คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10
หลังจากที่เด็กชายออกจากห้องอาหารมาก็ตรงไปห้องสมุดทันทีโดยที่เด็กชายหาที่นั่งแล้วเอากระดาษกับปากกาขึ้นมาจดอะไรซักอย่างทำให้นิโคที่เดินกลับมาจากตู้หนังสือถามขึ้น
“กำลังเขียนโน๊ตเพลง”
“โน๊ตเพลงเหรอ”
“ตามที่พูด”
เด็กชายกล่าวออกมาแล้วหันไปสนใจกระดาษต่อนั้นจึงทำให้นิโคถอยหายใจออกมาแล้วหันมาอ่านหนังสือที่เอามาจนเวลาเลยไปถึงเย็นเด็กชายและนิโคก็เดินกลับมาที่ห้องอาหารแต่ใบหน้าของเด็กชายกับซีดลง
“เซน
นายไว้ไหม เมื่อเช้าก็หน้าซีดไปทีนึงแล้วนะ”
“ไม่เป็.นไร”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเอามือด้านซ้ายไปจับแขนด้านขวา
ใบหน้าของเด็กชายซีดลงกว่าเดิม
‘ไอไรพ่อแม่’
‘ไอกำพร้า’
เสียงที่ดังออกมานั้นทำให้เด็กชายหันซ้ายหันขวาไปมองว่าใครเป็นคนพูดแต่ก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นนอกจากนิโค
นิโคที่เห็นแบบนั้นได้ก็จับไหล่ของเด็กชายไว้
“เซน
เซน!!!”
นิโคเรียกเด็กชายหลายรอบจนเด็กชายได้สติ
นิโคถึงกับถอยหายใจที่อีกฝ่ายกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“โทษที”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับเดินนำไปห้องอาหารนั้นจึงทำให้นิโครีบเดินตามเด็กชายไปเมื่อมาถึงห้องอาหารเด็กก็ไม่ค่อยที่จะกินอาหารเท่าไร
“เซนนายไม่กินหน่อยเหรอ”
“ไม่ค่อยหิว
นายก็กินไปเถอะ จะได้กลับห้อง”
“อืม”
นิโคกล่าวออกมาพร้อมกับลงมือทานอาหารตรงหน้าต่อแต่ก็มีคนเดินมาหาไม่ใช่ใคร
คนนั้นคือเบลลา
“ไง.เพฟเวอเร็ต
หน้าซีดนิ กลัวที่ฉันทำเมื่อวานเหรอ”
เด็กสาวกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังเด็กชายด้วยสายตาที่สมเพชในตัวเด็กชาย
นั้นทำให้นิโคที่ได้ยินกำช้อนแน่น
“หึ
ไม่นิ คิดว่าฉันจะกลัวเธอเหรอแบล็ก ตลกจัง ฮ่าๆๆๆ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับลุกขึ้นและมองไปยังเด็กสาวดวงแววตาที่อ่านไม่ออกพร้อมกับเดินไปกระซิบที่หูของเด็กสาว
“หึ
เป็นห่วงคนอย่างฉันเหรอเธอนะ”
จากนั้นเด็กชายก็เดินออกมาจากห้องไปทันทีนั้นทำให้นิโคที่เห็นแบบนั้นก็หยิบขนมปังติดมือไปสองสามชิ้นแล้วรีบเดินออกไป
เด็กสาวได้แต่มองไปทางประตูแล้วเดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง
‘ชิ ไม่ได้เป็นห่วงนายซักหน่อย เพฟเวอเร็ต’
จนกระทั้งผ่านไปจนตอนนี้ถึงเวลาวันสุดท้ายของการเปิดเทมอของฮอตวอตส์แล้วนั้น
จึงทำให้เกิดความวุ่นวายหน่อยๆหลังจากที่นักเรียนทุกระดับชั้นจัดกระเป๋าสัมภาระเพื่อเตรียมตัวจะกลับบ้าน
นักเรียนทุกคนได้มาร่วมตัวกันที่ห้องอาหารที่กำลังจะมีวิธีปิดและผลประกาศบ้านดีเด่นประจำปี
“ใกล้จะได้กลับบ้านแล้ว~~~~”
“...”
เด็กชายไม่สนใจไปทางนิโคที่กำลังตื่นเต้นกับการที่จะได้กลับบ้าน
เด็กชายก็หันไปอ่านหนังสือต่อโดยที่ไม่สนอะไรเลย
เด็กสาวที่นั่งด้านหน้านั้นก็หันมามองเด็กชายเป็นระยะ
จนกระทั่งเสียงพูดคุยเงียบลงและศาสตร์ตราจารย์ดัมเบิลดอร์นำแก้วขึ้นมาและยืนขึ้น
“ผ่านไปหนึ่งปีแล้ว
ณ เวลานี้ถึงเวลามอบถ้วยรางวัลบ้านดีเด่น อันดับที่สี่ คือบ้าน... กริฟฟินดอร์ ได้
500 คะแนน”
เสียงตบมือดังขึ้นนิโคที่ฟังได้แต่ยิ้มหน่อยๆและหันไปหาเพื่อนขอตนที่ดูจะไม่สนใจถ้วยรางวัลบ้านดีเด่น
การที่กริฟฟินดอร์ได้ที่สี่นั้นคงเป็นเพราะเด็กชายข้างตนอย่างเซนได้แกล้งพวกบ้านกรินฟินดอร์ด้วยแผนอันเจ้าเล่ห์ที่แม้แต่ศาสตร์ตราจารย์คนอื่นๆยังไม่รู้เลย
“ที่สาม..บ้านฮัพเฟิลพัส
ได้ 530 คะแนน”
เสียงตบมือขึ้นมาอีกครั้งนั้นทำให้บ้านที่เหลือลุ้นว่าใครจะได้บ้านดีเด่นประจำปีนี้ซ฿งคงต้องยกเว้นเด็กชายที่ไม่สนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
“ที่สอง...บ้านเรเวนคลอ
ได้ 590 คะแนน”
เสียงตบมือดังออกมานั้นทำให้ทุกบ้านรู้แล้วว่าปีนี้ใครได้ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นไป
นั้นทำให้นักเรียนบ้านสลิธีรินยิ้มออกมารวมทั้งนิโคที่ดีใจออกหน้า
“และที่หนึ่ง..
สลีริน ได้ 630 คะแนน”
เสียงตบมือแสดงความดีใจของบ้านสลิธีริน
ธงสีเขียวรูปงูที่เป็นสัญลักษณ์ประจำบ้านสลิธีรินปรากฎบนเพดาน
เพราะปีนี้บ้านสลิธีรินเป็นผู้นำการโยนหมวกและเด็กชายก็เลิกสนใจหนังสือแล้วหันไปมองบนเพดานเช่นเดียวกับคนอื่นๆจนหันไปเห็นเบลลามองตัวเองอยู่
“จ้องผมเหรอ”
“หล่อนจ้องหน้านายนานแล้ว”
นิโคกล่าวขึ้นหลังจบพิธีมอบถ้วยรางวัลดีเด่นเพราะตอนนี้กำลังเดินไปสถานีรถไฟฮอกมีดส์เพื่อกับบ้าน
“เหรอ”
“ดูหล่อนอยากมีเรื่องกับนายอีกนะ”
“อา”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปยังที่เบลลาจากนั้นก็เดินนำหน้านิโคไปเพื่อที่จะไปหาเด็กสาวที่ชอบมีเรื่องกับตน
“แบล็ก”
“หึ
ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะทักฉันเหรอนะ”
เด็กสาวกล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์หน่อยๆแทนยังมีท่าทางหยิ่งในตัวเองอีกด้วยโดยมีเวลและไคล์จ้องมองไปหาเด็กชายด้วยสายตาที่อยากมีเรื่องแต่เด็กชายก็ไม่สนใจ
“หึ
แค่จะมาบอกว่าปิดเทมอนี้เราคงไม่เจอกัน ฉันกับเธอคงรู้สึกดีกับการไม่มีเรื่องละนะ”
“ใช่
ปิดเทมอที่ไม่มีนาย มันดียะ”
“หึ
ใช่ไม่มีเรื่องให้โดนแกล้งด้วยนิ”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับกำลังจะเดินขึ้นรถไฟที่มีนิโครออยู่ตรงทางขึ้น
เด็กชายหันมายิ้มให้กับเด็กสาวพร้อมกับคำพูดที่ทำให้เด็กสาวแสดงสีหน้าออกมา
“ขอให้เป็นปิดเทมอที่ดีละ
แบล็ก”
เด็กสาวที่มองเด็กชายไปอยู่กับนิโคแล้วก็นิ่งไม่ขยับไปไหนจนเวลเรียกเพื่อขึ้นไปรถไฟกลับบ้านกันเพราะไคล์ขึ้นไปหาที่นั่งตั้งนานแล้วนั้นจึงทำให้เด็กสาวเดินออกจากตรงนั้นไปแต่ในหัวมีแต่ภาพที่เด็กชายที่ยิ้มเมื่อกี้อยู่
‘นายทำอะไรกันฉัน น็อคติส เซน เพฟเวอเร็ต’
จนรถไฟแล่นเข้าสู้สถานีคองส์ครอสนักเรียนที่อยู่ในรถไฟทุกคนได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดาแล้วออกไปยังชานชาลาของมักเกิน
“เซน
นายจะกลับเลยหรือป่าว”
“นั้นสิ
หมอนั้นอยู่ไหนนะ”
เด็กชายกล่าวออกมาลอยๆพร้อมกับมองไปรอบๆของตัวเองนั้นทำให้เด็กชายเห็นเบลลาที่น่าจะอยู่กับครวบครัวของเธอจนกระทั่ง
“เซนคุง!!!!!”
ชายหนุ่มผู้มีผมสีแดงทองกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่สดใสกำลังเดินเข้ามาหาเด็กชาย
นั้นทำให้นิโคที่มองคนที่เรียกเพื่อนของตนเสร็จหันกลับมามองอีกฝ่าย ไม่เว้นเบลลาที่ไม่ยินเสียงเรียกทำให้หันไปมอง
“ช้า
รู้แบบนี้ไม่น่ารอ คริสโตเฟอร์”
“ก็ติดประชุมนิเซนคุง จริงสิลืมแนะนำตัวเธอคงเป็นเพื่อนกับเซนคุงสินะ ฉันคริสโตเฟอร์
ดีโน่ เอ็ดเวอร์ เรียกคริสก็ได้นะ”
คริสกล่าวออกมาพร้อมกับส่งยิ้มไปให้กับนิโคที่อยู่ตรงหน้าของตนแล้วยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อที่จะจับมือกับนิโค
“ครับ
ผมนิโคครับ”
“เสร็จยัง
คริสโตเฟอร์ไม่งั้นฉันจะกลับเอง”
“น่าเซนคุง
ไปกันเถอะพอดีให้ราฟครับมา”
คริสกล่าวออกมพร้อมกับหันไปมองนิโคด้วยรอยยิ้มหนึ่งทีแล้วกล่าวคำออกมาก็ที่จะเดินนำเด็กชายไปที่รถ
“ไว้เจอกันใหม่นะ
นิโคคุง”
ความคิดเห็น