คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : yaoi hunhan ep.2
ประูห้อนอนน่าเรามนั้นเปิอออย่า้าๆ
ทำให้เห็นว่านที่ำลัถูพูถึนั้นนั่อยู่บนรถเ็นไฟฟ้าอัโนมัิ มันทำให้เาสามารถไปไหนมาไหนโยไม่้อให้ใรพาไปเหมือนนป่วยในโรพยาบาล
ผมรู้สึหวาลัวอย่าน่าปะหลาเมื่อไ้เห็นใบหน้าัๆอเา ใบหน้าอันมร้าว เามอมาที่ผม้วยสายาุๆนหน้าลัว ผมรู้สึอยาหันหลัลับและเินไปพ้นๆเพื่อไม่ให้้อเห็นใบหน้ามอเา แ่นทั้สอที่ยืนอยู่้านหลัผมและยืนบัประูอยู่นี่สิ! ทำให้ผมไม่สามารถทำไ้อย่าใปรารถนาไ้
ใบหน้าอผู้ายนนั้นนวลสวยาวเผือราวับหิมะ แ่มันทำให้ผมเห็นเ้าเหมือนอมบี้ผีิบมาว่า เานนั้นไม่แม้แ่ะยิ้มหรือทัทายใๆ มีแ่สายาที่มอมาราวับะินเลือินเนื้อเท่านั้น
ายล่ะ!!!หรือว่า...เ้าะเป็นพวผีิบเหมือนในหนัริๆ ผมร่ำรวนในใอย่าหวาหวั่น้วยใบหน้าเหลือนี ผมไม่รู้ว่าะทำัวอย่าไรี ลืมแม้แ่โ้ำนับหรือแนะนำัวามมารยาท ผมไ้แ่ยืนนิ่ราวับ้อนหินมีีวิอยู่รนั้น
ในวามิอผมผู้ายนนั้นยัหนุ่มว่าที่ผมิ เาหน้าาหล่อเหลาราวับนายแบบาเยีนส์ทีู่มเ้มมีสเน่ห์อย่าสัว์ป่า แ่ใบหน้าทีู่บผอมอเาทำใหู้ไม่มีีวิีวาราวับพวาสารอาหาร
เาทำหน้าบูบึ้ราวับมี้อนเหม็นๆอยู่ใ้มูอเาลอเวลา ผมิในใอย่าลบันผมทำใีสู้เสือพูออไปว่า
“เอ่อ...สวัสีีรับ”
ผมใเ้นโรมรามทั้ๆที่าอผมแทบทรุลไปับพื้น เมื่อไ้สบาอันมริบราวับใบมีที่เือเือน สายาที่เามอผมนั้นมันูรัเีย
ายล่ะ...นี่มันปีศาัๆ! นะที่ผมำลัรวบรวมวามล้าอยู่นั้น ผม็อยเฝ้ามอใบหน้าที่วนหลไหลอย่าเียบๆ
“นาย...มาสาย”เสียแหบห้าวมีสเน่ห์ะออย่าหัวเสีย
“เอ่อ...รถมันิน่ะรับ”
โอ้ย!สสัยผมะโนไล่ออั้แ่วันแระแล้ว ฮรืออออออ แม่รับ่วยผม้วย ฮือๆ
เายัมอผม้วยสายารัเียและยะแย
”นาย... ื่ออะไร ?”
“ละ...ลู่หานรับ” ผมลืนน้ำลายอย่ายาลำบา
“มีอะไร”เาถามเสียห้วนๆอย่ารำา
“เอ่อ...ือ”
“ื่อลู่หานใ่มั้ย”
“รับ”ผมพูออไปเหมือนนลิ้นไ่สั้น เายัมอผมอย่าไม่วาา
“ทีหลัอย่าทำอย่านี้อี”เาพู้วยอารม์ที่เย็นลแล้ว
“รับ”ผมอบลแบบไม่้อิ ผมเริ่มใอไม่ีับสิ่ที่เิึ้น ผมเฝ้ามอูเา ว่าเาะ่อว่าอะไรผมอี แ่เาลับไม่พูอะไรเลย เอาแ่ทำาวาส่มาให้ผมอย่าเียว แม้แ่านยอลยัแปลใับเรื่อราวที่เิึ้น
“ผมนึว่านายท่านะะเพิุลู่หานะแล้วแปลแฮะ”
“นี่านยอลวันนี้นายท่านไม่ยัโมโห หรือว่านายท่านะรู้ัวแล้วว่านายท่านทำอะไรลไป”
“เอ่อ...ุลู่หานมีอะไร็ไปทำเถอะรับ แบฮยอนนายท่านินยารึยั”
“ยั”านยอลหน้าเื่อนทันทีหลัาไ้ยินประโยัล่าวาปาแบฮยอน ‘มันถึเวลาที่ผมะ้อเริ่มทำานแล้วสินะ’ผมิ
“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอรับ เี๋ยวผมูแลเอ”
ท่าทาอผมล่อแล่วอย่านเป็นาน โยไม่้อสสัยอะไรทั้สิ้น
ผมไปหยิบาร์ทมาอ่าน ่อนเริ่มัยาให้เา เามอผมโยไม่พูอะไร ผมรู้สึใเ้นโรมแ่ผมรามพยายามสบสิอารม์ ผมรู้สึปั่นป่วนภายใน่อท้อ ร่าายอผมเริ่มเิอาารเร็อย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน ผมเริ่มรู้สึร้อนามร่าายและหายใหอบถี่หรือผมอาะิไปเอรึเปล่าว่าารที่เาใ้สายาที่มริบอเามอมาที่ผมมันทำให้ผมเริ่มมีอาารแปลบาอย่า แ่ผมะพยายามไม่แสอาารอะไรหรือร้อนรนให้เาเห็นเ็า
หลัาที่ผมัยาให้เาเรียบร้อย ผม็่อยๆหยิบถายาพร้อม่อยๆเินไปหาเา พร้อมพูอย่าล้าๆลัวๆว่า
“เอ่อ...ุเฮุนรับ ผมเอายามาให้รับ”
ร่าสูอเา่อยๆเยหน้าึ้นมามอผม้าๆ โอ้ไม่นะ!พอเห็นหน้าอร่าสูรหน้า ใล้ๆแบบนี้ใอผมแทบหลุออมาาร่า ใบหน้าอเาูอิโรยแ่บวับาอันมร้าวอเามัน่าสร้าอารม์้านมือผมอย่าน่าประหลา......
สวัสีเพื่อนๆอนนี้ลนิเียวเพราะไม่มีเวลาแล้ว
kpm2
ความคิดเห็น