คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
เด็กชายเดินเข้ามานั่งที่โดยที่เด็กชายเลือกที่จะนั่งข้างๆกับเด็กชายผมทองที่ดูจากใบหน้าแล้วดูเหมือนว่าจะต้องการคำตอบมากๆ
“เซนหมายความว่าไง เพฟเวอเร็นนะ”
“ก็จะอะไร...ก็ชื่อจริงนะน็อคติส เซน เพฟเวอเร็นไง”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับตักอาหารตรงหน้าขึ้นมากินและมองไปรอบข้างของตน มีแต่คนที่มองตนอยู่มากและดูเหมือนว่าเด็กชายจะไปสะดุดกับเด็กสาวคนหนึ่ง เธอนั่นมีเรือนผมสีดำหยิกฟู ดวงตาสีเขียวที่ไม่รู้ทำไมเด็กชายถึงให้ความสนใจและดูเมื่อว่าเด็กชายผมทองอย่างนิโคที่เห็นถึงกลับ
“สนเธอคนนั่นเหรอ”
“หึ คิดว่าไงละนิโค”
“เธอคนนั่นเป็นคนของตระกูลแบล็ก อีกไม่นานคงมาทำความรู้จักกับนายเอง”
เด็กชายผมทองกล่าวออกพร้อมกับดื่มน้ำฟักทองที่ตอนแรกสำลักออกมาแล้วมองไปหาเด็กชายที่ตอนนี้เลิกสนใจอีกฝ่ายไปแล้ว
“เบลลาทริกซ์ แบล็กสินะ”
“หึ นายดูสนใจจริงๆนะ”
เด็กชายผมทองกล่าวออกมาแบบจริงจังแล้วหันไปมองเด็กสาวที่เพื่อนของตนสนใจก่อนที่จะกลับมาสนใจอาหารของตน
“สลิธีรินตามฉันมา”
พรีเฟคประจำบ้านกล่าวออกมาทำให้เหล่านักเรียนปีหนึ่งลุกขึ้นตามไปและดูเหมือนว่าบ้านของสลิธีรินจะอยู่ชั้นใต้ดินทำให้เมื่อลงไปข้างล่างแล้วนั่นเลยที่จะหนาวเย็นเรื่อยๆ เด็กชายประตูตรงหน้าแถมไม่มีลูกบิด แต่พรีเฟคเอื้อมมือไปเคาะประตูรูปงูหนึ่งทีแล้วกล่าวคำๆนึงออกมา
“เลือดบริสุทธิ์”
ประตูเปิดออกมาเหล่านักเรียนปีหนึ่งเดินเข้าตามไปข้างในนั่นมีแต่พื้นสีเขียวละอากาศข้างในนั่นเย็น มีเตาไฟอยู่ในห้องด้วย
“ขอต้อนรับสู่สลิธีริน”
พรีเฟคกล่าวออกมานั่นทำให้เด็กนักเรียนปีหนึ่งนั่นตาเป็นประกายกับห้องนั่งเล่นที่อยู่ข้างหน้าเช่นเดียวกับเด็กชายที่ทำหน้าตาสนใจกับบรรยากาศภายใจห้อง
“จับคู่กับห้องหนึ่งนอนได้สองคน”
“เซนนายนอนกับฉันนะ”
เด็กชายผมทองกล่าวออกมาโดยที่ไม่สนใจว่าเด็กชายนั่นจะตอบตกลงไหม เด็กชายผมทองลากตัวเด็กชายไปเลยโดยที่เด็กชายไม่ทันตั้งตัว ภายในห้องมีเตียงแยกออกมาเป็นคนละฝั่งเด็กชายดิ้นจนหลุดออกมาจากอีกฝ่ายโดยที่ไม่ลืมต่อยไปที่ท้องทีหนึ่งแล้วเดินไปด้านขวา
“นายนอนได้ซ้ายไป”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเอาของออกมาจากกระเป๋าโดยส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือที่เด็กชายเอามาจากเอลีเซียน คาเฟ่ที่ตอนนั่นเด็กชายไปเอามาก่อนที่จะมาที่นี่หนึ่งวัน เด็กชายผมทองที่จุกจากการโดยอีกฝ่ายต่อยไปก็ลุกขึ้นแล้วไปเอาของจากกระเป๋าออกมาใช้เวลานานพอสมควรเด็กชายผมทองหันไปทางฝั่งของเพื่อนสนิทอย่างเซนแล้วก็ตกใจเพราะมีแต่หนังสือแถมพึ่งเห็นว่ามีไวโวลินอยู่ด้วย
“เซน ไม่คิดว่านายจะเล่นไวโอลินได้”
“ทำไมจะเล่นไม่ได้ ก็แหล่งทำเงินของผมนิ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับขึ้นเตียงเตรียมตัวนอน เมื่อเด็กชายผมทองเห็นก็ถอนหายใจออกมานิหน่อยแต่ก็มาทบทวนคำพูดของอีกฝ่าย
‘แหล่งทำเงิน’
“แปปนะ แหล่งทำเงินเหรอ แต่นายเป็นถึงคนในตระกูลเพฟเวอเร็ตนิ”
“งั้นตอนแรกนายรู้จักผมในชื่อไหน”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมหันไปหาอีกฝ่ายด้วยสีหน้าธรรมดาไม่มีอะไรมาก แถมดูจะเป็นเรื่องสนุกด้วยละมั่ง
“น็อคติส เซน เดมอน”
“ตามนั่น ผมไม่ได้อยู่โลกเวทย์มนตร์เหรอนะ ต้องเรียกว่าผมเป็นเลือดผสมก็ว่าได้”
เด็กชายกล่าวออกมาแบบไม่สนใจแต่ถ้าคนในบ้านสลิธีรินมาได้ยินละก็คงโดนเหยียดหยามน่าดู เพราะในบ้านนี้สนแต่สายเลือดบริสุทธิ์
“หา!!!”
“หมดคำถามแล้วนะ เงียบด้วยผมจะนอน..ถ้าไม่เงียบเดียวฉันจะทำให้นายไม่มีเสียงอีกเลย”
จากนั่นเด็กชายก็หลับตาลงโดยไม่สนใจอีกฝ่ายที่ตอนนี้นั่งอ่าปากค้างอยู่แต่ก็ไม่นานนั่งก็ดับไฟห้องเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ตื่นไหว
เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กชายได้ตื่นขึ้นมาก่อนเด็กชายผมทองที่ตอนนี้หลับเป็นตายเด็กชายมองแปปนึงและเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวจนออกมาก็ยังเห็นว่าเพื่อนสนิทที่พึ่งสนิทนั่นยังนอนไม่ตื่นทำให้เด็กชายคิดอะไรสนุกๆได้
“นิโคค่ะ ไม่ตื่นเดียวไปสายเหรอนะค่ะ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเอามือไปจับที่ไปหูของเด็กชายผมทองที่ตอนนี้ดูจะยังไม่ตื่นดีลูบไปตามตัวอีกฝ่าย
“นิโคไม่ตื่น จะทำ...นิโคแล้วนะ”
เด็กชายยังกล่าวออกมาพร้อมกับงับหูอีกฝ่ายจนเด็กชายผมทองลุกขึ้นจะเตียงอย่างไหวดีที่เด็กชายนั่นได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายทำให้รีบออกมาก่อนที่จะชนหัว
“เซน!!!!!!!”
เสียงตะโกนของเด็กชายผมสีทองดังมากจนบ้างคนตะโกนกลับมาให้เสียงเบาหย่อย แต่เด็กชายต้นเหตุกลับทำไม่สนใจแล้วหันไปชี้นาฬิกาว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาว่าตน
“ตายละ”
เด็กชายผมทองกล่าวออกมาพร้อมกับรีบวิ่งไปห้องน้ำทันทีโดนเด็กชายนั่นมองไปแปปนึงก็เตรียมของไปเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ จนสักพักเด็กชายผมทองก็ออกมาจากห้องน้ำและเดินไปหยิบหนังสือที่ต้องเรียนคาบแรกอย่างวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ ระหว่างทางดูเหมือนว่าเด็กชายผมมองจะโกธรหน่อยๆแต่เด็กชายก็ไม่สนใจและเด็กชายก็ยังเดินอ่านหนังสือไปด้วยจนถึงห้องโถง ภายในห้องมีเหล่านักเรียนจับกลุ่มคนกันตามโต๊ะ เด็กชายนั่งอยู่ท้ายโต๊ะเพราะเด็กชายเกลียดความวุ่นวายเป็นอย่างมากแถมดูท่าทางแล้วเด็กชายผมทองคงโกธรอีกนานเพราะดูแล้วเด็กชายผมทองนั่นไปนั่งกับคนอื่น ทิ้งเด็กชายไว้
เด็กชายก็ไม่สนเอาหนังสือขึ้นมาอ่านพร้อมกับกินไปด้วยโดยที่ไม่สนว่านั่นมันเป็นมารยาทหรือเปล่า จนมีเด็กสาวหนึ่งคนและเด็กชายหนึ่งคนเดินเข้ามาหา
“คุณคือ.. เบลลาทริกซ์ แบล็ก.”
“รู้จักฉัน”
เด็กสาวกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปด้วยความสงสัยก็รู้อยู่ว่าตระกูลแบล็กนั่นเป็นตระกูลที่สูงส่งแต่ก็เสียท่าให้หลังจากที่เข้าร่วมกับจอมมาร เกลเลิร์ต กรินเดลวัลด์
“จำได้จากการคัดสรรของหมวก”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับยังสนใจแต่งหนังสือถึงแม้ว่าตัวของเด็กชายจะสนใจเธฮอยู่ไม่ใช่น้อย แต่เด็กสาวดูจะไม่พอใจเท่าไรนัก เด็กสาวจึงทำการดึงหนังสือออกมาต่อหน้าต่อตาของเด็กชาย
“มองมาที่ฉันสิยะ!! ฉันคุยด้วยนะ”
เด็กสาวกล่าวออกมาแต่ก็เสียงดังอยู่ไม่ใช่หน่อยทำให้คนในห้องโถงใหญ่หันมามองเด็กชายและเด็กสาวเป็นตาเดียว ว่าเกิดอะไรขึ้นขณะบ้านอย่างกริฟฟินดอร์ที่เสียงดังยังหยุดและหันมามอง
“ถึงจะเป็นตระกูลเพฟเวอเร็ตแต่ก็ยังชั้นต่ำ นี้ฉันที่เป็นถึงตระกูลแบล็กที่สูงส่งมาเสียเวลาคุยกับนายต้องมองมาที่ฉัน”
เด็กสาวกล่าวออกมาไม่พอยังโยนหนังสือที่เด็กชายอ่านเหมือนกี้โยนไปที่พื้นไม่พอยังเหยียบหนังสือจนขาดอีกด้วยแถมเด็กชายด้านหลังอีกฝ่ายยังหัวเราะออกมาแต่เด็กชายตนนี้รู้สึกว่าอยากฆ่าคนแถวนี้ยังไงได้รู้ นิโคที่เห็นอย่างนั่นกำลังเดินเข้ามาหาเด็กชายแต่
“เธอกล้ามากนะ!!!! กล้าที่จะเหยียบหนังสือเล่มนั่นนะ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับลุกขึ้นจะโต๊ะเพื่อที่จะเดินไปหาเด็กสาวแต่ตอนนี้เด็กชายมีแต่ความโกธร ดวงตาของเด็กชายนั่นดูน่ากลัวเป็นอย่างมากและบรรยากาศตอนนี้เหมือนกับความตายที่กำลังโดดโลดเล่นอยู่
เด็กชายเดินมาถึงตัวเด็กสาวแล้วนั่นก็จัดการดึงมืออีกฝ่ายมาปีบที่ข้อมือแรงจนเด็กสาวร้องออกมาแต่เด็กชายหาสนใจพร้อมกับกระซิบให้อีกฝ่ายได้รู้กันแค่สองคน
“หึ เธอกล้ามากละนะ ถ้ามีอีกครั้งละก็ฉันจะทำให้เธอไม่มีวันลืมเลย เสียงร้องของเธอนะสุดยอดไปเลย หึหึหึ~”
เด็กชายกล่าวออกมาโดยไม่ลืมที่จะผลักเด็กสาวตรงหน้าออกมาไปจากหนังสือที่โดนเด็กสาวเหยียบไปและดูเหมือนว่าเด็กชายด้านหลังดูจะพยายามที่จะต่อยเด็กชายแต่เด็กชายหลบและจับแขนไปด้านหลังพร้อมมองกลับไปว่า
‘อยากมีเรื่องเหรอ’
เด็กชายส่งสายตาไปให้อีกฝ่ายพร้อมกับเดินออกมาไปจากห้องโถงโดยที่ไม่ลืมส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปให้คนในห้องแต่คนในห้องก็หลบสายตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หลังจากที่เห็นเด็กชายโดนเด็กสาวแกล้งก่อนทำให้คนอื่นไม่ติดใจและสัญญาว่า
‘จะไม่ทำให้เพฟเวอเร็ตโกธรเป็นอันขาด’
ทั้งห้องโถงคิดออกมาพร้อมกันโดยที่ไม่นัดหมายและเด็ฏชายผมทองที่ดูเหมือนจะเข้ามาหาตั้งแต่แรกวิ่งตามไปปล่อยให้เด็กสาวอยู่คนเดียวโดนให้เด็กชายที่ดูจะเป็นเพื่อนพาไปห้องพยาบาล
เด็กชายผมทองวิ่งตามมาเห็นว่าเพื่อนของตัวเองมาอยู่ที่ทะเลสาบและดูเหมือนว่าจะเหม่ออยู่ด้วย เด็กชายจึงเดินเข้าไปหาแบบเบาๆเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวแต่เมื่อใกล้ถึงตัวอีกฝ่ายกับถูกจับมือและเตะไปทีนึง
“เซนนี้ฉันเอง นิโคไง”
เด็กชายกล่าวออกมาทำให้อีกฝ่ายปล่อยมือและเหม่อเหมือนเดิมดีที่ว่าทั้งสองมีเรียนช่วงบ่ายไม่งั้นคงพวกเขาทั้งสองคงโดดเรียนตั้งแต่เปิดเทมอเลยก็ว่าได้
“หึ นายเองเหรอ”
“หนังสือเล่มนั่นสำคัญขนาดนั่นเลยเหรอ”
เด็กชายผมทองกล่าวออกมาด้วยความสงสัยว่าทำไหมมันถึงสำคัญกับอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก เพราะนั่นเป็นแค่หนังสืออย่างเดียว
“หึ ของแม่”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหันไปมองอีกฝ่ายดวงแววตาที่โกธรเด็กสาวอยู่แถมไม่คิดว่าคนที่ตัวเองสนใจจะทำแบบนั่น
“ของแม่ อยากบอกนะ...”
เด็กชายผมสีทองกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปหน้าอีกฝ่ายที่ไม่มีแววตาที่เศร้าและไร้อารมณ์ที่เศร้าเลยมากๆ แต่เด็กชายผมทองก็พอจับใจความได้ว่าถ้ามันเป็นของสำหรับและก็คนๆนั่นต้องไม่อยู่ที่แห่งนี่อีกแล้วแน่นอน เด็กชายผมทองเดินไปกอดอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เด็กชายคิดมากแถมยังมีเวลาให้ทำใจเพราะยังไงก็มีเรียนช่วงบ่าย
ความคิดเห็น