นัดกับแนน

เนื้อเรื่อง

นัดกับแนน

นัดเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะขี้อายและก็ไม่กล้าจะไปจีบใครเช่นเดียวกับแนนที่นิสัยเหมือนกันกับนัดทุกอย่าง ทั้งคู่ได้เป็นแฟนกันโดยที่เพื่อนช่วยกันสานรักให้กับเขาทั้งสองคนจนในที่สุดเขาทั้งคู่ก็ได้เป็นแฟนกันต่างคนก็ต่างรักและไว้ใจซึ่งกันและกันทั้งสองต่างมีความสุขกับรักที่ต่างคนต่างมีให้กัน แต่มาวันหนึ่งรักทั้งที่เคยหวานซึ้งก็เริ่มจะสั่นคลอนเนื่องมาจากแนนเริ่มทำตัวออกห่างและเปลี่ยนไป และที่เป็นเรื่องน่าเศร้าช่วงนี้นี่เองที่แนนเริ่มเปลี่ยนไปเป็นจังหวะเดียวกับที่นัดจะขอแนนแต่งงานและตั้งใจเก็บเงินซื้อแหวนไว้ให้กับแนนโดยที่เขาได้ตั้งใจเลือกและซื้อไว้นานแล้วแต่ไม่กล้าบอกแนนจนมาถึงวันนี้วันที่แนนเริ่มเปลี่ยนไป  นัดไม่เข้าใจแนนเลยว่าแนนเปลี่ยนไปมันเป็นเพราะอะไร และเขาก็เก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจไม่เคยพูดกับแนน เพราะเขาไม่อยากจะเสียแนนไป แนนเริ่มทำตัวออกห่างเรื่อยๆขึ้นทุกที เริ่มที่จะออกไปข้างนอกโดยไม่ชวนนัด นัดแอบสังเกตโดยนัดจะออกไปทำงานในตอนเช้า แต่นัดจะแอบอยู่ที่หน้าปากซอยในที่สุดเขาก็เห็นแนนขี่รถออกมาจากบ้านเขาก็ตามไปจนไปถึง ปั๊มแห่งหนึ่งตรงข้ามกับโรงพยาบาล เขาเห็นแนนเดินลงมาจากรถแล้วเดินไปหาหนุ่มหน้าตาดี ขี่เก๋งคนหนึ่ง เขาได้ยื่นซองจดหมายสีขาวให้กับแนน แล้วชายคนนั้นกับแนนก็คุยกันได้สักพัก แล้วแนนลาชายคนนั้นกลับบ้าน นัดถึงกับเขาสั่นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ไม่นึกเลยว่าเขาที่เขารักจะทำกับเขาได้อย่างมากมายได้เพียงนี้  เขาเก็บความรู้สึกเอาไว้แล้วไปแอบร้องไห้คนเดียวโดยที่เขาไม่ได้ทำงาน เพราะใจของเขาตอนนี้แทบสลายเพราะเพียงแค่ได้รู้ว่าแนนคนที่เขารักมากที่สุดมีคนอื่น แนนแอบไปพบหนุ่มคนนี้เป็นประจำ โดยที่นัดรู้แต่เคยพูดเรื่องนี้กับแนน ละสิ่งที่นัดเห็นประจำคือเมื่อทั้งสองนัดเจอกัน หนุ่มคนนั้นจะยื่นซองจดหมายสีขาวให้เสมอ โดยนัดรู้ได้เลยว่าในนั้นต้องเป็นเงินที่ทำให้แนนเปลี่ยนไปนั่นเอง และเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ   แนนชอบแอบไปนั่งคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้แต่นัดก็ไม่กล้าที่จะถามเพราะกลัวว่ามันจะเป็นจุดเริ่มต้นของการแตกหักระหว่างแนนกับเขา  นัดก็ได้แต่นั่งดูแหวนที่เขาซื้อให้แนนเพื่อขอแต่งงานพร้อมร้องไห้กับความรู้สึกที่เจ็บปวดข้างในทุกวัน  และวันหนึ่งแนนทำอาหารอยู่ในครัวนัดเดินผ่านโต๊ะทำงานของแนนเห็นซองจดหมายสีขาวที่เขาเห็นว่าหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นให้เธอประจำ ด้วยความสงสัยและความเศร้าในใจเขาเลยเดินไปแอบเปิดซองจดหมายนั้นดู แต่ยังไม่ทันเปิดแนนก็เข้ามาเห็นเขาตกใจและวางจดหมายฉบับนั้นลง  ส่วนตัวของแนนเมื่อเห็นดังนั้นรีบหยิบจดหมายฉบับนั้นแล้วเก็บไว้ โดยไม่พูดจากับนัดเลยแม้แต่คำเดียว นัดทำอะไรไม่ถูกแล้วเขาไม่มีกะจิกกะใจจะทำอะไรมันอึดอัดที่ แนนเป็นแบบนี้โดยที่เขาดีกับแนนทุกอย่าง ตัวแนนเองก็เริ่มคุยกับนัดน้อยลง และทำตัวออกห่างขึ้นเรื่อยๆ และแล้ววันที่นัดไม่อยากเจอก็มาถึง แนนบอกเลิกนัดในวันต่อมาหลังจากที่ นัดแอบดูจดหมายนั่นเอง นัดในตอนนี้เหมือนคนที่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว แนนบอกเลิกกับนัดโดยที่ไม่บอกเหตุผลและตัวของนัดเองก็ไม่ถามเหตุผลเช่นกันเพราะไม่อยากจะซ้ำเติมความเจ็บช้ำในหัวใจไปให้มากไปกว่านี้เพราะแค่นี้มันก็เจ็บช้ำเกินกว่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะจนได้แล้ว  ไม่มีคำปลอบโยนคำไหน หรือของขวัญอะไรที่จะหยุดกับเลิกราระหว่างแนนกับเขาได้ ถึงแม้นัดจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของแนนแม้แต่น้อยเลยก็ตาม แต่สิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำได้ก็คือแอบใส่ แหวนที่เขาซื้อไว้เพื่อขอแนนแต่งงานไว้ในเสื้อตัวที่แนนจะใส่จากเขาไปในวันนี้ เพราะไม่มีสิ่งใดจะหยุดยั้งแนนได้ เมื่อแนนตัดสินใจไปแล้วด้วยเหตุผลใดก็ตามนัดก็จะทำตามที่แนนขอเพราะแนนเป็นคนที่เขารัก แนนเดินหิ้วกระเป๋าผ่านหน้าเขาไป โดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลาแม้แต่คำเดียวนัดก็ได้แต่ก้มหน้าปล่อยให้แนนจากไปโดยไม่ถามเหตุใดๆที่แนนเลิกกับเขา  แนนเดินขึ้นรถแท็กซี่โดยมีนัดมองดูอยู่อย่างอาลัย และแนนสังเกตว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในกระเป๋า แนนก็หยิบของสิ่งนั้นออกมาดู แนนถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นแหวนวงนั้นที่นัดมอบให้แนน แนนรู้ได้เลยว่านี่เป็นแหวนอะไรโดยที่นัดไม่ต้องบอก แต่แหวนวงนั้นไม่อาจจะห้ามแนนให้ไปจากนัดได้ แนนปาดน้ำตาและรีบขึ้นรถไปอย่างไม่มีวันกลับ โดยทิ้งคำถามคำหนึ่งไว้ในใจนัดว่าเลิกกันเพราะอะไร นัดเข่าอ่อนนั่งอยู่หน้าบ้านพร้อมน้ำตาที่หลั่งรินออกมาอย่างไม่รู้ตัว นัดประคองตัวเองเข้ามาในบ้านพร้อมกับความเสียใจที่มีอยู่เต็มเปี่ยม เขาเดินไปยังห้องนอนรำลึกถึงวันเก่าๆที่มีความสุขกับแนน เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานของแนนที่แนนเคยนั่งทำงานและคอยส่งยิ้มให้ทุกๆวัน  เขาได้แต่นั่งร้องให้อยู่บนโต๊ะของแนน เพราะมันอาจจะเป็นวิธีที่จะลดความคิดถึงที่มีต่อแนนได้บ้าง และเขาก็สังเกตเห็นซองจดหมาซองนั้นอีกครั้ง แนนคงจะลืมเก็บไปตอนรีบจัดของ เขาไม่รีรอที่จะเปิดมันดูเพราะมันอาจจะเป็นประตูสู่เหตุผลที่แนนเลิกกับเขา เขาเปิดดูอย่างช้าๆ สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่เงินอย่างที่เขาคิด แต่มันกลับเป็นกระดาษ A4 เพียงใบเดียวที่ทำให้เขาต้องเสียใจยิ่งกว่าที่เขาเสียแนนไปเสียอีก เมื่อเขาได้รู้ว่าในจดหมายนั้นคืออะไร เขาได้แต่นั่งลงและก้มหน้าร้องให้อย่างคนไม่เหลืออะไรในชีวิต เมื่อเขาได้รู้ว่าในซองจดหมายสีขาวนั้น คือ ใบแจ้งจากโรงพยาบาลว่าแนนเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย อยู่ได้ไม่เกินหนึ่งเดือนนั่นเอง  เขาได้แต่คิดในใจว่าถ้าเขากล้าที่จะถามออกไปในวันนั้น  คงไม่เจ็บปวดทั้งสองคนในวันนี้ วันเวลาที่เหลืออยู่อันน้อยนิดน่าจะไม่ค่ากว่านี้ ไม่ใช่เหลือแต่ความเจ็บปวดและช้ำใจ จนไม่อาจจะมีอะไรมาเยียวยาได้เลยจนวันตาย