คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue | หนูทดลอง
มุมมองของตัวละคร
สวัสดี ผมชื่อมิซาโอะ ผมกำลังเดินไปในตรอกซอยในเวลากลางคืน ณ 
“อึก!!” ระหว่างที่เดินกลับจากการไปซื้อของ ผมก็ถูกใครบางคนทุบที่ศีรษะจนสลบไป
.
.
.
“ที่นี่มัน....ที่ไหน?” ผมถามระหว่างที่กำลังมองไปรอบๆ ห้องสีขาวโพลน….ในห้องปริศนาที่ดูเหมือนว่าจะมีคนแต่ตัวด้วยชุดกาวน์ยืนอยู่สองคน ห้องเหมือนเป็นห้องแคบๆ สีขาวๆเหมือนห้องสืบสวนไม่มีผิด
ผมตื่นมาในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นและกำลังถูกมัดกับเตียงราวกับคนบ้า
"ขอโทษนะครับ....ผมอยู่ที่ไหนหรอครับ" ผมได้ยินเสียงของคนที่อยู่ในห้องคุยซุบซิบกันพลางมองมาที่ตัวผม เขาหันมาหาผมแล้วพูดขึ้น "อีกไม่นานนายก็จะลืมสถานที่แห่งนี่แล้วล่ะ ไม่ต้องรู้หรอก"
“หมายความว่ายังไง--”
"เริ่มการทดลองได้เลย....นำสิ่งที่คล้ายนาฬิกามา"
คนคนนั้นกดไปที่สิ่งที่เหมือนนาฬิกา 1 ครั้ง
《Osore》
เสร็จแล้วจึงยัดมันเข้าตัวของหนูทดลอง
"ยะ...อย่า....ไม่!!! อร๊ากกกกกกก"
.
.
นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้ก่อนที่จะเปลี่ยนร่าง ผมสลบไปนานหนึ่งสัปดาห์ ก่อนจะพบอะไรบางอย่างหลังตื่นมา
.
.
"แฮ่กๆๆๆ..."
ผมตื่นมาในสภาพที่เชือกหลุดออกจากตัว และมีคนที่อยู่ในห้องที่เหมือนตายแต่ก็ไม่ตาย บางสิ่งบางอย่างในร่างกายของผมทำให้เขามีสภาพเป็นเช่นนั้น ผมจึงได้ทำการหักเส้นสายที่มันเชื่อมกับร่างของเขาออก ทำให้เขาได้ตายลงในที่สุด
"ทำไมกัน..."
.
.
"ทำไมตัวฉัน.....ถึงเป็นอย่างนี้เนี่ย?" ผมพูดออกมาอย่างพิศวง ทั่วลำตัวตั้งแต่หัวจรดเท้ามีลักษณะเหมือนปีศาจผสมกับนักรบหุ้มเกราะ
ผมนึกขึ้นได้อีกอย่างหนึ่ง ก่อนหน้าที่ผมจะถูกยัดวัตถุบางอย่างเข้าไป เขาพูดกันว่า
.
.
"ถ้าท่านผู้นำสูงสุดจะฆ่าเราล่ะ จะทำยังไง"
"เราก็ตายกันหมดนี่ไงล่ะ ท่านผู้นำสูงสุดเขาสั่งมานะ ห้ามขัดคำสั่งเด็ดขาด!"
"คงไม่เป็นงั้นหรอก เพราะถ้าหนูทดลองกลายเป็นอนาเธอร์ไรดอร์แล้ว เราก็คงโดนเขาจัดการก่อน"
.
.
.
นี่ผม....กลายเป็น....สัตว์ประหลาดไปแล้วเหรอ... นะ..นี่ผม กลายเป็น--
สักพักหนึ่ง ก็ได้มีคนหนึ่งเปิดประตูดังเอี๊ยด แล้วจึงเดินเข้ามาในห้องที่ผมอยู่
"ไง....มนุษย์ทดลองหมายเลข0"
"อะไรกัน..ฉันไปเป็นหนูทดลองให้แกตอนไหน!"
"ตั้งแต่นายเข้ามาในห้องนี้แล้วยังไงล่ะ"
"ไม่! ไม่! ม่ายยยยยย!!!!" ผมโกรธถึงขีดสุด จึงระเบิดไฟใส่ชายคนนั้นจนตายโดยไม่รู้ตัว กลายเป็นว่าผม “เผลอฆ่า” ชายคนนั้นไปเสียแล้ว
และผมก็หนีออกมาจากที่นั่นได้สำเร็จ โดยที่การ์ดของที่แห่งนั้นไม่สามารถใช้ปืนยิงผมเข้าเลย ผมลืมนึกถึงบางสิ่งบางอย่างไป ถ้าผมไปในสภาพนี้ คนอื่นๆคงจะขยะแขยงในตัวผมมากสินะ ถ้างั้น...
เราก็ทำให้ทุกคนเป็นเหมือนกับเราสิ จะได้ไม่มีใครรังเกียจเรา
ว่าแล้วผมก็ได้ลองใช้มือของผมทำการพ่นสปอร์กระจายไปทั่วบริเวณตึกที่ผมหนีออกมาก่อน ทำให้การ์ดที่ตามผมมาจากด้านในตึกนั้นได้รับสปอร์ของผมเข้าเต็มๆ และพวกเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นเหมือนผมทีละส่วน เริ่มจากแขน แล้วก็ขา จนสุดที่หัว เขาเป็นเหมือนผมทุกประการ เขากลายเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่ไม่สามารถตายได้เหมือนกับผมทุกประการแล้ว “ไม่ ไม่! อ๊ากกกกกกก!!!” เขาตะโกนออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น
.
.
"ชักจะสนุกกับพลังนี้แล้วล่ะสิ กร๊ากก ฮ่าๆๆๆ" ผมหัวเราะอย่าบ้าคลั่งก่อนที่จะเริ่มแพร่กระจายเชื้อนั้นต่อไป ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ผู้คนต่างก็ได้รับเชื้อนี้เข้าไปเต็มๆ จนทำให้ผมสามารถควบคุมประชากรเพื่อปกครองโลกได้อย่างง่ายดาย
Written by
SaberIsPen
ความคิดเห็น