คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8
จนเวลาผ่านไปเป็นเดือนกว่าๆแล้วเหล่านักเรียนปีหนึ่งก็ได้รับการเรียนการสอนแบบพื้นฐานมาพอสมควรแต่เรื่องราวไม่ได้จบอยู่แค่ตอนนั้นเพราะหลังจากนั่นกลุ่มของเบลลาก็ตามมาหาเรื่องตลอดจนใครเห็นก็ทำเป็นเรื่องปกติแต่นั้นก็ทำให้บ้านสลิธีรินได้แต่ถอนหายใจเพราะอยากให้เรื่องแบบนี้จบลงไหวๆ
ในมุมของคนอื่นคิดว่าเป็นเพราะเรื่องภายในที่เด็กสาวอย่างเบลลาทริกซ์
แบล็กโดยเด็กชายอย่างน็อคติส เซน
เพฟเวอเร็ตทำหน้าของเธอแตกและทำให้เธอโดนจดหมายกัมปนาทจากครอบครัวอีกด้วยนั่นจึงทำให้ทั้งสองมีเรื่องกันจนถึงตอนนี้
แต่อีกมุมนึงในบ้านสลิธีรินคิดว่าเป็นเพราะเบลลานั่นไปยั่วโมโหเซนจนทำให้เกิดเรื่องใหญ่ถึงจะไม่มากเพราะเด็กชายช่วยเก็บคะแนนให้ในบ้านและทำให้บ้านอื่นต้องเสียคะแนนบ้านแบบงงไปก็ตาม
แต่คนในบ้านสลิธีรินก็อยากให้เด็กสาวและเด็กชายหยุดทะเลาะกันเพราะคนในบ้านถึงจะสวมหน้ากากกันแต่ก็ทนบรรยากาศมาคุแบบนี้ไม่ไหวเหมือนกัน
“เซน
นายคิดว่าหล่อนจะตามแกล้งนายอีกไหม”
นิโคกล่าวออกมาพร้อมกับกำลังเขียนรายงานวิชาปรุงยาและหันไปมองเด็กชายที่ตอนนี้นอนอ่านหนังสือ
“ใครจะไปรู้
แค่คราวก่อนที่โดนยัยนั่นเอาน้ำมาสากก็อยากจะบีบคออยู่แล้ว”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเปลี่ยนหน้าหนังสือที่อ่านอยู่โดนที่ไม่สนใจนิโคที่กำลังหันกลับไปทำรายงานต่อ
“แต่นายนี้รายงานแล้วมากเลย”
“แค่ผมอ่านหนังสือครั้งเดียวก็จำได้หมดแล้วว่าในเล่มนั่นมีอะไร
แค่ให้เขียนวิธีทำน้ำยารักษาฝีแบบละเอียดละก็สบาย”
“ไอความจำดี”
นิโคกล่าวออกมาเพราะเพื่อนของตนอย่างเซนไม่ว่าอะไรขอแค่เห็นสักครั้งก็จะจำได้แบบเหมือนเคยเห็นมันแล้วหลายครั้งจนบ้างครั้งก็อยากจะเรียกว่าอัจฉริยะก็ว่าได้
“เซน
นายไม่คิดจะหาเพื่อนเพิ่มหรือไง”
นิโคกล่าวออกมานั้นทำให้เด็กชายที่นอนอ่านหนังสืออยู่นั้นหยุดอ่านและลุกออกมาจากท่านอนมานั่งอยู่บนเตียง
“น่าเบื่อ
ความจริงผมไม่คิดจะมีเพื่อนอยู่แล้วถ้าไม่เจอนาย นิโค”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับที่นิโคเห็นสีหน้าแสดงถึงความเบื่อหน่ายของอีกฝ่ายทำให้นิโคพยักหน้าแล้วไม่พูดอะไรต่อ
เด็กชายที่เห็นแบบนั่นก็ลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบไวโอลินข้างเตียงมาด้วย
“ขอออกไปข้างนอกนะ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเปิดประตูโดยที่ไม่สนใจนิโคที่กำลังจะกล่าวอะไรเลย
เด็กชายเดินมาถึงทะเลสาบที่ตอนแรกเด็กชายคิดว่าจะไม่มีใครอยู่แต่ดันมีคนหยุดซะงั้น
เด็กชายเตรียมตัวที่จะออกไปทันทีแต่เพราะอีกคนที่อยู่ในทะเลสาบอยู่แล้วหันมาก็พบว่าคนที่อยู่ตรงทะเลสาบคือ
เบลลา
“หึ
เพฟเวอเร็ต”
เด็กสาวกล่าวออกมานั้นจึงทำให้เด็กชายรู้สึกอยากจะออกไปจากตรงนี้แต่จากที่มองดูแล้วนั้นดูเหมือนว่าตัวของเบลลาจะมาอยู่ข้างนอกคตนเดียวโดนไม่มีอีกสองคนมาตาม
“แบล็ก”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปหาเด็กสาวอย่างช้าๆทำให้เด็กสาวเห็นว่าตัวของเด็กชายนั่นมีกระเป๋าใส่เครื่องดนตรีอยู่
“แล้วเธอออกมาทำอะไรข้างนอกแบล็ก”
“หึ
ก่อนจะถามคนอื่นบอกมาก่อนดีกว่าไหม เพฟเวอเร็ต ว่าออกมาทำอะไรข้างนอก”
เด็กสาวกล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่บอกว่ารอบนี้ตัวของเด็กสาวชนะเด็กชายเพราะมันคือเรื่องจริงสำหรับมารยาทของคนชั้นสูง
“เธอไม่เห็นหรือไง
ตัวของผมถืออะไรมา”
“หึ
กรเป๋าเครื่องดนตรี อย่า..บอกนะ”
เด็กสาวกล่าวออกมาอย่างตกใจหน่อยๆเพราะถ้าสังเกตดีกระเป๋าใส่เครื่องดนตรีที่เด็กชายถือมานั่นคือไวโอลิน
“ตามนั้น
แบล็ก ถึงไม่อยากจะพูด ช่วยฟัง..หน่อย.ได้ไหม”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหลบสายตาของเด็กสาวที่มองตัวเองอยู่แล้วดูเหมือนเด็กชายคงคิดไว้ว่ายังไงเด็กสาวคงไม่ตอบรับฟังเหรอเพราะยังไงพวกเราก็ยังคงมีเรื่องกันอยู่
“หึ
ก็เอาสิ ต้องขอบคุณฉันละ”
เด็กสาวกล่าวออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ดูหยิ่งหน่อยๆแต่เด็กชายก็หาได้สนใจมัน
เด็กชายวางกระเป๋าเครื่องดนตรีพร้อมกับเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะหยิบไวโอลินขึ้นมา
“ครับๆ
โปรดช่วยรับฟังด้วยนะครับ คุณผู้หญิง”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับกุมลงเพื่อที่จะเริ่มการแสดงดนตรีของตัวเองโดนที่เด็กสาวนั่งลงไปบนหญ้าเพื่อที่จะรับฟัง
เด็กชายบรรเลงเสียงไวโอลินออกมาอย่างไพเราะแต่ก็แฝงไปด้วยทำนองที่ออกจะเศร้าและมันยังคงเหมือนกำลังจะจมน้ำลงไป
เด็กสาวที่ฟังอยู่นั่นไม่ได้หลับตาเลยเพราะเด็กสาวกำลังจ้องมองใบหน้าของเด็กชายที่ตอนนี้กำลังบรรเลงเพลงให้เธอฟังถึงจะฟังแล้วดูเศร้าและมืดมนก็ตามแต่ยามที่เด็กชายบรรเลงนั่นทำให้เด็กสาวได้หลงใบหน้าของเด็กชายไปแล้ว
เด็กชายยังคงบรรเลงต่อไปอย่างไม่ขาดจังหวะจากการที่เด็กชายบรรเลงเพลงช้าและดูเศร้ามาเป็นจังหวะเร็วขึ้นแต่ก็ยังคงบรรเลงเพลงที่เศร้าแต่ดึงดูดจิตใจแทนหัวใจยังเต้นเร็วไปตามจังหวะที่ยังดังสนั่นเหมือนว่าโดนหยุดเวลาไว้
จนเด็กชายเล่นจนจบเด็กสาวที่นั่งพักอยู่สักพักก็ตบมือให้กับเด็กชาย นั่นทำให้เด็กชายที่บรรเลงเสร็จถึงกับทำหน้าไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าเด็กสาวตรงหน้าที่ค่อยหาเรื่องตัวเองจะตบมือให้
“อะไร
มองแบบนี้ยังไง เพฟเวอเร็ต”
“ไม่คิดว่าเธอ
แบล็กเธอจะตบมือให้กับการบรรเลงของผมต่างหาก”
“หึ
มารยาทย่ะ”
เด็กสาวกล่าวออกมาพร้อมกับกำลังจะลุกจากหญ้าแต่เด็กชายที่เห็นก็ก็เดินไปยื่นมือให้กับเด็กสาวนั่งทำให้เด็กสาวจับมือและพยุงตัวเด็กสาวขึ้น
“ขอบใจ”
“มันเป็นมารยาท
ไปละ หึ ขอบใจที่รับฟัง”
เด็กชายกล่าวเสร็จก็ปล่อยมือของเด็กสาวแล้วเดินไปเก็บไวโอลินเพื่อที่จะกลับห้องไปเพราะยังไงเด็กชายก็ยังไม่อยากที่จะมีเรื่องกับเด็กสาวในตอนนี้แต่เด็กสาวที่เห็นแบบนั่นก็ยิ้มออกมานิดหน่อยเพราะเห็นเด็กชายเด็กออกไปแล้วจึงหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาพร้อมกับ
“อินคาเซอรัส”
เชือกมาพันตัวของเด็กชายจนเด็กชายขยับไม่ได้เด็กสาวก็เดินมาตรงเด็กชายพร้อมกับเอามือจับคางเด็กชาย
“ฉันจะฆ่าเธอแน่
เบลลาทริกซ์ แบล็ก”
“ทำได้ก็ทำดูสิ
จะรอดูนะเศษขยะ”
เด็กสาวกล่าวออกมาพร้อมกับเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีทิ้งให้เด็กชายไว้อยู่ตรงนั้น
นั่นทำให้เด็กชายอารมณ์เสียเป็นอย่างมากและในหัวคิดวิธีต่างๆนานาเพื่อที่เอาคืนเด็กสาว
-------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะชินะค่ะ วันนี้วาดรูปลองวาดรูปเบลลาดูแล้วไม่ค่อยเหมือนเท่าไรเลยฮ่าๆ เจอกันใหม่ตอบหน้าค่ะ
ความคิดเห็น