With out heart MarkBam

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

มาร์ค ต้วน (นักฆ่ามืออาชีพ ขอแค่คุณวางเงินก้อนโตๆไว้ตรงหน้าจะเด็กเล็กหรือแก่แค่ไหน เขาก็พร้อมจะส่งไปนรก)

" รักงั้นหรอ... ไม่สิ เงินเท่านั้นคือพระเจ้า"

แบมแบม (หนุ่มน้อยอารมณ์ดี ทำตัวน่ารักไปวันๆ)

" พี่ก็บอกให้ผมคิดเองๆ จนตอนนี้ผมหลงพี่จนขาดพี่ไม่ได้แล้วนะ รับผิดชอบหัวใจผมเลย"

คำเตือน!

ฟิคเรื่องนี้เป็นแค่จินตนาการของผู้เขียน ไม่มีเจตนาทำร้ายผู้ใด

ขอให้ทุกคนอ่านอย่างมีความสุข อ่านแล้วอย่ามาตบไรต์นะคะ

และก็เรื่องนี้ไม่เน้นบรรยายนะคะ บทสนทนา 95%

เปิดเพลงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน

---WOH MB---

"เอ่อ... นายคือ มาร์ค ต้วน ใช้มั้ย"

"ใช่ มีอะไร จะให้ฉันไปฆ่าใครก็รีบพูดมา อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง"

"คือ..."
"หนึ่ง"

"นายนับทำไม"

"ถ้าถึงสามฉันจะฆ่านายทิ้งซะ ข้อหาทำให้ฉันเสียเวลา"

"ก็ได้ๆ ฉันอยากให้นายฆ่าคนในรูปนี่" เด็กหนุ่มผิวขาว ปากสีชมพูซีด ยื่นรูปของใครบางคนให้คนตรงหน้าพร้อมกับกระเป๋าอีกใบ

"คนนี้น่ะหรอ เท่าไหร่ล่ะ"

"สะ...สามล้าน"

"นายเห็นชีวิตคนมีค่าแค่นี้หรอ"

"หึ คนอย่างมันน่ะ ไม่มีค่าสำหรับฉันหรอก"

"ทำหน้าอย่างนี้รู้มั้ยว่ามันเผยธาตุแท้"

"ฉันก็ไม่ใช่คนดีนี่ ไม่มีคนดีคนไหนหรอกนะ ที่จะมาสั่งคนไปฆ่าน้องตัวเอง"

"แล้วทำไมนายถึงอยากให้น้องนายตายล่ะ"

"คนแบบมันไม่สมควรอยู่ คนที่อ่อยได้แม้กระทั่ง ผัวพี่!"

"หึ"
"ฉันไปละ"

"เดี๋ยวสิ เงินเท่านี้ไม่พอฆ่าใครหรอกนะ"
"ก็แค่ยิงทิ้งๆไปซะ มันจะยากตรงไหน"

"การจะฆ่าใครคนนึง เราต้องทำให้ทรมานจนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนตายสิ"
"นายจะทำอะไร"

"นายไม่ต้องรู้วิธีฆ่าของฉันหรอก เอาเป็นว่านายต้องเอาเงินมาเพิ่มให้ฉันอีกเจ็ดล้าน นายเอามาให้ฉันตอนไหน ฉันถึงจะเริ่มลงมือ"

"ได้ ถ้างั้นเย็นนี้ฉันจะมาหาใหม่"
"รีบขนาดนี้ แสดงว่าเกลียดมากสินะ"

"เกลียดจนอยากให้มันตายตอนนี้เลยแหล่ะ"
"หึ"

"ฉันกลับละ ไว้เจอกัน" 

"แบมแบม... ดูใสซื่อแต่ชอบอ่อยหรอ แรดเงียบสินะ เห้อ...ทำไมในโลกนี้ถึงมีแต่คนแบบนี้นะ" เขามองรูปใบนั้นด้วยสายตานิ่งเรียบแต่กลับแฝงไปด้วยแววตาเศร้า...

...ทำไมใจถึงเต้นแรงขนาดนี้นะ...

--- WOH MB---

       18.42 น.

"มาจริงๆสินะ"

"ฉันอยากให้นายเริ่มงานให้เร็วที่สุด"

"ได้"

"ฉันจะเชื่อได้ไงว่านายจะทำสำเร็จ"

"นายกล้าดูถูกฉัน" มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ฟังดูชั่งน่าเกรงขาม

"ปะ...เปล่า"

"กลับไปได้แล้ว ฉันปิดรับแขก ไป!"

"รู้แล้วๆ นายก็รีบทำให้สำเร็จล่ะ" ผู้ว่าจ้างรีบวิ่งหนีสุดชีวิต ถึงมาร์ค ต้วน นักฆ่ามืออาชีพคนนี้จะหล่อจนเขาแทบหลงก็ตาม แต่ความโหดร้ายนั้นมันกลับขัดกับใบหน้าที่แสนอบอุ่นของเขาเหลือเกิน...

--- WOH MB---

"Every day Every night Feel like fool You gotta know..." เด็กน้อยอารมณ์ดีฮัมเพลงเดินเล่นไปมาอยู่ในสวนสาธารณะ สถานที่โปรดที่เขาชอบมานั่งพักใจเวลามีปัญหากับพี่ชาย

"เอ่อ... ขอโทษนะครับ"
"ครับ^^" เด็กหนุ่มอารมณ์ดียิ้มตอบด้วยใบหน้าสดใส

"ขอนั่งด้วยคนนะ"

"ได้ครับ แบมไม่กัดหรอก แบมไม่มีเขี้ยว ฮรี่^++++^" ยังคงความอารมณ์ดีไว้เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความเฟรนด์ลี่ พร้อมกับท่าทางน่ารักยิงฟันใส่คนด้านหน้า

"ฮ่าๆ น่าเกลียดๆ แก้มบานหมดละ"

"ไม่ใช่นะ เนี่ยเขาเรียกซาลาเปา"

"อยากกินซาลาเปาพอดีเลย ขอกินได้มั้ย" คนแปลกหน้าหน้าตาดีทำท่าจะยกมือมาจับที่แก้มของคนที่กำลังทำหน้ามุ่ย

"กินซาลาเปาหรอ พี่เลี้ยงแบมนะ พอดีเลยแบมกำลังหิว ปะๆแบมจะแนะนำร้านที่อร๊อยอร่อย เร็วๆดิ ไปช้ามันจะหมดก่อน"

"เอ่อ" อีกคนไม่ทันจะตอบอะไรก็โดนลากไปยังร้านซาลาเปาเสียแล้ว

"มาทันพอดีเลย เห็นมั้ยถ้าช้านี่หมดนะ" เด็กหนุ่มอารมณ์ดียิ้มหน้าบานอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามาทันซาลาเปาสองก้อนสุดท้าย

"เอาสองก้อนนี้ครับ"

"นี่จ้า สองก้อนก็ 2000วอนจ้า"

"นี่ครับ" 

"พี่ๆ เป็นไงอร่อยปะ"

"อื้ม"

"ไปนั่งกินที่เดิมกันดีกว่า" 

"อืม" 

        ทั้งสองเดินกลับมาตรงที่ม้านั่งตัวเดิม 

"ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอ"

"มาร์ค มาร์ค ต้วน แล้วนายล่ะ"

"อะไรกัน แบมพูดชื่อแทนตัวเองตั้งหลายรอบ นี่พี่ยังจำไม่ได้หรอ"

"แบม"

"แบมแบมนะครับผม"

"อ่อ..."

"ขอบคุณสำหรับซาลาเปานี่นะครับ"

"ไม่เป็นไร วันหลังนายค่อยเลี้ยงพี่คืน"

"เราจะได้เจอกันอีกหรอ อยากเจอๆ"

"นายอยากเจอพี่ขนาดนั้นเลย"

"ใช่ๆ งั้นมาแลกไลน์กัน

'อ่อย' ...นี่คือสิ่งที่มาร์ค ต้วนกำลังคิด 'แรดเงียบจริงๆสินะ'

"โอเคครับ แล้วไว้เจอกันนะ ผมกลับบ้านก่อนนะครับ"

"แล้วเจอกันนะครับ แบมแบม" มาร์คยิ้มบางๆให้คนตรงหน้าที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง

"แรดเงียบจริงๆสินะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่นายถึงเกลียดนาย คนแบบนายต้องถูกกำจัดทิ้งอย่างทรมานที่สุด"

--- WOH MB---

แบมแบมนะครับผม: พี่มาร์คคนหล่อออออ 

                                                 13.11

มาร์ค ต้วน: ว่าไงครับ แบมแบมแก้มซาลาเปา

Read 13.13

แบมแบมนะครับผม: 13.13 Miss you ^3^

                            อยากกินซาลาเปา... 

                                                       13.13

มาร์ค ต้วน: วันนี้แบมเลี้ยงพี่นะ

Read 13.14

แบมแบมนะครับผม: ผมรออยู่ที่สวนสาธารณะแล้ว รีบมาๆ

                                                                          13.14

'นี่คงอยากอ่อยมากสินะ แรด!'

"พี่มาร์คมาช้าอะ" คนที่นั่งรออยู่นานเบ้ปาก กอดอก

"พี่ขอโทษครับ วันหลังจะไม่มาช้าละ"
"จริงๆนะ ถ้ามาช้าอีกล่ะก็ แบมงอนพี่แน่!"

"เอ... เหมือนแฟนกันเลยเนาะ"
"บ้า! ไปกินซาลาเปากันได้แล้ว"

"แหน่ะๆ มีจับมือด้วย"

"อยากจับ!" 

"แบมแบม ถึงร้านแล้วนะ ไม่ปล่อยหรอ"

"ปล่อยไรหรอ" คนโดนถามทำหน้างง คงเป็นเพราะจับนานเกินไป

"จับนานแบบนี้... พี่ไม่หวั่นไหวขึ้นมาจะทำยังไง"

"ก็ เอ่อ..."
"หืมมม"

"เป็นแฟนกันเลยมั้ย><"

"อะไรกัน นี่ขอพี่เป็นแฟนหรอ"

"ปะ...เปล่าซักหน่อย ก็พี่บอกให้รับผิดชอบถ้าพี่หวั่นไหว"

"แล้วเราหวั่นไหวปะล่ะ"

"-///- ไม่บอก"

"พี่อ่ะ หวั่นไหวตั้งแต่เห็นเราครั้งแรกเลยนะ"

"-///-"

"จะรับผิดชอบพี่มั้ย"

"แบมก็หวั่นไหว ถ้างั้นเป็น... เอ่อ เป็น..."

"เป็นแฟนกันนะ"

"ไม่ปฏิเสธครับ._."

"มองตาพี่ดิ"

"ครับ  ํ// ํ"

"ทำไมทำตาแบบนั้นล่ะ พี่หลงนะ"
"จงหลงแค่แบม จงหลงแค่แบม ํ๐ ํ"

"ฮ่าๆ พอเลยๆแค่นี้ก็หลงมากละ"

--- WOH MB---

      2อาทิตย์ผ่านไป...

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

"ฮะโหล"

("นายทำงานช้าไปนะ แต่ก็ดีตรงที่เดี๋ยวนี้ไอ้แบมมันไม่ค่อยอยู่บ้าน ถามจริงๆ นายมัวทำอะไรอยู่")

"ล่อเหยื่อ"

("หมายความว่าไง")

"อย่ายุ่งกับแผนของฉัน รอหัวเราะก็พอ"

("ชิ งั้นก็กรุณาเร่งมือด้วย")

"อย่ามาสั่งฉัน"

ติ๊ด! 

      สายถูกตัดโดยเจ้าของเสียงนิ่งเรียบที่น่าเกรงขาม

'รักงั้นหรอ... ไม่สิ เงินเท่านั้นคือพระเจ้า' เขายังค่องทำคำนี้ในหัวใจอยู่ตลอดเวลา เขาจะไม่วันรักคนที่ขึ้นชื่อว่า... เหยื่อ

"พี่มาร์ค" เสียงใสเรียกคนรักของตนที่ตอนนี้ยังคงเอาแต่นั่งเล่นเกมส์โทรศัพท์อยู่

"ครับ" เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกหันมามองซักพัก ก่อนจะหันกลับไปเล่นเกมส์เหมือนเก่า

"เห็นเกมส์สำคัญกว่าแบมหรอ ไหนว่าอยากกินอาหารฝีมือแบม ถ้างั้นไม่ต้องกินเลยนะ"

มาร์ควางมือจากเกมส์แล้วหันหน้ามามองคนที่ตอนนี้ทำหน้างอสุดขีด "โอ๋ๆ พี่มาร์คไม่เล่นแล้วครับ ไหนๆทำอะไรให้พี่กิน"

"ผัดไทย"

"อุ๊ย น้องแบมรู้ใจพี่มาร์คจังเลย ไหนๆมาให้รางวัลซิ จุ๊บ!" รางวัลที่มาร์คให้แบมแบมเป็นประจำก็คือการจุ๊บลงที่แก้มของแบมแบมนั่นเอง

"พี่มาร์ค วันนี้วันครบรอบสองอาทิตย์นะ ขออะไรที่มันพิเศษๆหน่อยสิ"

"แค่สองอาทิตย์เองนะ"

"แค่วินาทีเดียวมันก็พิเศษสำหรับแบมอะ"

"ถ้างั้นอยากได้อะไรเป็นพิเศษครับ"
"บอกรักแบมดิ"
"..." มาร์คนิ่งเงียบไป...

"ไม่รักแบมหรอ"

"แล้วแบมคิดว่าไงอะ"

"ใครจะไปรู้ล่ะ พี่มาร์คไม่เคยพูดนี่"

"ชิ! พี่ก็งอนเป็นนะ อะไรกัน ดูไม่ออกเลยหรอ"

"พี่ก็บอกให้ผมคิดเองๆ จนตอนนี้ผมหลงพี่จนขาดพี่ไม่ได้แล้วนะ รับผิดชอบหัวใจผมด้วย"

"แค่หลงเองหรอ" น้ำเสียงมาร์คแผ่วลงช้าๆ

"ไม่ใช่นะๆ รักเลยต่างหาก แบมแบมรักพี่มาร์คนะ"
"เดี๋ยวพี่รับผิดชอบหัวใจแบมแบมเองครับ" 

        มาร์คค่อยๆจับใบหน้าของอีกคนเงยขึ้นก่อนจะประทับริมฝีปากของตนลงไปยังริมฝีปากของอีกฝ่าย นี่ไม่ใช่จูบที่เร่าร้อนหรือดึงดูด ไม่มีการสอดแทรกลิ้นเข้าไปลุกลามหาความหวาน มันกลับเป็นจูบบางเบาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

---WOH MB---

"คืนนี้รอฟังข่าวดีได้เลย"
("ฉันรอวันนี้มานานมากแล้ว")

ติ๊ด! 

"แบมแบม วันนี้ไปไหนกันดี"
"อืมมม ไม่รู้สิ"

"งั้นไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะกันเถอะ ไปนั่งรำลึกความหลังกัน"

"อื้ม^^"

"เดี๋ยวพี่มานะ ไปซื้อน้ำก่อน เอาซาลาเปาด้วยมั้ย"
"แน่นอน"
"โอเคครับ อย่าไปไหนนะ"

"ครับ" 

       มาร์คเดินไปซื้อน้ำและซาลาเปา ทำให้แบมแบมต้องอยู่คนเดียว...

"ขอโทษนะครับ"

"ครับ"

"ขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ"

"เอ่อ..." แบมแบมกำลังจะตอบกลับ แต่คนตรงหน้าไม่รอฟังนั่งลงในทันที

"ชื่ออะไรหรอครับ"
"แบมแบมครับ"

"มีแฟนรึยังครับ"

"มีแล้วครับ"

"อ่อ... นั่นแฟนคุณใช่มั้ยครับ" แบมแบมหันไปมองตามที่คนแปลกหน้าชี้

"หนะ... อื้ออ"...

"สลบไปแล้วครับ"

"หึ แรดดีนะ ขนาดฉันไม่อยู่แปปเดียวยังไปอ่อยคนอื่นอีก พามันไปที่ 1-9-5"

"ครับ"

--- WOH MB---

'แบมแบม นายนอกใจพี่หรอ'

'เปล่านะครับ แบมรักแค่พี่มาร์คนะ'

'พี่ผิดหวังในตัวแบมจริงๆ ลาก่อน'

ปั้ง!

"พี่มาร์คคคคคคคคคคคคคคค เฮือก!" 

"ตื่นแล้วหรอ"
'ชายแปลกหน้าคนนั้นนี่' ...

"คุณเป็นใคร"

"เป็นอะไรดีนะ เรียกให้เพราะสุดก็... คนเลว"

"0_0"

"ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ฉันไม่เลวเท่าคนต่อไปนี้หรอกนะ"

"..."

"แท่น แทน ขอเชิญน้องแบมแบมคนน่ารักพบกับ นักฆ่าล่าหัวใจ นามว่า..." ชายแปลกหน้าทำท่าพิธีรีตองเล็กน้อยก่อนค่อยๆเขยิบไปข้างๆเพื่อโชว์ร่างของใครบางคน

"พี่มาร์ค!" แบมแบมตกใจและแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

"ไงแบมแบม" มาร์คยกยิ้มมุมปากให้แบมแบมเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองปืนในมือ

"พะ...พี่มาร์คเป็นนักฆ่าหรอ"

"หึ ไม่คิดว่าพี่จะมาช่วยแบมหรอ"

"พี่มาร์คมาช่วยแบมหรอ"

"หลอกง่ายเหมือนเดิมเลยนะ"

"พี่มาร์ค..." แบมแบมครางชื่อคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา

"มีอะไรจะบอกกับพี่มั้ยครับ"

"แบมรักพี่ ทำไมพี่ทำกับแบมแบบนี้"

"แบมก็บอกพี่เองว่าให้พี่รับผิดชอบหัวใจแบม แบมขาดพี่ไม่ได้ไม่ใช่หรอ ขาดไม่ได้ก็ตายเลยมั้ย"

"..." ไม่มีคำตอบใดๆจากปากของแบมแบมมีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมา ใบหน้าของคนที่ถูกเรียกว่าเหยื่อ ตอนนี้มันกำลังทุกข์ทรมาน เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่เขาหลงรัก หลงเชื่อใจ จะมาเป็นคนทำร้ายเขาเอง "พี่เคยรักผมมั้ย"

"หึ นายคิดว่าไงล่ะ"

"ผมคิดว่าพี่รักผม เหมือนที่ผมรักพี่"
"ถ้าฉันรักนาย ฉันจะมาฆ่านายทำไมล่ะ"

"ที่ผ่านมา... ฮึก มันคืออะไร"

"เกมส์วางแผนฆ่าคนไงล่ะ :)"

"..."

"ลาก่อน"

ปั้ง!

่      ทุกอย่างจบแล้วเรียบร้อย หน้าที่ภารกิจสมบูรณ์

"เห้ย! เอาศพไปทิ้ง"

"ครับ"

"แจ็คสัน"

"ครับพี่"

"ตอนที่นายไปหามัน มันอ่อยแกแบบไหนล่ะ ดูตอนแรกนายเหมือนจะหลงมันนะ"
"เขาไม่ได้อ่อยผมเลยพี่ ตอนแรกเขาเหมือนจะไม่ให้ผมนั่งด้วยซ้ำ พอถามว่ามีแฟนยังก็บอกว่ามีแล้ว ดูแล้วไม่เห็นแรดเลย"

"นายมันอ่อน ดูไม่ออกหรอก"

"โห ไรอ่ะพี่ แต่ผมว่าเขารักพี่จริงๆนะ"

"มึงเงียบไปเลย เอาศพมันไปทิ้งให้้เรียบร้อยด้วย" 

        แจ็คสันสมุนดีเด่นของมาร์ค ต้วน รีบวิ่งไปแบกร่างของแบมแบมออกไปทางด้านหลังโกดัง 1-9-5

'ฉันก็รักนายเหมือนที่นายรักฉัน แต่เราเจอกันผิดสถานะ ฉันเป็น นักฆ่า ส่วนนายคือ เหยื่อ'

--- WOH MB ---

"ฉันทำงานสำเร็จแล้ว"

("ฮึก.. ฉันห้ามนายไม่ทันแล้วใช่มั้ย")

"นายพูดอะไรของนาย"

("นายฆ่าน้องฉันไปแล้วใช่มั้ย ฮีก... แบมแบม พี่ขอโทษ ฮือออ...")

"เหอะ นายมันโง่ นายมันบ้า อย่าให้ฉันเจอนายนะ นายจะเป็นคนต่อไปที่ฉันจะฆ่า"

("นายมาฆ่าคนเลวๆอย่างฉันเลย ฮืออออ")

"ได้ แต่งานนี้ จะไม่ใช่ฉันหรอกนะที่ลงมือ นายรอความเจ็บปวดและความตายได้เลย"

ติ๊ด!

 สิ้นสุดบทสนทนาน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง 

นี่เป็นบทเรียนครั้งสำคัญของนักฆ่า

'อย่าเผลอใจรักเหยื่อเด็ดขาด'

-END-

คุยกับไรต์

ง่อววว จบไปแล้วกับเรื่องสั้นมาร์คแบมแบบกาก ความจริงอยากแต่งเป็นฟิคหลายๆตอนแต่ก็ขี้เกียจ ก็เลยจะแต่งเรื่องนี้เป็นบทนำไปก่อน ฮริ้ง!

ขอเวลาไรต์ไปเคลียร์กับธุระและภาระที่ไรต์ได้สร้างเอาไว้ก่อนแล้วไรต์จะมาเปิดเรื่องต่อจากตอนนี้นะคะ 

ความจริงเรื่องนี้มี  NC ด้วยนะ55555 แต่อ่านไม่เจอช่วงของ NC ใช่ปะ 

คือ... ไรต์กะจะเก็บไปแต่งลในเพจค่ะ ชื่อเพจก็ MarkBam Online

เอาล่ะค่ะ วันนี้ไรต์ต้องขอตัวลาไปก่อน บายยย 

#ปูนปั้นรักมาร์คแบม

         คลิ๊กที่นี่เลยค่ะเพื่อเข้าสู่เพจ

         คลิ๊กที่นี้ เพื่อติดตามอีกผลงานค่ะ