“Do you feel it?” ทำอย่างไรผมถึงจะรักคุณเป็น

'อลัน' ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยแอฟริกันได้รับของขวัญวันเกิดปีที่34ปีเป็นหุ่นแอนดรอยด์รุ่นเก่ามีตำหนิจากโรงงาน เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาต้องการให้หุ่นตัวนี้เป็นผู้ช่วยเขาที่ตาบอดอยู่บ้านหลังเล็กๆคนเดียว เขาจึงรับมันมาและได้ตั้งชื่อให้มันว่า'เดต้า'

ถึงการที่มีสมาชิกใหม่ในบ้านหลังเล็กๆมาช่วยดูแลเขาจะเป็นเรื่องดีอยู่หรอก แต่หุ่นตัวนี้มันพูดมากชะมัด!

___________________

"วันหนึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเอามือถือเครื่องเก่าไปขายที่ร้าน" 

"โอ้ ไม่นะเดต้า" เขาหันหลังกลับไปหวังจะเดินหนีออกมาแต่ถูกอีกฝ่ายเดินมาดักขวางหน้าไว้

"แต่แม่ค้าก็พูดว่า'ไม่รับอ่ะค่ะ เก่าเกินไป น้องลองตรงไปฝั่งนู้นเลี้ยวซ้ายนะคะ'" เขาค่อยๆเดินถอยหลังตามจังหวะเสียงเท้าที่อีกฝ่ายเดินเข้าใกล้เขาพร้อมยังพูดไม่หยุด "ลูกค้าจึงถามกลับว่า'มีร้านรับซื้อเหรอครับ?' แม่ค้ายืนยิ้มให้แล้วพูดกลับว่า'มีถังขยะค่ะ'"

"สาบานว่านายไม่ใช่หุ่นแร็ปเปอร์"

"..."

"..."

"ไม่ตลกเหรอครับ?" อลันหลุดหัวเราะออกมาหน่อยๆก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"มุขนี้มันโคตรเก่าและแป๊กมากเดต้า"

หุ่นแอนดรอยด์ยืนนิ่งสักพักเหมือนคิดอะไรอยู่ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น

"คุณรู้ไหมว่าเห็ดเกิดจากอะไร"

“ไม่— เดี๋ย-!”

“เห็ดเกิดจากความเหงา~”

"ปล่อยกูไปเถอะว่ะครับ!"

___________________

เล่นมุกไม่ฮา ร้องเพลงเพี้ยนแล้วยังนั่งเก้าอี้ไม่เป็นอีก! พระเจ้าเบคอน! นี้เขาได้ผู้ดูแลหรือเด็กมาเพิ่มเนี่ย

---

เรื่องนี้อยู่ในช่วงทดลองเขียนนะฮะ ถ้ามีคนสนใจเยอะจะลองมาแต่งจริงๆจังๆลงสัปดาห์ละตอนดู ถ้าไม่มีก็ลงตามใจฉัน5555

ถ้าสนใจก็กดหัวใจหรือคอมเม้นได้นะฮะ

TB