คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : into มะแว๊ววววอ่านกันโลดดด
วืดดดดดดดดด
“ฮะเฮ๊ยยยย หยุดเดี๋ยวนี้นะอย่าเพิ่งปิดประตู๊”
ปัง! แกรกกกก
ช้าไปห้าก้าว...คราวนี้ผมมาช้าไปแค่ห้าก้าวเท่านั้น อ๊ากกกกกกก
น่าเจ็บใจจริงๆ
ผมยืนมองประตูสีน้ำตาลเข้มที่ถูกปิดจากด้านนอกอย่างเซ็งๆ
ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น นี่เป็นครั้งที่5แล้วนะที่ผมถูกยัยบ้าที่ไหนก็ไม่รู้แกล้งขังเอาไว้แบบนี้
อย่าให้เห็นหน้านะพ่อจะเสกหนังคางคกเข้าท้องให้ชักดิ้นชักงอเลยคอยดู!
เวลา 20:20
นาจางอูยอง
แก้มป่องคนนี้ยังคงถูกขังอยู่ในห้องเก็บเครื่องดนตรีชำรุดของมหาวิทยาลัย แฮมเบอร์เกอร์โอ้หล่ะหน่อแฮมชีส(ชื่อสถาบันไหนฟร๊ะ)
จ๊อกๆ
“โอ๊ยยยย หิววววว หิวจนจะกินควายทั้งตัวได้อยู่แล้วนะ”
ผมมองไปรอบๆห้องเพื่อมองหาว่าพอมีอะไรที่พอจะกินได้มั่งแต่ให้ตายสิทำไมที่นี่ถึงไม่มีของกินเลยฟร๊ะ
นอกจากจิ้งจกสามตัวบนผนัง!! ครั้งที่แล้วก็ขังไว้ในห้องส้วมครั้งก่อนนู๊นก็โรงเก็บปุ๋ยหมักหลังตึก
ครั้งหน้าขอล่ะ ช่วยขังผมไว้ในตู้กับเขาทีเถอะ -_-
ตึกตึก ตึกตึก
เสียงอ่ะไรน่ะ! -0-
ผมหันไปมองรอบๆห้องแต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร สงสัยผมจะหิวจนหูฝาดมั๊ง -_-
ตึกตึก ตึกตึก
สะเสียงนี้อีกแล้วววววว -_-
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นเดินตามหาต้นตอของเสียงประหลาดที่ดังก้องอยู่ในหู แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง
“นะนี่ผมตาฝาดไปรึเปล่าเนี่ยยยย”
ผมขยี้ตาอยู่หลายครั้ง แต่ถ้าที่เห็นตรงหน้ายังคงเหมือนเดิม
ตัวอักษรสีเหลืองทองที่สลักอยู่บนขลุ่ยสีดำสนิทซึ่งถูกวางอยู่ด้านในสุดของห้อง กำลังเปร่งแสงวาบๆราวกับไอ้ขลุ่ยนั้นมันกำลังพูดว่า
“คัมม๊อน เบบี๋ แตะฉัน สัมผัสฉัน รักฉัน หลงฉัน” อะไรประมาณนี้อ่ะ
“อะไอ้ขลุ่ยโรคจิต” (แกมากกว่าคิดเองเออเอง - -)
ตึกตึก ตึกตึก
เสียงประหลาดจากขลุ่ยดังขึ้นกว่าเก่า ขลุ่ยเลานั้นที่กำลังสั่นดุ๊กดิ๊กๆ อยู่บนโต๊ะอย่างบ้าคลั่ง
“นะนี่แกคงอยากให้ฉันเข้าไปใกล้ๆใช่มั๊ย”
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
เสียงประหลาดดังขึ้นเหมือนเป็นการตอบรับ (แกรู้ได้ไงฟร๊ะ)
“นะ นี่มันนนนนน”
มือของผมสั่นระริก หัวใจของผมเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
“ตะตัวอักษรนี้มันนนน”
มือที่สั่นเทาของผมลูบไล้ไปที่ตัวอักษรสีเหลืองทองนั้นเบาๆ
“มะไม่ผิดแน่ นี่มันตัวอักษรของชนเผ่า ไก่น้อยคอยรักที่เถียงนา ใบหญ้าคาบาดไข่? ชัวร์ป๊าบบ!”
เผ่าไก่น้อยคอยรักที่เถียงนา ใบหญ้าคาบาดไข่ คือชนเผ่าที่อาศัยอยู่ในซอกของซอกหลืบของเกาะแก้วพิสดาร ว่ากันว่าเผ่านี้เป็นต้นตำหรับของศาสตร์มืดขนานแท้เบย และเป็นยุคที่เจริญมากที่สุดก่อนที่ ยุคของไก่เคเอฟซีจะเกิด
จนกระทั่งวันหนึ่งชาวบ้านที่นั่นโดนโรคโรคหนึ่งเข้าไประบาดในหมู่บ้านและทำให้ชาวบ้านของชนเผ่า ไก้น้อยคอยรักที่เถียงนา ใบหญ้าคาบาดไข่ ล้มหายตายจากกันไปหมดโรคโรคนั้นชาวบ้านที่นั่นเรียกกันว่า โรค สังพัง+เส็งเค็ง ชาวบ้านเรียกกันย่อๆว่า โรค สังคัง หลังจากที่โรคนี้ระบาดอยู่พักใหญ่จึงเป็นสาเหตุให้คนในเผ่านี้เสียชีวิตกันหมดจึงทำให้ชนเผ่านี้หายไปในโลกของยุคนั้นไปในที่สุด
ที่ผมรู้เรื่องนี้อย่างละเอียดก็เพราะว่าผมเป็นพวกที่คลั่งไคล้ไสยศาสตร์มนต์ดำเป็นอย่างหนัก จนคนรอบข้างพากันเรียกผมว่า ‘ไอ้พ่อมดแก้มบวม’ แต่ใครจะสนกันชิ
ผมค่อยๆ ยกขลุ่ยเลานั้นขึ้นมา แล้วลูบไปที่อักษรสีเหลืองทองเบาๆก่อนจะค่อยๆแกะคำแปลออกมา
ใครก็ตามที่อยากมีคู่ครองจนตัวสั่น ความปรารถนาของเจ้ากำลังจะเป็นจริงในไม่ช้าเพียงเป่าขลุ่ยวิเศษเลานี้เป็นทำนองแห่งนรกอเวจี แล้วร่างของท่านจะถูกนำทางไปยังดินแดนแห่งโชคชะตาที่มีชื่อว่า ‘พรมลิขิต’ เนื้อคู่ของท่านจะปรากฏกายอยู่ที่แห่งนั้น.....
เห?? แปลกจัง ทำไมคำแปลมันดูทะแม่งๆชอบกลหว่า เป่าด้วยทำนองแห่งนรกอเวจี? นี่มันจะไปฉุดเนื่อคู่ผมขึ้นมาจากขุมนรกหรือไงแฟ๊ะ
ในขณะที่ผมกำลังลูบไล้ขลุ่ยเลานั้นราวกับต้องมนต์สะกดอยู่นั้น ท่วงทำนองประหลาดที่ฟังแล้วถึงกับปวดประสาทลามไปถึงตับม้ามไตหัวใจและไส้ติ่ง? อยู่ดีๆผมก็เกิดความรู้สึกเป่าขลุ่ยขึ้นมาตงิดๆ มือทั้งสองข้างจับขลุ่ยเลานั้นอย่างชาญชำนาญจากนั้นก็เป่าลมหายใจเข้าออกไปตามท่วงทำนองประหลาดที่ได้ยินเมื่อครู่
เพี่ยงไม่ถึงหนึ่งนาทีห้องทั้งห้องก็ดูโคลงเคลง ภาพตรงหน้าของผมสั่นไหวก่อนจะแปลเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
‘ก๊าบๆก๊าบ ไก่อาบน้ำในคลอง ตาก็จ้องแลมอง เพราะในคลองมี หอยปูปลา’
เสียงเป่าขลุ่ยดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาท ภาพของชนเผ่า ไก่น้อยคอยรัดที่เถียงนา ใบหญ้าคาบาดไข่ ก็ผุดเข้ามาภายในหัวผม ผู้ชายผิวสีดำสนิท ดวงตาปูดโต พุงโล ก้นไก่ ใส่แค่เพียง จีสติงลายไก่แค่ตัวเดียวสี่ห้าคนกำลังเป่าขลุ่ยอย่างเมามันส์
โอ๊ววววโน๊ววววววววววววว อะอย่าบอกนะว่าเนื้อคู่ที่พูดถึงจะเป็นไอ้พวกนี้อ่ะ อ๊ากกกกกกก ฆ่าผมให้ตายซะดีกว่าให้ผมมาเป็นภรรเมียไอ้พวกนี้อ่ะ ถึงผมจะบ้าไสยศาสตร์ขนาดไหนตะแต่ผมก็ไม่ได้อยากมีสามีเป็นหมอผีนุ่งจีสติงลายไก่เป็นสามีนะอะฮื้ออออออ ใครก็ด๊ายยยยยยพาจางอูยองคนนี้กลับไปที๊แง๊งงงงงงงง
ความคิดเห็น