คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter 8 [100%]
***เนื้อหาต่อไปนี้ถูกตัดไปนะคะไปดูตรงหน้าบทความเลยเจ้าค่ะจะมีลิ้งค์ให้อยู่***
แสงแดดยามสายที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาเลียใบหน้าทำให้ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาและรีบเอามือปิดหน้าไว้เพราะรู้สึกแสบจากการถูกแดดเผา ผมกะพริบตาถี่ๆ ไล่ความมึนงงก่อนจะค่อยๆ สำรวจดูตัวเอง... เอ๊ะ! เกิดอะไรขึ้นกับตัวของผม? แล้วห้องที่ผมอยู่มันคือห้องของใคร? แล้วไอ้ที่นอนกอดผมอยู่มันคือใคร? แล้วทำไม...
ผมถึงไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!!!!!!!!
ผมเปิดผ้าห่มเพื่อส่องดูสภาพของตัวเองก็ต้องช็อกเมื่อไม่มีอะไรอยู่บนร่างกายของผมเลยแม้แต่อย่างเดียว ผมส่องไปดูร่างกายส่วนล่างของคนที่นอนอยู่ข้างๆ บ้างก็พบว่าไอ้หมอนี่มันยังใส่กางเกงอยู่ ที่ผมรู้ว่าคนที่นอนข้างๆ ผมเป็นผู้ชายก็เพราะขาของมันที่พาดร่างผมอยู่ขนหน้าแข้งเยอะยังกะอะไร ก็คงไม่มีผู้หญิงคนไหนมีขนหน้าแข้งเยอะขนาดนี้หรอก ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้คนที่มันกอดผมหน้าตามันคุ้นๆนะ หะเห๊ย! ไอ้ผู้ชายในผับเมื่อคืนนี้หว่าแล้วผมกับมันมานอนกอดกันอย่างนี้ได้ไงวะครับ! แถมผมยังโป๊อีกต่างหากนี่อย่าบอกนะว่าผมถูกผู้ชายข่มขืน? โอ้! ไม่นะ!!!!
ผมทำหน้าแขยงนิดๆ ก่อนจะค่อยๆ เขี่ยท่อนขาใหญ่ๆ นั่นออกจากตัวและคลานลงเตียง แต่แม่ง!! ไอ้ขาที่ผมเขี่ยออกเมื่อกี้มันดันขยับมาพาดรอบเอวของผมเอาไว้ทำให้ผมลุกไปไหนไม่ได้ พระเจ้า!! กูอยากร้องไห้
ผมค่อยๆ หันไปมองคนที่กำลังกอดเอวผมอยู่ก่อนจะค่อยๆ แงะขามันออกเมื่อเห็นว่ามันแค่ละเมอมาเฉยๆ และทันทีที่ผมก้าวลงจากเตียงร่างผมก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นเย็นๆ ผมเพิ่งสำเหนียกได้ว่า...แข้งขาผมมันอ่อนแรงแถมยังปวดหนึบๆ ที่สะโพก เอื๊อก!! ไอ้ยักษ์หน้าแมวนี่มันทำอะไรกับร่างกายของโผ้มมมมมมมมมม ไม่จริงใช่ไหม...ผมเคยพอรู้มาว่าสำหรับคนที่มีอะไรครั้งแรกมันจะปวดสะโพกจนแทบเดินไม่ไหว แต่ว่าผมเป็นผู้ชายนะมาใช่ผู้หญิงซักหน่อยผมต้องเป็นฝ่ายกระทำสิไม่ใช่เป็นผู้ถูกกระทำเยี่ยงเน๊นนนนนนนนน ว๊อดเดอะฟร๊ากบูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ผมคว้าผ้าห่มมาพันตัวเองไว้ก่อนจะค่อยๆกระดึ๊บๆเหมือนชีเมะโจด๊ายยย เข้าไปในห้องน้ำ ปวดสะโพกโคตรๆเลนครับ แล้วนี่จะเอายังไงเนี่ย? ไม่ได้นะมันได้เว่อร์จิ้นผมไปแล้วมันต้องรับผมชอบ ใช่ๆมันต้องรับผมชอบ สงสัยงานนี้ผมต้องตีบทนางเอกผู้ถูกข่มเหงกระทำชำเราถูกย่ำยีป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดีจากได้โจรชั่ว (ได้ข่าวแกยั่วเขาเองนะ)
ผมเบิกตาโพลงส่องกระจกมองภาพตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตามตัวผมเต็มไปด้วยจุดแดงๆเป็นจ้ำๆตั้งหลายที่แหนะโอ้ยยยยยตายแล้วผมจะมีหน้าออกไปข้างนอกม๊ายยยยยยยวะครับ!
แกรก
“ เหี้ย!!!”
ผมร้องตะโกนอย่างตกใจสุดขีดเมื่ออยู่ดีๆไอ้หน้าแมวก็เปิดประตูเข้ามาผมว่าผมล็อคประตูห้องน้ำแล้วนะแล้วมันจะเข้ามาได้ยังไงล่ะ แถมสภาพผมตอนนี้มันโคตรดูไม่ได้เลยครับแม่ง ผมที่ยืนโป๊ล่อนจ้อนรีบเก็บผ้าห่มมาพันตัวไว้เหมือนเดิมอยากจะบอกว่าจังหวะที่ผมก้มลงไปแม่งเจ็บเหี๊ยๆเลยครับ โอ๊ยตูล่ะอยากตายเจือกเปิดเข้ามาอะไรตอนนี้วะ พระเจ้า!!
“อยู่นี่นี่เองนึกว่าหายไปไหน ตื่นแล้วทำไมไม่เรียกผมล่ะครับ” ไอ้คนที่เปิดประตูเข้ามาถามผมอย่างไม่ค่อยตกใจสักเท่าไหร่ต่างจากผมที่ตอนนี้อยากจะมุดหน้าลงไปในชักโครกเหลือเกินโฮฮฮฮฮฮฮฮ
“คุณแทคยอน” ผมมองคนที่เปิดประตูห้องน้ำเข้ามาอย่างตกใจ ไม่ได้การละ! ผมต้องตีบทนางเอกเจ้าน้ำตาแล้วล่ะขอรับ
“คุณจุนซูตื่นแล้วทำไมไม่เรียกผมครับดูสิเดินมาห้องน้ำคนเดียวแบบนี้ได้ไงเดี๋ยวก็ล้มหรอกครับ” ไอ้หน้าแมวบอกผมด้วยท่าทีเป็นห่วงโอ๊ะ! อย่างนี้ก็เข้าทางสิ วะฮ่าฮ่า
“ ผม..ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ..แล้วทะทำไมผมถึงมีสภาพอย่างนี้ล่ะ” ผมรีบสวมบทนางเอกแกล้งถามอย่างไม่รู้เรื่องประมาณว่าไม่เจนโลกอะนะเหอๆ
“ก็เมื่อคืนคุณจุนซูเมามากแล้วผมก็ไม่รู้ว่าคุณจุนซูอยู่ที่ไหนผมเลยพามาทีนี่ แล้วเมื่อคืนเราสองคนก็เอ่อ...” ไอ้ยักษ์มันตอบอ้อมแอ้ม
“ละแล้วอะไรต่อครับ” ผมไม่ค่อยเจนโลกครับผมเป็นคนอ่อนต่อโลก (อ้อหรอ)
“ก็เอ่ออออ เมื่อคืนเราสองคนทำเรื่องอย่างว่าอะครับ ” ไอ้นี่มันไม่ตอบเปล่าครับมันจะบิดตัวไปมาอย่างกับว่ามันเหนียมอายประมาณว่าอินโนเซ้นต์ ประมาณนี้แหละครับ คือตูล่ะอยากจะกัดลิ้นตาย
“วะว่าไงนะครับ” สวมบทนางเอกอยู่ครับเหอๆ
“ก็เมื่อคืนคุณกับผมเราปั๊มลูกกันอ่าครับ” เอ่เห้มึงก็พูดอย่างกับกูท้องได้เนอะแม๊ทำการปั๊มลูกภาษาแอ๊บแบ๊วดีนะเมิง
“ฮึก...คะคุณทะทำอย่างในได้ไง” ผมบีบน้ำตาทำหน้าให้ดูเจ็บปวดรวดร้าวปานจะขาดใจแต่ที่จริงไม่ใช่เลยครับแอ๊กติ้งล้วนๆ555ผมนี่สมควรได้รับรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมจริงๆ
“คุณจุนซูร้องให้ทะทำไมครับปะไปคุยกันข้างนอกก่อนนะเดี๋ยวผมประคอง” ไอ้ยักษ์มันดูจะตกใจเป็นอย่างมากรีบมาพยุงผมออกไปข้างนอกอย่างลนลาน
“ค่อยๆนั่งนะครับ” มันก็พาผมมานั่งที่เตียงส่วนมันก็นั่งลงข้างๆ
“คุณไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นก็ได้นะครับผมเป็นผู้ชายยังไงก็ไม่ท้องหรอกฮึก” โอ้ทำไมผมช่างแสนดีขนาดนี้เนี่ยยยย
“ ไม่ได้นะครับ! เรื่องนี้คุณจุนซูเป็นคนเสียหายยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบครับ ” บร๊ะไอ้นี่พระเอกมากพ่อแม่พี่น้อง
“ตะแต่” ต้องทำตัวยากๆไว้ก่อนครับมันจะได้สมจริงหุๆ
“ไม่มีแต่ครับยังไงผมก็มีความเป็นลูกผู้ชายพอกล้าทำก็กล้ารับครับ” โอ๊ะนี่สิลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงดอง!
“คะคุณ” ผมบีบน้ำตาทำเป็นซาบซึ้งเสียเหลือเกินแต่ที่จริงไม่ใช่ครับผมกำลังดีใจต่างหากที่แผนใกล้สำเร็จ
“ต่อจากนี้ไปผมจะย้ายคุณมาอยู่ที่บ้านในฐานะภรรยา” ไอ้นี่พูดอย่างกับตูเป็นตู้เสื้อผ้าเนอะย้ายไปย้ายมา -_-
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ” ต้องแสนดีให้ถึงที่สุดครับพี่น้องจะได้เรียกคะแนนสงสารหน่อย
“เอาอย่างนี้ตามที่ผมว่าแหละครับถือว่าผมขอร้อง”
ไอ้หน้าแมวมันทำหน้าอ้อนๆใส่ผมไอ้เราก็กะว่าจะเล่นตัวอีกซักหน่อยแต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวจะเป็นเหมือนอังศุมาลินที่เล่นตัวจนผัวตาย เพราะงั้นไม่ดีครับไม่ดีเล่นตัวแค่นี้แหละเป๊ะแล้ว
“ถะถ้าอย่างนั้นกะก็ได้ครับ”
ผมก้มหน้างุดซ่อนรอยยิ้มแห่งความดีใจไว้ก่อนที่จะโดนไอ้หน้าแมวเชยคางขึ้นผมกับมันจ้องตากันนิ่งแล้วมันก็ขยับเข้ามา
ใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้หน้าของมันแล้วก็หน้าของผมห่างกันไม่ถึงคืบ มันโน้มตัวลงมากดผมให้แนบลงกับเตียงกว้างก่อนที่
ในจะสอดลิ้นเข้ามาในโพลงปาก ผมหลับตาลงช้าๆตอบรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ
***หลังจากนั้นก็ตามสเต็ปหนังไทยฮะกล้องแพนไปที่โคมไฟแล้วก็ตัดฉับ***
หลังจากเมื่อวานที่ผมไม่สบายเจ้านายก็ดูจะดีกับผมขึ้นเยอะตั้งแต่ตอนกินข้าวครั้งนั้นผมก็แปลกใจมากแล้วนะมาวันนี้ยิ่งทำให้ผมแปลกใจมากกว่าเดิมอีก ก็เจ้านายเล่นพาผมมาเดินซื้อเสื้อผ้าที่ห้างดังแถมยังใจดีเลี้ยงชาบูชิผมอีกต่างหากอะไรที่ทำให้เจ้านายเปลี่ยนไปมากขนาดนี้กันนะ ทีตอนวันแรกที่เจอกันก็จะกินหัวเขาซะแล้ว อย่างกับซานตานแหนะ แต่พอมาวันนี้ทำไมถึงได้เปลี่ยนจากซาตานเป็นเจ้าชายผู้แสนดีอย่างนี้ล่ะ?แต่ถ้าถามผมว่าชอบแบบไหนผมขอตอบเลยว่าชอบให้เจ้านายเป็นแบบนี้มากกว่า ><
“นี่เจ้าอูด้งแก้มป่องเป็นอะไรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างกับคนบ้า” นิชคุณถามคนที่เดินไปยิ้มไปอย่างกับคนบ้าอยู่
ข้างๆเขา
“เจ้านายว่าอูยองบ้าหรอฮะ แล้วไอ้อูด้งแก้มป่องนี้มาจากไหน” อูยองหันไปมองนิชคุณอย่างหาเรื่อง
“ก็ใช่นายเดินไปยิ้มไปอย่างกับคนบ้า แล้วฉันก็จะเรียกนายว่าอูด้งแก้มป่องมีปัญหาอะไรมะ?” นิชคุณหันไปตอบพร้อมกับทำหน้าลอยไปลอยมาล้อเลียนอูยอง
“ฮื่ยยยยยยย ก็ถ้าไม่ให้เดินไปยิ้มไปแล้วจะไห้เดินไปร้องไห้ไปหรอฮะ แล้วทำไมเจ้านายถึงเรียกผมว่าอูด้งแก้มป่องด้วย” อูยองแย้งขึ้นมา
เจ้านายนี่ก็แปลกคนเนอะเดินไปยิ้มไปก็หาว่าเป็นบ้า -_-
“เอ้าก็อูยองเหมือนคนบ้าจริงๆหนิ แล้วฉันก็จะเรียกอูยองว่าอูด้งแก้มป่อง อูด้งแก้มป่อง แล้วอูยองจะทำไม?”
“ฮึ่มมมมม งั้นผมจะเรียกเจ้านายว่า เจ้านายหัวเหม่ง เจ้านายหัวเหม่ง พระอาทิตย์ดวงที่สอง แบร่ๆ” อูยองยอกย้อนเอาคืนนิชคุณพร้อมกับแลบลิ้นไปมา
“นี่นายว่าฉันเหม่งหรอเจ้าอูด้ง” นิชคุณที่โดนยอกย้อนรีบยกมือขึ้นไปจับสำรวจความกว้างของหน้าผากพร้อมกับทำหน้ายักษ์ใส่ไอ้ตัวแสบ
"โหเจ้านายอย่างเจ้านายเค๊าไม่เรียกว่าเหม่งหรอก แต่เค๊าเรียกว่าเถิกระดับปรมาจารย์แล้วล่ะครับขนาดลานบินสุวรรณภูมิยังต้องชิดซ้ายให้เจ้านายเลยนะ เนี่ยดีนะที่ผมยังเรียกเจ้านายว่าเหม่งเฉยๆ"
"อ้อหรอออออออออออออออออออออ" นิชคุณลากเสียงยาว
"ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"งั้นไม่ต้องกินชาบูชิกลับกันเลย" นิชคุณหยุดเดินก่อนจะหันหลังกลับ
"ง๊าาาาาาไม่ได้น๊าาาาาาาเจ้านายบอกว่าจะเลี้ยงผมไม่ใช่หรอ" อูยองรีบคว้าแขนของร่างสูงไว้
"ก็ตอนแรกกะจะเลี้ยงต้อนรับซะหน่อยแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแระ"
นิชคุณเสมองไปทางอื่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อูยองพองลมอย่างเสียดายก่อนจะแกว่งแขนของร่างสูงไปมาอย่างออดอ้อน
"ทีอย่างนี้ล่ะมาทำเป็นหงอย"
นิชคุณหันมาดีดหน้าผากคนขี้อ้อนดังเป๊าะ อูยองยกมือข้างหนึ่งมากุมหน้าผากไว้เพราะความเจ็บแต่มืออีกข้างก็ยังคงแกว่งมือนิชคุณไปมาแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกไปเอาแต่พองแก้มทำหน้าหงอย
"อยากกินมั๊ย" นิชคุณก้มลงไปถาม
" ...." อูยองพยักหน้ารัวๆพร้อมกับยิ้มจนตาหยี
"งั้น... หอมแก้มก่อน" นิชคุณยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
"ง่ะทำไมผมต้องทำอย่างนั้นด้วยเล่าาาา" อูยองเบิกตากว้างก่อนจะถามออกไปเสียงดัง
"ชู่ววววว อย่าเสียงดังสิเห็นมั๊ยคนมองกันหมดแล้ว" นิชคุณเอ็ดอูยองที่จู่ๆก็พูดขึ้นมาเสียงดังจคนที่อยู่บริเวณใกล้ๆกันหันมามอง
"ก็เจ้านายจะให้ผมหอมแก้มเจ้านายทำไมเล่า!" อูยองไม่ลดเสียงลงตามที่ร่างสูงบอกซ้ำยังเพิ่มความดังขึ้นไปอีกจนนิชคุณต้องเอามือมาปิดปาก
"ไม่มีอะไรครับไม่มีอะไรพอดีแฟนผมเค๊างอนผมเฉยๆน่ะครับ"
นิชคุณบอกกับยามที่เดินมาเข้ามาหาพวกเขายามคนนั้นพยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปฮู๊ววววเกือบได้เรื่องแล้วมั๊ยล่ะ
"อื๊อ อื๊อ อ่อย อ๋ม อ๊ะ" (ปล่อยผมนะ) อูยองพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของร่างสูง
"หอมแก้มก่อน" นิชคุณยอมคลายมือออกพร้อมกับยื่นแก้มข้างหนึ่งให้ร่างเล็ก
"แต่ว่า" อูยองพยายามจะแย้ง
"อ๊ะๆจะกินไม่กินถ้ากินก็รีบๆหอมเร็วๆตอนนี้ยังไม่มีคนผ่านมาหรอกแต่ถ้าไม่หอมก็กลับ" นิชคุณยื่นข้อเสนอที่ดูเหมือนจะเอาเปรียบอีกฝ่ายแต่ตัวเองมีแต่ได้กับได้
"ก็ได้เชอะ" อูยองมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีคนผ่านมาอย่างที่นิชคุณพูดก็ตัดสินใจหันหน้าไปหนานิชคุณที่พองแก้มไว้รออยู่แล้ว อูยองขยับเข้าไปใกล้ๆก่อนจะตัดสินใจหอมแก้มร่างสูง แต่นิชคุณจอมเจ้าเล่ห์ดันหันกลับมาทำให้จากจุ๊บแก้มกลายเป็นจูจุ๊แทน
อูยองผละออกมาอย่างตกใจก่อนจะยกมือขึ้นมาจับที่ปากของตัวเองมองนิชคุณด้วยสายตาค้อนๆ
"เจ้าเล่ห์นักนะ" อูยองพึมพัมต่อว่าคนเจ้าเล่ห์เบาๆ
"อ๊าชื่นใจแระ ป่ะไปกินชาบูชิกัน" นิชคุณว่าพลางจับมือของอีกคนมากุมไว้ก่อนจะพาเดินไปยังร้านอาหาร
อูยองมองมือหนาที่มือกุมมือของเขาไว้พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่มืออีกข้างที่ว่างอยู่ยกขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากเบาๆพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆเมื่อเขาดันไปหลงกลนิชคุณเข้า ไม่ยักจะรู้แฮะว่าเจ้านายมีมุมน่ารักๆอย่างนี้ด้วย
เห๊ออออสรุปว่าอาหารมื้อเที่ยงวันนี้ต้องแลกด้วยจูบสินะ
TBC
เย๊ๆได้อัพทั้งทีอย่างนี้ต้องเอาหวานๆสิฮะเอิ๊กๆๆว๊าวๆๆตอนนี้พี่คุณน่ารักจังมีการให้หอมแก้มด้วยแหม๋มมมมมมมมทีเมื่อก่อนยังจะไล่เขาออกอยู่เลยมาตอนนี้ล่ะน่ารักเชียวฮิ๊ววววววววว เม้นให้กำลังใจไรท์หน่อยเร๊ววววววโหวตด้วยก็ดีเบยกำลังใจยกกำลังบ่ายสอง555คิดคึงเก๊าม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น