วิลล์ บุรุษแห่งเทพ ตอน วิลล์กับพลังวิเศษ

วิลล์ บุรุษแห่งเทพ ตอนวิลล์กับพลังวิเศษ 

โดย SAM

บทที่1 รูปภาพกับความบังเอิญ

เช้าวันที่อากาศสดใสที่สุดวันหนึ่งของรอบ ศัตวรรษที่ 21 บรรยากาศที่ดีดี แดดที่สาดส่องลงมาเป็นสายแสงสีทองอ่อน ๆทอดลงมายังหน้าบ้านของชายหนุ่มที่กำลังหลับอย่างไม่สนใจที่จะตื่นขึ้นมาสูดอากาศดีดีแบบนี้ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ในเวลา 6:30 บนหัวนอนของเขา เขาทำท่าทางตกใจมาก วิลล์ต้องไปเรียนเร็วกว่าเดิม เพราะเขาต้องไปเอางานที่จะส่งดร.แทน ในเช้านี้ที่ร้านSpic วิลล์เดินออกจากบ้านด้วยเสื้อสี้ฟ้า กางเกงยีนตัวโปรดสีน้ำเงิน ส่วนมากเขาจะใสเสื้อผ้าแนวนี้เป็นประจำ แต่สงสัยว่าทำไม่เขาจึงต้องมีจี้เก่า ๆ มัดกับกระเป๋าเป้ของเขาด้วย ก็จี้อันนี้ มันมีความหมายกับเขามาก มันติดตัวเขามาตลอด เพราะแม่ของเขาบอกว่าให้เข้าพกติดตัวเอาไว้ตลอดถ้าเวลาวิลล์คิดว่าไม่มีใครจริง ๆ ละก็ มันอาจเป็นตัวแทนแม่ของเขาได้เพราะ วิลล์เชื่ออย่างนั้น  การออกจากบ้านของวิลล์วันนั้นเองทำให้เขารู้สึกดีเพราะอากาศที่ดีดีวันนั้นเอง เขามองดูนาฬิกาข้อมือ " ตายหละ 7 โมงจะไปส่งงานทันไหมเนี้ย " วิลล์เร่งด่วนทันที " Spic ๆ " วิลล์ท่องตลอดทาง ไปถึงร้านพอทันเวลาเขาเข้าร้านเป็นคนเเรกเพราะร้านเพิ่งเปิด ยังเช้าอยู่เลย  วิลล์นั่งรอเอาของที่โซฟา ประมาณ 5 นาที ผ่านไปมีผู้หญิงคนหนึ่งอายุก็ประมาณวิลล์ เดินเขามาอย่างรีบเร่ง พอ ๆ กับวิลล์ ตอนแรก ๆ เธอคนนั้นก็มารอเอาของที่ร้านเหมือนกันกับวิลล์  เธอมานั่งรอข้าง ๆ วิลล์  ทำให้วิลล์สนใจเธอเข้าเเล้วในขณะนั้น วิลล์รู้สึกว่าอยากรู้จักเธอคนนั้นจัง และดูท่าทางเธอก็อยากรู้จักกับวิลล์ด้วยว่างันน่ะ วิลล์ลองทักเธอ " หวัดดี ....."  " ค่ะ " เธอตอบ แต่ยังไม่ทันได้คุยเลย ของที่พวกเขารอทั้งคู่ก็ได้เเล้ว เขาลุกไปเอาของพร้อมกันอย่างรีบเร่งพร้อมกับดูเวลาที่เหลืออยู่  " ไม่ ไม่ ไม่... " วิลล์อุทาน วิลล์เดินแบบรีบ ๆ ด้วยท่าทางที่ตลกอ่ะ แต่เขาไม่รู้ตัวหรอก เขานั่งวินมอไซค์แป๊ปเดี่ยวก็ถึง มหาวิทยาลัย และโล่งอกที่เขามาทัน วิลล์เอางานส่งแต่หยิบออกมาแล้วมันกลายเป็นของคนอื่นไปได้ " บ้าจริงไม่ใช่ของเรา "ไม่ได้เเละแต่วิลล์ก็ต้องส่งทั้ง ๆ ที่ไม่ไช่ของเขาเลย "เอ่อ..นี่ครับ รูปที่ดูดีที่สุดของผม" เขาพูดด้วยท่าทางเกร็ง ๆ " เห้ย! ..ไม่ ลืมคิดเลยทำไงดีของใครกันว่ะ " วิลล์สงสัยอย่างแรง " ไม่ได้และแล้วเจ้าของตัวจริงมาเอากับเราจะทำไง!" วิลล์ ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่โทษตัวเอง วันนั้นเองเขากลับบ้านไปเเล้วคิดว่าจะลองไปที่ร้าน spic ดูเผื่อเจ้าของจะมาที่ร้าน และถึงตอนนั้นวิลล์คงต้องคิดคำพูดดี ๆ ที่จะแก้ตัวแล้วแหละ  เช้าของวันที่อากาศดี ดี เช่นเคยอีกวันหนึ่ง วิลล์แต่งตัวแล้วออกจากบ้านไปที่ร้านเพื่อที่จะไปรอดูเธอคนนั้น ที่เอารูปสลับกับของวิลล์ผิดไป วันนั้นเขาไม่มีเรียนเขาเลยว่างที่ จะไปนั่งรอดู ในไม่ช้าเธอก็มาจริง ๆ ไม่ได้ ๆ วิลล์ ต้องเข้าไป  สักพัก เดินเข้าไปหาเธอเเล้วบอกกับเธอ" เออ..คือ " วิลล์กำลังพูด แต่ " ไงนี่ฉันเจอเธอและเธอรู้ไหม? วันนั้นเราหยิบของสลับกัน" วิลล์ทำท่าทางเออ ออไปด้วยแบบฟอร์ม ๆ " ใช่ เป็นเธอนี่เองใช่ ๆๆ " วิลล์ตอบแบบเสียงมั่นใจ วิลล์บอกว่า " คือผมจะบอกว่า..." "เอามา!" "ใช่เอามาเอ้ย..ไม่ใช่อย่างนั้น" วิลล์ตอบตอนเธอสวนขึ้นมาแบบงง ๆ " "ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะครับคือ..ผมจะบอกว่าผม คือ ...งานของคุณที่ผมหยิบผิดไปตอนนี่มันยังไม่ได้อยู่กับผมตอนนี้ฮา ๆ  คือ..." " อ้าว ทำไมหล่ะ" เธอถามวิลล์ " คือตอนนี้ยังคือผมไม่ได้เอามา" วิลล์ตอบแบบแก้ตัวแต่วิลล์ก็ตอบจริง " เออ..ใช่ เอ้อ แต่คุณมาที่ร้านทำไมหล่ะ" เธอตอบท่าทางสงสัยในตัววิลล์  "คือ..นั้นพรุ่งนี้ผมจะเอามาให้คุณแต่..ว่า พรุ่งนี้ที่ร้านช็อกโก้ คาเฟ่ได้ไหม?" "เอ้อ..ได้พรุ่งนี่ฉันน่าจะว่างน่ะ" "โอเค พรุ่งนี้น่ะครับ คือ..ผมยังไม่รู้จักคุณเลยครับ ผมวิลล์ครับ"  วิลล์ถามชื่อเธอเขินเล็กน้อย แล้วเธอบอกว่าเธอชื่อ.." Sandy ! "   งั้นพรุ่งนี้เจอกันน่ะ วิลล์บอกเพื่อเตือนสติเธอ หลังจากทั้งสองเจอกันวันนั้น วิลล์รู้สึกดีมาตลอด เขาลืมไปเลยว่า จะหาทางเอารูปไปคืนให้ Sandy ยังไง เพราะ เขาลืมไปสนิทเลย จนถึงวันที่เขานัดSandyไปเจอที่ร้านช็อกโก้ วิลล์ยังไม่มีรูปไปคืนเธอเลย วิลล์ไปที่ร้าน ช็อกโก่ คาเฟ่ กะจะไปนั่งรอSandy เพื่อคิดหาทางออกแต่ Sandy ก็ไปนั่งรอก่อนแล้ว วิลล์ เข้าไปในร้าน เห็น Sandy นั่งรอดูจากสีน่าธอน่าจะบอกว่าเธอมานานแล้ว วิลล์เข้าไปนั่งทั้งสองเงียบ ไม่ได้คุยอะไรกันผ่านไป5 นาที วิลล์บอกSandyว่า คืออย่างนี่น่ะครับ แบบว่าวันนั้น ที่เรามาเอารูปที่ร้านง่ะ วันนั้น ใช่..จำได้...  Sandy ทำน่าจะบอกวิลล์ว่า แน่นอน.. ใช่..คือวันที่ผมกับคุณหยิบรูปไปแล้วก็ออกจากร้านไป คือมันคือเราหยิบรูปสลับกัน !! วิลล์พูดไปยิ้มไปในขณะที่Sandy เริ่มอารมณ์เสีย "เรื่องเนี้ยฉันรู้แล้วงันวันนี้ฉันไม่มาหรอก" Sandy พูดแล้วมองหน้าวิลล์ "เอ้อ..ใช่เธอ เธอ รู้แล้ว" วิลล์ทบทวนความจำตัวเองอย่างซื่อ ๆ แต่ในขณะเดียวกันวิลล์กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรจะบอกเรื่องที่เอารูปของเธอไปส่งอาจารย์แล้วให้เธอเข้าใจและไม่อารมณ์เสียใส่เขา " อืมมม...เอาหละ คืออย่างนี้น่ะSandy ผมมีความจริงจะบอกคือว่า...รูปที่ผมหยิบสลับไปอ่า..วันนั้นผมจำเป็นต้องใช้ส่งอาจารย์และในตอนนั้นผมก็เลย..."  วิลล์บอกเธออย่างกล้าหารด้วยคำพูดที่เจียม ๆ 55++  "ส่งรูปของฉันไปแทน...?" Sandy ตอบสวนทันทีด้วยถ้อยคำที่ชัดเจนในขณะที่วิลล์กำลังพูดอยู่ " ชะ ชะ ชะ ใช่..." วิลล์ตอบพร้อมพยักหน้า "จริงดิแล้วอาจารย์ว่าไงหละ.... "  Sandy พูดเสียงเบาลงในขณะที่วิลล์กำลังทำสีหน้ารับผิด " เธอไม่ ไม่ โกรธหรอ ? "  สีหน้าของวิลล์ยังรู้สึกผิดอยู่ " ก็..อื้ม  ไม่เป็นไรหรอก..เรื่องแค่นี้ รูปวาดใหม่ก็ได้..." Sandy บอกด้วยสีหน้าชิว ๆในขณะที่วิลล์ยังสงสัยอยู่เขาเลยถามเธอเพื่อความชัว ไม่โกรธเลยสักนิด..ทำไม่? ผมยอมรับผิดน่ะ" ไม่เป็นไรหรอกถือว่าหายกันและกัน" Sandy พูดพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย " อืม......นั้นผมขอโทษอีกทีน่ะ อืม.............นั้นรูปของผมหละ" วิลล์ขอโทษSandy พร้อมกับขอรูปคืน แต่Sandyก็ยังนั่งนิ่งทะแม่ง ๆ " เออ...คงคืนไม่ได้หรอก.." Sandyบอกแต่วิลล์ก็เริ่มสงสัยขึ้นอีก" อ้าวว..ทำไม่อ่ะไม่ได้เอามาหรอ" วิลล์ชักสงสัยยิ่งขึ้น " ป่าว...ถือว่าหายกันน่ะ...คืออย่างนี้นายเอารูปของฉันส่งอาจารย์ไปใช่ใหม.. ฉันจะบอกเธอเหมือนกันว่าฉันก็เอารูปของเธอส่งอาจารย์ไปแล้วเหมือนกันในตอนนั้นมันต้องส่งเเล้วจริง ๆ ฉันก็คิดและทำเหมือนเธอคิดว่าคงหายกันน่ะ...ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก"  Sandyบอกวิลล์ให้เข้าใจแล้วสีหน้าของวิลล์ก็ดีขึ้นกว่าเดิมแล้ววิลล์ก็พูดว่า "  โอเค..ตกลงหายกันแต่ว่าตอนนี้เรายังไม่ได้สั่งอะไรมากินกันเลยน่ะ..เอาเป็นว่าวันนี้ผมเลี้ยงเค๊กคุณและกัน"  วิลล์ยิ้มกับเหตุการณ์ที่เขาทั้งสองทำเหมือนกันพร้อมกับถือโอกาสตีสนิทกับเธอ วิลล์กับ Sandy สั่งเค๊กมาทานแล้วคุยกันอย่างสนิทสนมจนลืมไปว่าทั้งสองเพิ่งรู้จักกันเอง เพราะความถูกชะตาของพวกเขาเลยทำให้วิลล์กับSandy เป็นเพื่อนกันมาตลอดนับจากวันนั้นไป...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------