คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 4
“ทำบ้าอ่ะไรของนายน่ะ! จางอูยอง”
เฮือกกกกกกกกก ผมรีบปล่อยมือจากไข่ม้วนทันที
“.......”
“ฉันถามว่านายกำลังจะทำอะไร”
“อะเอ่อผะผม” ผมจะพูดยังไงดีครับ
“นายอะไรอย่ามาอ้ำอึ้ง”
“กะก็ผะผมหิวละแล้วก็ยะยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าผมก็เลย”
“ก็เลยจะกินของที่อยู่ในถังขยะน่ะหรอเหอะน่าสมเพชนายไม่ใช่ขอทานนะจางอูยอง”
ทะทำไมเค๊าพูดอย่างนี้กับผมล่ะผมทำอะไรผิดอีกหรอผมผิดแล้วใช่ไหมคิดแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมา
บ้าจริงนี่ผมร้องไห้หรอไม่ได้ห้ามให้ใครเห็นห้ามให้ใครเห็นว่านายร้องไห้เด็ดขาดคิดได้ดังนั้นผมก็รีบก้มหน้าลงทันที
“ทำไมไม่ตอบหล่ะหรือว่าฉันพูดแทงใจดำเอ๊ะหรือว่าแต่ก่อนนายเคยเป็นขอทานและกินของที่คนอื่นเค๊าทิ้งอย่างนี้”
ฮึกกกทำไมเค๊าพูอย่างนี้ด้วยเค๊าจะรู้มั๊ยว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน
เค๊าจะรู้ไหมว่าผมจะรู้สึกยังไง
“......”
“ฉันถาม ทำไมไม่ตอบฮะ! อยากลองดีกับฉันใช่มั๊ยไอ้เด็กขอทาน”
เขาพูดพร้อมกับตรงมากระชากคอเสื้อของผม
“.......”
“เงยหน้าขึ้นมา”
“........” ผมยังคงเงียบและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปตามที่นิชคุณสั่งผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาไม่ให้ร่างสูงเห็น
“แกอยากลองดีใช่ไหม ไอ้อูยอง” เขาตะคอกใส่หน้าผมก่อนจะเปลี่ยนมาบีบคอผมแทน
“อะอหย่ะอย่า ผะผมปวดหัวปะปล่อย” เพราะวันนี้ทั้งวันผมยังไม่ได้ทานข้าวเลยผมรู้สึกว่าเสียงที่ผมพูดออกไปมันเบาอย่างกับเสียงกระซิบรู้สึกเจ็บคอไปหมด
“แกกล้าสั่งฉันหรอฮะไอ้เด็กเหลือขอ” เขาพูดก่อนจะออกแรงบีบที่ต้นคอของผม
“ผะผมหะหายจะใจมะไม่ออก ดะได้โปรด ฮึกกก” ผมพูดก่อนที่สติของผมจะดับวูบไป
Special notes nichkhun pass
ผมเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านก่อนจะหยิบของสดออกมา
“ป่านนี้ไอ้เด็กนั่นจะเป็นยังไงบ้างวะ” ผมพึมพำก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับภาพที่เห็น
เด็กนั่นกำลังหยิบอาหารที่อยู่ในถังขยะขึ้นมากิน
“ทำบ้าอ่ะไรของนายน่ะ! จางอูยอง”
ผมตะคอกเสียงดังจนร่างบางตกใจรีบปล่อยมือจากไข่ม้วนมันที
“.......”
“ฉันถามว่านายกำลังจะทำอะไร” ผมถามย้ำอีกครั้ง
“อะเอ่อผะผม” เด็กนั่นพูดอ้ำๆอี้งๆ
“นายอะไรอย่ามาอ้ำอึ้ง”
“กะก็ผะผมหิวละแล้วก็ยะยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าผมก็เลย”
“ก็เลยจะกินของที่อยู่ในถังขยะน่ะหรอเหอะน่าสมเพชนายไม่ใช่ขอทานนะจางอูยอง” ผมพูดแบบนั้นออกไปด้วยความโมโห
แว๊บนึงที่ผมเห็นน้ำตาของเด็กนั่นแต่คงจะไม่ใช่หรอกมั๊งเด็กนั่นคงไม่ได้ร้องไห้หรอกผมคงตาฝาดไป
“ทำไมไม่ตอบหล่ะหรือว่าฉันพูดแทงใจดำเอ๊ะหรือว่าแต่ก่อนนายเคยเป็นขอทานและกินของที่คนอื่นเค๊าทิ้งอย่างนี้”
ไอ้เด็กนั่นก็ยังเงียบเหมือนเดิมจนผมเริ่มจะหมดความอดทน
“......”
“ฉันถาม ทำไมไม่ตอบฮะ! อยากลองดีกับฉันใช่มั๊ยไอ้เด็กขอทาน”
ผมพูดก่อนจะกระชากคอเสื้ออูยองขึ้นมา
“.......”
“เงยหน้าขึ้นมา” ผมสั่งเขา
“........”
แต่ไอ้เด็กนั่นก็ไม่ยอมทำตามจนผมหมดความอดทนขึ้นมาจริงๆ
“แกอยากลองดีใช่ไหม ไอ้อูยอง” ผมตะคอกใส่หน้าอูยองก่อนจะเปลี่ยนมาบีบที่คอแทน
“อะอหย่ะอย่า ผะผมปวดหัวปะปล่อย” เด็กนั่นพูดขึ้นมาด้วยเสียงแหบพร่าและเบาราวกับเสียงกระซิบ
“แกกล้าสั่งฉันหรอฮะไอ้เด็กเหลือขอ” ผมพูดก่อนจะออกแรงบีบที่ต้นคอของอูยองให้แรงขึ้น
“ผะผมหะหายจะใจมะไม่ออก ดะได้โปรด ฮึกกก” เด็กนั่นพูดก่อนที่จหมดสติไป
“นี่จางอูยองอย่ามาทำสำออยตื่นขึ้นมาฉันรู้ว่านายแกล้งเป็นลม ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
“.......”
แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากร่างเล็กตรงหน้า
“ฉันบอกให้ตื่นขึ้นมาไง ได้ไม่ตื่นใช่มั๊ย”
พลั่กกกกกกกก
ผมพูดพร้อมกับผลักเด็กนั่นให้ล้มลง
“........”
แต่เด็กนั่นก็ยังไม่ตอบสนองผมจนผมเริ่มจะใจคอไม่ดีขึ้นมา
“อะอูยอง” ผมเรียกอูยองก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างบางก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าอูยอง
“เห๊ยยยย ตัวร้อนจี๋เลย ทำไงดีวะ จางอูยองๆ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ”
ผมพูดก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นมาแนบอก
ก่อนจะตรงขึ้นไปข้างบนห้อง
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่อยากให้เด็กนี่เป็นอะไร
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องเป็นห่วงเด็กนี่ด้วย
“อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะจางอูยอง”
End nichkhun pass
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พี่คุณเป็นห่วงไอ้เด็กด้งล่ะซี๊ฮ่าๆ
ตอนที่สี่แล้วขอบคุณทุกคนที่ติดตามผลงานของไรท์เตอร์นะคะไรท์สัญญาว่าจะทำออกมาให้ดีที่สุดค่ะ
เม้มกันด้วยน๊าาาา
ความคิดเห็น