L.I.E รักในคำโกหก

ลำดับตอนที่ #3 : #เฮียวายใบชา EP:: 02....45% มาอัพจ้า

I don’t know how to forget it.

ฉันไม่รู้ว่าจะลืมมันยังไง 

Our love for each other just isn’t equal.

ความรักของเราสองคนมันคงไม่เท่ากัน

Sometimes I wish I never met you.

บางครั้งฉันก็คิดนะว่าไม่น่าเจอคนอย่างเธอเลย

I hate reading old messages and starting to miss that person again.

ฉันเกลียดการอ่านข้อความเก่าๆ แล้วก็เริ่มจะคิดถึงเค้าคนนั้นอีกครั้ง

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

         หนึ่งอาทิตย์แล้วที่วายไม่มาหาฉันที่บ้านและคอนโดเลยเขาคงอยู่กับยัยเด็กผู้หญิคนนั้นอย่างมีความสุขและคงลืมฉันไปนานแล้ว เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนแม้ว่าตัวเองจะมีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวพันด้วยเขาพยายามจะมาเยี่ยมฉันเหมือนทุกครั้งแต่ตอนนี้วายไม่ว่างเลยไม่มาเยี่ยมไม่มาดูแลเหมือนคนเป็นแฟนกันเลยสักนิด

        "แฟนแกนี่เกินไปจริงๆนะไม่คิดจะมาเยี่ยมมาดูแลเลย" เอวาหรือวาเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของฉันพูดอย่างเหนื่อยใจฉันก็เหนื่อยใจเหมือนกันเหนื่อยที่ต้องมาทนให้เขาทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ฉันก็ทำได้แค่นั่งปฏิเสธทุกคนว่าวายไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นทั้งที่จริงเขาทำร้ายฉันมาตลอดจนฉันไม่เหลือความสุข....

     เพราะในใจมีแต่แผลเป็นรูใหญ่คงรักษาไม่หาย

     "เขาอาจจะมีธุระ" ฉันพูดยิ้มๆทั้งที่ในใจฉันมันไม่หลงเหลือคำว่า'ความสุข'เลย

    "แกควรเลิกกับเขานะ ชา ถ้าแกเจ็บแต่ใบหน้าแกยังยิ้มอยู่มันคงไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมาหรอก" ใช่ฉันรู้ว่ามันไม่ช่วยอะไรแต่ให้  ฉันทำหน้าเศร้าต่อไปก็มีแต่คนสมเพชฉัน....ฉันไม่ชอบให้มาสงสารฉัน

    "วาเราขอเถอะช่วยเว้นเรื่องวายได้ไหม..."  ฉันรู้ว่าวาเป็นห่วงฉันเรื่องวายแต่บางเรื่องวาก็ยุ่งมากเกินไปจนฉันไม่ชอบใจไง  ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉันแต่แบบนี้มันยุ่มย่ามเกินไปหรือเปล่า

    "แต่..."

      "เราขอเถอะนะ" เมื่อวาจะทำท่าจะเถียงฉัน......ฉันรีบพูดจนเธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายที่ฉันเอาแต่ปกป้องแฟนตัวเองทั้งทีวายไม่น่าควรน่า  ออกโรงให้ฉันปกป้องขนาดนั้นเลย

       "ถ้าเขาทำเธอเสียใจอีกฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่!!"

        "มันไม่มีวันนั้นหรอก........"

        "ฉันจะรอดูแล้วกันว่าพ่อคนดีของเธอจะไม่ทำให้เธอน้ำตาเช็ดหัวเข่า..." วาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องและปิดประตูเสียงดังจนน่ากลัว ถ้าวันนั้นมาถึงฉันคงไม่ทนอยู่เป็นอีโง่ให้เขาหลอกอีกต่อไป

          ถ้าวันนั้นทำได้จริงๆนะ

มหาลัย A

"ใบชา!!!"  ฉันหมุนตัวก่อนจะพบกลุ่มเพื่อนตัวเองที่นั่งเช็คเอกสารอย่างหน้าดำคล้ำเครียดสงสัยงานโปรเจคน่าจะยังไม่เสร็จหรือเปล่านะ...

"หื้มว่าไง?"  ฉันถามพวกมันและนั่งลงกับโต๊ะพร้อมหยิบโน็ตบุ๊คออกมาทำงาน

"ถ้าฉันเขียนโปรเจคเสร็จแล้วไปกินติมกัน" วาพูดขึ้นมาแต่เธอไม่ได้มองหน้าฉันและยังพิมพ์งานอยู่ 

"เอาสิพอดีหิวเหมือนกัน" ฉันตอบเธอก่อนจะหยิบลิปทินน์ออกมาแตะปากเบาๆให้พอแดงเล็กน้อย

"ไปด้วยได้ป่าว พอดีโคตรหิว" โคลทำตาปริบๆใส่เอวาแต่เธอกลับเบ้ปากและมองบน

"แชร์นะจ้ะไม่ใช่ให้เพื่อนจ่าย!!!" ที่จริงโคลก็รวยนะที่บ้านทำธุรกิจเยอะแยะแต่เขากลับไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเลยเพราะอาศัยเพื่อนกินแทน ฉลาดในเรื่องของกิน....

"จ่ายให้ก่อนไม่ได้หรอ?" โคลยังพยายามจะกินฟรีให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ยนี่เพื่อนฉันเป็นคนนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?

"งั้นฉันจ่ายให้แกเองแต่แกต้องตอบคำถามฉัน " ฉันเป็นประเภทพวกใช้ของกินหลอกล่อโคลได้ดีเลยล่ะ และนี่คืออีกอย่างที่เวลาฉันอยากรู้อะไรก็ต้องเอาของกินเข้าแลก

"นี่ฉันควรรับข้อเสนอมั้ย?" โคลถามฉันพร้อมมองหน้า....ฉันเป็นพวกฉลาดในเรื่องการวางแผน

แล้วก็ดันทำได้ดีกว่าที่คิดด้วยซ้ำ

"จะรับหรือไม่รับอันนั่นก็ความคิดของแกเองฉันแค่อยากถามในสิ่งที่ฉันอยากรู้แกคงตอบคำถามฉันได้ไม่ยาก... "  ฉันพูดและจ้องหน้าโคล

"วาย.....กำลังแอบคบใครอยู่ใช่มั้ย?" ฉันถามเสร็จและนั่งเกร็ง ไม่รู้สิพอเป็นเรื่องวายทีไรฉัน ก็ไม่สามารถทำใจได้เลยมันรู้สึกแย่ไปหมด แย่จนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

"อืม มันไม่ได้แค่แอบคบแต่มันเปิดสถานะให้รู้ไปด้วยเลยล่ะ" กับฉันเขาไม่เห็นจะแสดงออกมาขนาดนี้เลย ไม่มีเลย

ผัวะ

"ไอ้โคลมึงดูหน้าชาก่อนดิแม่งถอดสีฉิบหาย!!!" วาพูดจบและมองหน้าฉัน  ฉะ...ฉันไม่รู้ทำไมตัวฉันเองถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ ก็แค่เดินออกมาจากชีวิตของวาย  มันยากมากเลยหรือไง หรือเป็นเพราะฉันขี้ขลาดจนเกินไป

"ใบชา....อย่าคิดมากเรื่องไอ้วาย มึงก็รู้ว่ามันน่ะหวังเยอย่างเดียว ไม่ได้จริงจังกับใคร มันก็แค่เสือที่ไม่ลิ้นลาย มึงอย่าไปยอมไอ้วายทุกอย่าง เข้าใจที่กูพูดใช่มั้ย?"  ฉันรู้ฉันพยายามจะเข้าใจอยู่นี้ไง แต่ยิ่งทำก็เริ่มรู้สึกแย่จนอยากถอยออกมาเอง ฉันเคยพยายามนะพยายามจะเลิกกับวาย แต่วันนั้นเขากลับขู่ฉัน ถ้าฉันเลิกเขาจะทำให้ฉันท้องและดรอปเรียนไปเอง เป็นคำขู่ที่ไม่ได้น่ากลัวใช่มั้ย แต่พ่อแม่ฉันจะรู้เรื่องไม่ได้ ฉันไม่อยากทำให้พวกท่านเสียใจ

"ชา...วายถามหา "เสียงเรียบสุขุมของผู้ชายอีกคนที่ยืนพูดกับฉัน หน้าตาจัดว่าหล่อคมในแบบที่สาวทุกคนชอบ กำลังยืนยิ้มให้ฉัน 

 " เหรอ...ตอนนี้เขาอยู่ไหนล่ะ? " ฉันถามเสียงราบเรียบไม่รู้สิพอเป็นเรื่องของเขาทีไรฉันกลับลุกเดินออกไปไม่ได้ หรือเป็นเพราะฉันโกรธเขากันนะ..... 

ทำไมฉันถึงได้งี่เง่าขนาดนี้กันนะ...

อ่า...แต่ฉันคงหนีหน้าเขาไม่ได้จริงๆสินะทำได้แค่ไปเจอเขาให้จบปัญหาไป

" ตอนนี้น่าจะนั่งตรงสวนลุมนิเทศหรือป่าว " เฮ้อเดินไปดูเองก็ได้...ถ้ามันจะตอบยากขนาดนี้น่ะนะ

ที่จริงฉันเดินมาถึงนานแล้วล่ะ แค่เห็นแผ่นหลังคนที่คุ้นเคยฉันกลับก้าวขาไม่ออก ทำไมกันนะ

" อย่ายืนนิ่งแบบนั่นสิชา...มานั่งตรงนี้ " เขารู้ว่าฉันยืนตรงนี้นานแล้วสินะมีตาทิพย์หรือไงกัน รู้ดีเหลือกันนะ

ตึก  ตึก  ตึก  ตึก

การก้าวเท้าของฉันแต่ส่วนมันทำให้ฉันรู้สึกกลัวและขี้ขลาดเกินจนฉันต้องยับยั้งชั่งใจตัวเองให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้

พรึ่บ

" ใบชา...วายขอพูดตรงนี้เลยนะ " เขาหันมาพูดกับฉันเสียงเรียบ ใจฉันเต้นไม่หยุดรู้สึกเหมือนจะกระเด็นออกมาให้ได้

" อะ..อืม " ฉันตอบเขาเสียงราบเรียบก่อนจะหันไปมองอย่างอื่นไปด้วยไม่รู้สิฉันไม่กล้าจ้องตาเขานานเกินไปกลัวว่าเขาจะจับได้

" เลิก....เลิกยุ่งกับวายเหอะชารวมทั้งแฟนใหม่ของวายด้วย ชาอย่าได้มายุ่งกับวายเลย ถือว่าวายขอชานะ.. " เขาบอกเลิกฉันงั้นเหรอ...ทั้งที่ฉันออกจะรักเขาขนาดนี้ทำไมเขาถึงได้เลวขนาดนี้ ฉันทุ่มเทไปให้เท่าไรแล้ว แต่เขากลับปัดทิ้งอย่างไม่สนใจ เลว....ไอ้สารเลวเอ้ย!!!

Talk

เขามาอัพล่ะน๊าา

วันที่นางเอกจะเข้มแข็งมันจะมีไหมเนี่ย งงใจ

อ่านเสร็จอย่ามลืมเฟบนิยายและคอมเมนต์ด้วยนะจ่ะ ขอบคุณค่ะ^^

ปล. มาอัพแล้วค้าบบบอัพก่อนไปทำงานแฮะๆ