fic คุณชายตัวร้ายกับนายพี่เลี้ยงจอมซ่า [khundong]

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 3

"เอาไปเททิ้งฉันไม่กินของต่ำๆแบบนี้หรอก"


เอาไปเททิ้งฉันไม่กินของต่ำๆแบบนี้หรอก


เอาไปเททิ้งฉันไม่กินของต่ำๆแบบนี้หรอก





"ตะแต่ถ้าเอาปะไปเททิ้งจะมะไม่อะไรให้ทานละแล้วนะครับเจ้านาย" ผมพยายามพูดไม่ให้เสียงสั่นแต่มันก็ดันสั่นอยู่ดี




"ฉันบอกให้เอาไปเททิ้งไม่ได้ยินหรือไง" ร่างสูงตะคอกใส่ร่างบาง




"คะครับ" ผมพูดเสร็จก็รีบนำอาหารไปเททิ้งทันทีผมได้แต่มองอาหารเช้าที่อุตส่าตั้งใจทำด้วยความเสียดายและเสียความรู้สึก





"เจ้านายจะไปไหนฮะ" ผมเอ่ยถามร่างสูงเพราะเห็นว่าเจ้านายของตนกำลังจะไปที่ไหนซักแห่ง




"ฉันจะไปทานข้าวข้างนอกบ้าน"




"งะงั้นผมขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ"




"หึไม่ต้องฉันจะไปคนเดียว" พูดจบร่างสูงของนิชคุณก็เดินออกไปด้านนอกทันทีทิ้งให้ร่างบางยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น












Special notes nichkhun pass




ผมบอกเด็กนั่นก่อนจะเดินมาที่รถ





"หึนี่มันแค่เริ่มแรกจางอูยองหลังจากนี้นายจะต้องเจอเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้หลายเท่า" ผมพูดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในรถพร้อมกับโทรหาแทคยอน



ตู๊ด ตู๊ด





(ฮัลโหลว่าไงวะไอ้คุณ)




"คืนนี้เจอกันที่ผับ Hottest นะ"




(ได้แล้วเจอกันแค่นี้แหล่ะ)



















หลังจากวางสายจากแทคยอนผมก็ขับมาที่ร้านอาหารย่านเมียงดง






"สวัสดีค่ะคุณนิชคุณวันนี้มาคนเดียวหรอคะ" พนักงานในร้านเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงมาคนเดียวเพราะปกติจะมีสาวสวยห้อยตามมาด้วยตลอดแต่วันนี้

กลับไม่มี





"ครับ" ผมตอบกลับเสียงนุ่ม





"งั้นเชิญด้านในเลยค่ะ"




"ครับ" ผมพูดก่อนจะเดินตามพนักงานคนนั้นเข้าไปในห้องอาหารระดับVIP





"ผมขอเหมือนเดิมนะครับ"




"ค่ะรอซักครู่นะคะ" พนักงานคนนั้นพูดก่อนจะเดินออกไป




_________________________________________________________________________________________________







หลังจากที่ผมทานอาหารเสร็จและเดินเที่ยวจนเพลินไปหน่อยผมก็เลยนึกขึ้นได้ว่าของสดในบ้านหมดก็เลยกะว่าจะไปซื้อซะหน่อยแล้วค่อยกลับ

บ้านจากนั้นค่อยไปหาไอ้แทคเพราะตอนนี้มันก็ราวๆ5โมงเย็นแล้วป่านนี้ไอ้เด็กนั่นจะเป็นยังบ้างวะข้าวเช้าก็ไม่ได้กินหวังว่ายังไม่ตายนะ




"แล้วนายจะไปคิดถึงมันทำไมหล่ะนิชคุณจะเป็นตายร้ายดียังไงก็เรื่องของมันสิ"








End nichkhun pass


_________________________________________________________________________________________________








หลังที่นิชคุณออกไปแล้วผมก็รู้สึกว่าขอบตามันร้อนผ่าวยังไงก็ไม่รู้ผมจะร้องไห้หรอ?ทำไมเขาต้องทำอย่างนี้กับผมด้วยอาหารเช้าที่ผมตั้งใจทำ

แต่คนๆนั้นกลับบอกว่ามันต่ำและให้ผมเอาไปเททิ้งเขาจะรู้ไหมว่าผมตั้งใจทำให้เค๊าขนาดไหน เขาจะรู้บ้างไหมว่าผมจะรู้สึกยังไง

พ่อครับแม่ครับถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ผมกับน้องก็จะไม่ต้องมาลำบากแบบนี้เราคงจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแน่ๆเลยคิดแล้วอยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลลงมา

อย่างห้ามไม่อยู่





"ฮึกถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ผมคงไม่ต้องว่าร้องไห้อย่างนี้ ฮึก ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ชานซองคงได้เรียนหนังสือในที่ๆดีๆไม่ต้องมาลำบากทำงานกลางคืน

ส่งตัวเองเรียนแบบนี้ ฮึกถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ผมกับน้องก็คงได้นอนกอดพ่อกับแม่ทุกวัน ฮึกไม่ต้องมานอนกอดตัวเองทุกคืนอย่างนี้ ฮึกไม่ต้องโดน

เพื่อนๆล้อว่าเป็นลูกไม่มีพ่อแม่ ฮึก"




ผมร้องไห้คร่ำครวญกับตัวเองอยู่อย่างนั้นก่อนจะเช็ดน้ำตาออก






"ไม่ได้จางอูยองนายจะอ่อนแออย่างนี้ไม่ได้นายจะต้องเข้มแข็งสินายจะต้องไม่ร้องไห้นะจางอูยองยิ้มสิยิ้ม" 




ผมกำลังยิ้มทั้งน้ำตา



ผมกำลังอ่อนแออีกแล้ว



ผมนี่มันไม่ได้รื่องจริงๆ









15ปีก่อน




เด็กชายวัย7ขวบและน้องชายวัย5ขวบกำลังเดินจูงมือกันเดินเร่ขายพวงมาลัยตามท้องถนน


พี่ชายนั้นหน้าตาจะออกแนวน่ารักๆและตัวเล็กกว่าน้องชายมากส่วนน้องชายจะออกแนวเข้มๆและตัวใหญ่และเนื่องจากพี่ชายของเขาเป็นคนที่ตัว

เล็กเลยทำให้เป็นคนที่โดนเพื่อนๆรุมแกล้งรุมรังแกบ่อยมากและเพราะพี่ชายเขาเป็นพวกที่ไม่ค่อยสู้คนทุกๆเด็กชายคนนั้นจะต้องวิ้งร้องไห้แจ้ไปหา

น้องชายและไม่เคยรู้เลยว่าน้องชายจัดการยังไงกับคนที่มารังแกเขา














ขณะที่ร่างเล็กของเด็กชายวัย7ขวบที่กำลังจะเดินไปหาน้องชายอยู่นั้นจู่ก็มีกลุ่มนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งเดินมาดักหน้าเขาไว้





"เห๊ ไอ้ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ จะรีบกลับไปไหนล่ะ"



"........"




"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไงวะ"




"........"




"สงสัยมันอยากจะลองดีมั๊งลูกพี่สั่งสอนมันเลยมั๊ย"




"หึ จัดการเลย" สิ้นคำของนักเรียนคนนั้นกลุ่มเพื่อนๆของมันก็ตรงเข้ามาตบตีเด็กชายตัวน้อยทันที




"ฮึกกกก หยะอย่า ฮึก"




"หยุดนะ จะทำไอะไรพี่ชั้นน่ะ" เด็กชายอีกคนพูดขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปหาพี่ชายของตนที่นอนร้องไห้อยู่กับพื้น





"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่" เด็กชายคนนั้นพูดก่อนจะพาพวกเดินกลับไป





"พี่เป็นอะไรมั๊ยเจ็บตรงไหนรึป่าว"




"มะไม่เป็นไร เรากลับกันเถอะนะ"




"ครับ" น้องชายพูดก่อนจะค่อยๆประคองพี่ชายขึ้นมา








สองคนพี่น้องเดินมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่ลังกระดาษลังใหญ่ที่มีความใหญ่พอที่เด็กสองคนจะเข้าไปอยู่



"พี่เข้าไปก่อนนะเดี๋ยวผมไปซื้อข้าวมาให้"





คนน้องบอกพี่ชายก่อนจะเดินไปซื้ออาหารและยามาให้พี่ชายวันนี้ขายพวงมาลัยได้10,000 วอลก็น่าจะพอค่าอาหารและยา




มีใครเคยรู้ไหมว่าพวกเขาต้องเจอกับอะไร...


มีใครเคยรู้ไหมว่าพวกเขาเจ็บปวดแค่ไหน...


มีใครเคยรู้ไหมว่าพวกเขาโหยหาอ้อมกอดจากพ่อกับแม่มากแค่ไหน...


มีใครเคยรู้ไหมว่าพวกเขาต้องนอนในลังกระดาษที่เป็นขยะของคนเหล่านั้นแต่สำหรับพวกเขามันคือ บ้าน...




ความลับของจางอูยอง

1เขาเป็นโรคหอบหืด...

2เขาว่ายน้ำไม่เป็น...

3เขากลัวความมืด...

4เขาต้องทำตัวให้เข้มแข็งต่อหน้าคนอื่นแต่ลับหลังเขาจะแอบร้องไห้เสมอ...







--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ปัจจุบัน






จ๊อกกกกกกก





หลังจากที่ผมนั่งนึกย้อนอดีตอยู่นั้นผมก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาเข้าไป5โมงเย็นแล้วผมยังไม่ได้ทานข้าวเลยตั้งแต่เช้า


ป่านนี้คนใจร้ายก็ยังไม่กลับมาเลยผมมองไปที่อาหารที่ผมทำอย่างตั้งใจที่ตอนนี้ถูกคนใจร้ายบอกให้เอามาทิ้งในถังขยะด้วยความหิว






"เอาวะจางอูยองเมื่อก่อนก็เคยกินมาแล้วนี่เศษของเหลือในถังขยะน่ะเก็บมากินอีกจะเป็นไร" ผมพูดออกมาด้วยความกล้ำกลืนก่อนจะตรงไปที่ถัง


ขยะก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบไข่ม้วนขึ้นมา






 
"ทำบ้าอ่ะไรของนายน่ะ! จางอูยอง"

TBC

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


เอิ๊อกกกกกกกกกทำไมน้องยองน่าสงสารจังพี่คุณก็ใจร้ายเกินไปนะฮือๆๆสงสารน้องยองอ่ะ


ไรท์พยายามแต่งให้ออกมาดีที่สุดนะคะหวังว่าหลีดเดอร์จะชอบและเม้มเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ทั้งสองด้วยนะคะ

เม้มเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์กันเยอะๆนะคะ