L.I.E รักในคำโกหก

ลำดับตอนที่ #2 : #เฮียวายใบชา EP:: 01....100% มาอัพจ้า

(No One's Here To Sleep (feat. Bastille) - Naughty Boy )

สัมผัสที่อ่อนโยน และท่าทางที่อ่อนหวานของคุณ

ผมละลายไปกับสิ่งนั้น และเริ่มหายใจใหม่อีกครั้ง

คุณคือคนที่มาช่วยดับร้อนภายในใจของผม

คุณทำให้ผมได้หายใจว่าง

"พี่ชา...." ฉันหันไปหาคนเรียกชื่อฉันก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างๆให้คนเรียก....ฉันชื่อใบชาแต่คนอื่นชอบเรียกชา ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกน่ะ คนที่เรียกฉันเขาคือแฟนน้องชายฉัน เราเหมือนครอบครัวที่มีพร้อมทุกอย่าง  แต่ฉันคิดว่าไม่น่าใช่เราสองคนพี่น้องต้องความรักจากคนอื่น  อยู่แม้ต้องแลกอะไรที่สำคัญฉันก็ยอม

"จ่ะว่าไงเรียกพี่มีอะไรหรือเปล่า แต้ว "ฉันหันไปมองแต้วที่เดินมาหาฉัันอย่างยากลำบาก..  ฉันพยุงเธอมานั่งเก้าอี้ไม้ ตอนนี้เธอแพ้ท้องหนักจนฉันต้องมาดูแลเธอตอนเที่ยงเป็นช่วงพักกลางวันพอดี  ฉันกับน้องชายจะสลับวันมาดูแลแต้ว..  .บ้างวันฉันกับน้องชายไม่อยู่บ้าน  ก็จะมีแม่บ้านคอยมาดูแลแต้วอย่างใกล้ชิดส่วนพ่อของลูกคือ

บอส น้องชายฉันเขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหม่ไฟแรงที่ดังไปทั่วประเทศไทย เขายังเป็นนักศึกษาอยู่แต่ก็ทำงานควบไปด้วยส่วนฉันยังเป็นนักศึกษาอยู่.......พ่อแม่ของฉันท่านเสียไปตั้งนานแล้วพวกเราเลยถูกนำมาที่บ้านเด็กกำพร้า มีคุณปิติพ่อเสี้ยงใจดีมารับเรานั้นเลยทำให้เราสองคนพี่น้อมาอยู่บ้านนี้โดยสมบรูณ์แบบ ท่านเสี้ยงดูเราเหมือนลูกในไส้แท้ๆจนฉันและน้องชายเราได้บริหารในบริษัทของพ่อฉันเองหลังจากน้องชายของฉันเขาบริหารได้ดีเกินคาด คุณพ่อเลยยกงานนี้ให้บอสดูแล

"แต้วอยากไปเดินสวนสาธารณะนะคะ......พี่ชาพาไปได้ไหมคะ"แต่ตอนนี้มันร้อนมากเลยน่ะเดินไปแบบนี้มีหวังได้แท้งลูกแน่ๆยิ่งท้องเริ่มใหญ่แล้วด้วยสิทำไงดีใบชาคิดสิคิด....ถ้าขอให้วายพาไปล่ะ...เขาจะยอมไหมนะไม่ลองก็ไม่รู้

Rrrrrrrrrrr

(อื้อ...ว่าไง)ฉันได้ยินเสียงเนื้อกระทบกัน....ไม่บอกก็รู้ว่าเขานะกำลังทำอะไรอยู่

"วายช่วยมาหาชาที่บ้านได้ไหม......คือแต้วอยากไปเดินที่สวนสาธารณะนะ."ฉันถามเขาแต่เขากลับพ่นลมหายใจใส่ฉันคงหงุดหงิดฉันละมั้ง

(แต่ตอนนี้มันร้อนแล้วไม่กลัวแต้วแท้งลูกไง)ทำไมจะไม่กลัวล่ะในเมื่อน้องชายฉันฝากดูแลแต้วฉันไม่อยากทำให้บอสต้องร้อนรนที่ไม่ได้ดูแลแฟนตัวเอง

"ทำไมชาจะไม่กลัวล่ะ...แต่แต้วอยู่แต่บ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วจะไม่พาน้องไปเดินเล่นหน่อยเหรอ"วายสั่งผู้หญิงคนนั้นให้ลุกออกจากร่างกายของเขาแต่เธอกลับมีท่าทางไม่อยากลุกจากร่างกายเขาฉันได้ยินเสียงวายเข้าห้องน้ำก่อนที่เธอคนนั้นจะหงุดหงิดแล้วเดินออกจากห้องไป

เฮ้อฉันไม่ค่อยเข้าใจเขาเลย...เขาเห็นฉันเป็นอะไรสถานะไหนบางทีฉันก็อยากเลิกกับเขา.....แต่ฉันกลับทำไม่ได้....บางทีก็ต้องโทษหัวใจตัวเองเหมือนกันที่ยอมให้เขาหลอกด้วยคำโกหกแบบนั้น ถ้าฉันได้เจอใครสักคนที่ทำให้ฉันมีความสุขคงจะดี.....แต่คงจะมีหรอกน่ะในเมื่อฉันยังหลงทางอยู่

ออด!!!

ฉันเดินไปเปิดประตูรั้วบ้านก่อนจะพบวายในชุดเสื้อสีขาวสวมทับแจ็คเก็ตหนัง กางเกงยีนส์ที่ขาดๆเขาใส่แล้วดูดีเป็นบ้า เขามองฉันก่อนจะเสยผมด้วยความหงุดหงิด เป็นบ้าอะไรเขาอีก

"จะยืนอึ้งอีกนานไหม....เข้าบ้านสิร้อน...."หลังจากที่วายพูดจบเขาโอบไหล่ฉันก่อนจะเดินเข้าบ้าน

"พี่วายสวัสดีค่ะ"แต้วหันมองวายก่อนจะยกมือไหว้เขา.....วายยิ้มรับและเดินไปนั่งโซฟาหนังสีดำอยู่ตรงห้องรับแขก....ฉันพยุงแต้วเข้ามาห้องรับแขกและพามานั่งโซฟาอีกด้านหนึ่งส่วนฉันจะไปนั่งอีกฝั่งกับโดนวายดึงไปนั่งบนตักเขาฉันมองเขาเพื่อขอคำตอบแต่เขากลับยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน เขาเป็นคนแบบไหนกันชอบทำให้ฉันเป็นบ้าอยู่เรื่อย

"แต้วอยากไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะเหรอ..."วายถามแต้วก่อนที่เธอจะพยักหน้า เขาหันมองฉันก่อนจะผลักให้ฉันยืนขึ้น และวายไปประคองแต้วแทนส่วนฉันเดินไปหยิบตะกร้าขึ้นรถ และเดินตามหลังเขามาวายอุ้มแต้วไปไว้เบาะหลังส่วนฉันนั่งข้างวายหลังจากนั้นแต้วก็หลับไปและวายเริ่มเอามือไต่ตามขาฉันและลูบมันจนฉันต้องจับมือวายและมองหน้าเขา

"อย่าเยอะวาย....แต้วหลับแล้ว"ฉันพูดแค่นั้นก่อนที่วายจะพ่นลมหายใจอย่างอารมณ์เสียเขาได้กับผู้หญิงยังไม่พออีกเหรอจะมาตักตวงกับอีกไง

"ไอ้บอสไปไหน..."ทำไมต้องถามถึงน้องชายฉันด้วย มีเรื่องอะไรหรือเปล่าน่ะ

"บอสไปทำงานจะถามทำไม?"ฉันถามเขากลับและหันมาสนใจแมสเซสที่เด้งเรื่อยๆก็น้องที่คณะน่ะแหละ'โชน'เขาทักแชทมาหาฉัน ฉันรู้สึกเหมือนวายจ้องในมือถือฉันอยู่ฉันเงยหน้าไปมองเขาก่อนจะพบว่าเขาเองก็มองฉันเช่นกัน

"ถามเฉยๆ.....แล้วคุยกับใครอยู่ดูมีความสุขจังเลยเนอะ"วายถามประชดฉันแล้วทีเขาคุยผู้หญิงคนอื่นฉันยังไม่ว่าเขาเลยจะถามให้ได้ความอะไรขึ้นมา

"รุ่นน้องทีคณะน่ะวายไม่รู้จักหรอก"ฉันตอบวายส่งๆก่อนจะหันไปมองวิวข้างนอกต่อ

"งั้นเหรอ.....แต่ฉันสนิทกับคณะเธอมากที่สุดเลยด้วยซ้ำทำไมจะไม่รู้จักล่ะว่าคนไหนที่เธอสนิทสุดและไม่สนิทอย่ามาหลอกฉันใบชา.....ฉันไม่ได้โง่จนดูไม่ออก"

ฉันไม่ชอบ....ไม่ชอบที่เขาโกรธหรือโมโหอะไรมักมาลงที่ฉันเสมอบางทีเขาควรเห็นฉันเป็นแฟนไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์สำหรับเขา

"ชาก็ยังไม่ได้ว่าอะไรวายสักหน่อย.."ฉันไม่อยากคุยกับเขามีแต่จะเสียอารมณ์เปล่าๆ

"แต่สายตาเธอมันฟ้องเองน่ะใบชามันแสดงออกว่าเธอไม่ชอบให้ฉันยุ่งกับรุ่นน้องที่คณะเธอ....สรุปมันดีกว่าฉันหรือไง"ใช่ โชน ดีกว่า วายดีทุกอย่างดีจนฉันอยากเปลี่ยนใจไปรักโชนมากกว่าจะรักวาย

ทำไมฉันถึงรักเขาลงในเมื่อเขาไม่เคยทำดีกับฉันเลยสักครั้ง

"ไม่วายดีกว่าโชนอยู่แล้ว..."ฉันโกหกรอบที่ยี่สิบสามฉันรู้ว่าต้องทำอย่างไงวายถึงจะไม่ไปจากฉันก็แค่'โกหก'....

"หึ"วายหัวเราะในลำคอก่อนจะหันไปมองข้างไม่ได้สนใจฉันตฉันรู้ว่าในไม่ช้าเขาจะต้องไปอัดโชนด้วยน้ำมือตัวเรู้มาตลอด เขาไม่ชอบที่ฉันไม่คุยกับคนอื่นฉันเองก็ไม่ชอบที่ผู้ชายตัวเองไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นเช่นกัน แต่เขากลับปิดกั้นไม่ให้ฉันคุยกับใครแต่กับโชน.....โชนเป็นลูกมาเฟียและมีธุรกิจใหญ่ยักษ์ส่วนวายก็ไม่น้อยหน้าเขาเป็นลูกชายมาเฟียที่ทำธุรกิจกับชาวต่างชาติและได้เงินมากมายและทั้งสองคนก็เป็นศัตรูมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ฉันกลัว...กลัวว่าโชนจะเลือดเย็นและฆ่าวายฉันกลัวจริงๆถึงฉันอยากจะหนีไปจากวายแค่ไหนก็ต้องเป็นห่วงเขาอยู่ดีถึงแม้วายจะไม่ใช่คู่หมั้นฉันแต่เราเป็นแฟนกัน โชนรู้แต่เขาเลือกที่ปล่อยให้ฉันมีความสุข ฉันยอมรับข้อเสนอบ้าๆของโชนน่ะแค่เพียงเขาพูดว่า

'ผมรู้ว่าพี่คบไอ่วายอยู่แต่ผมจะยอมให้พี่มีความสุขไปก่อนเมื่อพี่เรียนจบเราจะแต่งงานกันและไอ่วายห้ามมายุ่งกับพี่......นี้คือสัญญาพี่ตกลงไหม...'

'ตกลง'

หลังจากนั้นฉับกับโชนก็ทำเป็นรู้จักแค่พี่รหัสที่คอยใส่ใจรุ่นน้องในยามลำบาก วายไม่มีทางรู้หรอกเพราะเขาไม่เคยใส่ใจฉันเลยไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามเขาเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆงี่เง่าเรื่องหนึ่ง 

"ถึงแล้วชา"ฉันหันไปนอกรถก็พบว่าถึงแล้วจริงๆ ส่วนวายออกไปสูบบุหรี่ฉันรอแต้วตื่นก่อนจะพยุงเธอออกจากรถไป  ฉันพาแต้วมานั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเงาต้นไม้ต้นใหญ่

"พี่ใบชาค่ะ"ฉันหันไปมองแต้วยิ้มๆ

"ว่าไงจ่ะ"ฉันถามแต้วกลับก่อนที่เธอจะมีท่าทางรกร่น เธออยากถามคำถามฉันแต่เธอก็ไม่กล้าถาม จนในที่สุดเธอก็ถามฉัน

"พี่ทะเลาะกับพี่วายอยู่หรือเปล่า"มันเป็นคำถามเบสิกมากเลยน่ะสำหรับคู่รักที่ดูท่าว่าจะไปไม่รอด ถามแบบนี้เลยเหรอแต่ฉันก็ยังรักวายเหมือนเดิมน่ะ มีอะไรหรือเปล่าฉันมองแต้วต้องการคำตอบ

"คือว่า....เพื่อนที่คณะแต้วเขาเห็นพี่วายพาผู้หญิงขึ้นรถไปกับเขาน่ะค่ะ..."หึมันเป็นเรื่องปกติไปสำหรับฉันแล้วล่ะก็เพราะว่าฉันเคยห้ามเขาแล้วแต่เขากลับไม่ใส่ใจฉันสักนิดเลยด้วยซ้ำแล้วจะแคร์ไปทำไม... 

"งั้นเหรอจ่ะ..."ฉันยิ้มให้แต้วก่อนจะกดเบอร์โทรไปหา โรม เพื่อนที่คณะนิเทศ ฉันรู้จักคนเยอะ .....มากกว่าวายเลยด้วยซ้ำ ฉันลุกออกมาเงียบๆเพื่อมาคุยกับโรม

"ฮัลโหล โรม"

(ว่าไง)เสียงเขาดูหงุดหงิดมากซะจนฉันอยากให้เขาหายหงุดหงิดแล้วมาคุยกับฉันที่หลังแต่ฉันมีเรื่องด่วนที่อยากให้โรมจัดการให้

"ช่วยไปตามสืบเรื่องของผู้หญิงคนใหม่ของวายให้หน่อยสิ...."ฉันบอกโรมเสียงราบเรียบแต่ในใจร้อนเป็นไฟ คิดจะมาเล่นกับความรู้สึกฉันมันมากเกินไป 

(หึ มันรับผู้หญิงคณะฉันไปกินอีกแล้วสินะ)โรมหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องตลก มันเรื่องปกติที่ฉันจะขอให้เขาช่วยกำจัดผู้หญิงที่อยู่ใกล้วาย  แต่วายคงไม่ทันคิดว่าโรมเป็นคนจัดการแทนฉันไม่ใช่โชนที่อยู่เบื้องหลัง คิดจะเล่นฉันระวังจะตายก่อนแล้วกัน!!!

"หึ....ข่าวฉาวเขาไวชะมัด"ฉันอยากตลกกับสิ่งที่วายทำน่ะแต่ก็ตลกไม่ออกก็เพราะฉันรักเขาไปแล้ว ฉันอยากควักหัวใจวายออกมาดูจริงๆว่าเขารักฉันจริงๆหรือพูดเพื่อให้ฉันดีใจเล่น

(มีเรื่องไหนบ้างที่ฉันไม่รู้...ไม่ว่าจะเรื่องที่มันมีอะไรกับครูที่คณะฉันหรือคณะเธอ   แฟนเธอแม่งก็เหี้ยดีเนอะ รักลงได้ไงว่ะ) ฉึก!! เจ็บ คำพูดของโรมคลายกับมีดปายแหลมที่ทิ่มหัวใจฉันช้าๆ ฉันรู้ว่าเขาเลวแต่ฉันไม่อาจถอนตัวได้ ฉันรักคนเลวๆลงไปได้อย่างไง อยากรู้หัวใจตัวเองเหลือเกิน

"อย่านอกเรื่องให้มากโรม ฉันให้ไปสืบเรื่องของผู้หญิงคนนั้น...ถ้ามีประวัติของผู้หญิงคนนั้นด้วยจะดีมาก ฉันจะให้รางวัลนายอย่างดีเลยล่ะ" ฉันไม่เคยพลาดเรื่องของวายเลยสักครั้งเพราะเรื่องมันฉาวจนมาถึงหูฉัน.....ฉันก็แค่ทำตัวน่าสงสาร....ให้คนในมหาลัยสงสารฉันเห็นฉันเป็นนางเอกส่วนผู้หญิงที่ไปยุ่งกับวายมักจะเป็นนางร้ายเสมอ เขาร้ายมาฉันร้ายกลับ แฟร์ๆดี พวกเธอไม่มีใครอยู่ดีสักคน

"ทำบ้าอะไรอีกใบชา...."เสียงเย็นๆของวายมันทำให้ขนฉันลุกไปหมด เขามันก็ปีศาจดีๆที่อยู่จุดที่ต่ำที่สุดเขาทำกับฉันไว้อย่างไง เขาเองก็ต้องรับบทเรียนจากฉันเช่นกัน ฉันหันไปเผชิญกับเขาโดยตรง วายยิ้มสมเพชใส่ฉัน เขารู้สิน่ะว่านี้มันฝีมือฉัน

"ก็แค่กั้นผู้หญิงที่เข้าหานายไงวาย"ฉันเดินไปหาวายและลูบสันกรามเขาเบาๆแค่เล่นกับเขาฉันก็สนุกมากๆพอได้เล่นเหยื่อชิ้นใหม่ เขามันผู้ชายเหี้ยๆส่วนฉันก้แค่ผู้หญิงเลวๆไง เข้าคู่กันดีออก

"หึ เธอนี้มันต่อหน้าอีกอย่างลับหลังอีกอย่าง"ใช่ฉันเป็นแบบที่วายบอก ต่อหน้าอีกแบบลับหลังอีกแบบก็แค่แสดงให้ตัวเองดูน่าสงสาร ดูน่าทะนุถนอมไงราวกับเจ้าหญิงที่โดนแม่มดเชือดทีละนิดแต่ฉันแค่สลับบทกับพวกผู้หญิงพวกนั้น ก็เหมือนเจ้าหญิงใส่หน้ากากใจดีเพื่อปกปิดใบหน้าดูน่าเกรงขามและน่ากลัว

"เพิ่งรู้หรือไง...."ฉันแสยะยิ้มกับความรู้ไม่ทันทั้งที่จริงเขาก็น่าจะตามเกมส์ฉันทันดี หรือฉันเร่งรีบเกินไปน๊า ไม่รู้แล้วล่ะ

"ระวังไว้ล่ะกัน เดี๋ยวนี้กรรมติดจรวดแล้วด้วยสิ"วายปัดมือฉันอย่างไม่ใยดี และแสยะยิ้มสมเพชฉัน คิดว่าขู่แค่นี้จะกลัวหรือไง ฉันไม่กลัวหรอกนะเจอสิ่งเลวร้ายกว่านี้ก็ยังเจอมาแล้ว แค่คำขู่เล็กๆมันไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิด

"จะระวังไว้แล้วกัน"ฉันมองหน้าวายที่ใบหน้าเขาตอนนี้มันบิดเบี้ยวไปหมด มันเป็นแค่ใบหน้าดูน่ากลัวและสยอง 

"กลับเข้าไปหาแต้วกันเหอะ น้องรอนานแล้ว"ฉันพยักหน้าให้เขาและเป็นวายยั่ยแหละที่เดินมาจับมือโอบไหล่ฉันเข้าไปหาแต้วราวกับคู่รักที่กลับมาคืนดีได้เรียบร้อยแล้ว แต่ความเป็นจริงนั้นเปล่าเลย เราแค่แสดงละครรักน้ำเน่าเฉยๆ

"พวกพี่เคลียร์กันจบแล้วเหรอคะ?" คงเป็นเรื่องนั้นสินะ เธอคงคิดว่าฉันโทรหาวายเพื่อไปคุยเรื่องผู้หญิง ไม่ใช่ก็ตรงที่ฉันขอร้องให้โรมให้ช่วยฉันตามสืบประวัติผู้หญิงคนนั้น

"อืมพี่เคลียร์กันเข้าใจแล้ว ใช่ไหม ใบชา J"วายพูดยิ้มๆทั้งที่นิ้วเล็บของเขามันจิกเข้าผิวหนังของฉันจนเลือกซึมหน่อยๆ ฉันทำได้แต่ยิ้มให้แต้วทั้งที่ใจจริงน้ำตามันเริ่มซึมนิดๆ คือมันเจ็บและแสบมากจริงๆ ฉันมองหน้าวายยิ้มๆและจับมือเขาสะบัดออกจากแขนฉันจนสำเร็จ  วายมองอย่างเสียดายคนอย่างเขามันโรคจิตดีๆนี่เอง เห็นคนอื่นทรมาณเจ็บปวดคงมีความสุขมากเลยสินะ หึ ผู้ชายเลว!!

"ใช่จ่ะ พวกพี่ปรับความเข้าใจและเรียบร้อยแล้ว แต้วอย่าคิดมากเลยนะ"ฉันบอกแต้วยิ้มๆ ฉันกลัวว่าเธอจะเคลียดจนทำให้สภาพลูกในท้องอาจมีปัญหา

"ขอบคุณนะคะที่เคลียร์กันแล้วไม่งั้นแต้วเครียดแน่ๆ" ฉันยิ้มให้เธอด้วยความเอ็นดู เหมือนฉันได้มีน้องสาวอีกคน เธอทั้งน่ารักและนิสัยดี เข้ากับคนง่ายแต่เป็นคนไม่ทันคนอื่น เป็นประเภทอ่อนต่อโลก ฉันถึงต้องคอยระวังเป็นพิเศษไง ไอ่น้องชายก็ย้ำนักย้ำหนา จนฉันปวดหัว

"กลับบ้านกัน พี่ง่วงแล้ว เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปเรียนแล้วด้วย"ที่จริงตอนเช้าไม่มีหรอกมีแต่ช่วงสี่โมงเย็นและห้าโมงเย็นและตอนนี้ก็บ่ายสามแล้ว ฉันไม่อยากไปเรียนคลาสนี้สายจึงลุกไปเก็บของและเก็บเข้าตะกร้าจนหมดตอนนี้เหลือแค่พยุงแต้วไปที่รถเท่านั้นเอง วายลุกไปพยุงแต้วเพื่อไปขึ้นรถ ฉันเดินตามวายจนมาถึงรถของเขา วายเปิดหลังรถและฉันก็วางของและปิดหลังรถให้เขา และรีบเดินมามาขึ้นข้างหน้ากับเขา เมื่อทุกคนนั่งเรียบร้อยวายจึงออกรถแต่ไม่ได้เร่งรีบอะไรมากมาย

 ตลอดทางฉันไม่ได้สนใจวาย และวายก็ไม่ได้สนใจฉันคงเพราะเรามองหน้าจนเอียดแล้วมั่ง จนมาถึงของฉัน....ฉันลงรถและเดินไปเปิดประตูหลังเพื่อพยุงแต้วเข้าบ้านไม่ได้รีบร้อนจนเกินไปและวายเดินมาพยุงแต้วอีกข้างหนึ่ง ฉันมองหน้าวายแต่ไม่ได้ใส่ใจมากมายขนาดนั้น จนเดินมาถึงห้องแขก เจ้าน้องเดินมาหาฉันและเรียกฉัน ฉันหันไปมองบอสและเดินตามไปห้องครัวซึ่งวายก็น่าจะกลับไปแล้ว

[ต่อ]

"เจ๊ชา"ฉันมองหน้าบอสอย่างต้องการคำถาม ถ้าเรียกเข้ามาแล้วไม่พูด ฉันจะโกรธจริงๆแล้วน่ะฉันรู้สึกว่าบอสไม่ถูกกับวายแต่ไหนแต่ไรแล้ว เวลาวายมาหาฉันที่บ้านบอสจะออกไปข้างนอกตลอดมีบ้างที่โทรมาถามว่าวายกลับบ้านไปหรือยัง ฉันรู้สึกนะแต่แค่ไม่พูดเฉยๆ

พยายามจะให้สองคนนี่ปรองดองกันแต่ไม่เป็นผลเลยทุกครั้งที่ฉันพยายามบอสกับวายกลับจ้องหน้ากันไม่กะพริบตาและไม่มีใครยอมใครจนฉันต้องมาห้ามทัพไว้....ต้องขอบคุณความใจเย็นของวายนะที่ไม่เล่นลิ้นกับบอสต่อไม่งั้นแย่เลยแต่เอาเถอะถือว่าฉันขอล่ะกัน ว่าแต่บอสจะถามฉันเรื่องอะไรอะเข้ามาไม่เห็นจะพูดอะไรเลย ถ้าฉันไม่ถามเหตุผลฉันว่าบอสต้องจ้องหน้าฉันไปตลอดแน่ๆ

"บอส มีเรื่องอะไรจะคุยกับเจ๊เหรอ" ฉันถามบอสเสียงเรียบไม่ได้เย็นชาหรือเบื่อหน่ายกับน้องชายตัวเอง

ก็จะเบื่อไปทำไมในเมื่อน้องยังไม่ได้ทำอะไรฉันเลย

"ผมไม่ชอบไอ้วายวะเจ๊ชา......โคตรเกลียดสันดารมัน....แม่งก็แย่เกินจะรับไหวโคตรหมั่นไส้....ไหนจะเรื่องผู้หญิงที่เยอะเกินไป ถามจริงเจ๊ชาทนไหวจริงๆเหรอ....." บอสเริ่มเปิดประเด็นฉันเข้าใจน่ะแล้วก็รู้มาตลอดว่าน้องชายตัวเองไม่ชอบวายสักนิดไม่มีท่าทีเหลียวแลเลย รู้มาตลอดแต่ฉันแค่ไม่อยากพูดมันออกมาเฉยๆ...

"ไหวไม่ไหวก็ต้องทนเพราะอย่างไงเจ๊ก็เป็นแฟนกับเขาไปแล้ว" ฉันพูดไปโดยไม่ได้แคร์อะไรมากก็รู้ไงว่าถึงพูดอะไรออกมาผลที่ได้กลับมามันมีแต่แย่ลงเรื่อยๆ

"เหมือนเขาจะล่ามโซ่เจ๊ชาไว้ที่ขาเลยเนอะ" เขาไม่ได้ล่ามฉันไว้หรอกแต่เป็นฉันเองที่มัดเขาไว้กับตัวเอง ฉันอยากจะรั้งเขาให้อยู่ให้นานกว่านี้พยายามจะยื้อ พยายามจะไม่ฉุดเฉี่ยวใส่เขาเพราะฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่าฉันเลยพยายามจะไม่ทำให้ตัวให้เขารำคาญใจเล่น

"ว่าแต่บอสไม่มีเรียนต่อเหรอ....ทำไมกลับไวจัง" ฉันถามบอสเพื่อเปลี่ยนเรื่องฉันไม่อยากคุยเรื่องของวายให้ตัวเองปวดหัวเล่น

[ต่อ]

"อ่อ ผมซื้อโจ๊กมาฝากแต้วน่ะว่าแต่แต้วไปไหนอะเจ๊" บอสถามหาแต้วแต่ถ้าฉันบอกว่าแต้วอยู่กับวายที่ห้องนั่งเล่นเขาจะไม่โวยวายหรือาละวาดใช่ไหม 

"แต้วอยู่ห้องนั่งเล่นน่ะ แต่บอสช่วยเทโจ๊กใส่ถ้วยแล้วยกไปให้แต้วด้วยน่ะพี่จะไปดูแต้วหน่อยๆ" ฉันบอกบอสและน้องชายฉันเดินไปหยิบถ้วยหยิบช้อนมาใส่แล้วเทถุงโจ๊กลงฉันเดินออกมาจากห้องครัวเพื่อจะไปหาแต้วที่ห้องนั่งเล่นแต่เมื่อเดินมาถึงก็พบว่าวายไม่อยู่แล้วสงสัยคงกลับไปแล้วมั้งส่วนแต้วนั่งถักผ้าพันคอไหมพรมสีแดงซึ่งนอนก็นั่งถักไปด้วยพร้อมกินผลไม้บำรุงลูกด้วยดูลำบากจังแต่แต้วก็ยังนั่งถักผ้าพันคอไหมพรมที่ใกล้จะเสร็จแล้ว ฉันทำได้แต่ยืนมองและอมยิ้มดูน่ารักดีนะ

"แต้วหิวข้าวหรือยัง" ฉันถามน้องยิ้มๆส่วนแต้วที่ยังถักอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองฉันตอบกลับมา

"หิวมากเลยคะพี่ใบชาว่าแต่วันนี้มีอะไรกินไหมคะ" น้องวางผ้าพันคอไหมพรมลงแล้วลูบท้องตัวเองพร้อมทำหน้าเหมือนเด็กจะร้องไห้อีกแล้ว งื้อน่ารักอะ

"อ่อบอสซื้อโจ๊กมาให้แต้วแล้วจ้าเดี๋ยวก็คงมาเสริฟ์แล้วล่ะ" ฉันบอกแต้วได้ไม่ถึงนาทีบอสก็เดินถือถาดที่มีถ้วยโจ๊กที่หอมกรุ่นพร้อมมียาสองเม็ดในแก้วเล็กคงเป็นยาบำรุงมั้ง

"หิวแล้วล่ะสิยัยหมู" บอสถือมาวางไว้พร้อมพูดยิ้มๆให้แต้วเธอมองการกระทำของบอสแบบงงวันนี้น้องชายฉันมาแปลกน่ะทุกทีจะไม่พูดจนหวานเลี่ยนขนาดนี่ไม่ได้กินยาเขย่าขวดเหรออาการและคำพูดมันดูแปลกๆอะ

"บอส นายไปทำอะไรผิดมา" จากที่แต้วมองถ้วยโจ๊กด้วยความหิวโหยตอนนี่กลับกลายเป็นคนล่ะคนมีแต่ความเงียบขรึมที่สาดเซเข้ามา

"ไม่มีนี่" ฉันว่าบอสโกหกไม่เนียนนะขนาดฉันเป็นพี่ยังดูออกเลยว่าน้องมันกำลังโกหกเมียตัวเองอยู่ฉันว่าวันนีร่บอสไม่น่ารอดจากฝ่ามือแต้วหรอกเผลอๆอาจได้นอนนอกห้องก็ได้

"ฉันให้พูดอีกที" แต้วยังกอดอกและจ้องบอสเขม่นเธอพยายามกดดันบอสให้จนมุมแต่รู้สึกเหมือนแต้วจะทำให้บอสจนมุมจนได้สิน่ะก้น้องฉันมันถอนใจหายคลายกับไม่อยากบอกก็ต้องบอก

"ก็มีแหละแต่ขอไม่เล่าให้ฟังตอนนี้ได้ไหมละแต้ว บอสเครียดมากตอนนี้ขอเป็นตอนเย็นแล้วกันเดี๋ยวบอสจะมาเล่าให้ฟัง" บอสจับมือแต้วและพูดประโยคที่ยืดยาวเท่าที่บอสเคยพูดมาน้องมันดูไม่อยากให้ฉันรับรู้เลยนะเหมือนจะเล่าให้แต้วฟังแค่สองคนแลดูจะมีความลับกับพี่สาวแท้ๆเหลือกัน

"อืม ตอนเย็นค่อยมาเล่าให้ฟังก็ได้แต่ตอนบ่ายมีเรียนไม่ใช่เหรอรีบไปสิ" แต้วพยักหน้าเป้นอันเข้าใจเธอนึกได้ว่าบอสมีเรียนช่วงบ่ายจึงไล่กลับมหาลัย แต่น้องชายฉันมันพยายาจะยื้อให้ตัวเองได้กอดลุกที่อยู่ในท้องให้นานที่สุด

"แล้วจะรีบกลับมาน่ะ" บอสพูดเสร็จจึงเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างมาใส่และฉันได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์น้องขับออกไปแล้ว

"เอ่อพี่ใบชาคะ" แต้วเรียกฉันงั้นเหรอ ฉันหมุนตัวแล้วเดินไปนั่งข้างๆน้อง

"แต้วมีอะไรเหรอ"ฉันถามแต้วด้วยความสงสัยทุกทีน้องจะไม่ทำหน้าสงสัยขนาดนี่เลย วันนี้ทำไมมาแปลกทุกคนเลยอะ ฉันเริ่มสงสัยแล้วน่ะว่าทุกคนกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่

"วันนี่แต้วเห็นพี่วายรีบขับรถออกไปไม่บอกลาพี่แต้วเลยไม่รู้จะเกริ่นเรื่องอย่างไง" อ่า คงมีผู้หญิงสักคนที่ทำให้เขาเป็นห่วงใช่ไหมและคงไม่ใช่ฉันด้วยเพราะเขาไม่ได้รักฉันแต่กลับเกลียดฉันเข้าไส้ ฉันเข้าใจดี

"คงมีธุระล่ะมั้ง" ฉันบอกแต้วไม่ได้แสดงสีหน้าเครียดอะไรออกมาเลยสักนิดทำได้แต่ยิ้มให้น้องด้วยความไม่ถือสาแฟนตัวเองแต่ในใจฉันกลับเหลวแหลกไม่มีชิ้นดีเลย....

________________________________________

           Talk

บ้างทีก็สงสารใบชาเนอะรักเขาแต่เขาไม่รักเราตอบ

ครบสักที กว่าจะครบนี่แบบต้องเคลียอีกเรื่องแล้วมาเคลียอีกเรื่อง555

ถ้าชอบอย่าลืมโหวตนิยายและเฟบด้วยนะและอย่าลืมเมนต์ เพื่อเป็นกำลังใจให้เขียนมีแรงอัพต่อไป

  ตัวหนังสือเล็กไปก็ขอโทษด้วยเด้อเขาแต่งในโทรศัพท์อ่ะ5555               

 

สองคนนี้ตามาจาก เรื่อง LOVE Villain เป็นตัวประกอบหลักที่มีอิทธิพลของเต้และแก้มใสรวมถึงวายและใบชาด้วยจ้า จะมาเป็นตัวแปร อยากอ่านคลิ๊กค้าบบ  ❖ เปลี่ยนเพื่อนให้เป็นคนรัก ❖ (คลิ๊กเข้าไปอ่านเลยจ้า)