลย ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะแพตหรือเป็นเพราะน่านกันแน่.....ตั้งแต่วันนั้น เราไม่ได้คุยกันเลยนะ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะขอโทษน่านยังไง แต่ว่าพี่อยากให้น่านรู้นะว่าพี่จะรอวันที่น่านกลับมา แล้วพี่จะขอโทษน่านด้วยตัวเอง

  เอาตรงๆว่าตอนนี้ผมใจสั่น....เพราะว่าผมอาจจะกำลัง.....ใจอ่อนให้พี่เขาอีกแล้ว

แต่ทว่า.....ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว

  ตอนนี้พี่ม่านงีบอยู่ครับเพิ่งหลับเมื่อกี้นี้  หลังจากที่อ่านจดหมายผมก็พับมันเก็บใส่กระเป๋าเสื้อแล้วไม่หนาพี่มาน แบบประมาณว่า ‘ไม่ใช่เค...’ พี่แกก็รู้นะ แกเลยไม่พูดอะไรแล้วก็เงียบไปจผมหันไปอีกทีแกก็นอนแล้วล่ะครับ

         เมื่อคืนผมคงเพลียมากครับเพราะหลังจากพี่ม่านหลับไปได้สักพักผมก็นอนต่อเลย....ตอนนี้เราก็มาถึงสนามบินแล้วครับ ช่วงนี้เป็นหน้าร้อนของที่นี่แต่สภาพอากาศของที่นี่มันหนาวเหลือเกิน มันต่างกับเมืองไทยจนผมปรับตัวแทบไม่ทัน พี่ม่านแกก้มองผมประมาณว่า ’เดี๋ยวก็ชิน’ ถึงผมจะมาที่นี่บ่อยๆแต่ช่วงพักหลังนี่ไมค่อยได้มาเลยเพราะพ่อกับแม่งานยุ่งๆ แถมผมยังเรียนใกล้จบแล้วเลยไม่ได้มาหาพวกท่านเลย พี่ม่านแกอยู่กับท่านมาตั้งแต่มัธยมเพราะตากับยายขอให้ไปอยู่ด้วย ทีแรกแม่แกก็ไม่อยากให้ไปแต่แกเห็นว่าเรื่องการศึกษาสำคัญมากเลยยอมแต่ว่าหลังจากที่เรียนจบพี่ม่านต้องกลับมาอยู่กับครอบครัวที่ไทยและแต่งงานที่ไทย พี่โอ๊คทีแรกก็หน้ามุ่ยใหญ่ เพราะหลังจากที่รู้ว่าจบม.3แล้วพี่ม่านต้องไปเรียนต่อ ตอนที่พี่ม่านจะขึ้นเครื่องนะ ล่ำลากันอย่างกะจะไม่ได้เจอกันอีกงั้นแหละ

  ตอนนี้ผมกันพี่มาถึงบ้านตากับยายแล้วฮะ เราสองคนนั่งๆนอนกันอยู่ตรงห้องรับแขกสักพักจนตากะยายเรียกให้ไปดูหองของผม เราสองคนเลยหอบสังขารขึ้นไปแล้วยกย้ายกันไปพักผ่อน....

ความจริงแล้วครอบครัวเราไมใช่คนอิตาลีนะครับ ตากะยายน่ะเขามาเปิดร้านอาหารที่นี่เพราะว่าชอบประเทศนี้ หลังจากที่แม่ผมแต่งงานตากับยายก็ให้มาอยู่ที่ไทย แม่ผมเจอกับพ่อครั้งแรกตอนพ่อมาเที่ยวอิตาลี แม่เล่าให้ผมฟังว่าครั้งแรกที่เจอกัน พ่อเขาเดินเข้ามาชนกับแม่ที่กำลังจะออกไปข้างนอก แล้วก็เจอกันอีกบ่อยๆโดยบังเอิญ พ่อกับแม่เลยรู้จักกันรักกันในที่สุด....

  ผมชอบเวลาที่แม่ผมเล่าวีรกรรมของผมในตอนเด็กๆให้ฟัง มันสนุกมากเลยนะ แต่พี่ม่านชอบบอกว่าผมนิสัยเหมือนเด็กผู้หญิงต่างกับพี่แกโดยสิ้นเชิงที่เล่นปีนป่ายอย่างกับเด็กผู้ชายกับพี่โอ๊คแล้วก็พี่คนอื่นๆก่อนแม่จะมีผม พี่บอกผมว่าตอนเด็กๆพี่สนน่ะชอบมาที่บ้านผมมาขอเล่นกับผมทุกวันเลย....ซึ่งผมยิ่งนึกแล้วผมก็อยากร้องให้

ไม่ใช่ว่าผมเสียใจที่พี่เขารักผมไม่ได้แต่ที่เสียใจเพราะเขาดูถูกความรักของผมมากเกินไป มากจนผมไม่อยากเห็นเขาอีกเลยตลอดชีวิตนี้...

5 ปีต่อมา...

“เห้ย น่านคุกกี้รันนี่ส่งมาอะไรนักหนาวะ บอกแล้วตอนนี้เล่นเกมอย่างอื่นอยู่!” เควิน หนุ่มลูกครั่งชาวอิตาลีไทยที่เป็นรูมเมทเอ่ยบอกเพื่อนที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากนั่งเล่นคุกกี้รัน....

“ก็มันว่างอ่ะ ก็เราทำงานเสร็จแล้วนี่นา...”น่านฟ้าเอ่ยบอกก่อนเดินออกไปนอกห้อง

“ไปไหน?”เพื่อนรูมเมทเอ่ยถาม

“ไปหาอะไรกินอ่ะไปป่ะ?”

“เอาดิ...”ว่าแล้วก็พลางหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนสนิท...

ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

“!@##$#$^%$@%$&^!#%$$&^(*_(*()&(*%^$(ผมเอากาแฟกับแซนวิชครับ ส่วนคนนี้เอาโกโก้ร้อนกับเค้กนมสดครับ)”เพื่นลูกครึ่งสั่งพนักงานก่อนที่จะได้อาหารที่ต้องการแล้วไปนั่งรับประทานที่ประจำ

“น่าน...นายไม่คิดจะกลับบ้านบ้างหรอ ฉันเห็นเรียนมา 5 ปีแล้ว ไม่เคยกลับบ้านเลย”

“ทำไมอยู่ดีๆ ถึงพูดเรื่องแบบนี้ล่ะ”น่านฟ้ามองหน้าเพื่อนสนิทแล้วนึกย้อนไปยังวันที่จากบ้านมา เอาจริงๆแล้วที่เขาไม่กลับบ้าน เพราะอยากเรียนจบไวๆ แต่เพราะไม่อยากกลับไปเจอใครต่างหาก

แต่....เวลาแห่งความสุขกำลังจะผ่านไป

และความจริง....กำลังจะกลับมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดในครั้งนั้น ที่เขาจำได้ขึ้นใจไม่เคยลืม...

“น่าน..การที่นายเดินทางมาที่นี่ มันอาจจะเป็นเพราะนายหนีเขามาที่นี่ แต่นายจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้วนะ นายควรกลับไปเผชิญความจริง”เพื่อนสนิทพูดพร้อมทำหน้าจริงจัง

  ในใจจริงๆไม่ใช่ไม่อยากกลับ แต่กลัวต่างหากล่ะ...กลัวว่ากลับไปแล้ว จะใจอ่อนให้เขา...

“นายคิดดูดีๆนะ นายหนีแค่เขาคนเดียว แต่ว่าพ่อ แม่ พี่ของนายก็ยังรอนายอยู่นะ คนอื่ๆเขารอนายอยู่นะ...”

มันถึงเวลาทีเขาจะต้องไปเผชิญความจริงแล้วสินะ...

“ได้ เรียนจบเมื่อไหร่ เรากลับไทยพร้อมกันนะ..”